ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 375

บทที่ 375 วางแผนคิดร้ายอ๋องตวนตลอดเวลา

อ๋องตวนพุ่งไปที่ลานโอวหลาน เข้าประตูไปก็จะจับอันหลิงหยุน บนไหล่อันหลิงหยุนมีเจ้ากาสีดำยืนอยู่ ที่เท้ามีจิ้งจอกหางสั้น คนทั่วไปหากจะเข้าใกล้ คงยากเหมือนขึ้นสวรรค์ แต่อันหลิงหยุนห้ามไม่ให้พวกมันลงมือ

เจ้ากาดำชอบกินดวงตามนุษย์ หากอ๋องตวนไม่มีดวงตาเสียแล้ว นางคงรับผิดชอบไม่ไหว

อันหลิงหยุนห้ามเจ้ากาดำ “ห้ามเสียมารยาท เขาเป็นพี่ชายรองของท่านอ๋อง”

เจ้ากาดำไม่เข้าใจ หันหัวไปมองอันหลิงหยุน

จิ้งจอกหางสั้นมีจิตรับรู้ นางคลอเคลียอยู่ที่เท้าอันหลิงหยุนอย่างสงบ

อันหลิงหยุนสีหน้าไม่เข้าใจ “อ่องตวนมาที่จวนอ๋องเสียนของข้า บุกรุกมาถึงลานด้านใน มีโทษมหันต์”

“ชวนเอ๋อล่ะ เจ้าเอาคนออกมาให้ข้า ข้าจะไม่ถือสาเจ้า ถ้าไม่เช่นนั้น วันนี้ข้าจะจัดการเจ้า ”

“อ๋องตวนบอกว่ามาหาพระชายาตวน แต่พระชายาตวนไม่ได้อยู่ในจวนอ๋องเสียน ”อันหลิงหยุนเอ่ยขึ้นอย่างไม่แยแส

“เจ้ากล้าบอกว่าชวนเอ๋อไม่ใช่เจ้านำคนไปพานางออกมาหรือ เจ้าไปหาข้า เพื่อให้ข้าออกห่าง เพื่อให้คนของเจ้าได้พาชวนเอ๋อหนีไป มีเรื่องเช่นนี้ใช่หรือไม่”

อันหลิงหยุนไม่ตอบแต่ถามกลับไปว่า “เช่นนั้นที่อ๋องตวนบอกว่าพระชายาตวนไม่อยู่ในจวน ก็โกหกใช่หรือไม่”

“เจ้า……”อ๋องตวนหมดความอดทนโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ ยกมือขึ้นโบกไปมา คนติดตามที่อยู่ด้านหลังสามสิบกว่าคนก็กรูกันเข้ามา เตรียมจะจับตัวอันหลิงหยุน

อันหลิงหยุนถอยหลังไปหนึ่งก้าว อาหยู่ถือดาบยาวขวางหน้า ขวางอ๋องตวนเอาไว้ “ใครกล้าเข้ามา ที่นี่เป็นจวนอ๋องเสียน หากพวกเจ้ากล้าทำร้ายพระชายา วันนี้อย่าหวังจะมีชีวิตรอดกลับไป”

“จับตัวไว้”

อ๋องตวนตะโกนอย่างโมโห คนของเขากรูกันเข้าไป

คนของจวนอ๋องเสียนก็หลั่งไหลเข้ามาทันที อันหลิงหยุนไม่ได้กลัวจะได้รับบาดเจ็บ เพียงแต่ว่าคนมาก กลัวกระเทือนต่อลูกในครรภ์

นางอยากหาที่หลบ

อ๋องตวนเห็นโอกาส พุ่งไปหาอันหลิงหยุนและจับตัวไว้

ในสถานการณ์อันตรายเช่นนี้ อาหยู่ตะโกนขื้นอย่างโมโห “อ๋องตวน หากท่านอ๋องรู้ว่าท่านทำร้ายพระชายาละก็ ไม่มีทางปล่อยท่านแน่”

อันหลิงหยุนดวงตาเบิกกว้าง กำลังคิดว่าจะถูกจับแล้ว มีกาดำฝูงหนึ่งบินลงมาจากบนฟ้า ล้อมอ๋องตวนไว้ในพริบตา

อันหลิงหยุนอึ้งไปสักพัก “ท่านอ๋องกลับมาแล้ว”

อ๋องตวนเองก็ตกใจ ราชากาดำพุ่งลงมาจากฟ้า พุ่งตรงไปยังใบหน้าของอ๋องตวน อันหลิงหยุนได้ยินเสียงราชากาดำร้อง รู้ว่าเป็นเรื่องไม่ดี กล่าวอย่างโมโหว่า “ราชากาดำห้ามทำร้ายคน”

กงชินหยินถอยหลังไปหลายก้าว ตามองไปยังราชากาดำที่พุ่งเข้ามา กระพือปีกกะทันหันไม่เข้าใกล้อีก

