ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 277

บทที่ 277 การตัดสินใจครั้งสุดท้าย

กงชิงวี่ส่ายหัว: “ไม่ใช่ น่าจะเป็นคนที่อยู่ในชีวิตข้ามาตลอดชีวิต แต่เสียดายที่พวกเขาลงมือแนบเนียนมาก ขอเพียงแค่ข้าพอจะสืบเจออะไรบางอย่างได้ พวกเขาจะต้องส่งคนที่ข้าหาเจอมาให้ข้าประหารอย่างแน่นอน เพื่อขอความคุ้มครอง

ข้าคงทำได้เพียงสืบหาต่อไป อีกทั้งคนที่ไม่น่าจะเป็นไปได้ที่สุด ก็อาจจะเป็นไปได้ และคนที่น่าจะเป็นไปได้ที่สุด ก็อาจจะเป็นไปได้เช่นกัน ไม่ได้สืบกันง่ายๆเลย

อ๋องทั้งแปดท่านได้ฝึกฝนคนรุ่นถัดไปเอาไว้แล้ว ในบรรดาคนเหล่านี้ ได้มีหนึ่งคนที่ถูกเลี้ยงดูมาให้สามารถรับผิดชอบทั้งหมดได้ คนคนนี้ต่างหากคือคนที่ข้าต้องการหาตัว

ตะขาบแม้จะตายแล้วแต่ก็ยังไม่หยุดขยับ แต่หากขาดหัวไป เขาก็เป็นได้เพียงแค่ตะขาบตัวหนึ่งที่รอความตายเท่านั้น”

อันหลิงหยุนรู้สึกโศกเศร้าจนหาอะไรเปรียบไม่ได้ เพียงแค่ข้ามเวลาเท่านั้น แล้วจะก่อกบฏครั้งใหญ่ขนาดนี้เพื่ออะไรกัน เหมือนกับสงครามสายลับก็ไม่ปาน

อันหลิงหยุนพูดว่า: “ท่านอ๋อง นี่ก็ดึกแล้ว พวกเราไปพักผ่อนกันเถอะเพคะ พรุ่งนี้ยังต้องไปหาหัวตะขาบกันต่ออีก”

“อืม”

เช้าวันรุ่งขึ้น อันหลิงหยุนได้รับสารจากจวนอ๋องตวน กล่าวว่าพระชายาตวนเชิญนางให้ไปตรวจโรคในจวน

อันหลิงหยุนถือกล่องยาไป มุ่งหน้าไปยังจวนอ๋องตวน

วันนี้จุนฉูฉูยนรออันหลิงหยุนอยู่ที่ประตูนานแล้ว เมื่อลงจากรถม้า ก็เห็นจุนฉูฉูยืนรออยู่ที่ประตูอย่างสง่างาม เมื่อเห็นอันหลิงหยุนก็รีบพยักหน้า: “เจ้ามาแล้ว?”

อันหลิงหยุนไม่รู้ว่าจุนฉูฉูคิดจะเล่นลูกไม้อะไรอีก แต่ก็ถือเสียว่าน่าสนใจ

“ท่านให้คนไปเรียกข้ามาเพื่อรักษาโรคสินะ เมื่อวานท่านได้ดื่มยาหรือยัง?” อันหลิงหยุนพูดอย่างตรงไปตรงมา จะได้รีบกลับ

จุนฉูฉูพูดว่า: “ดื่มแล้ว วันนี้มือและเท้ารู้สึกอบอุ่นขึ้นมาก”

“ดังนั้นท่านเชื่อข้า จึงได้ให้ข้ามาตรวจให้ท่าน?” อันหลิงหยุนพอจะคิดออกแล้ว

“ไม่ใช่เพราะดื่มยาทั้งหมด ยังมีอีกเรื่องก็คือ เมื่อวานข้าส่งคนกลับไปยังจวนจุน แม่นมที่รับผิดชอบหน้าที่ดูแลข้ากล่าวว่า จริงๆแล้วข้าเคยได้รับบาดเจ็บตอนอายุหกขวบ ตอนหกขวบข้าฝึกศิลปะการต่อสู้ ที่ท้องถูกไม้พลองทิ่มเข้าไป เจ็บอยู่กว่าครึ่งเดือน เดิมทีคิดว่าข้าคงจะไม่รอด ตามหมอมาดูจนทั่ว จนในที่สุดเวลาผ่านไปครึ่งเดือนข้าก็ไม่เป็นอะไรแล้ว”

“เช่นนั้นคงจะไม่ผิด น่าจะเป็นตอนหกขวบแน่” อันหลิงหยุนไม่สนใจว่าจะเคยมีเรื่องบาดหมางอะไรกับจุนฉูฉูมาก่อน แต่ในเรื่องการรักษานั้นจะต้องจริงจัง

