ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 280

บทที่ 280 พบมู่มิงในการชุมนุม

ฮั๋วไท่เฟยยืนดุอ๋องตวนอยู่ที่ประตูวังฮั๋วหยาง ได้ยินที่แม่นมกราบทูล ก็รู้สึกจนใจ: “เด็กคนนี้ตั้งแต่เล็กก็เป็นเด็กที่ซื่อสัตย์ เพื่อจุนฉูฉูแล้ว สามารถทำถึงขนาดนี้ เห็นทีเขาคงจะชอบนางจริงๆ แต่ข้าเองก็ไม่อาจทนดูเขาตายด้วยน้ำมือของจุนฉูฉูได้”

“เจ้านาย ถ้าเช่นนั้นตอนนี้จะเอาอย่างไรดีเพคะ?”

“ช่างเถอะ เจ้าไปบอกกับอ๋องตวนก็แล้วกันว่า ข้าจะให้โอกาสอีกหนึ่งครั้ง ให้ราชครูจุนอบรมสั่งสอนให้ดีแล้วค่อยส่งกลับมา ส่วนตำแหน่งพระชายาตวน ก็ให้ดูท่าทีของนาง ตำหนักกั๋วกงมีเหตุมีผล และก็คงไม่ได้รีบร้อนอะไร ข้าจะไปอธิบายกับท่านกั๋วกงเอง”

“ถ้าเช่นนั้นรองพระชายาหยุนล่ะเพคะ?”

“ให้อยู่ที่ตำหนักกั๋วกงไปก่อน รอให้ผ่านไปสักพักแล้วค่อยวางแผนกัน”

......

จุนฉูฉูได้รับพระบัญชาจากฮั๋วไท่เฟย ก็รู้สึกโล่งใจ นี่ก็เป็นไปตามที่นางคาดไว้ อีกทั้งครั้งนี้อันหลิงหยุนเกือบจะต้องสูญเสียลูกไป ทำให้นางถูกสงสัย และมีความผิด การลงโทษเช่นนี้ สำหรับนางถือว่าเบามากแล้ว

“หม่อมฉันขอบพระทัยเสด็จแม่ที่ทรงมีเมตตา” จุนฉูฉูลุกขึ้นขอบพระทัย

แม่นมมองจุนฉูฉู แล้วพูดว่า: “พระชายาตวนดูแลตัวเองด้วย”

แล้วแม่นมจึงกลับออกไป ฮูหยินทั้งสองของตระกูลจุนเห็นแม่นมก็พยักหน้า แม่นมทำความเคารพ: “ข้าน้อยขอตัวก่อน”

“แม่นมค่อยๆเดิน ช่วยทูลฮั๋วไท่เฟยด้วยว่า ตระกูลจุนจะอบรมสั่งสอนนางอย่างดี”

“เจ้าค่ะ”

แม่นมกลับไป ฮูหยินทั้งสองมองจุนฉูฉู แล้วพูดอย่างไม่แยแสว่า: “พานางลงมา ให้นางคุกเข่า หากสำนึกได้เมื่อไหร่ ก็ค่อยลุกขึ้น”

อันหลิงหยุนได้ยินเรื่องของจุนฉูฉูก็รู้สึกตะลึง เป็นเวลาสักพักใหญ่อันหลิงหยุนจึงดึงสติกลับคืนมาได้ เหมือนจะคิดอะไรบางอย่างออก: “คิดว่าจุนฉูฉูจะต้องสูญเสียตำแหน่งพระชายาเสียแล้ว”

ตอนนี้กงชิงวี่กำลังอ่านหนังสืออยู่ ด้านหลังคือเก้าอี้ เขาเหลือบตาขึ้นมองอันหลิงหยุน แล้ววางหนังสือที่อยู่ในมือลง

“หากสูญเสียตำแหน่งพระชายาของอ๋องตวนไป ต่อไปก็คงจะต้องมีการนองเลือดอย่างแน่นอน แต่ถ้าหากนางฉลาดจริง ก็ไม่ควรทำผิดต่อไปอีก

ฮั๋วไม่เฟยเห็นแก่หน้าของรองพระชายาหยุน ตอนนี้จึงได้เก็บเรื่องนี้เอาไว้ และหวังว่าเด็กจะไม่เป็นอะไร”

อันหลิงหยุนแปลกใจ: “หมายความว่าอย่างไร?”

