ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 371

บทที่ 371 ตามหาคนที่จวนอ๋องตวน

อันหลิงหยุนจัดระเบียบเสื้อผ้าบนตัว “เชิญฮูหยิงแก่กลับไปก่อนเถอะ เรื่องนี้ข้าจะจัดการให้ถูกต้องเหมาะสม แต่วันนี้ดึกมากแล้ว พรุ่งนี้จึงจะไปตามหาคนให้ได้”

“ก็ได้ เช่นนั้นข้าก็ลาก่อน”ฮูหยิงแก่ตำหนักกั๋วกงลุกขึ้น หมุนตัวจากไป

อันหลิงหยุนพักผ่อนหนึ่งคืน ตื่นมาจึงออกจากบ้าน

อาหยู่ถาม “พระชายา เรื่องนี้จะไม่เข้าวังหรือ”

“คนไม่ได้อยู่ในวัง เข้าวังให้เสียเที่ยวทำไมกัน”

“ไม่อยู่ในวัง ”อาหยู่รู้สึกเหนือความคาดหมาย

“ฮั่วไท่เฟยอาจจะรู้ว่าคนอยู่ที่ใด แต่นางคงไม่ได้ซ่อนคนเอาไว้แน่นอน”

“อาหยู่ เจ้าคิดว่าใครกันที่พาคนไป”อันหลิงหยุนขัดจังหวะอาหยู่

“เป็นอ๋องตวนหรือ”

“อืม นับว่ามีพัฒนาการขึ้น”

“เช่นนั้นอ๋องตวนก็ปลอมพระราชโองการหรือ”

“ฮั่วไท่เฟยไม่ใช่ฮ่องเต้ นับไม่ได้ว่าเป็นการปลอมราชโองการ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงนอกจากพ่อข้า ใครกันเคยเห็นแม่นมเว่ย ใครกันเห็นพระราชโองการ ”

“……พระชายา เช่นนั้นท่านแม่ทัพใช่ถูกอ๋องตวนคิดร้ายหรือ ท่านแม่ทัพ……”อาหยู่รู้สึกสงสัย เรียกร้องขอความยุติธรรมเพื่อแม่ทัพอัน เห็นได้ชัดว่าคนพวกนี้รังแกผู้อื่น

อันหลุงหยุนไม่ตอบ พ่อนางดูแล้วเป็นคนที่ซื่อสัตย์มาก แต่คนคนหนึ่งที่สามารถฟาดฟันศัตรูได้เป็นพันเป็นหมื่น เป็นบุรุษที่มีตำแหน่งอันดับหนึ่งที่อยู่ในใจของฮ้องเต้ชิงหยู่ เกรงว่าจะไม่ง่ายขนาดนั้น

เพียงแต่ว่า ไม่เคยมีคนเข้าใจแท้จริง ถึงความฉลาดหลักแหลมของพ่อนาง

ทั้งสองไปถึงหน้าจวนอ๋องตวนอย่างรวดเร็ว อันหลิงหยุนเงยหน้าขึ้นมอง “เคาะประตู”

อาหยู่ไปเคาะประตู สักพักก็มีคนออกมา

เมื่อเห็นเป็นอาหยู่ พ่อบ้านก็นิ่งอึ้งอยู่สักพัก มองออกไปเห็นอันหลิงหยุนพ่อบ้านก็รู้สึกเป็นกังวล

อันหลิงหยุนมีบุญคุณต่อเขา แต่เขาก็ไม่สามารถหักหลังท่านอ๋องได้

อันหลิงหยุนมองออก เรื่องที่พ่อบ้านเป็นกังวลใจ

“ข้ามาหาอ๋องตวน พ่อบ้านไม่ต้องเป็นกังวล เรื่องภรรยาของท่านก็ส่วนเรื่องภรรยาท่าน เรื่องของอ๋องตวนของส่วนเรื่องของอ๋องตวน”

พ่อบ้านพยักหน้า “เช่นนั้นข้าจะไปรายงานท่านอ๋อง”

“ขอบใจพ่อบ้าน”

พ่อบ้านหมุนตัวกลับไปรายงานให้กับกงชิงหยิน อันหลิงหยุนรออยู่ที่หน้าประตูสักพัก ไม่นานพ่อบ้านก็ออกมาจากข้างใน เชิญอันหลิงหยุนเข้าไป

อันหลิงหยุนถูกเชิญไปที่โถงด้านหน้า แต่พอเข้าไปก็ไม่มีใครสนใจ

พ่อบ้านเองก็ไม่กล้าอยู่ด้วย ออกไปตั้งนานแล้ว

อาหยู่ยืนอยู่ข้างกายอันหลิงหยุน พูดอย่างไม่พอใจว่า “ไม่คิดว่าจวนอ๋องตวนที่ใหญ่โตขนาดนี้ พระชายามาเยือนแล้ว พวกเขาก็ไม่สนใจเช่นนี้ ”

อันหลิงหยุนยกถ้วยชาขึ้นเป่า “นี่ไม่ใช่ยังมีน้ำชาให้ดื่มหรือ”

“มีก็ใช่ แต่พวกเรามีบุญคุณต่อพวกเขา พวกเขาตอบแทนเราเช่นนี้ ช่างน่าอึดอัดจริง”

อันหลิงหยุนเงยหน้ามองอาหยู่ รู้สึกขำ“พวกเราใช่ว่าจะมีบุญคุณต่อพวกเขา ในสายตาของอ๋องตวน เกรงว่าพวกเราจะเป็นเพียงหลุมลึก เป็นหลุมลึกที่ถมยังไงก็ถมไม่เต็ม”

เมื่อคิดถึงเงินที่เปล่งประกายแวววาว อันหลิงหยุนก็รู้สึกอยากหัวเราะ

อาหยู่ก็หัวเราะ “พระชายาพูดถูก”

แต่พอคิดได้อาหยู่ก็รู้สึกไม่พอใจอยู่ดี “เป็นจวนอ๋องเหมือนกัน อ๋องตวนเยือนจวนอ๋องเสียน พวกเราไม่ได้ต้อนรับเช่นนี้ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงพ่อบ้านเขายังเคยได้รับการช่วยเหลือจากพระชายามาก่อนอีกด้วย”

“อาหยู่ ช่วงนี้เจ้ายิ่งอยู่จะยิ่งตรงไปตรงมามากขึ้นนะ อะไรทีไม่ควรพูดก็พูด”

“ข้าน้อย……”

“แต่ว่าพอเห็นเจ้าแบบนี้ ข้าก็เหมือนเห็นตัวเอง บางเวลาข้าก็เหมือนกับเจ้า ตรงไปตรงมา อย่างน้อยเจ้าอยู่ก็ทำให้ข้าเข้าใจเหตุผลข้อหนึ่ง อะไรที่เรียกว่าหายนะออกจากปาก พูดไม่รู้จักกาลเทศะ”

อาหยู่สีหน้าแดงขึ้น “พระชายา นี่ท่านกำลังเสียดสีข้าหรือ”

“ก็นับว่าใช่”

อันหลิงหยุนวางถ้วยชาลง “พ่อบ้านก็มีความจำเป็นของตัวเอง คิดถึงใจเขาใจเรา หากอ๋องตวนช่วยเจ้าไว้ เจ้าจะหักหลังท่านอ๋องหรือ”

“แน่นอนว่าไม่ ให้ตายก็จะจงรักภักดีต่อท่านอ๋อง”