ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 377

บทที่ 377 กลับมานำครึ่งก้าว

เป็นดังคาด ฮั่วไท่เฟยยังไม่ทันได้เอ่ยอะไร ก็ได้ยินหวางฮองไทเฮาพูดขึ้นว่า “ตระกูลจุนดูแลสั่งสอนได้ไม่เข้มงวด จึงได้ทำเรื่องเช่นนี้ขึ้นมา จุนฉูฉูแม้ตายก็ชดใช้ไม่ได้ ตายแล้วก็ใช่ว่าจะหนีโทษได้ ถ่ายทอดคำสั่งไป ลงโทษจวนราชครู สูงสุดถึงราชครู ต่ำสุดถึงเด็กไร้เดียงสาสิบขวบ โบยทุกคนคนละสามสิบที ไห่กงกง ……เจ้าต้องควบคุมการลงโทษเอง อย่าให้ผิดพลาด”

“ข้าน้อยรับบัญชา ”ไห่กงกงรีบเอาราชโองการออกจากวังไปทันทัน

หวางฮองไทเฮาย่อมไม่ปล่อยไปง่ายๆเช่นนี้แน่ นางเหลือบตาขึ้น “เซียวกุ้ยเฟยแม้จะอยู่ในวังหลัง แต่ก็มีโทษที่ควบคุมดูแลได้ไม่เข้มงวด ลงโทษโบยห้าสิบที เพื่อไม่ให้เป็นเยี่ยงอย่าง

สวีกงกง รับบัญชาคุมการลงโทษ”

“ข้าน้อยรับบัญชา”

สวีกงกงทำตามบัญชาทันที

อันหลิงหยุนถือว่าได้เปิดหูเปิดตาแล้ว ในวังนั้นโหดร้ายจริง

จุนเซียวเซียวเองก็นับว่าโชคร้ายมาก ที่พบเจอกับเรื่องเช่นนี้

แต่ทุกคนที่อยู่ที่นี่ตอนนี้ รวมถึงฮ่องเต้ผู้สูงส่ง กลับไม่มีใครรู้สึกตกใจกับเรื่องนี้ เย็นชาด้วยซ้ำไป

เหมือนกับว่าเรื่องที่ตระกูลของราชครูจุนทั้งเล็กใหญ่ถูกโบยนั้น ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับพวกเขา

โดยเฉพาะอ๋องตวน เขาเองก็ไม่กลัวถูกหัวเราะเยาะ ถูกพระชายาทุบตี เขายังพูดออกมาได้อย่างไม่แยแส ช่างน่าเลื่อมใส

นอกจากนี้ยังสารภาพความในใจต่อหยุนโล๋ชวน เหมือนไม่มีผู้อื่นในสายตา “ข้าไม่อยากยอมรับว่า ตาข้ามันบอดแล้ว ที่ถูกนางหลอกลวง ใจข้าเจ็บปวดยิ่งนัก ทำไมนางถึงทำกับข้าเช่นนี้

แต่ว่า……

ข้าก็ยังชอบนางอยู่ดี

จนชวนเอ๋อปรากฏตัวขึ้น ข้าค่อยๆถูกชวนเอ๋อทำให้หวั่นไหว

ความมีน้ำใจและความดีของชวนเอ๋อ ทำให้ข้ารู้สึกถลำลึก

ข้าไม่กล้าที่จะบอกว่าไม่ชอบนาง แต่ตอนนี้ข้ายิ่งหวังว่านางจะอยู่กับข้า เมื่อคิดว่าชวนเอ๋อจะจากข้าไปอยู่กับคนอื่น ข้าก็จะเป็นบ้าแล้ว

ข้าก็ไม่รู้ว่าเพราะอะไร ข้าคิดว่า หากมีใครบังอาจมาขอชวนเอ๋อแต่งงาน แม้ข้าต้องเปิดศึกสู้รบ ฆ่าตายเป็นเบือ ก็จะต้องแย่งชวนเอ๋อกลับมาให้ได้

