ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 282

บทที่ 282 ทั้งร่างของนางเต็มไปด้วยกลิ่นยาพิษ

ในสายตาของนาง ดูคล้ายว่าจะมีความโล่งใจ นางกำลังรอคอย รอคอยเพื่อจะได้พบมู่มิง แต่ก่อนหน้านี้ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลใดก็ตาม นางไม่เคยได้พบเฉกเช่นที่ได้พบกันในวันนี้เลย

นางสามารถจากไปอย่างไร้กังวลได้แล้ว

อันหลิงหยุนรู้สึกกังวลใจเสียแล้ว จึงพูดขึ้นมาว่า "อีกไม่นานมู่มิงก็จะแต่งงานแล้ว"

แววตาของพระชายาเสี้ยวเดิมที สงบราวน้ำนิ่งใสไร้คลื่นอารมณ์ใดๆ เกิดเปลี่ยนแปลงสั่นไหวไปโดยทันที นางหันขวับไปมองอันหลิงหยุน: "เจ้าพูดว่าอะไรนะ?"

เพื่อให้พระชายาเสี้ยวยังมีชีวิตต่อไป อันหลิงหยุนโกหกคำโต: "นางกำลังจะแต่งงานในไม่ช้า ที่มาในวันนี้เป็นเพราะนางต้องการบอกเจ้าเรื่องนี้นั่นล่ะ"

พระชายาเสี้ยวรู้สึกเหมือนตัวเองฟังไม่เข้าใจสิ่งที่ได้ยิน แต่นางก็ยังคงถามว่า "แต่งให้ใคร?"

พระชายาเสี้ยวหลุบดวงตาลงครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง: "ก่อนหน้านี้ เคยได้ยินเรื่องแต่งให้กับอ๋องเสียนในฐานะพระชายารองมาก่อน หรือว่าจะเป็นอ๋องเสียน?"

"ไม่ใช่ เป็นอ๋องตวน"

"..... " มือของพระชายาเสี้ยวสั่นระริก สีหน้าเปลี่ยนไปโดยพลัน

อันหลิงหยุนมองออกว่า พระชายาเสี้ยวกลัวมู่มิงจะแต่งให้กับอ๋องตวน นางจึงพูดต่อ: "อันที่จริงไม่เห็นจะเป็นไรเลย แม้ว่าจวนอ๋องตวนจะมีพระชายารองแล้ว แต่ข้าเองก็รู้จักพระชายารองหยุน หากเอ่ยปากเจรจากับนางย่อมพูดกันได้ราบรื่นมาก ค่อนข้างจะเข้ากันได้ง่ายอยู่ หากแต่งให้อ๋องตวน นางก็จะได้เป็นพระชายารองเช่นกัน ย่อมจะมีความเจริญรุ่งเรืองและความมั่งคั่งมากมายในภายหลัง "

“ พระชายาเสียน ที่เจ้าพูดมาคือความจริงจากใจของเจ้าแล้วหรือ?” พระชายาเสี้ยวเอ่ยถามอันหลิงหยุน แววตาสงบราวน้ำนิ่งใสไร้คลื่นอารมณ์ ชั่วขณะหนึ่ง กลับถูกเจือปนด้วยความเย็นเยือกสายหนึ่ง

ในทางกลับกัน อันหลิงหยุน รู้สึกแปลกใจสงสัยอย่างยิ่ง ว่าอะไรทำให้สตรีที่ชาญฉลาดเช่นนี้ ถึงกับคิดอยากตายได้

"ข้าย่อมต้องพูดจากใจจริงเป็นธรรมดา หรือว่าอ๋องตวนไม่ดี? แม้ว่าเจ้าไม่เคยพบอ๋องตวน ไม่เคยรู้จักชิดใกล้ไปมาหาสู่กันก็จริง แต่เจ้าก็คงพอรู้ว่าอ๋องตวนปฎิบัติต่อผู้อื่นเช่นไร ภายนอกเล่าลือว่า อ๋องตวนเป็นคนซื่อสัตย์มีความสุจริตใจ แต่งให้เขาไม่ดีหรอกหรือ?” อันหลิงหยุนพูดอย่างจริงจังชัดถ้อยชัดคำ

ทว่าพระชายาเสี้ยวกลับยิ้ม: "เจ้าพูดถึงเพียงอ๋องตวนเท่านั้น แต่เจ้าไม่ได้พูดถึงพระชายาตวนสักคำเจ้าพูดถูกที่ว่า พระชายารองหยุนเป็นคนที่คุยด้วยง่ายมาก แต่มีข่าวลือภายนอกอีกมากน้อยเพียงใด ที่เจ้าไม่ได้บอกข้า พระชายาตวนกระหายอยากกำจัดพระชายารองหยุนเพียงนั้น นางยังจะยอมปล่อยมู่มิงไปเชียวหรือ?

