ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 279

บทที่ 279 ปลดจุนฉูฉู

กงชิงวี่มองเขาแล้วพูดว่า: “เช่นนั้นเจ้าก็ไม่ต้องลุกขึ้นมาแล้ว”

เข้าไปแล้วก็ค่อยๆแงะประตูเข้าไปข้างใน เมื่อลงกลอนประตูเรียบร้อยแล้ว กงชิงวี่ก็เดินเข้าไปหาอันหลิงหยุนที่กำลังแช่น้ำอยู่

ตอนนี้อันหลิงหยุนกำลังปิดตาพักผ่อนอยู่ ตอนนี้ร่างกายกำลังได้รับความอบอุ่นและชุ่มชื้นอยู่ภายในน้ำ

กงชิงวี่ลงไปในน้ำ แล้วเดินเข้าไปหาอันหลิงหยุน แล้วจึงกอดนางจากทางด้านหลัง

“ข้าพูดไปตามน้ำเท่านั้น หยุนหยุนอย่าได้ใส่ใจเลยนะ”

อันหลิงหยุนลืมตาขึ้น แล้วหันไปมองกงชิงวี่ที่อยู่ด้านหลัง เห็นคิ้วของเขาขมวดด้วยความกังวล จึงไม่ได้คิดถือสาแล้ว”

นางทำเพียงแค่พิงลงไปบนไหล่ของกงชิงวี่แล้วพูดว่า: “คนที่คิดร้ายต่อข้ามีมาก เกรงว่าสักวันข้าจะไม่สามารถฟื้นคืนมาได้อีก ถึงตอนนั้นท่านห้ามวู่วามเด็ดขาด ห้ามเสียสติ ห้ามฆ่าคน นั่นไม่ใช่สิ่งที่ข้าต้องการ ท่านอ๋องทำเพียงแค่ว่าไม่เคยมีข้าก็พอ”

“ข้าทำไม่ได้”

กงชิงวี่ไม่อยากพูดเรื่องนี้ หากนางไม่อยู่แล้วจริงๆ ชีวิตของเขาเองก็คงไร้ซึ่งความหมาย

อันหลิงหยุนมองดูสักครู่ จึงไม่อยากที่จะพูดเรื่องนี้อีก นางพิงลงไปบนตัวของเขา แล้วไม่พูดอะไรอีก

ทั้งสองอาบน้ำด้วยกันเสร็จแล้วจึงออกมา แล้วจึงเห็นกงชิงหยินที่นอนอยู่บนเตียง ดูเหมือนว่าเขาจะหลับสนิทแล้ว

อันหลิงหยุนเองก็อ่อนเพลียจนหลับไปเช่นเดียวกัน

“เด็กๆ เตรียมถังอาบน้ำ พระชายาทรงฟื้นแล้ว เตรียมอาบน้ำยาให้อ๋องตวน”

อาหยู่ได้ยินว่าอันหลิงหยุนฟื้นแล้ว ก็รีบไปเตรียมถังอาบน้ำ

บรรกายาศในห้องแปลกๆ อันหลิงหยุนสวมใส่เสื้อคลุมผ้าฝ้ายสีขาว สง่างามราวกับหงส์สีขาวก็ไม่ปาน กำลังมองดูอ๋องตวน อ๋องตวนเมื่อเห็นอันหลิงหยุน ก็รู้สึกมึนงงอยู่เล็กน้อย อยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ก็หันหน้าหนี

อะไรที่ไม่เหมาะสม ไม่ดูจะดีกว่า

อันหลิงหยุนหันหลัง แล้วลากเสื้อคลุมหางนกยูงเดินผ่านไป มีแสงสีขาวระยิบระยับส่องเป็นประกายมาจากเสื้อคลุม ส่องเป็นแสงสะท้อนอยู่ภายในห้อง

กงชิงวี่หันไปมองอันหลิงหยุนที่เดินเข้าไปในห้องปฏิบัติการ รอคนนำถังน้ำเข้ามาข้างใน ด้านในเต็มไปด้วยน้ำร้อนที่ร้อนจัด

“ลงไปเถอะ”

อาหยู่เห็นอ๋องตวนนอนอยู่ แต่ไม่รู้ว่าตอนนี้เกิดอะไรขึ้นกันแน่

ปิดประตู ได้ยินเพียงแค่เสียงตู้มลงไปในน้ำ กงชิงหยินเกือบจะจมน้ำตาย เพราะถูกกงชิงวี่โยนลงไป

กงชิงหยินจะออกมา แต่กงชิงวี่ยิ้มเยาะ: “ท่านไม่ต้องออกมา แช่อยู่ในนั่นแหละ”

กงชิงวี่หันหลังแล้วลากเสื้อคลุมยางเดินไปด้านหลัง เข้าไปข้างในแล้วถอดเสื้อคลุมด้านนอกออก แล้วจึงเปลี่ยนไปสวมใส่ชุดสีขาว

“ทำอะไร?”

กงชิงวี่รู้สึกแปลกใจ ตอนนี้ในมือของอันหลิงหยุนเต็มไปด้วยขวดยา ไม่รู้ว่ากำลังทำอะไร

“ไม่มีอะไร ก็แค่อยากรู้ว่าจุนฉูฉูใช้พิษอะไร จึงทำให้ข้าเกือบจะสูญเสียลูกไป จะต้องมีการเตรียมไว้ล่วงหน้า”

อันหลิงหยุนเองไม่เคยคิดมาก่อนว่าในสมัยโบราณเช่นนี้ จะมีพิษอย่างนี้อยู่ด้วย สามารถเข้าไปในร่างกายของนางได้ถึงสองครั้ง ทำให้นางถูกพิษได้โดยไม่รู้ตัว

ถ้าไม่ใช้เพราะร่างกายของนางมีระบบถอนพิษ ตอนนี้นางคงตายเพราะพิษไปแล้ว

ผู้หญิงอย่างจุนฉูฉู ทำไมจึงมีพิษที่แปลกประหลาดเช่นนี้ได้?

อันหลิงหยุนคิดไม่ตก

กงชิงวี่ยืนอยู่เป็นเพื่อนอีกด้านหนึ่ง อันหลิงหยุนทดสอบอยู่สักพักก็รู้สึกแปลกใจ: “แปลกจริงๆ พิษของนางข้าไม่เคยพบมาก่อนเลย”

กงชิงวี่เอามาดูนิดหน่อย: “เจ้าเอาพิษนี่มาจากไหน?”

“ตอนที่นางมอบกล่องให้แก่หม่อมฉัน หม่อมฉันเองก็เกิดความสงสัยแล้ว ดังนั้นหม่อมฉันจึงเปิดดู แต่กว่าที่หม่อมฉันจะรู้ก็สายไปเสียแล้ว ตอนนั้นหม่อมฉันรู้สึกว่าหัวใจเหมือนจะหยุดเต้น เลือดเกิดการเปลี่ยนแปลงขึ้น ดังนั้นหม่อมฉันจึงได้ดึงหนังที่ปลายนิ้วเก็บไว้

คิดไปคิดมา จึงรู้ว่าบนกล่องและปิ่นมุกน่าจะมียาพิษอยู่อย่าง

“บนปิ่นมุกมียาพิษ” กงชิงวี่แน่ใจ อันหลิงหยุนหันกลับไปมองกงชิงวี่

“ทำไมท่านถึงแน่ใจเช่นนี้?” อันหลิงหยุนแปลกใจ