อ๋องตวนตกใจจนเหงื่อเย็นไหลท่วมร่าง เขายังไม่เคยเห็นอีกาสีดำตัวใหญ่ขนาดนี้มาก่อน แค่มองก็น่ากลัวแล้ว

อีกาบนไหล่ของอันหลิงหยุนบินออกไป ราชากาดำบินมาเกาะอยู่ที่ไหล่อันหลิงหยุนแทน กดทับลงมาทำเอาอันหลิงหยุนทรุดลง เกือบจะล้มคะมำ

เมื่อยืนมั่นคงแล้วอันหลิงหยุนมองไปทางอ๋องตวน อ๋องตวนเองก็ทำใจให้สงบลงได้แล้ว

เข้าคุ้นชินกับการเกิดเรื่องราวต่างๆทั้งหมดที่ไม่คาดคิดกับตัวอันหลังหยุนแล้ว เหมือนตอนนี้ที่เห็นอีกาปกป้องอันหลิงหยุนแม้จะสร้างความตะลึง แต่หลังจากความตะลึงอ๋องตวนก็ยอมรับได้โดยเร็ว

“คิดไม่ถึงว่าเจ้าจะรู้วิชามาร ”อ่องตวนเดินเข้าใกล้ อันหลิงหยุนเข้าใจในทันที อ๋องตวนหมายถึงอะไร

ตอนนี้อ๋องตวนไม่มีวิธีที่จะจับนาง ย่อมต้องหาเรื่องนาง หากนางไม่ร่วมมือ ก็ทำให้นางเป็นพวกใช้วิชามารเป็นข้ออ้างในการจับตัวนาง นางมีปัญหา เกรงว่าลูกในครรภ์ก็มีปัญหาด้วย

แม้จะคิดดูถูกอ๋องตวนอยู่บ้าง แต่เพราะหยุนโล๋ชวนเขาจึงเป็นเช่นนี้ อันหลิงหยุนสามารถเข้าใจได้

เพียงแต่ไม่เห็นกงชิงยี่ออกมา นางรู้สึกแปลกใจอยู่บ้าง

ไม่สนใจอ๋องตวนอันหลิงหยุนถามราชาอีกา “ราชาอีกา ท่านอ๋องล่ะ”

“กากา……”ราชาอีการ้องกากา อันหลิงหยุนอึ้งไปสักครู่

“เจ้าบอกว่าท่านอ๋องไม่ได้พาเจ้าไปด้วย ให้เจ้าอยู่ปกป้องข้าหรือ”อันหลิงหยุนคิดถึงนิสัยของกงชิงวี่ ทันใดนั้นก็รู้สึกโกรธ

เขาไปตัวเปล่า ไม่พาอะไรไปเลย หากมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นจะไม่มีคนรับรู้เลย

คนจะเร็วปานใด ก็ไม่เร็วเท่าอีกา

อีกทั้งอีกายังสามารถส่งเสียง เหมือนราชาอีกาที่ตัวใหญ่ขนาดนี้ เดินทางเป็นพันลี้ต่อวันยังไม่ถือว่าไกลเลย

ช่างเลอะเลือนจริงๆ

คิดแล้วก็โมโห อันหลิงหยุนจึงใส่อารมณ์กับอ๋องตวน

มองอ๋องตวนอย่างเย็นชา นางกล่าว “ท่านเป็นคนพูดเองว่าพระชายาตวนไม่ได้อยู่ที่จวน ตอนนี้มาบอกว่าข้าเอาคนออกจากจวนของท่านไป ช่างเหลวไหลสิ้นดี

ข้าจะขอบอกกับอ๋องตวนอย่างไม่ปิดบัง เจอตัวพระชายาตวนแล้วก็จริง แต่ไม่ได้หาเจอที่จวนอ๋องตวน หานางเจอที่จวนแม่ทัพ

พระชายาตวนบอกว่านางหลงทาง ไม่ระวังตกลงไปยังบ่อน้ำแห้งของจวนแม่ทัพ ปรากฏว่าอยู่ในนั้นหลายวันจึงมีคนมาพบเข้า

ฮูหยิงแก่ตำหนักกั๋วกงให้ข้าช่วยตามหา ข้าเองไม่กล้าล่าช้า พอเจอคนแล้วก็รีบส่งกลับไปทันที

ท่านมีจิตใจอยากมาหาเรื่องข้าที่นี่ ไม่สู้กลับไปดู พระชายาตวนใช่เข้าวังไปแล้วหรือไม่”

อ๋องตวนได้ยินดังนั้นก็หมุนตัวจากไปทันที อันหลิงหยุนจึงค่อยโล่งใจ

“ราชาอีกา ตอนนี้เจ้าสามารถหาท่านอ๋องพบหรือไม่ ”อันหลิงหยุนหันไปมองราชาอีกาที่อยู่บนไหล่

ราชาอีการ้องกากา อันหลิงหยุนพยักหน้า “ในเมื่อเป็นเช่นนี้ เช่นนั้นเจ้าก็ไปหาเขาเดี๋ยวนี้ เมื่อเจอแล้ว รีบรายงานข้า ข้าจะไปหาเขา เรื่องนี้ไม่ต้องบอกเขา”

