ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 380

บทที่ 380 หยั่งเชิงอ๋องชินจง

เมื่อกินข้าวเสร็จแล้วอันหลิงหยุนก็ไปดูกงชิงหยิน

กงชิงหยินตื่นแล้ว ร่างกายก็ยังไม่ค่อยดีเท่าไหร่

อันหลิงหยุนให้หยุนโล๋ชวนไปพักผ่อน หยุนโล๋ชวนเองก็เหนื่อยมากแล้ว ไม่ได้หลับทั้งคืน อดนอนจนถึงเที่ยงวัน เกินกว่าร่างกายจะทนรับได้แล้ว

หยุนโล๋ชวนถอดเสื้อนอกออก นอนอยู่ด้านนอกข้างกงชิงหยิน

รอจนนางหลับ อันหลิงหยุนก็หยิบมีดขึ้นมา ให้กงชิงหยินดื่มเลือดอีกครึ่งถ้วย

กงชิงหยินดื่มเลือดแล้วมองอันหลิงหยุน “ทำไมเจ้าทำเช่นนี้”

“ข้าทำเพื่อท่านอ๋องของข้า ย่อมไม่ใช่เพราะอ๋องตวน ท่านพักผ่อนก่อนเถอะ”

อันหลิงหยุนลุกขึ้นไปนั่งลงอีกฝั่ง เอามือเท้าคางไว้เป็นการพักผ่อน

หยุนโล๋ชวนตื่นมาในตอนเย็น ตื่นแล้วก็จะดูแผลให้กงชิงหยิน กงชิงหยินกลัวถูกจับได้ก็มองไปที่อันหลิงหยุน

“ไม่จำเป็นต้องดูแล้ว ตอนเจ้าหลับข้าดูให้แล้ว ถ้ายังเปิดอีกก็จะเสียยาไปเปล่าๆ เมื่อวานเจ้าก็เปิดดู แผลกลับเป็นหนักขึ้น อย่าเปิดจะดีกว่า ข้าจะมาดูให้ทุกวัน”

“หา”สีหน้าหยุนโล่ชวนเป็นกังวล ยังมีร่องรอยการโทษตัวเองอยู่ด้วย

กงชิงหยินรีบดึงมือของนางเอาไว้ “เจ้าอย่าไปฟังที่พระชายาเสียนพูด ไม่ได้เป็นหนักอะไร เพียงแต่ให้เจ้าดูไม่ได้”

หยุนโล๋ชวนหน้าแดง รีบดึงมือออก “เช่นนั้นข้ารู้แล้ว”

หยุนโล๋ชวนมองไปยังอันหลิงหยุน “ท่านพี่ ท่านพักผ่อนเถอะ ข้าจะอยู่เอง”

“ไม่ต้อง ข้ากำลังรอคนอยู่”

คำพูดของอันหลิงหยุน ทำให้แววตาของหยุนโล๋ชวนนิ่งลึกไปหลายส่วน

“ข้ารู้แล้ว ”หยุนโล๋ชวนรีบออกคำสั่ง “เด็กๆ”

“จวิ้นจู่”

“เตรียมของกิน ข้ากับท่านพี่จะเล่นหมากรุก”

“เพคะ”

กงชิงหยินนอนนิ่งไม่สามารถขยับตัวได้ เขาได้แต่ดูเท่านั้น

ทั้งสองเล่นหมากรุกจนถึงเวลาอาหารค่ำ ด้านนอกมีคนรายงานว่า “รายงานจวิ้นจู่ อ๋องชินจงขอพบรออยู่ด้านนอกเพคะ”

“อ๋องชินจง ”มือของหยุนโล๋ชวนกำหมากไว้ สีหน้าขรึมลง เงยหน้าขึ้นมองอันหลิงหยุน

อันหลิงหยุนมองไปทางอ่องตวน สีหน้าของอ๋องตวนดูไม่ได้เอาซะเลย

อันหลิงหยุนลุกขึ้น “ท่านอ๋อง ข้าจะไปหาคน รบกวนท่านอย่าหาเรื่อง แกล้งทำเป็นว่าท่านป่วยจะตายแล้วก็พอ”

อ๋องตวนฉลาดปานนั้น มองไปที่หยุนโล๋ชวน

“ชวนเอ๋อ……”

“ในเมื่อข้าตกลงจะอยู่ข้างกายท่านอ๋องแล้ว ก็จะไม่กลับคำ ขอท่านอ๋องวางใจ ”

สีหน้ากงชิงหยินค่อยๆดีขึ้น กล่าวว่า “ชวนเอ๋อเจ้ามานี่”

หยุนโล๋ชวนเดินไปหากงชิงหยิน กงชิงหยินพูดว่า “ในเมื่อจะหยั่งเชิง เช่นนั้นก็ทำให้มันสมจริงสักหน่อย”

“ท่านอ๋องหมายความว่าอย่างไร”

