ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 275

บทที่ 275 ตีสุนัขให้ดูเจ้าของ

ตงเอ๋อเมื่อได้ยินว่าหกหมื่นเหรียญเงิน ใบหน้าของนางก็ไม่สบอารมณ์ทันที เพราะจนถึงบัดนี้เรื่องที่นางถูกกล่าวหาว่าขโมยเงินหกหมื่นเหรียญเงินยังไม่กระจ่างเมื่อพูดถึงเรื่องเงินเหล่านี้ นางจึงรู้สึกไม่ค่อยพอใจนัก

“พระชายาเสียนทรงรู้ที่มาที่ไปของเงินหกหมื่นเหรียญเงินนี่อย่างนั้นหรือ?” ตงเอ๋อไม่สนใจเหตุผลของใครทั้งนั้น นางถือว่าเป็นเรื่องจริงแล้ว

อันหลิงหยุนเห็นจุนฉูฉูโกรธจนหน้าเขียวหมดแล้ว จึงไม่ได้พูดกับนางต่อแล้ว

“ไปกันเถอะ ข้าจะไปตรวจดูให้ท่าน จะได้เขียนใบสั่งยาให้ท่านได้”

ในใจของจุนฉูฉูเต็มไปด้วยความโกรธแค้น แต่ว่าขอร้องคนมากมากมาย ใช้ยามาก็หลายขนานก็ยังไร้ประโยชน์ ถ้าหากไม่มีบุตรเช่นนี้ต่อไป ที่ผ่านมานางเคยพูดว่า ฝ่าบาทเองก็ไม่มี คนภายนอกจะพูดอย่างไร ก็ถือเป็นความรับผิดชอบของกงชิงวี่ครึ่งหนึ่งด้วย

แต่มาวันนี้หยุนโล๋ชวนตั้งครรภ์แล้ว นางซึ่งเป็นภรรยาเอกกลับไม่มี แล้วจะอธิบายเช่นไร?

คำเล่าลือของคนนั้นน่ากลัว หากเป็นเช่นนี้ต่อไป นางคงไม่สามารถเป็นพระชายาตวนได้อีกแล้ว การที่จะหย่าร้างกับนาง ก็คงเป็นเรื่องที่จะต้องเกิดขึ้นไม่ช้าก็เร็ว

“เชิญพระชายาเสียน” จุนฉูฉูยังคงสุภาพ อย่างที่นางเคยเป็นมาโดยตลอด สูงส่งจนมิอาจละเมิดได้ แต่ไหนแต่ไรไม่เคยเปลี่ยนแปลง ผ้าเช็ดหน้าในมือแกว่งไปแกว่งมา ซึ่งถือว่าเป็นการให้เกียรติอันหลิงหยุน

เห็นท่าทางของจุนฉูฉูแล้ว อันหลิงหยุนก็ไม่อยากจะสนใจอะไร

คิดไปคิดมาก็ช่างมันเถอะ หากไม่อยู่กับคนที่เห็นแก่ตัว ก็คงต้องเจอกับผู้หญิงประเภทต่อหน้าอย่างลับหลังอย่าง

เดินไปยังลานของจุนฉูฉู จนถึงตำหนักฉู่ซวน เมื่อเข้าไปด้านใน จุนฉูฉูได้เชิญอันหลิงหยุนไปยังห้องรอง ทำให้หงเถาโกรธจนหน้าแดง

“ดูไม่ออกเลยว่า จวนอ๋องตวนกว้างขวางเช่นนี้ แต่กลับเชิญพระชายาของเรามาตรวจโรคที่ห้องรอง ไม่ทราบว่าห้องหลักนั้นเก็บไว้ให้คนประเภทไหนกัน” หงเถาพูดอย่างไม่สบอารมณ์

แต่จุนฉูฉูกลับรู้สึกขำ เอาผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาบังที่ปาก การหัวเราะเช่นนั้นถือเป็นการดูหมิ่น อีกทั้งยังตีความได้หลายอย่าง

