ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 279

บทที่ 279 ปลดจุนฉูฉู

กงชิงวี่มองเขาแล้วพูดว่า: “เช่นนั้นเจ้าก็ไม่ต้องลุกขึ้นมาแล้ว”

เข้าไปแล้วก็ค่อยๆแงะประตูเข้าไปข้างใน เมื่อลงกลอนประตูเรียบร้อยแล้ว กงชิงวี่ก็เดินเข้าไปหาอันหลิงหยุนที่กำลังแช่น้ำอยู่

ตอนนี้อันหลิงหยุนกำลังปิดตาพักผ่อนอยู่ ตอนนี้ร่างกายกำลังได้รับความอบอุ่นและชุ่มชื้นอยู่ภายในน้ำ

กงชิงวี่ลงไปในน้ำ แล้วเดินเข้าไปหาอันหลิงหยุน แล้วจึงกอดนางจากทางด้านหลัง

“ข้าพูดไปตามน้ำเท่านั้น หยุนหยุนอย่าได้ใส่ใจเลยนะ”

อันหลิงหยุนลืมตาขึ้น แล้วหันไปมองกงชิงวี่ที่อยู่ด้านหลัง เห็นคิ้วของเขาขมวดด้วยความกังวล จึงไม่ได้คิดถือสาแล้ว”

นางทำเพียงแค่พิงลงไปบนไหล่ของกงชิงวี่แล้วพูดว่า: “คนที่คิดร้ายต่อข้ามีมาก เกรงว่าสักวันข้าจะไม่สามารถฟื้นคืนมาได้อีก ถึงตอนนั้นท่านห้ามวู่วามเด็ดขาด ห้ามเสียสติ ห้ามฆ่าคน นั่นไม่ใช่สิ่งที่ข้าต้องการ ท่านอ๋องทำเพียงแค่ว่าไม่เคยมีข้าก็พอ”

“ข้าทำไม่ได้”

กงชิงวี่ไม่อยากพูดเรื่องนี้ หากนางไม่อยู่แล้วจริงๆ ชีวิตของเขาเองก็คงไร้ซึ่งความหมาย

อันหลิงหยุนมองดูสักครู่ จึงไม่อยากที่จะพูดเรื่องนี้อีก นางพิงลงไปบนตัวของเขา แล้วไม่พูดอะไรอีก

ทั้งสองอาบน้ำด้วยกันเสร็จแล้วจึงออกมา แล้วจึงเห็นกงชิงหยินที่นอนอยู่บนเตียง ดูเหมือนว่าเขาจะหลับสนิทแล้ว

อันหลิงหยุนเองก็อ่อนเพลียจนหลับไปเช่นเดียวกัน

“เด็กๆ เตรียมถังอาบน้ำ พระชายาทรงฟื้นแล้ว เตรียมอาบน้ำยาให้อ๋องตวน”

อาหยู่ได้ยินว่าอันหลิงหยุนฟื้นแล้ว ก็รีบไปเตรียมถังอาบน้ำ

บรรกายาศในห้องแปลกๆ อันหลิงหยุนสวมใส่เสื้อคลุมผ้าฝ้ายสีขาว สง่างามราวกับหงส์สีขาวก็ไม่ปาน กำลังมองดูอ๋องตวน อ๋องตวนเมื่อเห็นอันหลิงหยุน ก็รู้สึกมึนงงอยู่เล็กน้อย อยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ก็หันหน้าหนี

อะไรที่ไม่เหมาะสม ไม่ดูจะดีกว่า

อันหลิงหยุนหันหลัง แล้วลากเสื้อคลุมหางนกยูงเดินผ่านไป มีแสงสีขาวระยิบระยับส่องเป็นประกายมาจากเสื้อคลุม ส่องเป็นแสงสะท้อนอยู่ภายในห้อง

กงชิงวี่หันไปมองอันหลิงหยุนที่เดินเข้าไปในห้องปฏิบัติการ รอคนนำถังน้ำเข้ามาข้างใน ด้านในเต็มไปด้วยน้ำร้อนที่ร้อนจัด

“ลงไปเถอะ”

อาหยู่เห็นอ๋องตวนนอนอยู่ แต่ไม่รู้ว่าตอนนี้เกิดอะไรขึ้นกันแน่

ปิดประตู ได้ยินเพียงแค่เสียงตู้มลงไปในน้ำ กงชิงหยินเกือบจะจมน้ำตาย เพราะถูกกงชิงวี่โยนลงไป

กงชิงหยินจะออกมา แต่กงชิงวี่ยิ้มเยาะ: “ท่านไม่ต้องออกมา แช่อยู่ในนั่นแหละ”

กงชิงวี่หันหลังแล้วลากเสื้อคลุมยางเดินไปด้านหลัง เข้าไปข้างในแล้วถอดเสื้อคลุมด้านนอกออก แล้วจึงเปลี่ยนไปสวมใส่ชุดสีขาว

“ทำอะไร?”

