ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 37

บทที่ 37 พ่อบ้านที่มีความคิดเยอะ

"กี่วันมานี้ พ่อพักอยู่ในจวนไม่ได้ออกไปไหนเลย ไม่คิดจะเสวยพระกระยาหารและไม่คิดจะเสวยพระสุธารส ได้ยินพี่ชายบอกว่า เป็นเพราะเรื่องท่านอ๋องเสียน ได้ยินมาว่าท่านอ๋องเสียนถูกปรักปรำ อยากช่วยล้างมลทิน แต่ไม่มีทางที่จะเริ่ม "

ที่เสินหยุนเอ๋อมาครั้งนี้ นางมีจุดประสงค์อื่นจริง ๆ ก็คืออยากจะอธิบายสถานการณ์ให้กงชิงวี่รู้ว่า การที่เขาประสบอุบัติเหตุครั้งนี้ แล้วมีชีวิตรอดมาได้ ไม่ได้เป็นเพราะตระกูลเสิน ในนั้นยังมีเรื่องบังเอิญอยู่มากมายซ่อนอยู่

กงชิงวี่ยิ้มเบาๆ ตรัสว่า "หยุนเอ๋อคิดมากไป ข้าเองก็รู้เรื่องข้าอย่างชัดเจน ถึงแม้ว่าข้าถูกปรักปรำ แต่เรื่องบางเรื่องก็มีเหตุผลบางอย่างที่ข้าไม่สามารถทำอะไรได้ และเสินเฉิงเสี้ยงก็ไม่มีทางเลือก ตอนนี้คดีจบแล้ว ไม่ต้องพูดถึงอีก หยุนเอ๋อไม่ต้องกังวลไป "

เสินหยุนเอ๋อก้มหัวลงและหน้าแดง นางกับกงชิงวี่เติบโตมาด้วยกัน แม้ว่าอายุจะห่างกันไม่กี่ปี แต่ใจนางก็ยังคิดถึงกงชิงวี่ตลอด มันจะสะใจมากถ้านางสามารถกำจัดอันหลิงหยุนออกจากจวนได้และให้นางมาแทน

แต่ตอนนี้ความกังวลของเสินหยุนเอ๋อก็ลดลงมาก เพราะว่าท่านอ๋องเสียนไม่ได้โกรธพ่อของตน ในกรณีนี้นางสามารถคุยกับ ท่านอ๋องเสียนต่อ ส่วนตำแหน่งของพระชายาเสียน นางมั่นใจว่าวันใดวันหนึ่งนางจะได้เป็นพระชายาเสียนแน่นอน

พ่อบ้านกลับมาจากข้างนอก เพื่อรายงานเรื่องโสมพันปี สีหน้าของเสินหยุนเอ๋อนั้นผิดปกติขึ้นมาทันที

แต่นางพยายามอดทน ซ่อนความลับเอาไว้ ตรัสว่า "โสมพันปีไม่ได้เป็นของธรรมดา เป็นของที่พี่สาวฮองเฮาขอมาจากฮ่องเต้ ปีที่แล้วพ่อของข้าไม่สบายและได้รับรางวัลเป็นพิเศษ พ่อเสียดายที่จะใช้ ตอนนี้ตั้งใจเอามาให้ท่านอ๋อง ครั้งนี้ได้นำมาโดยเฉพาะ ได้ยินแพทย์หลวงบอกว่า ห้ามบดเป็นผง และทำไมถึงบดเป็นผงได้ไปแล้วล่ะ "

แม้ว่าคำพูดจะอ่อนละมุน สุภาพเรียบร้อย แต่ความความลับที่อดอั้นไว้นั้น จะไม่แสดงความอ่อนแอออกมาเป็นเด็ดขาด

พ่อบ้านได้ยินแล้วก็ตกใจสักครู่หนึ่ง โสมพันปีดีๆนั้นเสียเปล่าไร้ค่าไปแล้ว นี่ยังไม่เท่าไหร่ ที่สำคัญก็คือคุณหนูเสิน นางรู้สึกไม่พอใจมาก

ปัจจุบันนี้ จวนอ๋องเสียนไม่ได้ดีเหมือนในอดีตที่ผ่านมา ท่านอ๋องเสียนไม่ได้รับความสนใจจากฮ่องเต้แล้ว เมื่อก่อนคนที่มาเยี่ยมหัวกระไดไม่แห้ง แต่ตอนนี้ไม่มีใครมาเยี่ยมเลย ตระกูลเสินยังมาเยี่ยมอยู่ ก็ถือว่าเป็นโอกาสที่หาได้ยากแล้ว