นางหัวเราะไม่ให้เห็นฟัน แล้วใช้สายตามอง ตนทำให้อันหลิงหยุนดูไร้ค่า

สาวใช้ที่ยืนอยู่ข้างๆนางเองก็เลียนแบบท่าทีของนาง สายตาที่มองดูหงเถาและลุ่ยหลิ่วก็เป็นสายตาที่ดูถูกเหยียดหยาม

หงเถาโกรธจนหน้าแดง รู้ดีว่าตนเองนั้นแสดงความไม่พอใจออกไปอย่างไร้มารยาท จึงพูดอย่างอื่นไม่ออก

อันหลิงหยุนเองก็ไม่ใช่ของตาย เจ้าไม่ยั่วข้าก็แล้วไป แต่หากเจ้ายั่วข้า ก็คงต้องงัดเอาความสามารถออกมาสักหน่อย

พูดจนหมดแล้ว เจ้าคงต้องคิดเอาเอง

อันหลิงหยุนเองก็ดึงผ้าเช็ดหน้าออกมาจากเสื้อ จริงๆแล้วของสิ่งนี้นางไม่ชอบ แต่ช่วงนี้ร้านค้าทั้งสามร้านให้หยุนจิ่นดูแลอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย ของชิ้นนี้ก็ดีจนไม่น่าเชื่อ ได้ยินมาว่าหนึ่งผืนราคาสูงถึงหนึ่งพันสองตำลึง ที่นางใช้นั้นคือชิ้นที่ดีที่สุด หยุนจิ่นบอกว่าไม่ขาย ปีหนึ่งจะผลิตออกมาเพียงแค่หกผืน ทั้งหกผืนล้วนให้นางใช้ บนชุดของนางเหน็บเอาไว้หนึ่งผืน โดยปกติแล้วไม่ต่อยนำออกมาใช้ แต่ว่ากันว่าสวยงาม

วันนี้เห็นเหตุการณ์เช่นนี้ ต้องการที่จะหยั่งเชิงดูใช่หรือไม่

สะบัดผ้าเช็ดหน้าหนึ่งครั้ง แล้วอันหลิงหยุนจึงนำมาเช็ดมือ เสร็จแล้วก็โยนให้แก่หงเถา: “ตีสุนัขให้ดูเจ้านาย ไม่รู้จักดูว่าที่นี่คือที่ไหน จะต้องรู้จักไว้หน้าอ๋องตวนด้วย อ๋องตวนมีเงินมากมาย พวกเรากลัวคนที่มีเงินมาก เรื่องแค่นี้ยังไม่รู้อีก แล้วต่อไปจะทำการค้าได้อย่างไร การค้าของพวกเราทั้งสามร้าน ส่วนใหญ่ล้วนมาจากฮูหยินเจ้าของร้านและคนอื่นๆที่มาจากจวนอ๋องตวนทั้งนั้น เจ้าอยากจะทุบชามข้าวของข้าหรืออย่างไร ยังไม่รีบขอโทษพระชายาตวนอีก?”

หงเถาฉลาดอย่างมาก รีบผ้าเช็ดหน้ามา แล้วรีบถอนสายบัวทันที: “หม่อมฉันล่วงเกินพระชายาตวนแล้ว เรื่องนี้คงจะเป็นเรื่องเข้าใจผิด จะทรงลงโทษเช่นไรแล้วแต่จะกรุณาเพคะ”

จุนฉูฉูโกรธมาก ว่าใครเป็นสุนัขกัน?