“ตำแหน่งพระชายาเป็นเรื่องเล็กน้อยเท่านั้น นางตั้งใจฆ่าคนต่างหากที่เป็นเรื่องจริง ตามที่ข้าเข้าใจ นางไม่มีทางลืมความแค้นครั้งนี้แน่นอน ถ้าหากนางมีจุนเซียวเซียวคอยหนุนอยู่ ก็คงไม่เป็นอย่างเช่นวันนี้

ดังนั้นเพื่อตำแหน่งพระชายา นางสามารถตอบโต้โดยไม่นึกเสียดายอะไร ถึงเวลานั้นลูกของพระชายารองหยุนจะอยู่ได้อย่างไร”

เมื่อพูดถึงจุนเซียวเซียว อันหลิงหยุนก็พยักหน้า: “จุนเซียวเซียวใจเย็นกว่าจุนฉูฉูมาก ต้องพบกับความโชคร้ายที่ยิ่งใหญ่ขนาดนี้ นางเป็นผู้หญิงตัวคนเดียว อยู่ในวังโดยไม่มีที่พึ่ง แม้แต่ความกังวลสักนิดก็ไม่มีให้เห็นเป็นคนแรก”

“กังวลหรือไม่ไม่จำเป็นต้องให้เจ้าเห็น เพียงแต่นางรู้ว่า ตระกูลจุนไม่ได้สนับสนุนนาง ถ้าหากนางอยากมีชีวิตอยู่ต่อ ก็จะต้องทำตัวให้ฉลาดสักหน่อย”

อันหลิงหยุนถาม: “ท่านรู้เรื่องมากมายขนาดนั้น เช่นนั้นเรื่องของจุนเซียวเซียวท่านรู้มากน้อยแค่ไหนกัน? ตอนที่สู้จิ่นตาย แม่นมซีก็พูดเรื่องของนางออกมาทั้งหมด หากเรื่องที่แม่นมซีพูดเช่นนั้นเป็นความจริง หมายความว่าสู้จิ่นชอบเสินหยุนเจ๋?”

กงชิงวี่จับมือแล้วเหลือบมองอันหลิงหยุน: “หยุนหยุนต้องการจะพูดอะไร?”

“คำสารภาพเป็นเพราะมาจากถูกท่านอ๋องกดดัน แต่ว่าเรื่องของสู้จิ่นก็ยังไม่ได้สอบสวนอย่างละเอียด จนท้ายที่สุดนางต้องถูกสอบสวนในฐานะผู้ต้องหา แต่มีอีกเรื่องหนึ่งที่หม่อมฉันอยากถามมาตลอดแต่ยังไม่ได้ถาม สู้จิ่นถูกแม่นมซีคุกคามจริงหรือ?

ตามที่ข้าเข้าใจแม่นมซีและสู้จิ่น ถ้าหากเป็นจริงเช่นนั้น สู้จิ่นไม่มีทางขอร้องแม่นมซีมาตลอด บอกว่าไม่ได้เป็นเช่นนั้น

เช่นนั้นเบื้องหลังของเรื่องนี้ แม่นมซีจะต้องแอบซ่อนอะไรไว้แน่นอน”

กงชิงวี่ยิ้มมุมปาก: “หยุนหยุนว่าต่อไป”

“ถ้าหากข้าเดาไม่ผิด ที่สู้จิ่นทำลายจุนเซียวเซียว เป็นเพราะพวกนางทั้งสองคน ชอบคนคนเดียวกัน เป็นเพราะมีจิตใจอิจฉาริษยา จึงได้ทำเรื่องร้ายเช่นนี้ขึ้น