กงชิงวี่รู้สึกแปลกใจ ตอนนี้ในมือของอันหลิงหยุนเต็มไปด้วยขวดยา ไม่รู้ว่ากำลังทำอะไร

“ไม่มีอะไร ก็แค่อยากรู้ว่าจุนฉูฉูใช้พิษอะไร จึงทำให้ข้าเกือบจะสูญเสียลูกไป จะต้องมีการเตรียมไว้ล่วงหน้า”

อันหลิงหยุนเองไม่เคยคิดมาก่อนว่าในสมัยโบราณเช่นนี้ จะมีพิษอย่างนี้อยู่ด้วย สามารถเข้าไปในร่างกายของนางได้ถึงสองครั้ง ทำให้นางถูกพิษได้โดยไม่รู้ตัว

ถ้าไม่ใช้เพราะร่างกายของนางมีระบบถอนพิษ ตอนนี้นางคงตายเพราะพิษไปแล้ว

ผู้หญิงอย่างจุนฉูฉู ทำไมจึงมีพิษที่แปลกประหลาดเช่นนี้ได้?

อันหลิงหยุนคิดไม่ตก

กงชิงวี่ยืนอยู่เป็นเพื่อนอีกด้านหนึ่ง อันหลิงหยุนทดสอบอยู่สักพักก็รู้สึกแปลกใจ: “แปลกจริงๆ พิษของนางข้าไม่เคยพบมาก่อนเลย”

กงชิงวี่เอามาดูนิดหน่อย: “เจ้าเอาพิษนี่มาจากไหน?”

“ตอนที่นางมอบกล่องให้แก่หม่อมฉัน หม่อมฉันเองก็เกิดความสงสัยแล้ว ดังนั้นหม่อมฉันจึงเปิดดู แต่กว่าที่หม่อมฉันจะรู้ก็สายไปเสียแล้ว ตอนนั้นหม่อมฉันรู้สึกว่าหัวใจเหมือนจะหยุดเต้น เลือดเกิดการเปลี่ยนแปลงขึ้น ดังนั้นหม่อมฉันจึงได้ดึงหนังที่ปลายนิ้วเก็บไว้

คิดไปคิดมา จึงรู้ว่าบนกล่องและปิ่นมุกน่าจะมียาพิษอยู่อย่าง

“บนปิ่นมุกมียาพิษ” กงชิงวี่แน่ใจ อันหลิงหยุนหันกลับไปมองกงชิงวี่

“ทำไมท่านถึงแน่ใจเช่นนี้?” อันหลิงหยุนแปลกใจ

“อ๋องตวนบอกว่าเขาเคยเห็นกล่องใบนั้นแล้ว และคงจะเคยเอาไป แต่เขาไม่เป็นอะไร นั่งหมายความว่าเขาไม่ได้แตะต้องปิ่นมุก ดังนั้นจึงมีเพียงปิ่นมุกที่มียาพิษ” กงชิงวี่หันหลังเดินกลับออกไปหาอ๋องตวน

ตอนนี้อ๋องตวนเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จเรียบร้อยแล้ว กำลังนั่งรออยู่ ถึงแม้จะเป็นเสื้อผ้าของกงชิงวี่ แต่รูปร่างของพวกเขาพอๆกัน เขาใส่ก็ดูเหมาะสมดี

แต่เขาแค่รู้สึกว่าเสื้อผ้านี้ดูไม่มีราคา

อ๋องตวนเองก็ไม่ค่อยแน่ใจว่า ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน ที่อ๋องเสียนเริ่มมีความคิดในการแต่งตัวเช่นนี้

เมื่อเห็นกงชิงวี่ อ๋องตวนจึงเดินเข้าไปหาเขา

“ข้าจะไปตำหนักจู๋หยุน อีกประเดี๋ยวให้บอกพวกเขาว่าข้าดีรับบาดเจ็บ ไม่สามารถพบใครได้”

กงชิงวี่วางแผนเรียบร้อยแล้ว เพื่อปิดบังทุกคน

กงชิงวี่ไม่ได้พูดอะไรกับเขาให้มากความ จึงพูดขึ้นตรงๆว่า: “กล่องใส่ปิ่นมุกอยู่ที่ท่านใช่หรือไม่?”

“อืม” อ๋องตวนตอบอย่างไม่ลังเล นึกขึ้นได้ก็เดินไปอีกด้านหนึ่ง แล้วจึงล้วงกล่องขึ้นมาจากน้ำ

“เจ้าเอาไปเถอะ”

อันหลิงหยุนออกมาจากด้านหลัง ในมือถือผ้าเช็ดหน้าสีขาวอยู่ แล้วจึงรับกล่องมา ดูอย่างละเอียด แล้วจึงหันหลังเดินกลับไป

กงชิงหยินหันมองไปทางอันหลิงหยุน แล้วพูดว่า: “กล่องใบเดียวไม่สามารถยืนยันอะไรได้ แต่เรื่องนี้ข้าอธิบายไปครั้งหนึ่งแล้ว หวังว่าจะไม่ถามหาความขึ้นมาอีก”

“ก็แล้วแต่ท่านเถอะ แต่ครั้งหน้าข้าไม่มีทางออมมือเช่นนี้อีกแล้ว”

กงชงวี่กลับไปดูอันหลิงหยุน อ๋องตวนกำลังรอพวกเขา

จนถึงตอนบ่าย กงชิงวี่จึงจะออกมา เมื่อเห็นกงชิงวี่ หยุนโล๋ชวนและแม่นมเว่ยรีบเดินเข้าไปหา

“อ๋องเสียน อ๋องตวนล่ะเพคะ?”

