ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 378

บทที่ 378 ขอทานขวางทาง

หวางฮองไทเฮาและฮั่วไท่เฟยย้อนกลับไปคิดถึงสมัยที่เพิ่งเข้าวัง นึกขึ้นได้ว่าก็เคยเกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้นจริงๆ เรื่องนี้ก็ไม่รู้จะพูดอย่างไร

แต่ฮั่วไท่เฟยไม่สามารถปล่อยโอกาสนี้ไปได้ ยังพูดขึ้นว่า “แต่ในเมื่อมีเรื่องเช่นนี้ ข้าก็ไม่อาจจะไม่ใตร่ถามได้ โดยเฉพาะที่หยินเอ๋อที่ดูแล้วจะอคติกับอ๋องชินจงเป็นอย่างมาก”

ฮูหยิงแก่ตำหนักกั๋วกงกล่าวขึ้นอย่างเฉยเมย “ทั้งหมดล้วนอยู่ที่การตัดสินใจของไท่เฟยเพคะ”

ฮั่วไท่เฟยเอ่ยขึ้นว่า “เรื่องนี้ไม่รีบ รอข้าสอบถามพระชายาตวนก่อนค่อยว่ากันทีหลัง แต่หากไม่มีอะไรจริง ก็ไม่เป็นไร บางทีอาจเป็นเพราะหยินเอ๋อใส่ใจพระชายาตวนเกินไป เพราะฉะนั้นจึงคิดเองเช่นนี้ คิดว่าเพื่อนที่รู้ใจเกิดจริงจังขึ้นมา

หากมีเรื่องเช่นนี้เกิดขึ้นจริง เช่นนั้นข้าก็คงต้องตัดสินอย่างเป็นธรรม”

อันหลิงหยุนในใจรู้ว่า ฮั่วไท่เฟยต้องการจับจุดอ่อนของจวนกั่วกง หากยังพูดเรื่องหย่าต่อไป ฮั่วไท่เฟยเองก็จะอ้างเรื่องของอ๋องชินจง หาเรื่องจวนกั๋วกง

“หม่อมฉันรับบัญชา”

ฮูหยิงแก่ตำหนักกั๋วกงไม่ใส่ใจ อันหลิงหยุนรู้สึกเลื่อมใส

จิตสงบได้เช่นนี้ เกรงว่าคงจะรู้อยู่แล้ว ไม่ว่าฮั่วไท่เฟยจะพูดอย่างไร จวนกั๋วกงของนางก็ไม่ได้เกรงกลัว

ทั้งหมดล้วนขึ้นอยู่กับการปลอบใจหยุนโล๋ชวนเป็นสำคัญ

“ลำบากฮูหยิงแก่แล้ว ในเมื่อไม่มีเรื่องอะไรแล้ว ฮูหยิงแก่เชิญกลับไปก่อน อ๋องตวนและพระชายาตวน จะจัดการที่หลัง”

“หม่อมฉันทูลลา ”ฮูหยิงแก่ตำหนักกั๋วกงถอยออกไป

อันหลิงหยุนรอคนไปแล้วจึงรายงานโดยละเอียด “อ๋องตวนแม้จะพ้นขีดอันตรายแล้ว แต่ต้องนอนนิ่งอยู่กับเตียงสักระยะหนึ่ง พักรักษาตัวในจวนอ๋องตวนลูกรู้สึกไม่ค่อยวางใจนัก นึกถึงอ๋องตวนเกิดเรื่องขึ้นครั้งก่อน ครั้งนี้ไม่รู้ว่าจะเกิดเรื่องอีกหรือไม่

ส่วนที่อื่นๆ ลูกก็คิดไม่ออกว่าที่ไหนดี

ไม่สู้ให้อ๋องตวนและพระชายาตวนไปพักรักษาตัวที่จวนกั๋วกง ลูกเองก็ไปช่วยดูได้ไม่ลำบาก

ไม่เช่นนั้นการเข้าวังออกวัง ลูกนั้นย่อมทำได้ แต่หมอจวนโจวอาจไม่สะดวกนัก”

ฮั่วไท่เฟยคิดอยู่สักพัก มองไปที่หวางฮองไทเฮา “เสด็จพี่ ข้าคิดว่าหลิงหยุนพูดถูก”

“เช่นนั้นก็ทำตามที่หลิงหยุนพูดเถอะ หลิงหยุน เจ้าพาพวกเขาไปส่งด้วยตัวเอง อีกอย่างสั่งการลงไปด้วยว่า ให้จวนกั๋วกงเพิ่มกำลังคนในการเฝ้ายาม อย่าให้เกิดเรื่องกับอ๋องตวนเด็ดขาด ”

“เพคะ”

อันหลิงหยุนส่งหยุนโล๋ชวนและอ๋องตวนที่เจ็บหนักไปยังจวนกั๋วกง

ออกจากวัง อันหลิงหยุนได้มอบหมายให้หยุนโล๋ชวนหลายเรื่อง เอายาที่ต้องใช้ทั้งหมดมอบไว้ให้หยุนโล๋ชวน ยังย้ำนักย้ำหนาว่า เรื่องเหล่านี้จะให้ผู้อื่นมาทำแทนไม่ได้ และไม่ให้ติดต่อกับผู้คนภายนอก นอกจากคนในจวนกั๋วกงแล้ว ก็อย่าเชื่อใจใครเด็ดขาด

“ท่านพี่ ทำไมท่านต้องรีบร้อนเช่นนี้ หรือมีคนคิดลอบสังหารท่านอ๋อง”หยุนโล๋ชวนยิ่งรู้สึกว่าเรื่องจะเลวร้ายยิ่งขึ้น

อันหลิงหยุนพูดขึ้นอย่างจริงจังว่า “ยังจำเรื่องที่เกิดขึ้นกับอ๋องตวนครั้งก่อนได้หรือไม่”

“ครั้งไหนกัน”หยุนโล๋ชวนจำไม่ได้จริงๆ

อันหลิงหยุนมองนาง “ครั้งนั้นเจ้ากลับจวนกั๋วกง เกิดเรื่องขึ้นระหว่างทางที่อ๋องตวนไปหาเจ้าครั้งนั้น เพิ่งเกิดขึ้นเจ้าก็จำไม่ได้แล้ว”

“นึกออกแล้ว หรือว่าพวกเขาคิดจะลงมือใหม่อีกครั้งหลังจากล้มเหลวไปแล้ว ”หยุนโล่ชวนใบหน้าเคร่งขรึม กังวลขึ้นมาทันที

“ที่จริงแล้วจวนอ๋องตวนเป็นที่ๆดีที่สุดในการพักฟื้นตัว แต่ทำไมจึงต้องให้อ๋องตวนไปอยู่ที่จวนกั๋วกงเล่า ”อันหลิงหยุนถามกลับ

หยุนโล่ชวนเองก็เป็นคนฉลาด หวนคิดแวบหนึ่งแล้วลืมตาโต “เพื่อปกป้องอ๋องตวน”

“ถูกต้อง ชวนเอ๋อ ข้าเห็นเจ้าเป็นคนกันเอง ข้ามีเรื่องจะพูดกับเจ้าตรงๆ ที่จริงแล้วครั้งนี้ข้ากับอ๋องตวนคิดวางแผนจะจัดการกับเจ้า อ๋องตวนทำเพื่อจะเก็บเจ้าไว้ รับปากจะให้ข้าห้าแสนตำลึง ข้าจึงตกลงช่วยเหลือ”