พระชายารองหยุนกำลังตั้งครรภ์ ต้องไปอาศัยอยู่ในจวนกั๋วกงไม่กล้ากลับไป หากตอนนี้มู่มิงแต่งให้อ๋อง

ตวนจริง นางยังจะมีวันได้ใช้ชีวิตที่สงบสุขอยู่อีกหรือ?

พระชายาตวนทำเรื่องไว้ตั้งมากมาย นางยังสามารถหลีกพ้นความผิดได้ ยิ่งถ้าเป็นเรื่องที่นางเก็บซ่อนเร้นทำอย่างเป็นความลับ นั่นต้องยิ่งทำให้คนตกตะลึงขวัญผวากว่าแน่นอน คนเถรตรงอย่างมู่มิงจะเป็นคู่มือของนางได้อย่างไร?”

“ เหตุใดเจ้าจึงไม่เชื่อว่าแต่งให้อ๋องตวนแล้วจะดีล่ะ?”

“ เชื่อไม่ลง อีกทั้งไม่อยากเชื่อด้วย”

พระชายาเสี้ยวหลุบสายตาหันหน้าหนี มองไปเห็นมู่มิงจู่ๆนางก็เงียบลง นางถามขึ้นว่า: "นี่เป็นเรื่องจริงหรือพระชายาเสียนแค่แกล้งพูดหลอกข้า เหตุใดข้าไม่เคยได้ยินท่านอ๋องจวิ้นพูดถึงเรื่องนี้?"

"อ๋องจวิ้นไม่พูด นั่นเป็นเพราะเขาไม่รู้เรื่องนี้ คนที่รู้เรื่องนี้มีไม่มาก แต่อ๋องเสียนรู้ อ๋องตวนก็รู้”

“ตอนนี้ข้ากำลังรอให้มู่มิงพยักหน้า ส่วนข้าก็ทำหน้าที่เป็นนักพูดเจรจาให้พอดีเหมาะเหม็ง! "

อันหลิงหยุนมีวาทศิลป์เป็นเลิศ ไม่ต้องพูดถึงพระชายาเสี้ยว แม้แต่ตัวนางเองก็ยังเชื่อเลย ที่ต้องกังวลคือ เรื่องนี้ถ้าไปต่อจนจบ นางจะหาทางกลับอย่างไรดีล่ะ?

สีหน้าของพระชายาเสี้ยว เริ่มจะดูไม่ได้ขึ้นเรื่อยๆแล้ว แต่หลังจากที่ดูไม่ได้จนผ่านระดับหนึ่งไป นางก็กลับมาสงบลงดังเดิม

“ พระชายาเสียนอาศัยเพียงคำพูดปากเปล่าไม่มีหลักฐาน เจ้าพูดเช่นนี้ ข้าย่อมไม่เชื่อเป็นธรรมดา”

อันหลิงหยุนเองก็ไม่ได้เอามาใส่ใจเช่นกัน: “ ข้าเพียงหลุดปากพูดออกไปชั่วขณะ ไม่ว่าเจ้าจะเชื่อหรือไม่เชื่อข้าก็ตาม มันก็ไม่สำคัญ”

ในขณะนั้นเริ่มมีบางคนไปที่อื่น และมีผู้คนบางส่วนก็ออกจากที่นี่เพื่อไปที่อื่นกันแล้ว

อันหลิงหยุนรู้ดีว่า ในงานชุมนุมยังมีอีกหนึ่งรายการสำคัญ ทุกคนจะมารวมตัวกัน กินอาหารท่องบทกวีเขียนกาพย์กลอน หรือไม่ก็รวมตัวกันเต้นรำ สร้างความสนุกสนานครื้นเครง

ในเวลานี้ผู้คนจำนวนมาก กำลังมุ่งหน้าไปยังสถานที่แห่งหนึ่ง มีเพียงไม่กี่คนเท่านั้นที่จากไป

อันหลิงหยุนยังรอต่ออีกครู่: "คนที่เจ้าว่ายังไม่มาเลย?"

พระชายาเสี้ยวตอบว่า "คงใกล้แล้วกระมัง"