ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 38

บทที่ 38 ท่านอ๋องที่มีอาการหายใจติดขัด

พึ่งนอนหลับไปพักหนึ่ง ก็ได้ยินพ่อบ้านวิ่งมาหานางอย่างรีบ และเรียกนาง "ท่านพระชายา ท่านพระชายา ... ท่านอ๋องเสียน ..."

ทันใดนั้นอันหลิงหยุนลืมตาขึ้นมา และลุกขึ้นนั่งจากเตียง เพราะนางรีบเกินไป เมื่อตะกี้นี้การซ่อมแซมระบบในร่างกายของนางกำลังทำงานอยู่ นางรู้สึกสบายมาก แต่เมื่อนางตะโกนออกไปข้างนอก ร่างกายนี้เหมือนถูกควบคุม กลับขึ้นมาแล้ว

อันหลิงหยุนรู้สึกอึดอัดตรงหน้าอก คล้ายกับสิ่งบางอย่างเริ่มกระโดดอีกแล้ว

“ท่านพระชายา”

ไม่รออันหลิงหยุนขานรับ พ่อบ้านก็ผลักประตูเข้าไป อันหลิงหยุนไม่ทันที่จะสนใจอย่างอื่น ถ้ายังไม่ลุกขึ้น กลัวว่าร่างกายจะเดินด้วยตัวเอง

“ นำทางไป” อันหลิงหยุนหยิบกล่องยาจากด้านข้าง และตามพ่อบ้านไปที่ห้องกงชิงวี่อย่างลุกลี้ลุกลน เมื่อเข้าไปก็เห็นกงชิงวี่นั่งอยู่ตรงนั้นและเหงื่อแตกท่วมหัว และอาหยู่ยืนอยู่ข้างหลังกงชิงวี่ อาหยู่ก็ตกใจหนักเช่นกัน

ส่วนเสินหยุนเอ๋อก็ตกใจอย่างมากจนนางหน้าซีดและน้ำตาไหลด้วย

อันหลิงหยุนเห็นแล้วก็รู้สึกแปลก ๆ ขึ้นมาทันที "ทุกคนออกไป"

“ท่านอ๋อง……”

เสินหยุนเอ๋อไม่ยินยอม แม้ว่าจะเป็นแพทย์แล้วไงละ อันหลิงหยุนรักษาอะไรเป็นบ้าง

พ่อบ้านไม่กล้าที่จะเฉยเมย โปรดขอเชิญคุณข้าเสินออกไปข้างนอก "คุณข้าเสิน อาการเก่าของท่านอ๋องกำเริบ เดี๋ยวอาจจะทำให้คุณข้าเสินตกใจ คุณข้าเสินออกไปก่อนดีกว่า"

เสินหยุนเอ๋อไม่มีทางเลือกนอกจากต้องตามออกมา

อันหลิงหยุนถามว่า "เสวยอะไรไปรึ?"

ตอนนี้กงชิงวี่ลืมตาขึ้นอย่างโกรธและจ้องมองผู้หญิงที่น่าเกลียดที่ข้างหน้าเขา เขารู้สึกว่าร่างกายสะลึมสะลือของเขาสั่นคลอนและมือของเขาก็ชักกระตุก แต่เขาพยายามที่จะกำปั้นมือ และต้องการควบคุมร่างกายของเขา .

อันหลิงหยุนจับมือของเขา ขยับออกไป แล้วค่อยจับมือไว้ทั้งสองข้าง

สายตาของกงชิงวี่เย็นชา "นางกล้าที่จะเอาเปรียบข้า ... "

“ ครั้งนี้ไม่เป็นพิษ”อันหลิงหยุนได้สรุปออกมาทันที และกงชิงวี่ก็ตื่นตระหนกเล็กน้อย เขายังมีสติอยู่ในเวลานี้

ในอดีตจะไม่เชื่ออันหลิงหยุน แต่การกระทำของนางในหลายวันที่ผ่านมาอธิบายทุกอย่างได้ ฝีมือการแพทย์ของนางนั้นน่าทึ่ง สิ่งที่นางพูดต้องมีหลักฐานที่ดี

"มันคืออะไร?"

อันหลิงหยุนส่ายหัวและพูดว่า "ยังไม่รู้ว่าเป็นอะไร ข้าจะช่วยประคองท่านไปนอนลงก่อน ข้าจะตรวจให้ท่าน"

อันหลิงหยุนลุกขึ้นและประคองกงชิงวี่ไปนอนลงบนเตียง และถอดเสื้อผ้าของกงชิงวี่ ณตอนนี้กงชิงวี่ไม่มีแรงที่จะปฏิเสธ มือและเท้าของเขาก็ชักกระตุกตลอดเวลา

อันหลิงหยุนตรวจดูที่ร่างของ กงชิงวี่ก่อน จากนั้นก็ตรวจดูดวงตาของเขา

ไม่มีปัญหาอะไร อันหลิงหยุนถามว่า "ท่านเป็นโรคลมบ้าหมูด้วยรึ?"

ตอนนี้กงชิงวี่พูดอะไม่ได้ ทำได้แค่ส่ายหัวเท่านั้น

อันหลิงหยุนหลับตาและพูดในใจว่า หากระบบสามารถตรวจจับได้ก็ให้ตรวจสอบเรื่องที่เกิดขึ้นหน่อย ร่างกายนี้มีปัญหาอะไร โดยแก่นแท้แล้วในสมัยโบราณไม่มีเครื่องทางการแพทย์ขั้นสูง หากนางไม่ได้พึ่งพาการเรียนรู้ความรู้ทางการแพทย์แผนจีน เกรงว่าไอ้สารเลวท่านอ๋องคนนี้คงตายไปนานแล้ว

หลังจากที่เขาหลับตาเพียงไม่กี่วินาที อันหลิงหยุนก็ลืมตาขึ้นมาทันที มองไปที่กงชิงวี่ที่หน้าซีด และพยายามที่จะจับมือของกงชิงวี่ นางถามว่า"ท่านโกรธรึ?"

