ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 374

บทที่374 ช่วยคนต้องช่วยให้สุด

หยุนโล๋ชวนรู้สึกลำพองมาก เดินไปตรงหน้ากงชิงหยินยกมือขึ้นตบไปที่มืออีกฝ่ายหนึ่งที

ไม่ทันตั้งตัว กงชิงหยินก็คว้าหมับไปที่มือของหยุนโล๋ชวน หยุนโล๋ชวนรู้สึกไม่ถูกต้อง เป็นกงชิงหยินที่จิตใจไม่เป็นสุขกระวนกระวาย

“เช่นนั้นข้าให้คนไปยืมจากจวนแม่ทัพมา”

“อืม”

หยุนโล่ชวนเดินไปนั่งอีกฝั่ง กงชิงหยินเดินออกไปสั่งการให้คนเตรียมหมากรุกให้พร้อมและส่งมา

ไม่นานตรงหน้าหยุนโล๋ชวนก็ปรากฏกระดานหมากรุก หยุนโล๋ชวนจัดวางเสร็จแล้ว “ท่านก่อน”

กงชิงหยินก็ไม่บ่ายเบี่ยง คิดอยู่สักครู่ เดินไปหนึ่งก้าว

หยุนโล่ชวนรู้สึกได้ใจมาก นางเล่นหมากรุกถือว่าร้ายกาจมาก

นางย่อมรู้เหตุผลที่ทหารม้าต้องพ่ายแพ้เป็นแน่แท้ แต่กงชิงหยินไม่เคยเล่นมาก่อน เพียงแค่ดูเท่านั้น นางย่อมไม่กลัวอยู่แล้ว

ทั้งสองแข่งขันกัน ไปๆมาๆสักพัก หยุนโล๋ชวนเริ่มรู้สึกนั่งไม่ติดที่

ดูเหมือนกงชิงหยินจะนำอยู่หนึ่งก้าว ท่าทางสงบนิ่ง

“แน่ใจหรือว่าท่านไม่เป็น”หยุนโล๋ชวนแปลกใจ

“เห็นเจ้าเล่น เพียงแค่นั้น ก็ไม่คิดว่าจะง่าย เพียงแต่การแข่งกับเจ้า ก็ลำบากเล็กน้อย”

กงชิงหยินยังคงพูดปด

เขาเคยไปขอคำชี้แนะจากกงชิงวี่โดยเฉพาะ พิราบส่งข่าวได้ส่งจดหมายมาให้เขา บวกกับที่เขาฝึกฝนเองทุกวัน

จึงมีผลเช่นนี้

หยุนโล๋ชวนมึนงง มองตัวเองที่เหลือหมากอยู่สามตัวเท่านั้น

รู้ว่าตัวเองไม่มีความหวังแล้ว ได้แต่ยอมแพ้โดยดี

“ข้าแพ้แล้ว ข้าจะอยู่ ไม่ไปไหน แต่เรื่องหย่า ข้าได้คุยกับท่านย่าไว้แล้ว ”ใบหน้าหยุนโล๋ชวนเศร้า

กงชินหยินทนไม่ได้ที่เห็นนางเศร้างอย่างนั้น แต่เขาก็ไม่อาจปล่อยมือได้

“ชวนเอ๋อเจ้าก็ลูกหลานแม่ทัพทำไมถึงไม่รักษาคำพูดเช่นนี้เล่า ยังจะเป็นแม่ทัพใหญ่ ไปชายแดนอะไรอีก”

“ท่าน……”สีหน้าหยุนโล๋ชวนเหมือนถูกรังแก นางคำนวณผิดแล้ว

ยินดีพนันยอมรับความพ่ายแพ้ แม้จะไม่เต็มใจมากแค่ไหน แต่หยุนโล๋ชวนได้แต่ตกลง นางไม่สามารถผิดคำสัญญาได้

กงชิงหยินได้คำตอบที่พอใจแล้ว จึงลุกขึ้นสั่งให้คนเตรียมน้ำอาบและเปลี่ยนเสื้อผ้า คืนนี้เขาจะอยู่ที่นี่

“ท่านจะทำอะไร”หยุนโล๋ชวนสงสัย เห็นกงชินหยินจะอยู่ต่อ และถอดเสื้อผ้าอีกด้วย

“ข้าเหนื่อยแล้ว ไม่ได้พักผ่อนมาหลายวันแล้ว วันนี้ข้าจะพักที่นี่ ”

“แล้วข้าล่ะ ”หยุนโล๋ชวนมองไปที่เตียง มันนอนได้เพียงคนเดียวเท่านั้น ไม่มีเตียงที่สองซะด้วย

“แน่นอนว่าเตียงเดียวกันทั้งสองคน แต่ก่อนข้าก็นอนที่นี่”

“ท่านเคยนอนเมื่อไหร่”

“ข้าจำได้ว่าเคยนอนหลายครั้ง”

