ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 292

บทที่ 292 ป๋ายสู้สู้ร้องเรียนต่อหน้าพระพักตร์

อันหลิงหยุนถูกกงชิงวี่อุ้มไปยังบัลลังก์มังกรของฮ่องเต้ชิงหยู่ รับสั่งของฮ่องเต้ชิงหยู่

สวีกงกงรีบร้อนไปตามหมอหลวง หมอหลวงฮู๋รีบไปที่พระตำหนักจรุงจิต ตกใจจนหน้าผากเต็มไปด้วยเหงื่อ กำลังคิดจะคุกเข่าลงไปก็ถูกฮ่องเต้ชิงหยู่เรียกเข้าไป

“ขึ้นมาเถอะ ไม่ต้องคุกเข่าแล้ว”

หมอหลวงฮู๋คืบคลานขึ้นไปยังขั้นบันได พอถึงหน้าบัลลังก์มังกรก็รีบคุกเข่าลง ที่แห่งนี้ไหนเลยจะเป็นที่เขาสามารถขึ้นมาได้

ฮ่องเต้ชิงหยู่ยืนอยู่ด้านข้างในชุดมังกร(ฉลองพระองค์ลายมังกร)สีทองเหลืองอร่าม กุมมือเอาไว้ สีหน้าก็เปลี่ยนไป

กงชิงวี่กอดอันหลิงหยุนไว้ครึ่งตัว กุมมือนางไว้แน่น

เวลานี้เขาหัวเสียมาก รู้ว่านางไม่ได้พักผ่อนมาทั้งคืน เขายังจะทรมานนางนานขนาดนี้ กลางคืนนอนหลับได้ไม่ดี ตอนเช้าก็รีบลุกมาแต่เช้า เข้าวังมาเจอการทรมานเช่นนี้ ตอนนี้เลยกลายเป็นแบบนี้

“อ๋องเสียน ขอข้าน้อยตรวจดูหน่อย”

หมอหลวงฮู๋ตั้งสติ รีบไปตรวจดูอาการของอันหลิงหยุน ปล่อยมือออกแล้วถึงกล่าวว่า “กราบทูลฝ่าบาท อ๋องเสียน ทารกในครรภ์พระชายาเสียนหัวใจเต้นไม่คงที่เล็กน้อย นอกจากนี้ชีพจรยังเต้นไม่เป็นจังหวะ ต้องนอนพักผ่อนบนเตียงเพื่อเป็นการป้องกันการแท้งบุตร”

ตามที่หมอหลวงฮู๋ตรวจดูก็เป็นดังนี้ เวลานี้ฮ่องเต้ชิงหยู่ก็ร้อนรนมาก

“ต้องสั่งยาบำรุงครรภ์ไหม?”

“ต้องพ่ะย่ะค่ะ”

หมอหลวงฮู๋รีบไปเขียนใบสั่งยา

สวีกงกงรีบนำใบสั่งยาไปรับยา

เวลานี้คนในวังหลวงต่างได้ยินแล้วว่า ทารกในครรภ์พระชายาหัวใจเต้นไม่คงที่ เกือบจะเกิดเรื่องแล้ว

เวลานี้อยู่ในพระตำหนักจรุงจิต ยังไม่รู้ว่าเป็นหรือตาย

หมอหลวงฮู๋เข้าไปครึ่งชั่วยามกว่าแล้วยังไม่ออกมา ไห่กงกงได้รับข่าว ก็รีบนำเรื่องนี้ไปรายงานให้แก่หวางเฮาไทเฮา

หน้ากาก(มาส์กหน้า)ดีๆแผ่นหนึ่งร่วงออกมาจากมือแล้วตกลงพื้นไป

หวางฮองไทเฮามองไป “เรื่องเมื่อไหร่กัน?”

