ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 274

บทที่ 274 ขอความช่วยเหลือในการรักษา

“เชิญพระชายา จวิ้นจู่อยู่ข้างในเพคะ”

ตงเอ๋อคอยเดินตามราวกับว่ากลัวอันหลิงหยุนจะวิ่งหนีไป แล้วจึงเชิญอันหลิงหยุนเข้าไปข้างใน

อันหลิงหยุนเดินเข้าไปข้างใน ค่อยๆมองลอดเขาไป เหมือนกับเดินเข้าไปในมืองชายอย่างไรอย่างนั้น ทุกคนล้วนจ้องมองมาที่นาง

เมื่อเข้าไปถึงข้างใน อันหลิงหยุนก็รู้สึกโล่งใจขึ้นสักหน่อย เมื่อเห็นหยุนโล๋ชวนจึงเดินเข้าไปหา

หยุนโล๋ชวนกำลังใส่เสื้อผ้า นางนอนหลับไปเป็นเวลานาน นางรู้สึกง่วงนอนอย่างมาก อีกทั้งยังสามารถกินได้เยอะอีกด้วย

เมื่อแม่นมเว่ยเห็นอันหลิงหยุนก็รีบทำความเคารพ: “ถวายบังคมพระชายาเสียน”

“แม่นมไม่ต้องมากพิธี”

“พระชายาเสียน” หยุนโล๋ชวนเหมือนกับนกนางแอ่นตัวน้อยก็ไม่ปาน อดไม่ไหวที่จะบินเข้ามาหาอันหลิงหยุน ดีใจยังกับอะไรดี

“เจ้าทำอะไรช้าๆหน่อย ข้าจะนั่งเพียงสักครู่ เจ้าจัดการเรื่องของเจ้าให้เสร็จก่อนเถอะ” อันหลิงหยุนอยากจะกลับเร็วสักหน่อย ไม่อยากอยู่ต่อนัก

หยุนโล๋ชวนรีบเก็บของให้เรียบร้อย แล้วเดินเข้าไปหาอันหลิงหยุน แล้วนั่งลงอย่างไม่ค่อยระวังนัก และถามว่า: “พระชายาเสียน ทำไมถึงมีเวลามาเยี่ยมข้าได้?”

“ข้ากลับไปกินข้าวที่บ้านตัวเองมา ผ่านมาทางนี้จึงได้แวะเข้ามาเยี่ยม อีกประเดี๋ยวจะต้องไปทำธุระต่อ คงจะต้องรีบกลับเร็วหน่อย” อันหลิงหยุนรีบพูดก่อน เพราะรู้ว่าตนเองไม่สามารถอยู่ต่อได้

หยุนโล๋ชวนไม่ได้สนใจสักนิด: “แม่นมเว่ย อีกประเดี๋ยวพวกเราจะกินหม้อไฟกัน ข้าจะเชิญพระชายาเสียนกิน”

เมื่อได้ยินคำว่าหม้อ อันหลิงหยุนก็นึกขึ้นได้ว่าที่นี่ก็มีหม้อไฟเหมือนกัน

“หม้อไฟไว้ก่อนเถอะ ข้าเองก็เพิ่งจะกินอิ่มมาไม่นาน ไม่ต้องสนใจข้าหรอก ข้าเองก็จะกลับแล้ว” อันหลิงหยุนลุกขึ้นเตรียมตัวกลับ แต่หยุนโล๋ชวนกลับดึงนางไว้ มีเรื่องที่จะขอร้องนาง

“พระชายาเสียน ข้ามีเรื่องอยากขอร้องท่าน” หยุนโล๋ชวนลุกขึ้น แล้วเอามือประสานขึ้นไว้เหนือหัว

อันหลิงหยุนเห็นดังนั้นก้รู้สึกกลัวเล็กน้อย ที่นี่มีธรรมเนียมปฏิบัติมากมาย ธรรมเนียมหนึ่งอย่างก็แสดงความหมายหนึ่งอย่าง อีกทั้งธรรมเนียมที่ปฏิบัติอยู่ตรงหน้านี้ ก็ดูเหมือนจะเป็นเรื่องใหญ่ไม่น้อย จะใช้คำว่าการกราบแบบเบญจางคประดิษฐ์มาอธิบาย ก็คงจะดูไม่มากเกินไป

