ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 372

บทที่372 ศัตรูคู่อาฆาต

กงชิงหยินแววตาลึกซึ้ง มุมปากยกขึ้น “ข้าเองก็ตัดสินใจเองไม่ได้ เสด็จแม่บอกว่า หากข้าหย่า จะส่งให้ข้าไปอยู่ชายแดน เจ้าดูสิ นี่เป็นชุดแม่ทัพที่เสด็จแม่ส่งมาให้ข้า ใส่ในบ้านโดยเฉพาะ

เสด็จแม่บอกว่า หากรั้งชวนเอ๋อไว้ไม่ได้ ก็จะให้ข้าไปสู้รบที่ชายแดน

อ๋องเสียนไปแล้ว หนึ่งเดือนก็ยังไม่ได้กลับมา ต้องเป็นเพราะสถานการณ์ศึกตึงเครียดแน่นอน ถ้าเช่นนั้น

พระชายาเสียนก็ตั้งครรภ์แล้ว ข้างกายย่อมขาดคนไม่ได้ แม่ทัพคนอื่นข้าก็ไม่เห็นว่าจะมีใครเหมาะสม เดิมทีแม่ทัพอันก็สามารถออกศึกได้ แต่ไปสู้รบสามปีห้าปีก็ไม่เห็นจะกลับมา

แม่ทัพอันย่อมเสียดายโอกาสที่จะได้เห็นหลานตัวน้อย จะไปสู้รบที่ชายแดนทำไมกัน ”

“พูดเช่นนี้ท่านจะไปรบที่ชายแดนหรือ”หยุนโล๋ชวนช่างหลอกง่ายยิ่งนัก โดยเฉพาะกงชิงหยิน ไม่ว่าจะพูดอะไรนางก็เชื่อ

กงชิงหยินรู้สึกปวดใจ เหมือนมีบางสิ่งบางอย่างทิ่มแทง

นางเชื่อเขาหมดใจ เขาพูดอะไร นางก็เชื่อ

แต่เขากลับทำร้ายนาง

นางไร้เดียงสาเช่นนี้ มอบให้ใครเขาก็ไม่อาจวางใจ

เมื่อคิดว่าอ๋องชินจงยังคงรออยู่ วันนั้นเขาไปหาอ๋องชินจง อ๋องชินจงถูกตีจนแขนหัก ก็ไม่มีทีท่าจะยอมแพ้ เขาบอกเขาจะรอ พอเขาคิดถึงเรื่องนี้ขึ้นมาก็รู้สึกโมโห

มอบให้อ๋องจงชินจงบางทีอาจเป็นเรื่องที่ดี แต่เขาเชื่อมั่นในตัวเองมากกว่า

“เจ้าดูถูกข้า”

หยุนโล๋ชวนนั้นดูถูกกงชิงหยินจริง เขาเป็นท่านอ๋องที่เติบโตมาในตระกูลสูงส่ง การสู้รบสำหรับเขาเหมือนการคุยเรื่องศึกบนกระดาษ สิ่งที่เขาเป็นก็เป็นเพียงแค่สิ่งที่อยู่ในตำราเท่านั้น หากเข้าไปอยู่ในสนามรบจริง เขาคงจะขายหน้าคนประเทศต้าเหลียงแน่

หยุนโล๋ชวนสงสัย แม้นางจะไม่พูด แต่กงชิงหยินมองแวบเดียวก็ดูออก

“นี่เจ้าดูถูกข้าเช่นนั้นเชียวหรือ แม้ข้าจะไม่ร้ายกาจเท่าอ๋องเสียนที่สามารถต่อกรกับศัตรูนับร้อยด้วยตัวคนเดียว แต่ก็นับว่าไม่ด้อยไม่กว่าอ๋องชินจง”

ได้ยินกงชิงหยินพูดเช่นนี้ หยุนโล๋ชวนกลับรู้สึกไม่พอใจ

“ท่านพูดเช่นนี้ก็ไม่ถูก ”หยุนโล๋ชวนเมื่อก่อนกลัวกงชิงหยิน ไม่กล้าเอ่ยถึงอ๋องชินจงต่อหน้าเขา เพราะรู้สึกว่าพวกเขาเป็นสามีภรรยากัน ต้องให้หน้าเขาสักหน่อย แต่ตอนนี้ไม่เหมือนแต่ก่อนแล้ว

พวกเขาได้คุยกันชัดเจนแล้ว นางแต่งกับเขาเพื่อที่จะปกป้องเขา ในเมื่อเริ่มต้นก็เป็นการหลอกลวง เช่นนั้นตอนนี้นางก็ไม่จำเป็นต้องให้หน้าเขาอีกต่อไป

