ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 278

บทที่ 278 ไม่ยอมไปไหน

“กงชิงวี่ เจ้าหยุดเดี๋ยวนี้นะ นางเป็นพระชายาของข้า หากจะต้องกำจัด จะต้องให้ข้าเป็นคนกำจัดเอง เจ้าไม่มีสิทธิ์”

กงชิงวี่หันดาบไปที่กงชิงหยิน: “พี่สอง ข้ากับท่านล้วนเป็นผู้ชายเหมือนกัน ถึงแม้ข้าจะกลัวภรรยา แต่ข้าก็ไม่มีทางยอมให้หยุนหยุนออกไปทำชั่วข้างนอก หยุนหยุนช่วยเหลือพวกท่านด้วยเจตนาดี แต่ความดีของนางกลับได้รับการตอบแทนกลับมาเป็นความแค้น ถ้าหากแค้นนี้ไม่ได้ชำระ ข้าคงจะต้องรู้สึกผิดต่อหยุนหยุน และคงต้องรู้สึกผิดต่อลูก

ทางที่ดีท่านหลีกไปดีกว่า หากข้าเอาชีวิตนางได้ ปัญหาทุกอย่างก็จบ มิเช่นนั้น......”

กงชิงวี่มองไปทีท้องของหยุนโล๋ชวน หยุนโล๋ชวนเอามือป้องทีท้องของตนเองตามสัญชาตญาณทันที แต่จู่ๆนางก้พูดขึ้นมาว่า: “เช่นนั้น ท่านเอาไปเถอะ ในเมื่อติดค้างก็ต้องชดใช้ อีกอย่างเด็กคนนี้ข้าเองก็ไม่รู้ว่ามาได้อย่างไร ไม่สู้ยกให้ท่านอย่างตรงไปตรงมา”

“เหลวไหล”

กงชิงหยินดุ แล้วมองหยุนโล๋ชวนตาถมึง แม่นมเว่ยรีบส่งคนเข้าไปทูลรายงานในวัง

ตอนนี้เอง แม่นมเว่นเดินขึ้นไปข้างหน้า: “อ๋องเสียน ขอทูลถามหน่อยว่าตอนนี้พระชายาเสียนทรงเป็นเช่นไรบ้าง? เวลาคับขันเช่นนี้ จะต้องช่วยเหลือพระชายาเสียนเอาไว้ให้ได้ก่อน ส่วนเรื่องคนบางคน ค่อยจัดการทีหลังก็ยังไม่สาย”

“ข้ารอไม่ไหวแล้ว”

กงชิงวี่ชี้ดาบไปตรงหน้าจุนฉูฉู: “เจ้าจะออกมาเอง หรือให้ข้าเดินเข้าไปหา?”

จุนฉูฉูโกรธจนทนไม่ไหว: “กงชิงวี่ ท่านอย่ารังแกคนอื่นมากเกินไป เดิมทีข้าเองก็จำปิ่นมุกนั่นไม่ได้ด้วยซ้ำ ตอนที่อันหลิงหยุนไปก็ยังดีดีอยู่ ตอนนี้ท่านถึงขั้นที่คิดจะฆ่าข้า ท่านเห็นข้าเป็นอะไร?

ถ้าหากว่าข้าต้องการที่จะทำร้ายคนจริงๆ จะใช้วิธีเช่นนี้หรือ? ให้คนรับใช้ไปทำไม่ดีกว่าหรือ?”

“พระชายาตวน ท่านพูดเช่นนี้ได้อย่างไร ท่านเป็นคนมอบกล่องใส่ปิ่นมุกให้พระชายา ข้าเองก็อยู่ในเหตุการณ์ พระชายาได้ดูอย่างชัดเจนแล้วว่าของที่ท่านให้คือปิ่นมุก ถึงได้กลายเป็นแบบที่เป็นอยู่ตอนนี้”

อาหยู่เดินออกมาข้างหน้าด้วยความโกรธ กงชิงวี่เหล่มอง: “ข้าจะขอกล่าวโทษเจ้า เมื่อฆ่าเจ้าแล้ว ข้าก็จะไปมอบตัว”