หยุนโล๋ชวนทำอะไรไม่ถูก เมื่อเห็นกงชิงวี่ก็เหมือนเห็นฟางที่ลอยน้ำมาช่วยชีวิต

“ข้าไม่ได้ฆ่าเขา ถือเสียว่าละเว้นเขา เขาดวงแข็ง เมื่อครู่พระชายาดีขึ้น จึงช่วยเขาเอาไว้ได้”

“เช่นนั้นหม่อมฉันขอเข้าไปดูหน่อย”

หยุนโล๋ชวนอยากเข้าไปข้างใน แต่ถูกกงชิงวี่ขวางไว้

“ตอนนี้เจ้ายังเข้าไปไม่ได้” กงชิงวี่มองแม่นมเว่ย: “มีเลือดจำนวนมาก รองพระชายาหยุนกำลังมีครรภ์อยู่ ไม่ควรเข้าไป จวนอ๋องเสียนจะจัดหาคนมาดูแลให้”

แม่นมเว่ยพยักหน้า: “หม่อมฉันเข้าใจแล้วเพคะ อ๋องเสียน เมื่อครู่ไท่เฟยทรงมีรับสั่งลงมา ต้องการจะให้พาพระชายาตวนเข้าวัง บอกว่าต้องการหาคำอธิบายให้แก่จวนอ๋องเสียน เรื่องนี้อ๋องเสียนคิดว่าควรทำเช่นไรดีเพคะ?”

“ข้ารับปากอ๋องตวนแล้ว จะไม่สืบสาวเอาเรื่องเรื่องนี้อีก ส่วนไท่เฟยจะทรงจัดการอย่างไรนั้น ข้าไม่ขอยุ่งเกี่ยว”

“เพคะ”

แม่นมเว่ยหันกลับไปมองแม่นมที่มาจากในวังอีกท่านหนึ่ง แล้วพยักหน้า ถือว่ารับทราบแล้ว

ที่จวนอ๋องเสียนนี้มีการทำความสะอาดใหม่ทั้งหมด อันหลิงหยุนไม่เป็นอะไร ส่วนอ๋องตวนก็เข้าไปอยู่ในตำหนักจู๋หยุน ส่วนหยุนโล๋ชวนตามแม่นมเว่ยกลับตำหนักกั๋วกง

ทุกอย่างถูกจัดเตรียมไว้อย่างเหมาะสม คนในวังมาวินิจฉัยเรื่องที่อันหลิงหยุนถูกพิษ แล้วจึงถือโอกาสไปเยี่ยมอ๋องตวนด้วย

ถึงแม้อาการบาดเจ็บของอ๋องตวนจะดีขึ้นแล้ว แต่การที่จะต้องโกหกหมอหลวงนั้นก็ไม่ใช่เรื่องยาก

หมอหลวงทั้งสองท่านกลับไปรายงานที่วัง จุนฉูฉูก็นั่งคุกเข่ารับโทษอยู่ที่ด้านนอกวังฮั๋วหยาง

ฮั๋วไท่เฟยเชิญราชครูจุนและฮูหยินใหญ่ตำหนักกั๋วกงเข้าวังมาด้วยกัน ฮูหยินใหญ่ตำหนักกั๋วกงเห็นแก่เรื่องยาอาการแพ้ท้องจึงไม่ได้เข้าวังไป

ส่วนราชครูจุนก็พาจุนฉูฉูกลับไปอบรมสั่งสอน

ฮั๋วไท่เฟยทรงมีรับสั่งไปยังจวนราชครูจุนให้อ๋องตวนหย่าขาดกับภรรยา

เมื่ออ๋องตวนรู้เรื่องนี้ก็อยู่ไม่ติด รีบเข้าวังไปเพื่อขอความเห็นใจ

แต่ฮั๋วไท่เฟยไม่ทรงอนุญาตให้เข้าพบ

“ท่านอ๋อง กลับเถอะเพคะ”

แม่นมทนไม่ได้ จึงออกมาจากวังฮั๋วหยางเพื่อพูดโน้มน้าว แต่อ๋องตวนไม่ยอม ทำเพียงแค่ส่ายหน้า

ถึงแม้บาดแผลบนร่างกายจะหายดีแล้ว เพื่อที่จะโกหกฮั๋วไท่เฟย เขาจึงจงใจใช้มีดกรีดลงไปที่บาดแผลให้เห็นเป็นรอย และมีเลือดไหลออกมาเล็กน้อย

เมื่อแม่นมเห็นว่าที่หน้าอกของอ๋องตวนมีเลือดออก ก็รีบกลับเข้าไปหาฮั๋วไท่เฟย