“เช่นนั้นตอนนี้ท่านก็ไม่สามารถนอนได้”

“ในเมื่อพระชายาของข้า ย่อมต้องนอนด้วยกัน”

“ไม่ได้……”

หยุนโล๋ชวนทำตัวไม่ถูก นี่ก็ขัด นั่นก็ขัดไปหมด

กงชิงหยุนยื่นมือไปบีบคางหยุนโล๋ชวน “ชวนเอ๋อ ปีนี้ข้าจะเชื่อฟังเจ้า เจ้าก็อย่าจากไปเลย ดีหรือไม่”

“ท่านอ๋องแสนจะสูงส่ง จะฟังคำของผู้หญิงตัวน้อยๆเช่นข้าได้อย่างไร พูดออกไปไม่เป็นที่ขบขันหรือ”

“ข้าพูดถึงเรื่องที่จะไม่ฆ่าอ๋องชินจง”

“เรื่องนี้……”หยุนโล๋ชวนเหมือนถูกบังคับให้เข้าใจ ยังไงก็เป็นการข่มขู่อยู่ดี

“ท่านปล่อยคางข้า”หยุนโล๋ชวนดึงมือกงชิงหยินออกโดยไม่เข้าใจบรรยากาศ กงชิงหยินหมุนตัวสั่งให้คนยกถังอาบน้ำเข้ามา ทำเอาหยุนโล๋ชวนตกใจจนทำตัวไม่ถูก แต่เขากลับถอดเสื้อผ้า ตรงเข้าไปยังถังอาบน้ำ ทำเอาหยุนโล๋ชวนตกใจจนต้องหันหลังให้ รอจนเขาออกมา

“วันนี้ข้าเหนื่อยแล้ว นอนเถอะ”

อุ้มหยุนโล่ชวนวางไว้บนเตียงด้านใน กงชิงหยินปลดม่านเตียงลง ล้มตัวลงหลับตา

หยุนโล๋ชวนหันศีรษะ เถียงกันครึ่งค่อนวันก็ยังไม่เข้าใจ รู้สึกเพียงแค่ว่าใจเต้นตุบตับ

ดึกแล้วหยุนโล๋ชวนจึงหลับไป กงชิงหยินที่ไม่ได้นอนหลับก็ลืมตาขึ้นมา พลิกตัวมองไปยังหยุนโล๋ชวนที่หลับใหล ปลดเสื้อของนางออก

ตอนเข้าหยุนโล๋ชวนตื่นมาพบว่ากอดกงชิงหยินไว้ ตกใจจนรีบหดตัวกลับไป เป็นนานกว่าจะดีขึ้น

กงชิงหยินไม่ตื่น นางก็แกล้งหลับต่อ

อันหลิงหยุนกลับไปก็เริ่มต้นวางแผน จิ้งจอกหางสั้นกับเจ้ากาดำรายงาน หยุนโล๋ชวนนั้นอยู่ที่ตำหนักเซี่ยวเฟิงของจวนอ๋องตวน

แต่จวนอ๋องตวนป้องกันแน่นหนา อันหลิงหยุนต้องใช้เวลา

คืนนี้ เป็นเวลาที่เหมาะสมที่อันหลิงหยุนได้วางแผนไว้

อาหยู่วางกำลังคน เตรียมจะพาคนออกมาด้วยในตอนกลางวัน

เมื่อกินข้าวเช้ากันแล้ว อันหลิงหยุนดูเวลา ก็พาคนไปยังลานด้านหลังของจวนอ๋องตวน ทิ้งให้อาหยู่รอข้างนอก วางแผนให้คนเข้าไปด้วยหลายคน อันหลิงหยุนอ้อมไปหาอ๋องตวนที่หน้าประตู

อันหลิงหยุนเข้าไปพบกับอ๋องตวน เจ้ากาดำจะร้องขึ้น อาหยู่จะสั่งคนให้ดำเนินการ

ทุกอย่างล้วนอยู่ในการควบคุมของอันหลิงหยุน

กงชิงหยินเห็นอันหลิงหยุนก็แปลกใจ “เมื่อวานก็มาแล้ว วันนี้ยังจะมีอีก”

“อรุณสวัสดิ์อ๋องตวน”อันหลิงหยุนทักทายอ๋องตวน

อ๋องตวนกล่าวว่า “อรุณสวัสดิ์พระชายาเสียน”

“ท่านอ๋อง ที่ข้าน้อยมาในวันนี้มีเรื่องหนึ่งอยากถามท่าน”

“พระชายาเสียนเชิญพูด”

“ท่านอ๋อง เห็นพระชายารองหยุนหรือไม่”

“ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ต้องเรียกว่าพระชายาตวน ข้าได้รับพระบัญชาจากเสด็จแม่ ให้แต่งตั้งชวนเอ๋อเป็นพระชายาตวน”

“ออ เป็นข้าที่ลืมไป ยินดีกับท่านอ๋องที่ได้รับพระชายา”