จุนฉูฉูกำลังจะพูด อันหลิงหยุนก็พูดขึ้นมาว่า: “หงเถา อีกประเดี๋ยวข้าจะตรวจพระชายาตวน ใบสั่งยานี้เจ้าจงดูให้ดี ตัวยาแต่ละชนิดจะต้องหยิบให้ถูกต้อง อย่าให้ถึงเวลาแล้วเกิดข้อผิดพลาดได้ อาจทำให้คนที่กินยาผิดถึงขั้นตายได้ หากเป็นเช่นนั้นก็คงจะทำลายชื่อเสียงของข้าด้วย”

“เพคะ พระชายา หม่อมฉันจะค่อยๆหยิบอย่างดี ไม่ให้กินแล้วตายแน่นอนเพคะ” หงเถารีบพูด

จุนฉูฉูหน้าซีด สาวใช้สองสามคนที่คอยตามนางเหล่านั้นก็ขำไม่ออกแล้ว

อันหลิงหยุนเห็นจุนฉูฉูถูกบีบจนกลัว จึงพูดว่า: “เอามือมาสิ ขาจะตรวจให้ท่าน”

จุนฉูฉูอยากจะด่าคน ยิ่งไปกว่านั้นอยากจะฆ่าคน แต่ว่านางต้องการมีลูก ไม่ว่าจะเพราะอะไร นางก็ยื่นมือออกไป

อันหลิงหยุนตรวจวินิจฉัยให้นาง ด้วยความตั้งใจอย่างมาก

มดลูกเย็น ก็คือมดลูกเย็น แต่จุนฉูฉูได้รับบาดเจ็บมาก่อน มดลูกจึงลูกทำลายแล้ว!

อันหลิงหยุนถาม: “ตอนเด็กๆ ท่านเคยได้รับบาดเจ็บใช่หรือไม่?”

อันหลิงหยุนวางมือลง แล้วใช้สายตามองเพื่อบ่งบอกว่าต้องการมืออีกข้างหนึ่ง จุนฉูฉูแปลกใจ: “ตอนเด็กๆอย่างนั้นหรือ?”

จุนฉูฉูจำไม่ได้ว่าตอนเด็กๆเคยได้รับบาดเจ็บ จึงพูดว่า: “แล้วตอนที่ข้าอายุสิบขวบนับรวมด้วยหรือไม่?”

“ไม่นับ ควรจะเป็นตอนที่เด็กกว่านั้น” ที่อันหลิงหยุนสแกนได้คือตอนที่เด็กมากๆ แต่ว่าสิบขวบนั้นไม่นับ

จุนฉูฉูคิดอยู่สักครู่: “ข้าจำไม่ได้ เจ้าบอกสิว่าไม่เป็นไร”

“ท่านมีโรคมดลูกเย็นจริง แต่มดลูกของท่านบาดเจ็บ เหมือนกับว่าได้รับความเสียหายจนผิดปกติ หมายความว่ามีรูปร่างที่เปลี่ยนไป อย่างเช่นมดลูกของพวกเรา จะมีลักษณะคล้ายกับถุงกลมๆ แต่ของท่านตอนนี้มีลักษณะที่แปลกเล็กน้อย เหมือนถูกบีบอัดจนรูปร่างกลายเป็นมดลูกที่มีลักษณะเหมือนเมล็ดถั่ว มดลูกเป็นที่ที่ไว้บรรจุทารก ทารกจะต้องเติบโตภายในนั้น

หากท่านตั้งครรภ์ ข้าจะต้องแก้ไขมดลูกให้ท่านถึงจะได้ แต่จะต้องทำการผ่าตัด”

จุนฉูฉูหดมือกลับ นางจ้องอันหลิงหยุน: “เจ้าคิดจะฆ่าข้าอย่างนั้นหรือ?”

