ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 294

บทที่ 294 ตรวจสอบคดีภายใน

ฮ่องเต้ชิงหยู่ยิ่งฟังก็ยิ่งโมโห ตบไปที่บัลลังก์มังกร กล่าวด้วยความโมโห “ป๋ายจิ้งหยวนคนนี้ ทำให้ข้ารู้สึกดูหมิ่นจริงๆ”

สวีกงกงเดินมาด้านหน้า “ฝ่าบาท ข้าน้อยจำได้ว่า ตอนนี้ตระกูลป๋ายยังมีสองคนอยู่ในวัง”

เวลานี้หมอหลวงฮู๋ก็รีบแสดงตัวไม่เกี่ยวข้องอย่างชัดเจน “ฝ่าบาท เดิมทีกระหม่อมตั้งใจว่าจะรับหมอหลวงใหม่สองคนจากตระกูลป๋ายไว้เป็นลูกศิษย์ หนึ่งในนั้นยังเคยมาพูดเรื่องขอลูกสาวที่บ้าน แต่ฮูหยินของกระหม่อมไม่ได้พบ ก็เลยไม่ได้ตอบตกลง”

ที่จริงไม่ใช่ว่าจะไม่ตอบตกลง แค่หาข้ออ้างเลื่อนไปสองสามวัน พอดีได้ยินเรื่องของฮ่องเต้ เลยเตรียมพร้อมไว้อาจจะได้เข้าวังถวายการรับใช้ฮ่องเต้ ตอนนี้ถือว่ารอดพ้นโชคร้ายไปได้

ฮ่องเต้ชิงหยู่เรียกพี่ชายสองคนของป๋ายสู้สู้เข้าพบในทันที

หนึ่งในนั้นเป็นลูกแท้ๆของป๋ายจิ้งหยวน ซึ่งก็คือพี่น้องพ่อเดียวกันแต่คนละแม่ของป๋ายสู้สู้

อีกคนเป็นลูกชายของพี่ใหญ่ป๋ายจิ้งหยวน ซึ่งของคือพี่ชายลูกผู้พี่

และตอนนี้ทักษะทางการแพทย์ของทั้งสองต่างก็ยอดเยี่ยม เป็นบุคคลยอดเยี่ยมที่กำลังเกิดใหม่ในโรงหมอหลวง คนที่คอยจ้องก็มีอยู่มาก

คนหนึ่งอายุสิบเก้า อีกคนอายุยี่สิบ

คนที่อายุยี่สิบเป็นลูกป๋ายจิ้งหยวน ลูกชายของฮูหยินรอง

ป๋ายวี่ชิง ป๋ายวี่เหรินเข้าเฝ้า ฮ่องเต้ชิงหยู่รู้สึกขำ “พวกเจ้าคนหนึ่งสิบเก้าคนหนึ่งยี่สิบ?”

ตอนนี้ทั้งสองยังไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ตอบคำถามด้วยความเคารพนบนอบ

เป็นถึงหมอหลวง ก็เคยผ่านการฝึกพิเศษ เข้าเฝ้าฮ่องเต้จะลนลานไม่ได้อยู่แล้ว เพื่อไม่ให้วินิจฉัยผิดพลาดล่วงเกินฮ่องเต้

เวลานี้ทั้งสองคุกเข่าอยู่ไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมอง แต่กลับตอบได้ราบรื่นมาก

ฮ่องเต้ชิงหยู่แปลกใจ “พวกเจ้าต่างก็เป็นลูกชายของป๋ายจิ้งหยวน?”

“กราบทูลฝ่าบาท กระหม่อมใช่พ่ะย่ะค่ะ” ป๋ายวี่ชิงตอบอย่างนอบน้อม

ฮ่องเต้ชิงหยู่กล่าวถาม “เจ้าอายุเท่าไหร่แล้ว?”

“กราบทูลฝ่าบาท กระหม่อมอายุยี่สิบแล้ว” ป๋ายวี่ชิงแปลกใจ ทำไมฮ่องเต้ถึงถามเขาเช่นนี้ ในเมื่อรู้อยู่แล้วว่าเขาอายุยี่สิบ ยังต้องถามอีกรอบ แต่เขาเป็นขุนนางที่เขาทำได้ก็คือการตอบตามความเป็นจริง

ฮ่องเต้ชิงหยู่กล่าวถามต่อ “เจ้าเป็นลูกเมียหลวงหรือ?”

“กราบทูลฝ่าบาท กระหม่อมเป็นลูกชายคนโตของเมียหลวง” ตอนที่ป๋ายวี่ชิงตอบแบบนี้อันหลิงหยิงก็หลุดขำออกมา แค่ประโยคนี้ก็ถือเป็นโทษตายแล้วมั้ง

ฮ่องเต้ชิงหยู่กล่าวถาม “แม่ของเจ้าเป็นภรรยาแต่งคนแรกของพ่อเจ้าหรือ?”

“ไม่ใช่ พ่อข้าเคยแต่งงานกับหญิงชาวยุทธภพ หญิงคนนั้นเป็นภรรยาแต่งคนแรกของพ่อข้า แต่หลังจากที่นางจากไป พ่อข้าเลยตั้งให้แม่ข้าเป็นภรรยา พ่อกับแม่ข้าเป็นเพื่อนเล่นกันมาตั้งแต่เด็ก ตอนก่อนที่หญิงผู้นั้นยังไม่เข้าบ้าน พ่อข้าก็แต่งกับแม่ข้าแล้ว ต่อมาได้ยินว่าเพื่อบรรเทาภัยพิบัติ เลยจำใจต้องแต่งงานกับหญิงชาวยุทธภพคนนั้น”

ฮ่องเต้ชิงหยู่โกรธเกรี้ยว “บังอาจนัก กล้าใส่ความราชสำนัก ทหาร ไปคุมตัวป๋ายจิ้งหยวนให้ข้า”

ป๋ายชิงหยวนเงยหน้าขึ้นมาด้วยความตกใจ ไม่เงยหน้ายังดี พอเงยหน้ามาเห็นป๋ายสู้สู้ก็อึ้งไปในทันที

“ป๋ายสู้สู้ ทำไมเจ้าถึงอยู่ที่นี่?” ป๋ายชิงหยวนตกใจจนพลั้งปากพูดออกมาโดยไม่ได้ตั้งใจ

สวีกงกงรีบกล่าว “ฝ่าบาท ทรงดูเถอะ ยังไงก็เป็นถึงพระชายาจวิ้นเสี้ยว เห็นได้ชัดว่าไม่เห็นอยู่ในสายตา ต่อหน้าพระพักตร์ยังขนาดนี้ หากว่าออกจากวังกลับบ้านไป ฝ่าบาท.......จะไม่ลงไม้ลงมือเลยหรือ?”

“กระหม่อมไม่กล้า”

ป๋ายวี่ชิงรีบกล่าว ฮ่องเต้ชิงหยู่มองไปที่สวีกงกงครู่หนึ่ง

“เจ้าใจกล้าขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ กล้าแทรกแซงเรื่องการเมืองแล้ว?”

สวีกงกงรีบคุกเข่าลง “ฝ่าบาท ข้าน้อยผิดไปแล้ว”

ฮ่องเต้ชิงหยู่ไม่ได้สนใจสวีกงกง มองไปทางป๋ายวี่ชิง “เจ้าไม่กล้าจริงหรือไม่ข้ายังไม่รู้ รอให้พ่อเจ้ามาถึงก็รู้เอง”