ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 281

บทที่ 281 สหายของมู่มิง

อันหลิงหยุนไม่ได้พูดอะไรอีก กลายเป็นเสินหยุนเอ๋อ ที่อดส่งเสียงเอะอะเอ็ดตะโรไม่ได้ : "เป็นเพราะเรื่องที่จวิ้นจู่เลือกจะเป็นพระชายารอง เจ้าป่วยมาเป็นเดือนแล้ว ถึงกับหายได้เร็วเพียงนี้เชียว!?”

อันหลิงหลุนรู้สึกขบขัน: "ข้าไม่สบายไม่ใช่เรื่องที่จวิ้นจู่เลือกเป็นพระชายารอง แต่เป็นเพราะ คุณหนูเสินที่เข้าร่วม การคัดเลือกพระชายารองพร้อมๆกับจวิ้นจู่ต่างหาก หรือคุณหนูเสินไม่รู้เลย?"

เสินหยุนเอ๋อ ตะลึงงันไปชั่วขณะ มู่มิงหันกายกลับมา: "เจ้าพูดอะไร?"

อันหลิงหยุนเหลือบมองไปยังเสินหยุนเอ๋อที่หยุดพูดไปแล้ว จวิ้นจู่มู่มิงปรายตามองเสินหยุนเอ๋อ แม้ว่านางจะไม่ได้เอ่ยถามคำใดต่อ แต่ดวงตาของนางกลับวาวโรจน์คมกริบ ราวกับว่านางรังเกียจเรื่องที่จะต้องแต่งให้ผู้ชายคนเดียวกันกับเสินหยุนเอ๋อเสียเต็มประดา

เป็นเพราะรังเกียจนางจึงหันกายออกเดินไปที่อื่น เสินหยุนเอ๋อคิดอยากจะตามไป จึงถูกมู่มิงตวาดใส่ว่า "ไม่ต้องตามข้ามา!"

เสินหยุนเอ๋อหยุดชะงัก ตอนนี้ตระกูลเสินอยู่ในภาวะล่อแหลมมาก จวนเฉิงเสี้ยงอาจถึงขั้นไม่สามารถรักษาเอาไว้ได้ นางเองก็ไม่กล้าตามต่อไปแล้วจริงๆ

กลายเป็นว่า อันหลิงหยุนที่มองดูจวิ้นจู่มู่มิงเดินไปด้านหน้า กลับเป็นคนไล่ตามหลังไปแทน

จวิ้นจู่มู่มิงเดินไปหยุด ยังสถานที่แห่งหนึ่งซึ่งมีคนไม่มาก มองดูผู้คนเหล่านั้นตามลำพัง

เห็นคนที่ดูไม่เข้ากันกับผู้คนเหล่านั้น แต่กลับหาจวิ้นจู่มู่มิงพบจากระยะไกลๆ ในที่สุดก็เดินเข้าไปยังเบื้องหน้าจวิ้นจู่มู่มิง และพูดคุยกับนาง แต่ทว่าคนผู้นั้น คุยไปคุยมากลายเป็นว่ากลับร้องไห้ขึ้นมาเสียแล้ว!

จวิ้นจู่มู่มิงก็ไม่รู้ว่าตนเองได้ยินอะไรไปบ้าง ถูกหญิงสาวคนนั้นดึงไว้ บอกว่าจะไม่ยอมให้ไปอะไรเหล่านั้น แต่กลับร้องห่มร้องไห้อย่างจริงจังมากขึ้นเรื่อยๆ

ดูไปแล้ว จวิ้นจู่มู่มิงเองก็ใช่ว่าจะเป็นคนอารมณ์ดี นางโกรธเสียจนหน้าของนางเปลี่ยนสีไปเรียบร้อยแล้ว ยังบอกอีกว่าจะไปหาแต่ก็ยังถูกจับไว้แน่นอยู่อย่างนั้น

ในท้ายที่สุดก็เห็นว่าหญิงสาวคนนั้นเดินจากไปอย่างรีบร้อน

อันหลิงหยุนรอจนคนจากไป จึงค่อยเดินเข้าไปหา ในขณะนั้นจวิ้นจู่มู่มิงขอบตาแดงเรื่อ เอาแต่จ้องมองไปยังทิศทางตรงข้ามอย่างเอาเป็นเอาตาย

อันหลิงหยุนเดินมาถึงข้างกายจวิ้นจู่มู่มิง มองตามสายตาของนางไป จึงเห็นว่าเป็นหญิงสาวคนเมื่อครู่คนนั้น กำลังเดินตามชายคนหนึ่งไปอย่างสงบเสงี่ยมเรียบร้อย ชายคนนั้นแต่งกายคล้ายเป็นสมาชิกในวงศ์ราชนิกูล

อันหลิงหยุนถาม: "สหายของเจ้าหรือ?"

