ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 296

บทที่ 296 ล้ออ๋องหกเล่น

“อ๋องเสียน พระชายาเสียน”

เมื่ออ๋องจวิ้นเสี้ยวเห็นคนก็รีบเดินมาข้างหน้าพร้อมกำหมัดเอาไว้ กงชิงวี่นึกอะไรขึ้นมาได้ หันกลับไปมองป๋ายสู้สู้ หันกลับถาม “ทำไมอ๋องจวิ้นเสี้ยวอยู่นี่ได้?”

“มาเยี่ยมพระชายาจวิ้น นางไม่อยู่ข้ารู้สึกไม่ค่อยคุ้นชิน” อ๋องจวิ้นเสี้ยวเหลือบมองไปที่ป๋ายสู้สู้ ป๋ายสู้สู้เข้าใจในทันที ต้องได้ยินข่าวอะไรมาแน่นอน

“ถ้าอย่างนั้นก็เข้าไปกันเถอะ” กงชิงวี่ก้าวเท้าเข้าไปจวนอ๋องเสียน อ๋องจวิ้นเสี้ยวเข้าไปเช่นนี้ไม่ได้อยู่แล้ว

“อ๋องเสียน ข้าไม่เข้าไปแล้ว วันนี้มาเพื่อรับพระชายากลับ มาคิดดูแล้วก็ไม่ค่อยได้ห่างกันเท่าไหร่ หลายวันนี้ก็คิดถึงมากไปจนป่วยแล้ว

อยากให้นางกลับไปก่อน รอพรุ่งนี้เช้าค่อยส่งนางกลับมา”

ตอนที่อ๋องจวิ้นเสี้ยวพูดกงชิงวี่ก็หันมาทางอ๋องจวิ้นเสี้ยวแล้ว ปากกับใจอ๋องจวิ่นเสี้ยวต้องสั่นอยู่แล้ว แต่เดิมเขาก็ไม่ใช่ประเภทที่จะมีส่วนร่วมในเรื่องของราชนิกุล ยังไงก็เป็นแค่อาเต๊าที่ผยุงไม่ขึ้น (คนไม่เอาถ่านส่งเสริมไม่ขึ้น)

ความคิดและอารมณ์ของเขาก็เป็นใหญ่ได้แค่ในบ้านเท่านั้น ออกจากประตูไปก็ไม่ใช่อะไรทั้งนั้น

ความมั่นใจก็ยิ่งไม่พอ

วันนี้ก็เป็นเพราะถูกด่า ไม่มาไม่ได้

แต่พอถูกกงชิงวี่มองเช่นนี้ เขาก็กลายเป็นเต่าหดหัวไม่กล้าโผล่หัวออกมา

ป๋ายสู้สู้ชินแล้วอ๋องจวิ้นเสี้ยวเก่งแค่ในบ้านเท่านั้น ก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรเข้าประตูไปพร้อมกับอันหลิงหยุน

ในใจอ๋องจวิ้นเสี้ยวโกรธแค้น แต่เขาก็ไม่กล้าพูดอะไรมาก สุดท้ายทำได้แต่ตามเข้าไป

กงชิงวี่ดูถูกคนเช่นนี้ที่สุด เข้าประตูไปเหลือบมองไปที่อ๋องจวิ้นเสี้ยว “อ๋องจวิ้นเสี้ยว ท่านเข้าไปนั่งข้างในก่อน หากไม่รังเกียจก็อยู่กินข้าวด้วยกัน ส่วนพระชายาจวิ้นเสี้ยว ท่านไปคุยกับนาง หากว่านางจะกลับไปกับท่าน ท่านก็พานางกลับไป แต่หากนางไม่ยินดีกลับไปกับเจ้า ข้าก็ไม่อาจจะให้นางกลับไปกับท่านได้

