ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 276

บทที่ 276 ใครคือผู้บงการ

อันหลิงหยุนขมวดคิ้ว: “หงเถา ถึงแม้เจ้าจะเป็นเพียงแค่สาวใช้ แต่ในสายตาข้า ฐานะของเรานั้นเท่าเทียมกัน ข้าไม่ได้ขอให้พวกเจ้าในภายภาคหน้าต้องไต่เต้าจนประสบความสำเร็จ หรือต้องเป็นใหญ่เป็นโต และไม่ได้คาดหวังว่าพวกเจ้าจะต้องปฏิบัติเช่นไรต่อข้า ขอแค่พวกเจ้าไม่หักหลังข้า และมีสุขภาพแข็งแรง อายุยืนนาน แค่นั้นก็พอแล้ว

จุนฉูฉูเองก็ไม่เคารพข้าก่อน เจ้าออกปากแทนข้า เป็นเพราะเจ้าหวังดี อย่าได้โทษตัวเองเลย”

หงเถาอยากจะร้องมาก จึงรีบพูดว่า: “ขอบพระทัยพระชายา”

อันหลิงหยุนมองไป: “เจ้านี่ช่างไม่มีอนาคตเอาเสียเลย เรื่องแค่นี้ก็จะร้องไห้แล้ว พวกเจ้าจงจำไว้ให้ดี เป็นคนของข้า ข้าจะไม่ให้ใครมารังแกพวกเจ้าได้ รังแกพวกเจ้าก็เท่ากับรังแกข้า ข้าไม่มีทางปล่อยไว้แน่

อาจารย์ของข้ากล่าวไว้ว่า รังแกข้าได้ แต่รังแกคนของข้าไม่ได้!”

อันหลิงหยุนนึกถึงคำพูดที่ซูมู่หรงเคยพูดเอาไว้ จึงหัวเราะขึ้นมา

นางจำได้ว่า ครั้งหนึ่งออกไปกินข้าวข้างนอก มีคนเห็นนางรูปร่างบอบบาง น่าจะรังแกได้ง่าย จึงได้ผลักนาง นางไม่ได้สนใจ หลังจากนั้นจึงเกิดเรื่องขึ้นจนต้องไปจัดการ ลองคิดดูสิ

ท้ายที่สุดซูมู่หรงมาเห็นเข้า ซูมู่หรงจึงไปจัดการคนพวกนั้นจนแขนขาหัก

ฝ่ายตรงข้ามจ้องมอง ซูมู่หรงร้องเรียกเขาให้ไว้ชีวิต

ซูมู่หรงกล่าวไว้เช่นนี้

“พระชายา หัวเราะอะไรเพคะ?”

ลุ่ยหลิ่วคิดว่าอันหลิงหยุนเป็นอะไรไปแล้ว จึงอดไม่ได้ที่จะถามนาง

“ไม่มีอะไร คิดถึงอาจารย์ของข้าขึ้นมาก็เท่านั้น”

“พระชายา อาจารย์ของท่านรูปร่างหน้าตาเป็นเช่นไรเพคะ เขาเป็นคนแก่ ผมขาว หนวดเครายาวหรือไม่เพคะ?” หงเถาถามด้วยความสนใจ

อันหลิงหยุนส่ายหัว: “เขาอายุยังน้อย ไม่ธรรมดา กล้าหาญชาญชัย......”

“หึ......แล้วเขาหล่อเท่าข้าด้วยหรือไม่?” เสียงเย็นชาของกงชิงวี่ดังขึ้น อันหลิงหยุนสะดุ้ง กลัวอะไรมักจะเจออย่างนั้นจริงๆ เขามาได้อย่างไรกัน?

เงยหน้าขึ้นก็เห็นกงชิงวี่ทำหน้าเย็นชายืนอยู่ตรงข้าม แล้วมองนางด้วยแววตาที่ไม่ค่อยพอใจนัก

ตาคู่นั้นของเขาดำขลับเหมือนน้ำหมึก จ้องมองอันหลิงหยุนด้วยสายตาเชือดเฉือนเหมือนมีด อันหลิงหยุนหัวเราะอย่างเก้อเขิน: “ต้องเป็นท่านหล่อแน่นอน ข้าแค่พูดเฉยๆเท่านั้น”

“พูดเฉยๆ? ข้าเห็นเจ้าระริกระรี้อยู่” กงชิงวี่เดินเข้ามาใกล้ แล้วออกแรงดึงมือของอันหลิงหยุน อันหลิงหยุนคิดจะดึงมือกลับ แต่สุดท้ายกลับถูกกอดเอาไว้แน่น

“เจ้ายังคิดที่จะหลบอีกหรือ? ข้าอ่อนแอมากอย่างนั้นหรือ?”