“ท่านอ๋อง” จุนฉูฉูดึงอ๋องตวนเอาไว้แล้วร้องไห้ อ๋องตวนหันกลับไปดู

“ข้าขอถามเจ้า กล่องใส่ปิ่นมุกเจ้าไม่ได้เป็นคนให้จริงๆหรือ?” กงชิงหยินแววตาจริงจัง ใบหน้าหล่อเหลาที่ดูอบอุ่นมาโดยตลอด บัดนี้กลับมีเพียงความเย็นชา

จุนฉูฉูนรู้สึกหวาดกลัวขึ้นมาเล็กน้อย: “ท่านเป็นอะไรไป?”

“ข้าถามเจ้า กล่องใส่ปิ่นมุกนั้น ตกลงว่าเป็นของเจ้าหรือไม่?” อ๋องตวนไม่อยากตอบ จึงได้ถามต่อ

จุนฉูฉูส่ายหน้า : “ท่านอ๋อง ท่านไม่เชื่อฉูฉูหรือ?”

น้ำตาของจุนฉูฉูไหลออกมา ร้องไห้อย่างน่าสงสารเป็นอย่างมาก

อ๋องตวนพยักหน้า: “ข้ารู้แล้ว เจ้ากลับไปเถอะ เรื่องทางนี้ยกให้เป็นหน้าที่ข้า”

จุนฉูฉูพยักหน้า หันหลังแล้วรีบกลับออกไป

นางกลัวมากจริงๆ นี่ไม่ใช่สิ่งที่นางต้องการ แต่ตอนนี้นางไม่อาจที่จะไม่รีบหนีไปได้

จุนฉูฉูรีบหนี กงชิงวี่คิดที่จะตามไป แต่กงชิงหยินหันกลับมาขวางกงชิงวี่ไว้: “หากเจ้าคิดจะฆ่าฉูฉู ก็จงข้ามศพข้าไปก่อน”

“เจ้าคิดว่าข้าไม่กล้าอย่างนั้นหรือ?”

“ไม่ใช่ไม่กล้า แต่ข้าอยากจะตกลงกับเจ้า ใช้ชีวิตของข้าแลกกับชีวิตนาง” ขณะที่กงชิงหยินพูด ก็ดึงมีดขึ้นมาจากอีกด้านหนึ่งแล้วปักเข้าไปที่หน้าอก

เลือดไหลพุ่งออกมาจากหน้าอก หยุนโล๋ชวนตกใจจนตาเบิกโพลง: “ท่านอ๋อง”

“พี่สอง?”

ดาบในมือของกงชิงวี่ร่วงลงไปบนพื้น เขาเองก็คิดไม่ถึงว่ากงชิงหยินจะทำเช่นนี้ จึงรู้สึกตกตะลึงในทันที

เดินก้าวขึ้นไปสองก้าวแล้วประคองกงชิงหยินไว้ แววตาของกงชิงวี่เต็มไปด้วยความโกรธ: “ทำไมท่านถึงโง่เช่นนี้?”

“เหอะ......น้องสาม นางทำร้ายคนของเจ้า ข้าขอชดใช้ชีวิตให้เจ้า ว่าอย่างไรล่ะ?”

ร่างกายของกงชิงหยินอ่อนแอ กำลังร่วงลงไปอย่างรวดเร็ว กงชิงวี่ดึงแขนของกงชิงหยินขึ้นมาแล้วพาดไว้บนไหล่ จากนั้นจึงหันหลังเดินกลับเข้าห้องไป

หยุนโล๋ชวนรีบตามไป แม่นมเว่ยเองก็ตกใจอย่างมาก แต่ตอนนี้แม่นมเว่ยต้องทำใจแข็งไว้ แล้วจึงหันไปพูดกับคนข้างๆว่า: “รีบไปรายงานไท่เฟย”

นางกำนัลต่างรีบเดินออกไป กงชิงวี่ประคองกงชิงหยินเข้าไปด้านใน แล้วจึงวางกงชิงหยินลงบนเตียง ถอดเสื้อของกงชิงหยินออก แล้วดูที่บาดแผลของเขา

