ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 376

บทที่ 376 ลงโทษจวนราชครู

อ๋องตวนเอาพู่กันและหมึกมาเขียนใบเป็นหนี้ให้อันหลิงหยุนหนึ่งใบ อันหลิงหยุนมองแวบหนึ่ง รับไปเก็บเอาไว้ ทั้งสองไปวังเฉาเฟิ่งพร้อมกัน

ระหว่างทางอันหลิงหยุนพูดเกี่ยวกับสิ่งที่จะทำต่อไปให้อ๋องตวนฟัง อ๋องตวนถาม “เจ้ารับประกันหรือว่าข้าจะไม่ตาย”

“หากอ๋องตนสามารถเพิ่มจำนวนอีกหนึ่งหลักหลังตัวเลขห้าแสน ข้ารับประกันได้เลยว่าอ๋องตวนและพระชายาตวนจะมีลูกชายในปีหน้าแน่นอน”

อันหลิงหยุนเพียงแค่ล้อเล่นเท่านั้น อ๋องตวนชะงักเท้า “จริงหรือ”

อันหลิงหยุนพยักหน้าทั้งที่อาจเป็นไปได้ยาก “แน่นอน”

“เช่นนั้นก็ดี เรื่องนี้ถือว่าตกลง ข้าจะเพิ่มจำนวนให้อีกหนึ่งหลัก ”พูดจบอ๋องตวนก็อารมณ์ดีขึ้นมาทันที เหมือนเด็กน้อยสามขวบที่ถูกหลอกล่อให้ดีใจ ดีใจจนเหมือนจะบินได้

อันหลิงหยุนที่อยู่ข้างหลังมองอ้าปากตาค้าง เช่นนี้ก็ได้หรือ

ที่แท้ บุรุษที่ตกอยู่ในห้วงความรักนั้นล้วนไม่มีสมอง

มาถึงวังเฉาเฟิ่ง อันหลิงหยุนและอ๋องตวนเข้าเฝ้าตามลำดับ หวางฮองไทเฮาที่ไม่ได้เจออันหลิงหยุนเป็นเดือนเห็นท้องของนางโตขึ้นไม่น้อย อารมณ์ก็ย่อมดีขึ้นไม่น้อย

ดูแล้วเด็กคงจะตัวโตไม่เบา

“พระชายาเสียนกำลังตั้งครรภ์ หักโหมไม่ดี ลุกขึ้นมานั่งเถอะ”

หวางฮองไทเฮาให้สัญญาณ ไห่กงกงรีบจัดเตรียมเก้าอี้มาหนึ่งตัว อันหลิงหยุนขอบพระทัยและนั่งลงข้างล่างหวางฮองไทเฮา

อ๋องตวนยังยืนอยู่ข้างล่าง วันนี้ทั้งฮ่องเต้ชิงหยู่และฮองเฮาต่างก็อยู่พร้อมหน้า ทั้งสองนั่งอยู่อีกฝั่ง ทำให้ยิ่งดูโดดเด่นขึ้น

ฮั่วไท่เฟยนั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม มองแล้วเหมือนจะไม่สบายป่วยหนักไม่เบา แต่อันหลิงหยุนเห็นแววตาสีนิลแวววาวของนาง คิดว่าคงจะทำเช่นนี้เพื่อให้ฮุหยินใหญ่ตำหนักกั๋วกงดูเท่านั้น

ฮูหยิงแก่เอ่ยขึ้นว่า “ฮ่องเต้เพคะ เรื่องการแต่งงานของชวนเอ๋อ ขอให้ฮ่องเต้ทรงตัดสินใจด้วยเพคะ จวนกั่วกงของเราทั้งใหญ่น้อยจะซาบซึ้งในพระมหากรุณาธิคุณไม่น้อย”

ฮ่องเต้ชิงหยู่รู้สึกลำบากใจ ที่นี่เป็นตำหนักเฉาเฟิ่ง ให้เขาตัดสินไม่เท่ากับตัดสินแทนเสด็จแม่หรือ

“ท่านฮูหยิงแก่ การแต่งงานเป็นเรื่องใหญ่ ไม่มีเหตุผลที่คนนอกจะช่วยตัดสินได้ ต้องดูที่พระชายาตวนและอ๋องตวนทั้งสองคนด้วย

อีกทั้งนี่ยังไม่ใช่ตอนที่ทั้งสองยังไม่แต่งงานกัน”

“ฮ่องเต้เพคะ ชวนเอ๋อต้องการหย่าอย่างถูกต้องที่สุด แต่อ๋องตวนไม่ยอม แต่การกระทำของเขา เรื่องไหนบ้างที่ไม่บังคับให้ชวนเอ๋อตาย ให้ข้าน้อยมองชวนเอ๋อไปตายกับตาเช่นนี้ ข้าน้อยทำไม่ได้

ฮ่องเต้ หากวันนี้ชวนเอ๋อไม่สามารถหย่าได้ ข้าน้อยก็คงทำได้เพียงตายเพื่อพิสูจน์ความจริงเท่านั้น”

ฮูหยิงแก่ทำท่าจะคุกเข่าลง

เมื่อเห็นฮูหยิงแก่จะคุกเข่าลง อันหลิงหยุนก็เอ่ยขึ้นอย่างยากลำบากว่า “ฮูหยิงแก่ ช้าก่อน”

ทุกคนต่างมองไปที่อันหลิงหยุน อันหลิงหยุนรู้ตัวว่าเสียมารยาท คุกเข่าลงคำนับ “ลูกกังวลว่าจะเป็นเรื่องใหญ่ ขอเสด็จแม่ ไท่เฟย ฮ่องเต้ ฮองเฮาโปรดให้อภัยด้วยเพคะ”

อยู่ในราชสมัยนี้ สิ่งที่อันหลิงหยุนไม่พอใจที่สุดคือการคุกเข่าคำนับ ทำไมกัน นางเข้าๆออกๆพระราชวังยังเทียบกับราษฎรธรรมดาไม่ได้

หากเป็นพวกเขา คนที่ไม่ได้พบเจอกับราชวงศ์ ก็ลดการคำนับลงได้ไม่น้อย

หวางฮองไทเฮาประคองอันหลิงหยุนให้ลุกขึ้น “ลุกขึ้นเถอะ ตัวเจ้าหนัก อย่าเอาแต่คุกเข่า เห็นเจ้าลำบากเช่นนี้ ตั้งแต่นี้เป็นต้นไป ข้าขอสั่งให้เจ้า ก่อนถึงกำหนดคลอด เจ้าไม่ต้องคุกเข่าคำนับข้าอีก ”

“ ข้าก็ด้วย”ฮั่วไท่เฟยพูดสมทบ

“ข้าก็ไม่ต้อง”

“ข้าก็ละเว้นด้วย”

ทั้งฮ่องเต้ชิงหยู่และฮองเฮาต่างก็ละเว้นแล้ว อันหลิงหยุนก็สบายใจ

ถ้าเช่นนี้ เห็นทีการคุกเข่าครั้งนี้ก็ถือว่าคุ้มค่า

อันหลิงหยุนกล่าวขอบพระทัยแล้วก็มองไปยังฮูหยิงแก่ตำหนักกั๋วกงที่อยู่ด้านล่าง นางค่อยๆเอ่ยขึ้นว่า “ฮูหยิงแก่ เรื่องหย่าในวันนี้ ใช่ความคิดของพระชายาตวนหรือไม่”