หลังจากที่ทำผิดต่อนางแล้วยังมีโอกาสอีกเชียวรึ

"ท่านอ๋อง หม่อมฉันขอไปถามพระชายาเสียนก่อน"

พ่อบ้านตรัสไป กงชิงวี่พยักหน้า

ในขณะที่พ่อบ้านออกมาและกำลังจะไปหาอันหลิงหยุน ก็ได้เห็นอันหลิงหยุนกำลังถือยาไม่กี่ชุด เอามาให้พ่อบ้านและตรัสว่า "ยาชุดหนึ่งเป็นยาวันหนึ่ง ต้องขอบคุณโสมพันปีของคุณข้าเสิน ท่านอ๋องจะได้หายดีอย่างเร็วขึ้นล่วงหน้าหลายวัน "

พูดจบ อันหลิงหยุนก็ไม่ได้เข้าไปดูกงชิงวี่ และหันหลังกลับไปเลย

พ่อบ้านมองไปที่ยา แล้วได้ยินว่าจะหายเร็วขึ้นกี่วัน ก็รีบกลับไปแจ้งให้ทราบ

เสินหยุนเอ๋อก็รู้สึกดีใจเช่นกัน ราวกับว่าคุณงามความดีในครั้งนี้ เป็นเพราะนางคนเดียว นางก็รู้สึกมีความสุขขึ้นมา

กงชิงวี่ในใจรู้ดีอยู่แล้วว่า ในนี้ไม่มีโสมพันปีอยู่เลย และโสมพันปีนั้นได้ถูกอันหลิงหยุนลักลอบเอาไปแล้ว

แต่ในจวนอ๋องเสียนก็โสมพันปีมากมาย ไม่ต้องสนใจ ถ้านางชอบก็ให้เอาไปแล้วกัน

ความคิดเหล่านี้ผ่านไปมาที่สมองของกงชิงวี่ ทันใดนั้นเขาตระหนักถึงปัญหาคือ เขายอมมอบโสมพันปีแก่ผู้หญิงที่น่าเกลียดคนนั้นเชียวรึ?

"ท่านอ๋องเสียน เวลาสายแล้ว ข้าจะต้องกลับไปเสวยพระกระยาหารแล้ว"

เสินหยุนเอ๋อลุกขึ้นยืนแล้ว ทำตัวเป็นเหมือนจะกลับไปเสวยพระกระยาหาร นี่ก็เพื่ออยากจะให้กงชิงวี่รั้งนางเอาไว้ เพื่อที่นางจะได้อยู่เสวยพระกระยาหารด้วยกัน

แต่กงชิงวี่ไม่สนใจและก็ไม่ได้รั้งให้อยู่ต่อ

แต่พ่อบ้านคิดถึงเรื่องข่าวลือจากภายนอก ที่ว่าท่านอ๋องเสียนกับคุณข้าเสินเข้ากันได้ดีและรักกันมาตั้งนานแล้ว

ถ้าหากในเวลานี้ความสัมพันธ์สามารถพัฒนาขึ้นมันเป็นเรื่องที่ดี

เพียงแต่ไม่ทราบว่าคุณข้าเสินจะเต็มใจที่จะยอมเข้ามาในจวนเป็นพระชายารองหรือไม่

"ท่านอ๋อง ห้องครัวได้เตรียมพระกระยาหารไว้เรียบร้อยแล้ว คิดว่าคุณข้าเสินจะอยู่เสวยกับท่าน" พ่อบ้านได้เตือนเขา กงชิงวี่ก็เข้าใจเช่นกันว่าเมื่อเขาเกิดเรื่องขึ้น คนในจวนอ๋องเสียนทุกคนก็เกิดความเป็นห่วงและกลัวเป็นอย่างมาก ตอนนี้คนของตระกูลเสินมาเยี่ยม ก็แสดงว่าร่องรอยแห่งความตายจะกลับมามีชีวิตอีกครั้ง แต่กลับทำให้คนในจวนเหล่านี้ทุกข์ทรมาน

แต่พวกเขาจะรู้ความคิดของเขาได้กระไร

ช่างมันเถอะ ก็ถือว่าให้รางวัลแก่พวกเขาแล้วกัน

"หยุนเอ๋อ ถ้าหากนางสะดวกก็อยู่ต่อเถอะ"