มีดแทงเข้าไปข้างในแล้ว ดูแล้วน่าจะสาหัสมาก

กงชิงวี่เห็นกงชิงหยินที่หายใจรวยริน: “โง่จริงๆ”

“เหอะๆ......ให้พวกเขาออกไป”

กงชิงหยินพูดออกมาอย่างไม่สะทกสะท้าน ต้องอดทนต่อความเจ็บปวดเพื่อพูดออกมา ยังใจเย็นขนาดนั้น

กงชิงวี่พูดด้วยความโมโห: “ออกไปให้หมด”

ทุกคนออกไปข้างนอก แต่หยุนโล๋ชวนไม่ยอม

“ทำเช่นไรดี?”

แม่นมเว่ยจึงต้องช่วยพาคนออกไป

ประตูปิดลง แล้วกงชิงวี่ก็พูดว่า: “ข้าจะช่วยท่านดึงออกมา”

กงชิงหยินกุมมือกงชิงวี่เอาไว้: “ข้าไม่อยากเป็นหุ่นเชิด หากข้าตายแล้ว เจ้าก็จะกลายเป็นหุ่นเชิดแทน

รู้ด่าอ๋องเสียนฉลาดหลักแหลม ข้าเองก็ไม่ได้โง่ ข้าไม่อยากแก่งแย่งชิงดีอีก”

“ท่านพูดเหลวไหลอะไร?” กงชิงวี่แววตาเย็นชา

กงชิงหยินยิ้มแล้วพูดว่า: “ข้าเห็นปิ่นมุกเล่มนั้นแล้ว ข้าก็อยู่ด้วย”

สีหน้าของกงชิงวี่ยิ่งดูไม่ได้: “เพื่อผู้หญิงคนหนึ่งไม่คุ้มค่ากันเลย”

กงชิงหยินไม่ได้ตอบอะไร กลับเป็นอันหลิงหยุนที่อยู่อีกด้านหนึ่งพูดขึ้นมา: “อย่างนั้นหรือ?”

อันหลิงหยุนลุกขึ้นมานั่งอย่างสบายๆ เหมือนกับผีหลอก นางลุกขึ้นมาทำให้กงชิงวี่ตกใจเป็นอย่างมาก

เขาเข้าไปดู หน้าซีดจนน่าตกใจ

มือของอันหลิงหยุนจับที่มีด แล้วดึงออกมาอย่างไม่ทันได้ตั้งตัว ตัวของอ๋องตวนกระตุกหนึ่งครั้ง ไม่มีปฏิกิริยาตอบโต้ใดๆ ไม่มีแม้กระทั่งเสียง

กงชิงวี่ทรุดลง: “พี่สอง?”

อันหลิงหยุนไม่สนใจเขา แล้วนำเลือดที่ข้อมือ หยดลงไปบนหน้าอกของกงชิงหยิน นางก็แค่ลองดู แต่ผลลัพธ์กลับเป็นที่น่าตกใจ

บาดแผลกำลังดื่มเลือด แล้วจึงค่อยๆสมานกัน

อันหลิงหยุนไม่รู้สึกแปลกใจเลยสักนิด แล้วจึงรีบนำยาเม็ดใส่เข้าไปในปากของกงชิงหยิน นางเองก็อ่อนแอมาก แล้วจึงค่อยๆไต่ไปยังสระหลิวหวง(กำมะถัน) จากนั้นจึงถอดเสื้อผ้า เข้าไปแช่น้ำ

กงชิงวี่อยากจะไปหา แต่ตรงหน้าก็ยังมีอีกคนหนึ่ง

ยังไม่สามารถผละตัวไปได้ จึงต้องรอสักครู่

กงชิงหยินฟื้นขึ้นมาอย่างรวดเร็ว ลืมตาขึ้นมายังนึกว่าตัวเองตายแล้ว แต่เมื่อเห็นหน้ากงชิงวี่ ก็รู้สึกสงบลงเล็กน้อย