“มีอะไรไม่ถูกต้องหรือ”เมื่อเห็นหยุนโล๋ชวนมีทีท่าจะแย้งแทนอ๋องชินจง อ๋องตวนก็รู้สึกไม่พอใจ

หยุนโล๋ชวนกลับแย้งอย่างมีเหตุผล “หนึ่ง ท่านอยู่ในตระกูลสูงส่ง จนเคยชินแล้ว สอง อ๋องชินจงเรียนรู้เรื่องการต่อสู้แต่เด็ก นอกจากเขาจะใช้กำลังพลได้อย่างรวดเร็ว ยังคาดการแม่นดุจเทพ ปู่ข้าบอกว่า เขาเป็นต้นกล้าที่หาได้ยาก เสียดาย……”

เมื่อรู้ว่าพูดผิดไป หยุนโล๋ชวนก็รีบเปลี่ยนคำพูด “แม้ว่าจะไม่เป็นเช่นนั้น เขาก็เคยไปมาหลายสถานที่ รู้เห็นก็มาก วิชาการต่อสู้แข็งแกร่ง ท่านไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขา

หากไปยังสนามรบ อย่างน้อยเขายังสามารถรบได้หลายรอบ แต่สำหรับท่านคงจะไม่ใช่”

กงชิงหยินได้ยินก็รู้สึกโกรธ “นี่เจ้า เจ้ากล้าเอาเขามายกตนข่มท่านเลยหรือ เจ้ารู้หรือไม่ ข้าเป็นสามีเจ้า มีเหตุผลตรงไหนที่เจ้าดูถูกข้าเช่นนี้ ไป ข้าจะไปหาอ๋องชินจงเดี๋ยวนี้เลย ดูสิว่าเขาจะอยู่รอดถึงพรุ่งนี้หรือไม่”

ดึงหยุนโล๋ชวน อ่องตวนกำลังจะออกไป หยุนโล๋ชวนตกใจร้องขึ้น “ท่านอย่าก่อเรื่องนะ ท่านเป็นถึงท่านอ๋องผู้สูงส่ง จะแข่งกับท่านอ๋องที่วันๆไม่ทำอะไร ท่านไม่รู้สึกขายหน้าหรือ”

“ให้ตายเถอะ อะไรคือสถานะสูงส่ง มือที่สูงส่งแต่อ่อนกำลังแม้ลูกไก่ยังบีบไม่ตาย คนสูงส่งนั้นโง่ไปแล้ว เขาเป็นราชนิกุล เขาร้ายกาจมาก เขาฝึกฝนวิชาการต่อสู้อย่างหนักทุกวัน เตรียมพร้อมจะโค่นล้มประเทศต้าเหลียงของข้าหรืออย่างไร”

กงชิงหยินมองหยุนโล๋ชวนอย่างโมโห ทำเอาหยุนโล๋ชวนตกใจถอยหลังไปครึ่งก้าว

กงชิงหยินถามต่อว่า “ฮ่องเต้มีรับสั่ง ราชนิกุลของเขาไม่สามารถเข้าวังเป็นขุนนางได้ เขาไม่ไปทำการค้า เขาเรียนรู้วิชาการต่อสู้ตั้งแต่เด็ก รู้ตำราวิชัยยุทธ์ ยังรู้เรื่องดินฟ้าอากาศภูมิประเทศเป็นอย่างดี ข้าถามเจ้า เขาต้องการจะทำอะไรกันแน่

กบฏหรือ

พวกราชนิกุลต้องการกบฏไม่ใช่เรื่องที่เพิ่งเกิดขึ้นเพียงวันเดียว คิดว่าข้าโง่หรือไง”

“ท่าน……ท่านช่างพูด อ๋องชินจงไม่มีวันทำ เขาไม่ชอบการสู้รบ เขาเพียงแต่ใช้ป้องกันตัวเท่านั้น”หยุนโล๋ชวนตะโกน

“ป้องกันตัวแต่ใช้ทุกอย่างอย่างชำนาญ มิใช่ใช้กำลังพลดุจเทพหรอกหรือ”

“ข้าก็พูดไปอย่างนั้น”

“ข้าจะเอาชีวิตมัน”

กงชิงหยินหมุนตัวจะไป หยุนโล๋ชวนร้อนใจจนกระทืบเท้า ตะโกนว่า “ไม่อนุญาตให้ให้ท่านไป”

กงชิงหยินไม่สนหยุนโล๋ชวน ก้าวเท้าไปยังประตู หยุนโล๋ชวนตามไปขวางทางที่กงชิงหยินจะไป ขวางคนเอาไว้