แต่ว่า

กับจุนฉูฉูไม่ได้รู้สึกเช่นนี้ ข้าแค่อยากได้นางมาอยู่ข้างกาย ให้น่ามอง ให้คนอิจฉา

แค่ชื่อเสียงจอมปลอม

แต่ความรู้สึกที่มีต่อชวนเอ๋อ กลับอยากเก็บซ่อนเอาไว้ ไม่อยากให้ใครอิจฉา ไม่อยากให้ใครได้เห็น มีเพียงข้าเท่านั้นที่เห็น

ข้าคิดว่า ข้านั้นบ้าไปแล้ว ไม่มีชวนเอ๋อก็จะเป็นบ้า”

อันหลิงหยุนมุมปากกระตุก เห็นที ก็คงเป็นอ๋องตวนที่ช่างพูดช่างเจรจา หากเป็นกงชิงวี่คงทำไม่ได้

หยุนโล๋ชวนจ้องกงชิงหยินตาค้าง สมองเหมือนตายไปแล้วไม่มีการตอบสนอง

คิดถึงเรื่องที่จุนฉูฉูทุบตีกงชิงหยิน ก็รู้สึกโกรธมาก จุนฉูฉูคนนี้ ช่างอุกอาจนัก บังอาจฉวยโอกาสที่ท่านอ๋องหลับลงมือกับท่านอ๋อง

กงชิงหยินหัวเราะฮึฮึ “ช่างเถอะ ข้าทำร้ายจิตใจชวนเอ๋อ พูดอะไรไปก็คงไม่มีประโยชน์แล้ว เป็นข้าเองที่ไม่รู้จักรักษา ทำร้ายจิตใจชวนเอ๋อ ข้าควรใช้ความตายชดใช้ความผิด”

“หา”

หยุนโล๋ชวนเพิ่งจะได้สติ กงชิงหยินพูดว่า “แต่ข้าไม่ยอมให้ชวนเอ๋อหย่า และไม่อนุญาตให้ออกจากจวนอ๋องตวน ยิ่งไม่สามารถจะอยู่ร่วมกับอ๋องชินจงได้ หากชวนเอ๋อไม่ฟัง ข้าตายแล้วก็จะกลายเป็นผีไปหาอ๋องชินจง ให้เขาตายชิ้นส่วนศพไม่ครบ ”

“ท่านพูดเหลวไหลอะไร ตอนไหนกันที่ข้า ……”

กงชิงหยินยื่นมือไปกุมหน้าของหยุนโล๋ชวนไว้ “ชวนเอ๋อ ข้าผิดไปแล้ว ล้วนเป็นเพราะข้าไม่ดี ข้าขอตายเพื่อไถ่โทษ”

“ท่านอ๋อง ท่านอย่าขู่ผู้อื่นให้ตกใจ ท่าน ……”

“ข้าไม่ได้ขู่”กงชิงหยินเงยหน้าขึ้นไปมองบนศีรษะของหยุนโล๋ชวน ดึงเอาปิ่นปักผมของนางลงมา

ผมเส้นหนึ่งของหยุนโล๋ชวนร่วงลง กงชิงหยินเอาปิ่นปักผมแทงไปที่หัวใจ

“ท่านอ๋อง……”

กงชิงหยินรู้สึกเจ็บ จนเกือบหยุดหายใจแล้ว

เขามองหยุนโล๋ชวน “ไม่อนุญาตให้หย่า ไม่อนุญาตให้เจ้าไปจากจวนอ๋องตวน ไม่อนุญาตให้เจ้าแต่งงานกับอ๋องชินจง”

“เลือด เลือด……”

หยุนโล๋ชวนรีบกำมือของกงชิงหยินไว้ น้ำตาไหลออกมา

ฮูหยิงแก่ตำหนักกั๋วกงเองก็ตื่นตกใจ โทษที่บีบบังคับให้อ๋องตวนต้องตายนั้นจวนกั๋วกงคงรับไม่ไหว

หวางฮองไทเฮาก็ตกใจเช่นกัน แม้แต่ฮั่วไท่เฟยยังตกใจจนขยับตัวไม่ได้ นางไม่คิดว่าลูกชายจะตัดสินใจเฉียบขาดเช่นนี้ “หยินเอ๋อ…… หยินเอ๋อ……”