วันนี้เข้าวัง ฝ่าบาทรู้สึกโกรธมากกับสิ่งที่เกิดขึ้นกับนาง สั่งให้พระชายาเสียนสอบสวนเรื่องดังกล่าว นางกลับไปกับเจ้า หากเกิดเรื่องอะไรขึ้นพระชายาเสียนยากที่จะอธิบาย ข้าก็รู้สึกผิดหวังในตัวเจ้าจริงๆ ในเมื่อเป็นสามีภรรยากัน เจ้ากลับทำให้นางแท้งลูก ยังจะยกย่องเมียน้อยหยามเกียรติภรรยา ทำให้พระชายาเสียนจิตใจห่อเหี่ยวผิดหวังจริงๆ

พระชายาเสียนเกลียดเรื่องเช่นนี้ที่สุด อ๋องจวิ้นเสี้ยวท่านก็ระวังตัวให้ดีละกัน”

กงชิงวี่กล่างอย่างเย็นชา อ๋องจวิ้นเสี้ยวตกใจจนเหงื่อท่วม ยืนก็ยืนไม่อยู่ เกือบจะหายใจไม่ออกล้มลงไป

นานเป็นครึ่งวันถึงกล้าพูด “อ๋องเสียน เจ้าจะต้องช่วยพี่ชายนะ”

“อ๋องจวิ้นเสี้ยว ไม่ใช่ว่าข้าไม่ช่วยท่าน แต่เจ้าต้องเข้าใจ เรื่องนี้ข้าไม่มีความสามารถมากพอ ท่านต้องพึ่งตัวเองแล้ว” พูดจบกงชิงวี่ก็จากไป อ๋องจวิ้นเสี้ยวห่อเหี่ยวไปทั้งตัวยืนเหม่อลอยในจวนอ๋องเสียน

อันหลิงหยุนพาป๋ายสู้สู้ไปที่ลานโอวหลาน เข้าไปก็ถามป๋ายสู้สู้ว่าจะกลับไปไหม

ป๋ายสู้สู้ส่ายหน้า “ไม่กลับไปแล้ว ถึงอย่างไรที่นั่นก็ไม่มีอะไรให้ข้าอาลัยอาวรณ์แล้ว เรื่องมาถึงขั้นนี้ ถึงจุดที่เป็นอยู่ในตอนนี้ กลับไปไม่ได้แล้ว”

“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ เจ้าก็พักผ่อนก่อน อีกประเดี๋ยวข้าจะให้คนนำอาหารมาให้เจ้า” อันหลิงหยุนจัดแจงเสร็จเตรียมตัวจากไป ป๋ายสู้สู้กลับตามออกมาถึงนอกลาน

“เจ้ายังอยากพบเขา?” อันหลิงหยุนเห็นป๋ายสู้สู้ออกมาก็เลยถามไป

ป๋ายสู้สู้เลยกล่าวว่า “พบอย่างไรเสียก็ต้องพบ แต่ว่าข้าไม่พบเปล่าๆหรอก”

ตอนแรกอันหลิงหยุนไม่ค่อยเข้าใจ ป๋ายสู้สู้ก็ไม่ได้อธิบายอะไรกับนาง จนกระทั่งอันหลิงหยุนเห็นอ๋องจวิ้นเสี้ยวที่หน้าประตู ตอนที่แอบสังเกตการณ์อยู่ลับๆ

อ๋องจวิ้นเสี้ยวให้ป๋ายสู้สู้กลับไปกับเขา ป๋ายสู้สู้ส่ายหน้าบอกว่าไม่กลับ อ๋องจวิ้นเสี้ยวตบหน้าป๋ายสู้สู้หนึ่งฉาก ทำให้ป๋ายสู้สู้ถอยหลังล้มลง

อันหลิงหยุนไม่มีเวลาสนใจอย่างอื่นพุ่งตัวออกไป เรียกอาหยู่ไว้ “ตีเขาเลย!”

อาหยู่พุ่งออกไปโดนไม่ต้องฟังคำอธิบาย จับตัวอ๋องจวิ้นเสี้ยวเอาไว้แล้วทุบตียกใหญ่ อ๋องจวิ้นเสี้ยวร้องอ้อนวอนขอความเมตตาตลอด

ผลจากที่โดนตี อ๋องจวิ้นเสี้ยวหน้าตาบวมช้ำ ปากเบี้ยวตาบวมไม่ว่า ขาข้างหนึ่งก็ถูกตีจนเป๋ด้วย