“ขอบใจ”

กงชิงหยินนั่งลง “พระชายาเสียนมาหาพระชายามีเรื่องอะไร”

“ก็ไม่ได้มีเรื่องอะไร เดิมทีพระชายาตวนพักอยู่ที่จวนแม่ทัพ แต่ก่อนหน้านี้สองวัน มีคนจากวังมาพาออกไป คนของจวนกั๋วกงที่ไปตามคนกลับมา บอกข้าว่า คนในวังไม่ได้พาไป ตอนนี้ยังหาไม่เจอ ข้าก็ได้แต่ถามทีละบ้าน แน่นอน ว่าจวนอ๋องตวนนั้นเป็นบ้านแรก”

อันหลิงหยุนค่อยๆเท้าความ

กงชิงหยินยิ้ม “ข้าเองก็ไม่รู้ หลายวันมานี้ยุ่งมาก ยังไม่ได้ไปรับเลย ไม่คิดว่าจะเกิดเรื่องเช่นนี้ อีกเดี๋ยวข้าจะเข้าวัง ถามไถ่เรื่องนี้”

อันหลิงหยุนเลิกคิ้วมองกงชิงหยิน อยู่ไม่นาน นางมองเห็นเจ้ากาดำข้างนอกที่บินผ่านไป

คิดว่าคงสำเร็จแล้ว

นางประเมินอาหยู่ต่ำไป ไม่คิดว่าจะทำงานได้สำเร็จรวดเร็วขนาดนี้

อันหลิงหยุนลุกขึ้นพูดว่า “ในเมื่อพระชายาตวนไม่ได้ถูกท่านอ๋องรับกลับมาด้วย เช่นนั้นข้าก็ไม่รบกวนท่านแล้ว ลองไปหาที่อื่นดูดีกว่า”

อันหลิงหยุนลุกขึ้นเดินออกไป กงชิงหยินรู้สึกว่า ไปก็ดี

พ่อบ้านรีบไปส่งแขก กงชิงหยินกลับเข้าไปลานด้านหลังเพื่อไปหาหยุนโล๋ชวน

เมื่อเดินไปถึงด้านนอกตำหนักเซี่ยวเฟิงก็อึ้งไปสักพัก เป็นนานกว่าจะได้สติ หน้าประตูทำไม่มีคนมานอนอยู่

รีบเดินเข้าไป พอเข้าไปก็พบคนกลุ่มหนึ่งนอนกองอยู่กับพื้น อ๋องตวนจึงวิ่งเข้าไปข้างในอีก

“ชวนเอ๋อ……”

อ่องตวนเข้าไปในเรือน ไม่เห็นคน

อันหลิงหยุนออกจากประตู หน้าประตูมีรถม้าคันหนึ่ง อาหยู่นั่งอยู่ด้านนอกรถม้า พ่อบ้านไม่ได้สงสัยเลยสักนิด ส่งอันหลิงหยุนขึ้นรถแล้วก็ถอยไปอยู่อีกฝั่ง

อันหลิงหยุนเข้าไปในรถม้ามองหยุนโล๋ชวนที่นั่งอยู่ก่อนแล้ว หยุนโล๋ชวนกำลังคิดจะพูด อันหลิงหยุนก็ทำสัญญาณมือชู่ให้เงียบ

รถม้าจากไป อันหลิงหยุนจึงเอ่ยขึ้น “เป็นฮูหยิงแก่ที่วานให้ข้าหาเจ้า ตอนนี้เจ้าปลอดภัย ข้าจะส่งเจ้ากลับไป และยังถือเป็นการคลี่คลายสถานการณ์คับขันของจวนแม่ทัพด้วย หากหาเจ้าไม่พบ พ่อข้าคงจะพูดได้ลำบาก”

หยุนโล๋ชวนรู้สึกงุนงงอยู่บ้าง แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร

รถม้ามาถึงหน้าจวนกั๋วกง อันหลิงหยุนลงจากรถม้าก่อน ลงจากรถก็เรียกให้อาหยู่ไปรายงาน

หยุนโล๋ชวนเข้าไปในจวนกั๋วกงพร้อมอันหลิงหยุน

“ชวนเอ๋อ เจ้ากลับมาแล้ว”

เมื่อเห็นหลานสาว ฮูหยิงแก่ก็ร้องไห้ขึ้นมา คนตระกูลหยุนมีมากมาย เห็นภาพเช่นนี้ไม่ได้ เหมือนลูกสาวได้ไปประสบพบเจอภัยที่ไร้มนุษยธรรมมา ทุกคนต่างร้องไห้ระงมไปหมด

อันหลิงหยุนเองก็เห็นภาพเช่นนี้ไม่ได้ พูดไม่กี่คำก็หมุนตัวกลับจวนอ๋องเสียนไป

นางเพิ่งกลับไป อ๋องตวนก็มาหาถึงประตู