“เจ้าเป็นคนขี้ระแวง อยากจะพูดอะไรก็ช่าง แต่เรื่องท่านเคยได้รับบาดเจ็บมาก่อนหรือไม่ น่าจะลองหาคนมาสอบถามดู ถ้าหากตอนเด็กๆท่านจำไม่ได้ ท่านก็ลองไปถามท่านแม่และท่านพ่อของท่านดู”

อันหลิงหยุนพูดเพียงเท่านี้ แล้วจึงลุกขึ้นยืน: “ข้าจะเขียนใบสั่งยาให้แก่ท่าน ใช้สำหรับรักษามดลูกเย็นโดยเฉพาะ ถ้าหากท่านอยากจะตั้งครรภ์ ก็ไม่มีปัญหา แต่ท่านเองอาจจะมีอันตราย เด็กเองก็จะมีอันตรายเช่นกัน”

อันหลิงหยุนน้ำพู่กันและน้ำหมึกขึ้นมาเขียนใบสั่งยาให้แก่จุนฉูฉู: “ท่านลองดูก่อนได้มดลูกเย็นปกติมือเท้าจะเย็น ถึงแม้ท่านจะกำลังอุ่นอยู่ ก็จะรู้สึกว่าอุณหภูมิไม่ปกติ ดังนั้นท่านอาจจะรู้สึกหนาวในวันที่อากาศร้อนได้

ท่านลองดูก่อน หากรู้สึกว่าเชื่อถือได้ ค่อยเชิญข้ามาใหม่

ในเมื่อข้ารับปากพระชายารองหยุนแล้ว ก็ไม่อาจไม่สนใจท่านได้”

อันหลิงหยุนพูดจบก็เดินออกไป อาหยู่รอนางออกมาแล้วจึงเดินตามไป จุนฉูฉูโกรธจนรื้อข้าวของมากองอยู่รวมกัน

นางเกลียด แล้วอันหลิงหยุนอารมณ์ดีอะไรกัน

อันหลิงหยุนเดินออกไป ก็ตรงไปที่ประตูของจวนอ๋องตวน ตงเอ๋อส่งพวกเขาถึงหน้าประตูจึงค่อยกลับไป อันหลิงหยุนและหงเถาลุ่ยหลิ่วเดินกลับไปด้วยกัน หงเถายื่นผ้าเช็ดหน้าให้อันหลิงหยุน ของมีค่าเช่นนี้นางไม่กล้ารับไว้

“พระชายา ของพระองค์เพคะ”

หงเถาเกรงว่าจะทำให้สกปรก

อันหลิงหยุนหันไปมอง: “เจ้าเก็บไว้เถอะ เห็นเจ้าชอบมาก รอให้ข้ากลับไป เสื้อชุดนี้ก็ยกให้เจ้า หากเจ้าไม่รังเกียจ ก็ขอยกให้เป็นชุดแต่งงานแก่เจ้า”

“พระชายา จะยกให้ได้อย่างไรเพคะ?”

หงเถาหยุดยืนนิ่ง หน้าซีดจนน่าตกใจ

อันหลิงหยุนถาม: “เจ้ากลัวอะไร?”

“แต่ได้ยินมาว่าเสื้อผ้าชุดนี้มีราคาสูงถึงห้าพันเหรียญเงิน ส่วนผ้าเช็ดหน้านั้นหนึ่งพันเหรียญเงิน ได้ยินสาวทอผ้า กล่าวว่า ของชิ้นนี้มีอยู่น้อยมาก แม้แต่ตระกูลหวาง นั้นยังหาซื้อไม่ได้เลย”

“นั่นคือพวกเขา แต่เจ้าไม่เหมือนกัน ใครใช้ให้เจ้าเป็นคนที่อยู่ข้างกายข้ากันล่ะ เสื้อผ้าเอาไว้ใส่ได้แน่นอน แต่หากวันไหนเจ้าไม่มีเงิน ต้องใช้ชีวิตอย่างยากลำบาก ก็สามารถนำออกมาขายได้”

หงเถาอยากจะร้องไห้ “พระชายา ท่านไม่โกรธหรือเพคะ?”

อันหลิงหยุนแปลกใจ : “โกรธทำไม?”

“หม่อมฉันไม่มีมารยาท เกือบทำให้ท่านต้องขายหน้า” หงเถารู้สึกไม่สบายใจ