ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 295

บทที่ 295 พี่น้องโกรธกัน

เมืองหลวงโกลาหลกันใหญ่ ข่าวแพร่กระจายอย่างรวดเร็ว แต่เวลานี้อันหลิงหยุนยังไม่ออกจากวัง

เรื่องของตระกูลป๋ายส่งให้อันหลิงหยุนจัดการแล้ว แต่ฮ่องเต้ชิงหยู่ยังไม่ปล่อยอันหลิงหยุนออกจากวัง

ตอนแรกคิดจะให้อันหลิงหยุนตรวจดูสักหน่อย แต่ฮ่องเต้ชิงหยู่เพิ่งจะสังเกตเห็น กงชิงวี่คุมเข้มอันหลิงหยุน ไม่ยอมห่างแม้แต่ก้าวเดียว

เขาก็เลยต้องให้กงชิงวี่อยู่เล่นหมากรุกกับเขา อันหลิงหยุนดูให้เขาจากด้านข้างครู่หนึ่ง

เรื่องของป๋ายสู้สู้เกี่ยวโยงกับผู้คนเยอะเกินไป ทำได้เพียงไปรอที่พระราชฐานด้านนอกก่อน

อันหลิงหยุนรู้สึกไม่ชอบใจมาก ใช้วิธีเช่นนี้เพื่อจะให้นางอยู่ต่อ อดที่จะให้คนดูหมิ่นไม่ได้

อันหลิงหยุนนั่งด้านข้างดูให้ฮ่องเต้ชิงหยู่ เริ่มต้นสแกนอันหลิงหยุนเก็บมือกลับ มันร้ายแรงขึ้นเยอะ ในวังหลวงเป็นสถานที่มีความลับเยอะเสียจริง คนวางยาพิษก็อยู่ตรงนั้น แต่กลับหาหลักฐานไม่ได้แม้แต่นิดเดียว เหมือนกับว่ามีคนถูกใส่ร้าย สายตาหลายคู่จับตามองอยู่ก็หาหลักฐานมาชะล้างไม่ได้ ทั้งๆที่ทุกคนต่างก็รู้ดีว่าเขาถูกปรักปรำ

เดิมทีอันหลิงหยุนดูหมิ่นฮ่องเต้ชิงหยู่ ที่เป็นเพราะเดิมทีก็เพราะช่วงเวลานี้แหละ

แต่วันนี้เห็นพิษของเขาทวีความรุนแรงขึ้น ก็ใจอ่อนอีก

คนที่ถูกพิษคนหนึ่ง ช่างเถอะ ไม่ถือสาหาความกับเขาแล้ว

อันหลิงหยุนปล่อยมือ ฮ่องเต้ชิงหยู่กล่าวถาม “เป็นอย่างไรบ้าง?”

“ฝ่าบาททรงประชวร ต้องพักผ่อนเยอะๆ”

อันหลิงหยุนจะพูดอะไรได้ เป็นเรื่องที่ทั้งสองรู้อยู่แก่ใจดี แต่ก็หลีกเลี่ยงไม่พูดถึงเรื่องนี้ พูดเช่นไร? พูดอะไร?

ในเมื่อพูดไม่ได้อันหลิงหยุนก็เลยอ้อมผ่านไป

กงชิงวี่วางหมากลงไปหนึ่งเม็ด เตือนว่า “ถึงตาฝ่าบาทแล้ว!” ฮ่องเต้ชิงหยู่ถึงรวบรวมสติกลับคืนมา เอาความคิดไว้บนกระดานหมากรุก

กงชิงวี่เล่นอยู่กับเบี้ยหมากรุก ใบหน้านั้นดูไม่พอใจอย่างมาก

แต่ว่าเขาไม่พูด เพียงแต่ทำหน้าอึดอัด(หน้าบูด)เล่นหมากรุก

กลับเป็นฮ่องเต้ชิงหยู่ “ข้าลองถามใจตัวเองดู ไม่ได้ทำอะไรล่วงเกินเจ้า หน้าเจ้าเช่นนี้ทำให้ใครดู?”

กงชิงวี่ก็ตอบตามความจริง “ต้องทำให้ฝ่าบาทดูอยู่แล้ว ในใจฝ่าบาทไม่ได้คิดเช่นนี้อยู่หรือ?”

“ออ?” ฮ่องเต้ชิงหยู่ก็ไม่ได้โกรธ กับน้องชายคนนี้เขาก็สามารถเข้าใจได้อยู่ อีกทั้งยังรักเขาแบบไม่ลืมหูลืมตา

กงชิงวี่กล่าวต่อว่า “ตอนนี้ข้าไม่มีตำแหน่งอะไร ฝ่าบาทตรัสแล้วไม่คืนคำ กลับให้งานหยุนหยุนทำ หยุนหยุนตัวหนัก เรื่องที่ควรห่วงก็มีมากมายแล้ว”

ฮ่องเต้ชิงหยู่ยิ้มเฉยเมย “งั้นหรือ?”

กวาดมือไปที่กระดานหมากรุกไม่พอใจอย่างเห็นได้ชัด ฮ่องเต้ชิงหยู่เลิ้กคิ้วมองไปทางอันหลิงหยุน คำพูดไม่ได้ปกปิด “ถึงแม้ว่าในใจเจ้าจะไม่ยินยอมแค่ไหน ข้าก็ไม่คิดจะอธิบาย คนที่ข้าต้องการ ใครจะมาหยุดยั้งได้ จำไว้นะ มีเพียงข้าอยากหรือไม่อยาก ไม่มีสมควรหรือไม่สมควร แค่นั้นเอง”

ฮ่องเต้ชิงหยูลุกขึ้น เดินผ่านอันหลิงหยุนไป “เสด็จแม่กำลังรอพวกเจ้าไปน้อมทักทายอยู่อย่าให้รอนาน ไปเถอะ”

ฮ่องเต้ชิงหยู่พูดจบก็จากไปก่อน สวีกงกงรีบร้อนเดินตามหลังไป

รอคนจากไปแล้วอันหลิงหยุนก็ไปดูกงชิงวี่ “ท่านอ๋อง......”

“ฮึ!”

กงชิงวี่กวาดเบี้ยหมากทั้งหมดทิ้ง โกรธมากมาย! อันหลิงหยุนตกใจ นิสัยร้ายไปหรือเปล่าเนี่ย

กงชิงวี่ลุกขึ้น “เราไปกันเถอะ”

อันหลิงหยุนไม่พูดอะไรกับเขาอีก ตอนนี้เขากำลังโกรธอยู่ พูดอะไรไปก็เกินความจำเป็น เขาก็ฟังไม่เข้าหูอยู่ดี สู้ไม่พูดดีกว่า

ตามกงชิงวี่ออกจากพระตำหนักจรุงจิต อันหลิงหยุนพาป๋ายสู้สู้ไปด้วย

เวลานี้ฮ่องเต้ชิงหยู่ออกมาจากด้านหลังพระราชฐาน มองนิ่งไปที่เบี้ยหมากที่กระจายเต็มพื้น