ราชาอีกาบินจากไป ฝูงอีกาของเขาก็บินตามไปด้วย

อันหลิงหยุนหยุดอยู่สักครู่ มองไปยังเจ้ากาดำ “เจ้ารู้เรื่องนี้แต่แรกแล้ว”

เจ้ากาดำไม่ตอบรับ อันหลิงหยุนพูดว่า “วันนี้ไม่ให้เจ้ากินเนื้อแล้ว”

เจ้ากาดำก็ยังไม่ตอบรับ อันหลิงหยุนจึงมองไปยังลานบ้านที่สภาพยุ่งเหยิงกระจัดกระจาย สั่งให้พ่อบ้านรีบจัดการเก็บกวาดทันที แล้วพาอาหยู่เข้าวังไป

อันหลิงหยุนเพิ่งไปถึงหน้าประตูวัง ก็เห็นรถม้าของจวนกั๋วกงและจวนอ๋องตวนต่างก็ถึงแล้ว แต่คนของจวนกั๋วกงเร็วกว่าหนึ่งก้าวพวกเขาลงจากรถม้าไปแล้ว อันหลิงหยุนเห็นแผ่นหลังไวๆ กงชิงหยินก็ไม่ได้เร็วไปกว่าอันหลิงหยุนสักเท่าไหร่

ทั้งสองเข้าวังพร้อมกัน กงชิงหยินพูด “เจ้าทำลายเรื่องดีๆของข้า ข้าจะไม่ปล่อยไปแน่”

อันหลิงหยุนเดินอยู่ข้างกงชิงหยินอย่างไม่เร็วและไม่ช้า เอ่ยอย่างเฉยชา “อยากเก็บคนไว้ มีเพียงความจริงใจเท่านั้น อันที่จริงจะหย่าหรือไม่ก็ไม่สำคัญ สำคัญที่ว่าในสายตาของพระชายาตวนมีอ๋องตวนหรือไม่ ในใจมีอ๋องตวนหรือไม่”

“หมายความว่าอย่างไร”

อ๋องตวนหยุดชะงัก นอกจากไห่กงกงที่นำทางพวกเขาสองคนแล้ว รอบข้างไม่มีใคร

อันหลิงหยุนมองไปที่ไห่กงกงแวบหนึ่ง ไห่กงกงเหมือนจะเข้าใจสถานการณ์เดินต่อไปเรื่อยๆ จนไปไกลพอที่จะไม่ได้ยินจึงหยุดลง

อันหลิงหยุนถาม “ครั้งนี้อ๋องตวนจะยอมออกเงินเท่าไหร่”

“ข้าว่าในสายตาเจ้าคงมีแต่เรื่องเงิน”

“มีเงินเยอะถือเป็นเรื่องดี เพราะจวนอ๋องเสียนของข้าคนมาก จะแก้ไขเรื่องปากท้องมันไม่ง่ายเลย”

“บอกมา เท่าไหร่”อ๋องตวนก็แค่มีเงิน

อันหลิงหยุนยกมือขึ้น ชูห้านิ้ว

อ๋องตวนขมวดคิ้ว “ห้าหมื่นตำลึง”

“อ๋องตวนช่างชอบล้อเล่น ข้าเคยเรียกต่ำกว่าหกหมื่นที่ไหนกัน”

“ห้าแสนตำลึง”แม้จะมีเงินมากขนาดไหน อ๋องตวนก็ไม่สามารถมองเงินห้าแสนตำลึงเป็นห้าตำลึงไปได้

อันหลิงหยุนมองดวงตาอ๋องตวนที่เบิกกว้าง ก็ยิ่งรู้สึกอารมณ์ดี

“ห้าแสนตำลึง แลกกับอ๋องตวนทนลำบากเพียงครั้งเดียวเพื่อแลกกับความสุขทั้งชีวิต ท่านสามารถทบทวนดูก่อนก็ได้ ข้านั้นไม่เป็นไรอยู่แล้ว”

อันหลิงหยุนก้าวเท้าเดินไป อ๋องตวนนิ่งคิดอยู่ข้างหลังเป็นพักใหญ่ พร้อมเอ่ยถามขึ้นว่า “เจ้ามั่นใจหรือ”

“แน่นอน”

“ก็ได้ ห้าแสนตำลึง”

อันหลิงหยุนหยิบเอาพู่กันและหมึกออกมา “เช่นนั้นก็รบกวนอ๋องตวนเขียนใบเป็นหนี้หนึ่งใบ”

กงชิงหยินสีหน้าขรึม “นี่เจ้าเตรียมการวางแผนคิดร้ายต่อข้าตลอดเวลาเลยหรือ”

“ไม่ใช่เช่นนั้น เพียงแต่ว่าบางเวลาที่จะให้แนวทางผู้อื่นนั้น จำเป็นต้องได้ใช้”อันหลิงหยุนย่อมไม่กล้าที่จะพูด นางไม่ได้วางแผนคิดร้ายตลอดเวลาสักหน่อย