“เพิ่งได้รับข่าวมาเมื่อกี้ แต่เวลานี้ผ่านไปหนึ่งชั่วยามแล้ว” ไห่กงกงเหงื่อแตก

กลัวอะไรก็เจออย่างนั้นจริงๆ เด็กคนนี้สำคัญยิ่งกว่าสิ่งใด

ทั้งสองวังของฮ่องเต้ไม่มีทายาทแล้ว ตอนนี้พวกขุนนางใหญ่ก็แนะนำเรื่องรับพระสนม ฮ่องเต้ต้องไม่ยินยอมอยู่แล้ว ดีที่อ๋องเสียน อ๋องตวนต่างก็มีข่าวดี แต่มาตอนนี้ก็เกิดเรื่องขึ้นอีก ควรจะทำอย่างไรดี?

หวางฮองไทเฮานั่งลงด้วยใบหน้าเกลี้ยงเกลา “รับคำสั่งข้าแล้วไปดู หากว่าเคลื่อนไหวไม่สะดวก ก็รับมาที่นี่”

“พ่ะย่ะค่ะ”

ไห่กงกงรีบร้อนไปที่พระตำหนักจรุงจิต เวลานี้ฮั๋วไท่เฟยก็รู้สึกประหลาดใจเมื่อได้รับข่าว “อยู่ดีๆก็เกิดเรื่องงั้นหรือ?”

“ได้ยินมาว่าเกิดเรื่องขึ้นเพราะคุกเข่า” แม่นมหลิวก็ได้ข่าวจากการไปถามมา อยู่ในวัง เรื่องทุกอย่างก็มาจากการไปถามมาทั้งนั้น และในเวลาปกติใครบ้างจะไม่มีคนที่คอยเป็นหูเป็นตาให้สักคนสองคน

ฮั๋วไท่เฟยวางท่าถือตัว ลากเสื้อคลุมที่หนาและหนักเดินไปบนพื้น

“น่าแปลกจริงๆ เกิดอะไรขึ้นในวังของเรากันแน่ ทำไมถึงเกิดเรื่องนี้โดยเฉพาะ.......”

ฮั๋วไท่เฟยรู้ว่าคำพูดบางอย่างก็พูดไม่ได้ นางลังเลไปสักครู่ “ไปบอกแม่นมเว่ย บอกไปว่าข้าเป็นคนบอก ให้พระชายารองหยุนไม่ต้องเข้าวัง แล้วก็เพิ่มคนอีกสักสองสามคน อย่าให้เกิดเรื่องเด็ดขาด ข้าไม่สนว่าอนาคตจะเป็นอย่างไร เด็กคนนี้ต้องปกป้องเอาไว้ให้ข้า ปกป้องเอาไว้ไม่ได้ใครก็อย่าหวังว่าจะได้อยู่ดีเลย

อีกอย่าง.......ไปบอกจุนฉูฉูคนนั้น ให้นางทำตัวให้ดีๆ(ซื่อสัตย์)หน่อย

แต่นี้ไป หากมีอะไรเกิดขึ้นกับลูกในท้องของพระชายารองหยุน อย่าโทษข้าที่ไม่ได้พูดอะไร คนแรกที่จะสอบสวนก็คือนาง”

แม่นมหลิวพยักหน้า “ข้าน้อยทราบแล้วเพคะ ข้าน้อยจะรีบไปเดี๋ยวนี้”

แม่นมเว่ยได้รับข่าวก็ประมาณชั่วยามกว่า

หยุนโล๋ชวนประหลาดใจ “แม่นม มีคนมาจากในวัง?”

แม่นมเว่ยหันกลับไปมอง “มาแล้ว แต่ไม่ใช่เรื่องสำคัญอะไร บอกว่าให้ปรนนิบัติรับใช้อย่างระมัดระวัง”

“ปรนนิบัติรับใช้อย่างระมัดระวังยังต้องมาบอกหรือ?” หยุนโล๋ชวนแปลกใจเล็กน้อย