“เชิญพระชายาเสียน”

จุนฉูฉูเชิญอันหลิงหยุนเข้าไป อันหลิงหยุนจึงเดินตามไปยังตำหนักฉู่ซวน

ตรวจดูจุนฉูฉูอยู่สักครู่ แล้วอันหลิงหยุนก็พูดว่า : “ให้ท่านดื่มยาต่อไปก็จะดีขึ้น”

อันหลิงหยุนลุกขึ้น เตรียมตัวกลบั จุนฉูฉูเองก็ลุกขึ้นยืน: “พระชายาเสียนช้าก่อน”

อันหลิงหยุนหยุดเดิน แล้วหันมามองจุนฉูฉู จุนฉูฉูนำกล่องใบหนึ่งออกมาให้อันหลิงหยุน: “สิ่งนี้ข้าขอมอบให้เจ้า ข้าไม่ติดค้างหนี้บุญคุณใคร นี้ถือว่าข้าตอบแทนบุญคุณเจ้าก็แล้วกัน”

อันหลิงหยุนเหลือบมองกล่อง: “ของขวัญข้าคงไม่รับไว้ ถ้าหากท่านคิดว่าติดค้างหนี้บุญคุณข้าแล้วล่ะก็ ให้เป็นเหรียญเงินข้าแทนสิ ข้าชอบเหรียญเงินมาก ไม่มากหรอก ข้าออกตรวจหนึ่งครั้งคิดแค่หนึ่งพันเหรียญเงินก็พอแล้ว”

“หนึ่งพันเหรียญเงิน?” จุนฉูฉูตะลึงเล็กน้อย: “นี่เจ้าล้อเล่นใช่หรือไม่?”

“หรือว่าพระชายาเสียนไม่มีค่าพอเทียบเท่าเงินหนึ่งพันเหรียญเชียวหรือ?” อันหลิงหยุนเดินออกมาจากตำหนักฉู่ซวน ไม่ทันได้รอให้จุนฉูฉูพูดอะไร นางก็พูดต่อว่า: “ถ้าหากเสียดายก็ช่างเถอะ ข้าจะถือเสียว่ารักษาโดยไม่คิดเงิน”

อันหลิงหยุนเดินออกมา โดยมีจุนฉูฉูเดินตามออกมาทางด้านหลัง แล้วจึงยื่นกล่องในมือใส่เข้าไปในมือของอันหลิงหยุน: “เรื่องเงินไม่ใช่ปัญหา ส่วนนี่เป็นน้ำใจเล็กๆน้อยๆจากข้า หากเจ้าไปต้องการ จะโยนทิ้งเสียก็ได้”

แล้วจุนฉูฉูก็หันหลังเดินกลับตำหนักฉู่ซวนไป อันหลิงหยุนก้มลงมองกล่อง แล้วเปิดดูข้างใน เป็นปิ่นปักผมไข่มุกหนึ่งเล่ม จึงหยิบออกมาดู มุกสองสามเม็ดที่ประดับอยู่ด้านบนล้วนแล้วแต่เป็นมุกน้ำดี เป็นของดีจริงๆ แต่น่าเสียดายที่อันหลิงหยุนไม่ชอบ จึงได้หักแล้วทิ้งลงข้างๆ

นางไม่อยากได้ ใครอยากได้ก็เอาไป

อันหลิงหยุนกลับออกมาจากจวนอ๋องตวน ภายในรถม้ามีนางคนเดียว อาหยู่ตามรถม้ามา อันหลิงหยุนรู้สึกเวียนหัวเล็กน้อย รอจนกระทั่งรถม้ามาถึงจวนอ๋องเสียน อาหยู่ก็เรียกอันหลิงหยุนให้ลงมาจากรถม้า แต่ภายในรถม้ากลับไม่มีเสียง อาหยู่รู้สึกว่าผิดปกติ จึงขึ้นไปบนรถแล้วเปิดผ้าม่านดู ก็เห็นอันหลิงหยุนนอนอยู่ภายในรถม้า บนรถม้ามีกองเลือดอยู่หนึ่งกอง

“พระชายา” อาหยู่ตื่นตระหนกเป็นอย่างมาก ไม่กล้าเข้าไปแตะต้อง

แล้วอาหยู่จึงวิ่งลงจากรถม้าเพื่อไปตามคนในจวนมา เมื่อคนในจวนออกมา อาหยู่ก็อุ้มอันหลิงหยุนเข้าไปในจวนอ๋องเสียน

พ่อบ้านเห็นเลือดก็ตกใจจนมือเท้าสูญเสียการควบคุม: “ท่านอ๋อง รีบไปตามท่านอ๋องมาเร็ว”