ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 379

บทที่ 379 ร่างกายที่ปล่อยพิษได้

“ถามพวกเขาว่ามาทำอะไร”อันหลิงหยุนน้ำเสียงหนักแน่นจริงจัง

อาหยู่เอ่ยถามเสียงดัง “แม่เฒ่าดึกดื่นเที่ยงคืนไม่พักผ่อน ออกมาขวางรถม้าของพวกข้า มีเรื่องอะไรกัน ”

“นี่เป็นรถม้าของพระชายาเสียนใช่หรือไม่”แม่เฒ่าถาม ร่างกายสั่นงันงก

อาหยู่พูดว่า “ใช่”

“เช่นนั้นก็ดี ข้าย่าหลานได้รับคำสั่งให้มาเข้าเฝ้า ขอพระชายาเสียนออกมาพบเราด้วย ”แม่เฒ่าพูดอย่างอาจหาญ

อันหลิงหยุนเลิกผ้าม่านของรถม้าขึ้นมองออกไปข้างนอก อาศัยแสงจากตะเกียงที่แม่เฒ่าถือไว้ เป็นขอทาน แต่งตัวซอมซ่อจริง

บนหัวของแม่เฒ่ายังมีต้นหญ้าปักอยู่ ในมือถือไม้เท้ากระดูก ไม้เท้าเหมือนกิ่งไม้ที่เก็บจากข้างทาง และเด็กน้อยข้างกายนางก็สกปรกมอมแมม บนเอวยังแขวนน้ำเต้าไว้หนึ่งอัน ดูแล้วก็น่าจะห้าหกขวบ

อันหลิงหยุนรู้สึกว่าคนพวกนี้ไม่น่าจะมีความสามารถอะไร แต่เรื่องอื่นก็ไม่แน่

“อาหยู่ ถามพวกเขาว่าชื่ออะไร”

“เจ้าชื่ออะไร”

“ข้าชื่อแม่ม่ายพิษ

“พิษ”

อันหลิงหยุนลุกขึ้นออกจากรถม้า อาหยู่ขวางไว้ไม่ยอม อันหลิงหยุนกล่าวว่า “ปกป้องรถม้าให้ดี”

“พ่ะย่ะค่ะ”

อาหยู่ควบคุมไม่ได้ได้แต่ทำตามคำสั่ง

อันหลิงหยุนลงจากรถเดินตรงไปข้างหน้า ขอทานเฒ่ามองอันหลิงหยุนหัวเราะหึหึ

“ย่ำจนรองเท้าเหล็กสึกไม่พบพานยามได้มากลับไม่เสียเวลาเลย เห็นทีพระชายาเสียนจะเป็นคนใจกล้าเสียจริง ”

“พูดได้ดี เช่นนั้นขอถามเจ้า ใครใช้ให้เจ้ามา”

“ย่อมต้องมีคนเรียกให้ข้ามาแน่นอน เห็นพระชายาเสียนเข้าใกล้ได้ง่ายดายเช่นนี้ วันนี้ข้าจะให้พระชายาเสียนได้ตายอย่างสุขใจ เด็กขอทาน เจ้าเอางูน้อยของเจ้าออกมา ”

“……”ยกงูขึ้น อันหลิงหยุนโล่งอก

ขอทานน้อยหยิบน้ำเต้าขึ้นมา เปิดฝา งูลายตัวหนึ่งเลื้อยออกมา วางงูลงกับพื้น งูก็เลื้อยเข้าใกล้อันหลิงหยุนอย่างรวดเร็ว แต่พอเลื้อยได้สักพัก ก็หันหัวหนี

ยายขอทานสีหน้าขรึมลง “บนตัวเจ้ามีอะไร”

อันหลิงหยุนยิ้ม “เจ้าทายสิ”

“หึ ไม่ว่าจะอะไรก็ช่าง วันนี้ยังไงก็ต้องตาย”

ยายขอทานพุ่งตัวเขาหาโจมตีอันหลิงหยุน อาหยู่ที่รออยู่แล้วกำลังจะขยับ อันหลิงหยุนเอ่ยขึ้นว่า

“ห้ามขยับ”

อาหยู่อดทนไว้ คนอื่นก็ไม่ขยับเช่นกัน

ยายขอทานคว้าหมับไปที่ไหล่ของอันหลิงหยุน พอปล่อยมือก็ตกลงไปกับพื้น ล้มลงอย่างเจ็บปวด

“พิษ พิษอะไร”ยายขอทานยกมือขึ้นมาดูเห็นเส้นสีดำสายหนึ่งกำลังวิ่งขยายออกไปจากฝ่ามือ ตกใจจนร้องขึ้นมา

อันหลิงหยุนพูดว่า “เจ้ารู้จักน้ำเต้าแห่งหุบเขาราชาโอรสเย้าหวางกู่หรือไม่”

“ผู้เฒ่าใจพิษ”

ยายขอทานหวาดกลัวจนตัวสั่น “เจ้าเป็นใครกันแน่”

“เป็นใครนั้นไม่สำคัญ วันนี้เจ้าควรหรือไม่ควรมานั่นต่างหากสำคัญ”

เด็กขอทานเมื่อเห็นยายขอทานถูกพิษ ก็จับงูขึ้นมา โยนขึ้นไป อันหลิงหยุนถอยหลัง เข็มเล่มนึงทิ่มไปยังร่างของเด็กขอทาน เด็กขอทานล้มลงร้องเสียงดังขึ้น

งูที่อยู่บนพื้นตกใจ กัดไปที่เด็กขอทาน งับที่คอของเด็กขอทานไว้ไม่ปล่อย ทั้งสองพันกันอยู่บนพื้น ไม่นานเด็กขอทานก็ถูกพิษ ขาดใจตาย

งูตัวนั้นปล่อยจากคอเด็กขอทานแล้วก็คิดหนี ถูกอันหลิงหยุนยิงเข็มเข้าไปจนตาย

ยายขอทานดวงตาเบิกกว้าง ดวงตาเกือบจะถลนออกมา ไม่นานเลือดก็ออกจากทวารทั้งเจ็ดสิ้นใจตาย อันหลิงหยุนหลับตา หมุนตัวเดินไปยังรถม้า

นางยกมือขึ้นจ้องไปยังมือตัวเอง นี่ช่างน่ากลัวเหลือเกิน นางช่างเหมือนกับกิ้งก่าเปลี่ยนสีเหลือเกิน ในเวลาคับขันจะปล่อยพิษออกมาบนร่างกาย