“ขอพระชายาเสียนทรงช่วยข้าด้วย”

“......” อันหลิงหยุนตกใจอย่างมาก

“มีเรื่องอะไรเจ้ารีบพูดเถอะ อย่าคำนับข้าเช่นนี้เลย” อันหลิงหยุนเอามือที่ประสานกันไว้ของหยุนโล๋ชวนออก หยุนโล๋ชวนจึงยอมนั่งลง

“แม่นมเว่ย พวกเจ้าออกไปก่อนเถอะ ข้าขอคุยอะไรกับพระชายาเสียนสักสองสามประโยค แค่สองสามประโยคเท่านั้น”

แม่นมเว่ยพยักหน้า แล้วจึงพาคนออกไป

อันหลิงหยุนรอจนคนออกไปหมดจึงได้เริ่มถาม: “เจ้าพูดเถอะ”

“พระชายาเสียน ข้าอยากให้ท่านช่วยไปตรวจดูอาการมดลูกเย็นของพระชายาตวนหน่อย ไม่ทราบว่าจะดีหรือไม่?” เมื่อหยุนโล๋ชวนพูดเช่นนั้น อันหลิงหยุนกรู้สึกแปลกใจ

“อยู่ดีๆ ทำไมเจ้าจึงอยากช่วยนาง?” อันหลิงหยุนไม่เข้าใจ

หยุนโล๋ชวนลังเลสักพัก: “ช่วงก่อนหน้านี้ท่านอยู่ข้างนอก ข้าแพ้ท้องหนักมาก ได้พระชายาตวนที่คอยช่วยเหลือข้า ถ้าหากข้าไม่รู้จักตอบแทน ก็ถือเป็นคนที่ลืมบุญคุณคน

ตอนที่แพ้ท้องนั้นทรมานอย่างมาก เป็นเพราะได้ยาอาการแพ้ท้องของนางช่วยข้าเอาไว้ มิเช่นนั้นก็ไม่รู้ว่าตอนนี้ข้าจะเป็นอย่างไร

อันหลิงหยุนไม่รู้ว่าควรจะดีใจกับความใจดีมีเมตตาของหยุนโล๋ชวนดี หรือว่าควรจะกังวลเกี่ยวกับความคิดของนางดี

“นางช่วยเจ้าเป็นเพราะนางมีจุดประสงค์ในการช่วย หรือเจ้าลืมไปแล้วว่า พวกเจ้าหากใครให้กำเนิดบุตรก่อน คนคนนั้นก็จะได้เป็นพระชายาตวน?”

“ข้าจำได้ แต่ข้าเองก็ไม่ได้คิดที่จะเป็นพระชายาตวน ประการแรก อ๋องตวนไม่ได้ชอบข้า ประการที่สอง เป็นพระชายานั้นเหนื่อยมาก ในอนาคตยังต้องมีพระชายารองแต่งเข้ามาอีกหลายคน ข้าเองไม่ยินดีที่จะเสแสร้งทำหน้ายิ้มแย้มรับพวกนางเข้ามา ไม่ว่าจะพูดอย่างไรก็คือเข้ามาแย่งผู้ชายกันอยู่ดี สมองของข้ามีปัญหาหรือเปล่า ให้ข้าไปคอยต้อนรับพวกนางเนี่ยนะ?

แต่ในทางกลับกัน หากข้าไม่ใช่พระชายาตวน เป็นเพียงแค่พระชายารอง อย่างมากข้าก็แค่อยู่แต่ภายในตำหนักเซี่ยวเฟิง ไม่ต้องออกไปไหน หากไม่เห็นจิตใจก็ไม่ต้องร้อนรน

มีลูกคนนี้ ข้าจะสอนวิทยายุทธในการรบให้แก่เขา ให้เขาคอยปกป้องฮ่องเต้ จงรักภักดีต่อประเทศต้าเหลียงของเรา เช่นนี้ก็ดีมากแล้วไม่ใช่หรือ?”

อันหลิงหยุนรีบพยักหน้ารับทันที: “ดีมาก”

อดไม่ได้ที่จะถามตัวเอง เป็นผู้หญิงเหมือนกัน เจ้าจงดูจิตใจของคนอื่นสิ จุนฉูฉูทำไมเจ้าจึงไม่มีจิตใจเช่นนี้?