“......”

อันหลินหยุนงง เขาเนี่ยนะอ่อนแอ?

พวกอาหยู่เมื่อเห็นสถานการณ์เป็นเช่นนิ้ ก็ไม่มีใครกล้าอยู่ต่ออีก จึงรีบหันหลังแล้วพาทุกคนเดินออกไป

เหลือเพียงอันหลินหยุนอยู่ต่อสู้เพียงลำพัง อันหลิงหยุนอดที่จะเศร้าไม่ได้ เมื่อกี้ยังชื่นชมความดีกันอยู่เลย ตอนนี้กลับหายหัวกันไปหมด ช่างไร้ศีลธรรมจริงๆ!

แน่นอน หวังพึ่งเพื่อนฝูง เชื่อไม่ได้เลยจริงๆ

อันหลิงหยุนยิ้มแหยๆ: “หม่อมฉันก็แค่พูด”

“ข้าได้ยินหมดแล้ว” กงชิงวี่กอดอันหลิงหยุนไว้ ยังคงไม่สบอารมณ์อยู่ เขาไม่อยู่กลับชื่นชมผู้ชายคนอื่น ทำเหมือนเขาไม่มีตัวตน!

“เอาเถอะ ท่านอยากจะคิดเช่นไรก็เรื่องของท่าน หม่อมฉันก็เพียงแค่พูดความจริง ท่านอยากจะกัดข้าไม่ปล่อย ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเป็นเพราะอะไร?”

อันหลิงหยุนจะเดินจากไป แต่กงชิงวี่กลับทำอะไรไม่ถูก กลัวว่านางจะไป แต่ก็โกรธที่นางคิดถึงผู้ชายคนอื่น รู้สึกหงุดหงิดใจเป็นอย่างมาก

แต่เขามีความแข็งแรงอย่างมาก ถึงจะออกแรง แต่กลับทำอะไรเขาไม่ได้เลย น่าโมโหจริงๆ!

อันหลิงหยุนจะไป แต่กงชิงวี่ไม่ให้ไป ดึงกันไปดึงกันมา จนอันหลิงหยุนเจ็บ

“เจ็บ” อันหลิงหยุนร้อง กงชิงวี่รีบดึงนางเข้าไปดูทันที

“ข้าไม่ดีเอง ทำให้เจ้าเจ็บ แต่ข้าไม่เต็มใจที่จะให้เจ้าคิดถึงเขา!”

กงชิงวี่พูดจบอย่างรวดเร็ว แล้วจึงนวดมือให้อันหลิงหยุน

อันหลิงหยุนมองกงชิงวี่: “ท่านอย่าพูดเหลวไหล หม่อมฉันไม่ได้คิดถึงเขา หม่อมฉันแค่บังเอิญนึกถึงเรื่องที่เกี่ยวกับเขาเท่านั้น เป็นท่านเองก็คงลืมอดีตไม่ได้”

“ข้าไม่มีอดีต” กงชิงวี่พูดอย่างแน่วแน่

อันหลิงหยุนมองเขา: “หากเป็นเช่นนั้น ต่อไปข้าจะเปลี่ยนดู ได้หรือไม่?”

“เช่นนั้นก็ไม่อนุญาตให้คิดถึง หากจะคิดถึงก็คิดถึงแต่ข้าได้คนเดียว” กงชงวี่ดึงอันหลิงหยุนที่กำลังโกรธอยู่เดินกลับมา อันหลิงหยุนค่อยๆตามกลับมา ถือว่าสงบศึกแล้ว

เดินไปไม่ถึงครึ่งทาง กงชิงวี่ก็ดึงมือมาข้างหน้า แล้วใช้มืออีกข้างนวด อารมณ์ดีขึ้นมาแล้ว แล้วดึงมือของอันหลิงหยุนขึ้นมาจูบ มีรอยยิ้มเผยออกมาให้เห็น อารมณ์สดชื่นแจ่มใสเป็นอย่างมาก