กงชิงวี่รู้สึกแปลกประหลาดสักพัก อันหลิงหยุนไม่รอให้เขาตอบก็นั่งลง ห่มผ้าห่มมาให้เขา และเอื้อมมือไปจับมือข้างหนึ่งของกงชิงวี่

"หายใจลึก ๆ."

กงชิงวี่ให้ความร่วมมือทำการหายใจลึก ๆ อันหลิงหยุนตรัสว่า "ช่วงนี้เลือดลมของท่านถูกกักกั้น ทำให้เป็นปัญหานี้ได้ง่าย โรคนี้อาจเป็นหนักหรือเบา แต่ก็ทำร้ายร่างกายมาก ถ้าเป็นหนักอาจถึงตายได้ ถ้าเป็นเบาก็จะเหมือนกับตอนนี้ตัวจะชักกระตุกตลอด"

"จะต้องรักษายังไง" กงชิงวี่รู้สึกไม่สบายตัวน้อยลง และถามอันหลิงหยุน

อันหลิงหยุนหันกลับและเดินไปไม่กี่ก้าว ในร่างกายของนางมีบางอย่างพลุ่งพล่านอยู่ เพื่อที่จะให้สงบลง นางต้องเอายาออกมาสองเม็ดและส่งไปยังที่กงชิงวี่ ตรัสว่า "ท่านทานยานี้ก่อน สุขภาพของท่านยังอ่อนแอ ซึ่งไม่เอื้อต่อการฟื้นตัว"

กงชิงวี่เอายาเม็ดนั้นใส่ในปากของเขา หลังจากยาละลายไม่นาน เขาก็รู้สึกว่าร่างกายของเขามีแรงมากขึ้น เวลาเขาลืมตาขึ้น อันหลิงหยุนก็เดินออกไปอย่างเร็วและก็ปิดประตูแล้วด้วย

กงชิงวี่นอนลง พ่อบ้านและเสินหยุนเอ๋อรีบเข้ามาดูแล กงชิงวี่พูดเบา ๆว่า "ข้าแค่เป็นไข้หวัด ไม่ต้องตกใจ ไปส่งหยุนเอ๋อกลับแล้วรอให้ข้าหายดีแล้วข้าจะเชิญหยุนเอ๋อมาอีก"

เสินหยุนเอ๋อเป็นห่วงอาการของกงชิงวี่มากขึ้น เสวยพระกระยาหารเป็นเรื่องเล็กน้อย แต่ก็รู้สึกไม่สบายใจที่เห็นกงชิงวี่หลับตา นางถึงพูดด้วยความเป็นห่วงและจากไป

เสินหยุนเอ๋อเดินออกไป และมองไปด้านข้าง ที่แท้ท่านอ๋องเสียนและอันหลิงหยุนอยู่แยกกันนั่นเอง

นี่เป็นข่าวดี!

ส่งเสินหยุนเอ๋อออกไปแล้ว พ่อบ้านกลับมาที่หน้าห้องของกงชิงวี่และนั่งตัวตรงคุกเข่าลง

ถึงแม้ว่ากงชิงวี่ไม่สบาย แต่เขารู้ว่าเกิดอะไรขึ้นที่หน้าประตู

“ ลุกขึ้นเถอะ เจ้าก็มีเจตนาดี ข้าก็รู้ดีว่าพวกเจ้าเป็นห่วงจวนอ๋องเสียนที่เจอกับสถานการณ์แบบนี้ในตอนนี้ แต่ข้าจะไม่อนุญาตให้ทำอีก งานของข้ามีแผนของข้าเอง และยังไม่ถึงจุดที่จะไปพึ่งพาใคร

มันขึ้นอยู่กับข้าเอง เรื่องทุกวันนี้ต้องขอบคุณพระชายา ในภายหลังเจ้าไม่ต้องทำอย่างนี้กับนาง จวนอ๋องเสียนจะได้ไม่วุ่นวาย และถ้าทำให้นางโวยวายอยากกลับไปที่จวนแม่ทัพ ฮ่องเต้ตำหนิ ก็จะเพิ่มเรื่องปวดหัวมาอีก ขอเพียงแต่นางไม่โวยวาย ก็ไม่ต้องไปสนใจอะไรมากนัก"

“รับทราบขอรับ”

พ่อบ้านลุกขึ้น และทำได้เพียงเดินออกไป

เสินหยุนเอ๋อกลับไปถึงที่จวนตระกูลเสินไปหาแม่ของนางเสินฮูหยินทันที

เสินฮูหยินมีอายุเพียงห้าสิบปี และดูแลทุกอย่างของตระกูลเสิน ครอบครัวของนางมีภูมิหลังที่ดีและนางมีความสามารถที่ดูแลตระกูลเสินได้ดี สำหรับเสินเฉิงเสี้ยงแล้ว นางอยู่ในตำแหน่งที่สำคัญมาก แม้ว่าเสินเฉิงเสี้ยงจะทยอยรับเลี้ยงอนุภรรยาหลายคน แต่ในจวนแห่งนี้ ตำแหน่งของเสินฮูหยินก็ไม่สามารถมีใครที่จะแทนที่ได้

ในหัวของเสินหยุนเอ๋อนั้นมีแต่กงชิงวี่เต็มไปหมด และมีเพียงแม่ของนางเท่านั้นที่สามารถออกความคิดให้นางได้