เสินหยุนเอ๋อกำลังรอกงชิงวี่พูดแบบนี้ พอได้ยินก็ดีใจขึ้นมา และตอบรับทันทีว่า"ถ้าอย่างนั้นข้าจะอยู่ต่อไป"

เอาเปรียบคนอื่น และยังไม่ปฏิบัติตามกฎอีก

"บอกให้นางมาแล้วข้าจะดูว่า นางจะมีสิทธิพูดว่าไม่เสวยได้กระไร" กงชิงวี่รู้สึกโกรธโดยไม่มีเหตุผล นางมาอยู่ในวังตั้งหลายวันไม่เคยเห็นหน้าแม้แต่เงาของนาง ตอนเสวยพระกระยาหารก็ยังมาออกมาให้เห็นอีก

เสินหยุนเอ๋อรีบตรัสว่า "ท่านอ๋อง ไม่เป็นไรเพคะ ข้าไม่ถือสา"

สีหน้าของกงชิงวี่เย็นชา นางไม่สนใจ แล้วเขาล่ะ?

"ไปเถอะ ไปเชิญพระชายามา" กงชิงวี่ทำหน้านิ่ง เสินหยุนเอ๋อกลัวจริงๆ ที่จริงแล้วถ้านางไม่ใช่น้องสาวของฮองเฮา นางก็ไม่มีโอกาสได้ไปอยู่กับท่านอ๋องหรอก

ท่านอ๋องเสียนเกลียดผู้หญิงมาตั้งแต่ยังเด็ก คนธรรมดาอย่างนี้จึงไม่สามารถส่งลูกสาวมาให้ท่านอ๋องเสียน มีแต่ตัวนางมักจะเข้าออกจากวังและพี่สาวฮองเฮาก็พยายามทำเต็มที่เพื่อให้น้องสาวมาอยู่ใกล้ชิดกับท่านอ๋อง

เพียงแต่ว่า ถูกตระกูลจุนได้รับประโยชน์ไป เมื่อนึกถึงจุนฉูฉู เสินหยุนเอ๋อก็หยุดไม่ได้ที่มีอารมณ์เกลียดแค้นขึ้นมา แต่ณ ปัจจุบันนี้ เสินหยุนเอ๋อก็เข้าใจว่า จุนฉูฉูนั้นไม่สำคัญอีกต่อไป สำคัญที่สุดคืออันหลิงหยุน พอคิดถึงเรื่องนี้ นางกลับไม่เกลียดจุนฉูฉูแล้ว

พ่อบ้านออกไปแล้วกลับมา ยังคงตรัสคำเดียวกันว่า ท่านพระชายาไม่กิน

สีหน้าของกงชิงวี่นั้นผิดปกติ ถ้าไม่ใช่ร่างกายไม่สบาย เขาก็ไปหาผู้หญิงคนนั้นตั้งนานแล้ว!

เสินหยุนเอ๋อรีบเกลี้ยกล่อมว่า "ท่านอ๋องเสียนเสวยก่อนดีกว่าเพคะ อย่าเป็นเพราะโกรธท่านพระชายา ทำร้ายร่างกายของท่านเลย แล้วอีกอย่างอาหารเย็นหมดแล้วก็ไม่อร่อยแล้วเพคะ"

เรื่องมาถึงขนาดนี้แล้ว ไม่อยากโกรธจนตายเพราะอาหารมื้อเดียว กงชิงวี่ถึงหยิบตะเกียบมาเสวยพระกระยาหาร

พ่อบ้านนั้นกลัวว่าอันหลิงหยุนจะลุกขึ้นมาเจออย่างนี้ จึงให้อาหยู่ไปเฝ้าที่ประตู ที่จริงแล้วอันหลิงหยุนก็รู้ว่า เสินหยุนเอ๋อยังไม่ได้กลับไป

ครั้งแรกที่พ่อบ้านปรากฏตัว นางไม่ได้สนใจ แต่เมื่อพ่อบ้านไปครั้งที่สองนั้นนางก็เข้าใจแล้ว

อาหยู่ไปเฝ้าที่หน้าประตู อันหลิงหยุนก็เข้าใจดีว่ามันหมายความว่าอย่างไร มีเรื่องน้อยก็ทุกข์น้อย นางไม่อยากให้คนอื่นเกลียดนางและนางก็ไม่อยากไปพูดอะไรมากกับท่านอ๋อง นางถึงไม่ได้ออกไป

แต่ทว่านางไม่ออกไป แต่ก็อดไม่ได้ที่เกิดเรื่องขึ้นโดยไม่มีมูล