ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 374

บทที่374 ช่วยคนต้องช่วยให้สุด

หยุนโล๋ชวนรู้สึกลำพองมาก เดินไปตรงหน้ากงชิงหยินยกมือขึ้นตบไปที่มืออีกฝ่ายหนึ่งที

ไม่ทันตั้งตัว กงชิงหยินก็คว้าหมับไปที่มือของหยุนโล๋ชวน หยุนโล๋ชวนรู้สึกไม่ถูกต้อง เป็นกงชิงหยินที่จิตใจไม่เป็นสุขกระวนกระวาย

“เช่นนั้นข้าให้คนไปยืมจากจวนแม่ทัพมา”

“อืม”

หยุนโล่ชวนเดินไปนั่งอีกฝั่ง กงชิงหยินเดินออกไปสั่งการให้คนเตรียมหมากรุกให้พร้อมและส่งมา

ไม่นานตรงหน้าหยุนโล๋ชวนก็ปรากฏกระดานหมากรุก หยุนโล๋ชวนจัดวางเสร็จแล้ว “ท่านก่อน”

กงชิงหยินก็ไม่บ่ายเบี่ยง คิดอยู่สักครู่ เดินไปหนึ่งก้าว

หยุนโล่ชวนรู้สึกได้ใจมาก นางเล่นหมากรุกถือว่าร้ายกาจมาก

นางย่อมรู้เหตุผลที่ทหารม้าต้องพ่ายแพ้เป็นแน่แท้ แต่กงชิงหยินไม่เคยเล่นมาก่อน เพียงแค่ดูเท่านั้น นางย่อมไม่กลัวอยู่แล้ว

ทั้งสองแข่งขันกัน ไปๆมาๆสักพัก หยุนโล๋ชวนเริ่มรู้สึกนั่งไม่ติดที่

ดูเหมือนกงชิงหยินจะนำอยู่หนึ่งก้าว ท่าทางสงบนิ่ง

“แน่ใจหรือว่าท่านไม่เป็น”หยุนโล๋ชวนแปลกใจ

“เห็นเจ้าเล่น เพียงแค่นั้น ก็ไม่คิดว่าจะง่าย เพียงแต่การแข่งกับเจ้า ก็ลำบากเล็กน้อย”

กงชิงหยินยังคงพูดปด

เขาเคยไปขอคำชี้แนะจากกงชิงวี่โดยเฉพาะ พิราบส่งข่าวได้ส่งจดหมายมาให้เขา บวกกับที่เขาฝึกฝนเองทุกวัน

จึงมีผลเช่นนี้

หยุนโล๋ชวนมึนงง มองตัวเองที่เหลือหมากอยู่สามตัวเท่านั้น

รู้ว่าตัวเองไม่มีความหวังแล้ว ได้แต่ยอมแพ้โดยดี

“ข้าแพ้แล้ว ข้าจะอยู่ ไม่ไปไหน แต่เรื่องหย่า ข้าได้คุยกับท่านย่าไว้แล้ว ”ใบหน้าหยุนโล๋ชวนเศร้า

กงชินหยินทนไม่ได้ที่เห็นนางเศร้างอย่างนั้น แต่เขาก็ไม่อาจปล่อยมือได้

“ชวนเอ๋อเจ้าก็ลูกหลานแม่ทัพทำไมถึงไม่รักษาคำพูดเช่นนี้เล่า ยังจะเป็นแม่ทัพใหญ่ ไปชายแดนอะไรอีก”

“ท่าน……”สีหน้าหยุนโล๋ชวนเหมือนถูกรังแก นางคำนวณผิดแล้ว

ยินดีพนันยอมรับความพ่ายแพ้ แม้จะไม่เต็มใจมากแค่ไหน แต่หยุนโล๋ชวนได้แต่ตกลง นางไม่สามารถผิดคำสัญญาได้

กงชิงหยินได้คำตอบที่พอใจแล้ว จึงลุกขึ้นสั่งให้คนเตรียมน้ำอาบและเปลี่ยนเสื้อผ้า คืนนี้เขาจะอยู่ที่นี่

“ท่านจะทำอะไร”หยุนโล๋ชวนสงสัย เห็นกงชินหยินจะอยู่ต่อ และถอดเสื้อผ้าอีกด้วย

“ข้าเหนื่อยแล้ว ไม่ได้พักผ่อนมาหลายวันแล้ว วันนี้ข้าจะพักที่นี่ ”

“แล้วข้าล่ะ ”หยุนโล๋ชวนมองไปที่เตียง มันนอนได้เพียงคนเดียวเท่านั้น ไม่มีเตียงที่สองซะด้วย

“แน่นอนว่าเตียงเดียวกันทั้งสองคน แต่ก่อนข้าก็นอนที่นี่”

“ท่านเคยนอนเมื่อไหร่”

“ข้าจำได้ว่าเคยนอนหลายครั้ง”

“เช่นนั้นตอนนี้ท่านก็ไม่สามารถนอนได้”

“ในเมื่อพระชายาของข้า ย่อมต้องนอนด้วยกัน”

“ไม่ได้……”

หยุนโล๋ชวนทำตัวไม่ถูก นี่ก็ขัด นั่นก็ขัดไปหมด

กงชิงหยุนยื่นมือไปบีบคางหยุนโล๋ชวน “ชวนเอ๋อ ปีนี้ข้าจะเชื่อฟังเจ้า เจ้าก็อย่าจากไปเลย ดีหรือไม่”

“ท่านอ๋องแสนจะสูงส่ง จะฟังคำของผู้หญิงตัวน้อยๆเช่นข้าได้อย่างไร พูดออกไปไม่เป็นที่ขบขันหรือ”

“ข้าพูดถึงเรื่องที่จะไม่ฆ่าอ๋องชินจง”

“เรื่องนี้……”หยุนโล๋ชวนเหมือนถูกบังคับให้เข้าใจ ยังไงก็เป็นการข่มขู่อยู่ดี

“ท่านปล่อยคางข้า”หยุนโล๋ชวนดึงมือกงชิงหยินออกโดยไม่เข้าใจบรรยากาศ กงชิงหยินหมุนตัวสั่งให้คนยกถังอาบน้ำเข้ามา ทำเอาหยุนโล๋ชวนตกใจจนทำตัวไม่ถูก แต่เขากลับถอดเสื้อผ้า ตรงเข้าไปยังถังอาบน้ำ ทำเอาหยุนโล๋ชวนตกใจจนต้องหันหลังให้ รอจนเขาออกมา

“วันนี้ข้าเหนื่อยแล้ว นอนเถอะ”

อุ้มหยุนโล่ชวนวางไว้บนเตียงด้านใน กงชิงหยินปลดม่านเตียงลง ล้มตัวลงหลับตา

หยุนโล๋ชวนหันศีรษะ เถียงกันครึ่งค่อนวันก็ยังไม่เข้าใจ รู้สึกเพียงแค่ว่าใจเต้นตุบตับ