ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 373

บทที่ 373 ตบมือกันสาบาน จะไม่กลับคำเด็ดขาด

กงชิงหยินถาม “หรือว่าที่เชื่อฟังคำของฮ่องเต้ เพื่อให้ข้าได้แตกกิ่งก้านสาขา เพื่อเพิ่มลูกหลานให้ราชวงศ์ นั่นไม่ใช่ทำเพราะเพื่อแสดงความจงรักภักดีต่อประเทศต้าเหลียงหรอกหรือ ไม่ใช่การจงรักภักดีต่อฮ่องเต้หรือ

เห็นที ข้าก็เพียงแต่ต้องเปลี่ยนวิธีเท่านั้น”

หยุนโล๋ชวนทบทวนอยู่สักครู่ “ท่านนี่เถียงข้างๆคูๆ ปกป้องบ้านเมืองกับให้กำเนิดทายาทท่านอ๋องจะเหมือนกันได้อย่างไร”

“ไม่เหมือนกันได้อย่างไร ให้กำเนิดทายาทของข้าหลายคน อีกหน่อยไปสู้รบ อีกหน่อยทำให้บ้านเมืองสงบสุข นั่นไม่ใช่การจงรักภักดีหรือ นั่นไม่ใช่ความสามารถหรือ เจ้าไปรบคนเดียว หากตายแล้วจะทำอย่างไร

เจ้าไม่มีทายาทรุ่นหลัง เจ้าก็เพียงภักดีต่อตัวเจ้าเอง เจ้าให้กำเนิดลูกหลายคน โตมาจงรักภักดีต่อประเทศต้าเหลียงไม่ดีตรงไหน ปกป้องให้ประเทศต้าเหลียงเราสงบสุขร้อยปีไม่ดีหรือ”

หยุนโล๋ชวนสีหน้ามึนงง “การให้กำเนิดลูกเป็นเรื่องของผู้หญิงคนอื่น ข้าย่อมแตกต่าง ข้า……”

“ข้าไม่เห็นจะมีอะไรแตกต่าง นอกจากการเถียงข้างๆคูๆ”

หยุนโล๋ชวนสีหน้านิ่งอึ้ง มีบางอย่างที่พูดอธิบายยังไงก็ไม่เข้าใจ อยากลบล้างแต่กลับพูดอะไรไม่ออก มองหน้ากงชิงหยินแล้วรู้สึกไม่หักล้างก็ไม่สบายใจ ฉะนั้น ทั้งสองจึงนิ่งเงียบไป

จ้องมองกันสักครู่ หยุนโล๋ชวนรู้สึกกงชิงหยินกำลังเข้าใกล้ เดิมก็ใกล้กันมากอยู่แล้ว ร่างของทั้งสองแนบชิดกันทุกส่วนแล้ว หยุนโล๋ชวนเพิ่งนึกได้ว่าต้องออกห่าง

นางอยากถอยไปอีกฝั่ง แต่กลับถูกกงชิงหยินดึงไว้

“ท่านปล่อยข้า ท่าน……”

“ชวนเอ๋อ ข้ามีเรื่องหนึ่งอยากจะถามเจ้า”

มองสีหน้าจริงจังของกงชิงหยิน หยุนโล๋ชวนคิดว่าเขาคงมีเรื่องสำคัญแน่ จึงไม่ปฏิเสธ

“ท่านถามเถอะ”

“อ๋องชินจงกับข้า เจ้าคิดว่าข้าเทียบเขาไม่ได้หรือ ”เรื่องนี้อยู่ในใจกงชินหยินตลอดมา ประทับอยู่ในใจไม่สามารถลืมได้

หยุนโล่ชวนส่ายหน้า “ระหว่างมนุษย์กับมนุษย์นั้นไม่สามารถเปรียบเทียบกันได้ ท่านกับอ๋องชินจงก็แตกต่างกัน ”

“แตกต่างกันอย่างไร ”กงชินหยินสะกดกลั้นความไม่สบอารมณ์ในใจ กำลังพยายามทำให้เกิดความสงบสุข ง่ายต่อการถามเอาความจริง เห็นได้ชัดว่าหยุนโล๋ชวนเองก็ไม่ได้คิดว่ากงชินหยินจะมีความคิดอื่นแอบแฝง

“เขากับข้าเติบโตมาด้วยกันตั้งแต่เล็ก ก็ไม่ได้รู้สึกว่าเขาจะดีหนักหนา เขากับพี่ใหญ่ก็พอๆกัน แต่เขาชอบศึกษาเล่าเรียนกว่าคนอื่น และขยันหมั่นเพียร ส่วนเรื่องอื่นๆคงเป็นเรื่องมนุษยธรรม ข้ารู้สึกอ๋องชินจงเป็นคนมีมนุษยธรรมดีมาก

ข้าจำได้ตอนเด็กไปเล่นอยู่บนถนน เขาเห็นเด็กคนอื่นถูกรักแก เขาก็ไปช่วยเหลือ”

กงชินหยินโล่งใจไปเปลาะหนึ่ง ดูแล้วนางยังมีความหวังอยู่บ้าง

“แล้วข้าล่ะ ข้าไม่มีมนุษยธรรมหรือ ”กงชินหยินไม่พอใจ

หยุนโล๋ชวนส่ายหัว “อ๋องตวนก็มี อย่างน้อยกับจุนฉูฉู……”

หยุนโล๋ชวนไม่อยากเอ่ยถึงจุนฉูฉู แต่คิดไม่ถึงว่าจะอดไม่ได้

อ๋องตวนถาม “อย่างไร”

“ที่จริงท่านรู้แต่แรกแล้วว่าจุนฉูฉูเป็นคนอย่างไร ท่านไปหาข้าก็เพื่อหลบหน้านาง แต่ถึงสุดท้ายท่านก็ไม่ได้ทำอะไรนาง ได้ยินว่าท่านอ๋องยังไปส่งนางเป็นครั้งสุดท้าย เห็นได้ว่าท่านก็เป็นคนมีมนุษยธรรมที่ดี อย่างน้อยก็เป็นคนมีความรักและความชอบธรรมอยู่……”

แต่ขลาดเขลาไปบ้าง หยุนโล๋ชวนไม่กล้าเอ่ยออกไป

เพื่อหลีกเลี่ยงความสงสัยของกงชินหยิน หยุนโล๋ชวนจึงพูดว่า “อีกทั้งท่านอ๋องยังมีจิตใจเมตตา และเป็นที่ยอมรับของทุกคน แน่นอนว่าย่อมดี

“หึ รู้จักประจบข้าด้วย ”กงชินหยินขำ อารมณ์ดีขึ้น

แค่ประโยคเดียวของนาง เขาก็ดีใจไปหลายวัน นางช่างร้ายกาจจริงๆ

หยุนโล๋ชวนส่ายหัว “ข้าประจบไม่เป็น”

“ถ้าเช่นนั้นตอนนี้เรียกว่าอะไร”

“พูดความจริง”

กงชินหยินขมวดคิ้ว “มีโอกาส ข้าจะต้องประลองสูงต่ำกับอ๋องชินจงแน่ เมื่อถึงเวลานั้น ให้เจ้าได้เห็น ข้าจะเทียบเขาได้หรือไม่”

หยุนโล่ชวนรู้สึกโมโหเล็กน้อย “ท่านทำไมถึงชอบหาเรื่องนัก เขาไม่ได้ยั่วยุท่านสักหน่อย”