จวิ้นจู่มู่มิงมองไปยังอันหลิงหยุน เอ่ยอย่างเย็นชาว่า "ไม่เกี่ยวกับเจ้า"

“หากเจ้าไม่ต้องการให้ข้ายุ่งเกี่ยวย่อมไม่เป็นไร แต่ข้าเห็นสีหน้าและมือของเพื่อนเจ้าเริ่มออกเขียว คิดว่าคงต้องมีสิ่งใดผิดปกติเสียแล้วกระมัง? "

“ ..... เจ้ารู้อะไร?” จวิ้นจู่มู่มิงถามด้วยเสียงสั่นเครือ

อันหลิงหยุนมองไปที่อาหยู่ : "เจ้ารู้จักหรือไม่?"

อาหยู่วิเคราะห์อย่างละเอียดลออ: "ทราบพ่ะย่ะค่ะ เขาคืออ๋องจวิ้นเสี้ยวแห่งจวนท่านอ๋องหก เป็นลูกเมียหลวง นับตามลำดับแล้วเป็นบุตรลำดับที่สี่”

"อืม!" อันหลิงหยุนมองไปยังจวิ้นจู่มู่มิง: "อะไรที่ควรรู้อย่างไรก็ต้องรู้อยู่วันยังค่ำ ยึดตามเหตุผลแล้วเจ้าควรเรียกข้าว่าพี่สะใภ้ แม้ว่าระหว่างเจ้ากับข้าจะเคยประชันขันแข่งฝีมือกันมาก่อน แต่หากเทียบกับพวกชอบประจบสอพลอพึ่งพาบารมีผู้อื่นเหล่านั้น พวกเราแข็งแกร่งกว่า มีเกียรติกว่าพวกนางอย่างจริงแท้”

“มีบางเรื่องที่คนอื่นรู้แล้วอาจจะหัวเราะเยาะเจ้า แต่ข้ารู้ข้าจะช่วยเจ้า ”

จวิ้นจู่มู่มิงยิ้มเย็น ทว่าไม่เอ่ยคำพูดใดออกมา

แต่ในขณะนั้นเอง หญิงสาวที่มาหานางคนนั้นไม่อาจยืนได้อย่างมั่นคง ล้มคว่ำลงนอนไปกับพื้น คนรอบข้างต่างก็พากันหลบเลี่ยงนางกันเป็นแถว หญิงสาวหน้าแดงเห่อ พยายามตะเกียกตะกายจะลุกขึ้นจากพื้น ในขณะที่ชายหนุ่มที่นางเดินตามมาตลอดคนนั้น กลับมองนางอย่างรังเกียจ เขาหันหลังและเดินตามหญิงสาวอีกคนไปทันที

ทว่าหญิงสาวคนก่อนหน้า คล้ายว่าจะล้มจนตรงไหนของนางเกิดอาการพังเสียหายไปแล้ว นางอยากจะลุกขึ้นมาตั้งนานแล้ว แต่กลับลุกไม่ขึ้นเสียที

จวิ้นจู่มู่มิงคิดอยากจะเข้าไป แต่สุดท้ายนางก็อดกลั้นเอาไว้ไม่ได้เข้าไปหา

อันหลิงหยุนถามว่า: "บิดาของเจ้าคงบอกไว้ว่า ไม่ให้เจ้าเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับเรื่องของราชนิกูลใช่หรือไม่?"

จวิ้นจู่มู่มิงเหลือบมองอันหลิงหยุนแต่ไม่ได้เอ่ยสิ่งใด อันหลิงหยุนกลับเป็นฝ่ายเข้าไป ช่วยพยุงหญิงสาวคนนั้นขึ้นมา ทั้งยังค้อมตัวลงช่วยปัดฝุ่นออกจากร่างของนางอีกด้วย

หญิงสาวกล่าวขอบคุณซ้ำแล้วซ้ำเล่า น้ำเสียงของนางนุ่มนวลอ่อนละมุนอย่างยิ่ง

อันหลิงหยุนเงยหน้าขึ้นมอง เห็นนางแสดงอาการเจ็บปวด จึงคุกเข่าลงดูที่เท้าของนาง ปรากฏว่าเคล็ดเข้าแล้วจริงๆ

อันหลิงหยุนยืนขึ้นช่วยพยุงหญิงสาวไปนั่งลง ใช้นิ้วมือบีบเท้าของนางด้วยตัวเอง เรียกให้อาหยู่นำยาทาแก้เคล็ดขัดยอกบางส่วนมา หลังจากพันปิดบาดแผลให้นางเสร็จจึงหยัดกายลุกขึ้น

หญิงสาวเอ่ยขอบคุณละล่ำละลัก: "ขอบคุณที่ช่วยข้า ข้าคือพระชายาของอ๋องจวิ้นเสี้ยว เจ้าเรียกข้าว่าพระชายาเสี้ยวก็ได้ ไม่ทราบว่าท่านผู้มีพระคุณคือ?"