ตอนนี้กลับเป็นกงชิงวี่ที่อดใจรอไม่ไหวแล้ว จึงลุกขึ้นแล้วไปยังสระหลิวหวง(กำมะถัน): “หยุนหยุน ฟังข้าอธิบายก่อน ข้าแค่อยากจะบอกอ๋องตวน เพื่อผู้หญิงประเภทนั้นแล้ว ไม่คุ้มค่ากันเลย แต่ถ้าเพื่อหยุนหยุนแล้วนั้น คุ้มค่าเสมอ”

กงชิงหยินคลำตัวเองดู แล้วเปิดเสื้อขึ้นมาดูบนร่างกายตัวเอง บาดแผลสมานกันสนิทแล้ว

เขานึกขึ้นมาได้ว่า ก่อนหน้านี้อันหลิงหยุนเคยใช้เลือดช่วยคน เขาจึงลุกขึ้นแล้วเดินไปที่ประตูสระหลิวหวง(กำมะถัน) อยากจะเข้าไปขอบคุณ แต่กงชิงวี่ไม่อนุญาต

เมื่อเห็นผู้ชายคนอื่นปรากฏตัวขึ้นที่ประตู สระหลิวหวง(กำมะถัน) นึกขึ้นมาได้ว่าอันหลิงหยุนยังแช่ตัวไม่เสร็จ ก็รู้สึกโกรธขึ้นมา

“ท่านออกไปเดี๋ยวนี้”

“ข้ามาขอบคุณ” กงชิงหยินมีใบหน้าที่สงบนิ่ง

“ที่นี่คือที่ที่เราสองสามีภรรยาใช้อาบน้ำ ท่านออกไปก่อนเถอะ”

กงชิงหยินคิดอยู่สักครู่: “ตอนนี้ข้าเองเป็นคนที่ใกล้ตาย หากออกไปจะอธิบายอย่างไร”

“......”

กงชิงวี่มีสีหน้าไม่สบอารมณ์ “หรือจะอยู่ที่นี่ไม่ไปไหนแล้ว?”

“ก็ไม่ใช่หรอก แต่จะให้ข้ากลับไปแบบนี้ไม่ได้ พระชายาจะต้องสังเกตเห็นเข้าอย่างแน่นอน” อยู่ดีๆกงชิงหยินก็ไม่อยากจะกลับไปเผชิญหน้ากับจุนฉูฉู เขาเองก็เป็นคนไร้ยางอาย

กงชิงวี่พูดว่า: “ถ้าเช่นนั้นท่านคิดจะทำอย่างไร? หรือท่านยังอยากจะเข้าไปในสระหลิวหวง(กำมะถัน)อีก?”

“ข้าไม่ได้คิดเช่นนั้น เจ้ามองพระชายาเสียนเป็นดั่งแก้วตาดวงใจ แต่ข้าเองไม่ได้รู้สึกว่านางมีดีตรงไหน แต่ละคนล้วนมีความปรารถนาของตัวเองที่แตกต่างกัน แต่ละคนล้วนมีสิ่งที่ตัวเองรักต่างกัน เจ้าไม่ยุ่งเรื่องของข้า ข้าเองก็ไม่เข้าไปยุ่งเรื่องของเจ้า แต่แค่วันนี้ข้ากลับไปไม่ได้ จึงต้องอยู่ที่จวนของเจ้าก่อนสักสองสามวัน

ตำหนักจู๋หยุนที่อยู่ลานด้านหลังของเจ้าว่างอยู่ตลอดมิใช่หรือ ข้าว่าข้าอยู่ที่นั่นน่าจะดี”

พูดจบ กงชิงหยินก็หันหลังเดินกลับไป แล้วนอนลงเพื่อรออันหลิงหยุน

“ข้าจะรออยู่ที่นี่ หากเมื่อไหร่ที่นางออกมา ข้าขอยืมใช้สระหลิวหวง(กำมะถัน)สักหน่อย เมื่อเนื้อตัวสะอาดแล้วข้าก็จะไป”

กงชิงหยินวางแผนที่จะพักอยู่ที่นี่แล้ว