กงชิงหยินดึงหยุนโล๋ชวนหนึ่งที หยุนโล๋ชวนยืนไม่มั่นคงโถมลงไป กงชิงหยินแนบไปที่คอของหยุนโล๋ชวนกัดนางหนึ่งครั้ง กัดเพียงเบาๆเท่านั้น พอหยุนโล๋ชวนเจ็บก็ปล่อย

พอนางลุกขึ้นก็กดที่คอไว้ นางมองกงชิงหยินอย่างไม่พอใจ “ท่านทำอะไร”

“อีกเดี๋ยวเจ้าก็จะรู้เอง”

รู้ว่าหยุนโล๋ชวนไม่เข้าใจ กงชิงหยินอยากจะหัวเราะ เขามองอันหลิงหยุน “พระชายาเสียน ท่านไปหลบหลังห้อง สังเกตการณ์ก็พอ ส่วนที่นี่มอบให้ชวนเอ๋อ”

“ได้”

อันหลิงหยุนหมุนตัวไปหลังห้อง หยุนโล๋ชวนออกคำสั่ง “ไป เชิญอ๋องชินจงเข้ามา ไม่ต้องเอะอะเสียงดัง”

“เพคะ”

สาวใช้ออกไปแล้ว หยุนโล๋ชวนเดินไปดูรอยกัดที่ต้นคอ มองกระจกทองแดงสักครู่ เกือบจะเป็นแผลแล้ว กัดจนเป็นรอยช้ำสีม่วง จับแล้วยังรู้สึกเจ็บอยู่บ้าง

หยุนโล๋ชวนรู้สึกไม่น่ามอง เดินไปหยิบเอาผ้าไหมสีขาวมา มัดมันเอาไว้ เวลานี้อ๋องชินจงก็เดินเข้ามาจากด้านนอกพอดี

หยุนโล๋ชวนก้าวเท้าไปหา “อ๋องชินจง”

“ชวนเอ๋อ”

อ๋องชินจงปรากฏรอยยิ้ม สายตาอ่อนโยน ตำแหน่งที่อันหลิงหยุนอยู่สามารถมองเห็นกิริยาของอ๋องชินจงได้พอดี

หยุนโล๋ชวนพูดขึ้นว่า “อ๋องชินจงเชิญนั่ง”

“ดี”

อ๋องชินจงเข้าไปนั่งลง มองไปที่เตียงอึ้งไปสักครู่ “นี่……”

“ข้าจะหย่ากับอ๋องตวน แต่อ๋องตวนไม่ยอม ด้วยอารมณ์ชั่ววูบจึงเป็นเช่นนี้ เรื่องนี้ก็ทำข้าลำบากใจเหมือนกัน ”

เมื่อได้ยินที่หยุนโล๋ชวนพูด อ๋องชินจงก็เดินไปตรงหน้าอ๋องตวน ก้มหน้ามองอ๋องตวนและถามว่า “แล้วอ๋องตวนมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร”

“เขาไม่อยากอยู่ในวัง พระชายาเสียนบอกว่าจวนอ๋องตวนไม่ปลอดภัย เลยส่งมาที่นี่”หยุนโล๋ชวนพูดอย่างไม่ปิดบัง

อ๋องชินจงมองหยุนโล๋ชวน ท่าทีจนปัญญา “ก่อนหน้านี้อ๋องตวนเคยไปหาข้า เขาตีข้าจนแขนหัก เขาคิดเป็นปรปักษ์กับข้า”

“ท่านอ๋องเพียงแค่เข้าใจผิด ระหว่างท่านและข้านั้นก็แค่พี่น้อง”หยุนโล๋ชวนอธิบาย อ๋องชินจงกลับส่ายหน้า เดินอ้อมหยุนโล๋ชวนไปนั่งลง รินน้ำชาขึ้นดื่ม

“ชวนเอ๋อ เจ้ารู้หรือไม่ ทำไมข้าจึงออกเดินทางไปทั่วทุกประเทศ”

“ไม่ใช่เพราะท่านชื่นชอบการท่องไปทั่วทุกประเทศหรือ ออกไปดูไปค้นหาเพื่อเพิ่มความรู้ใหม่ๆ”

อ๋องชินจงส่ายหัว เขามองหยุนโล๋ชวนอย่างตั้งใจ “ชวนเอ๋อ หากข้าจะพาเจ้าไปย่อมเป็นไปไม่ได้ เจ้าเป็นถึงแม่ทัพน้อยของประเทศนี้ หากข้าพาเจ้าไปจากที่นี่ ต้องได้รับการปฏิเสธเป็นแน่

ข้าจึงทำได้เพียงไปแทนเจ้า มองดูสายน้ำและขุนเขาหมื่นลี้ เดินทางไปทั่วทุกประเทศ เพื่อกลับมาเล่าให้เจ้าฟัง

ข้าคิดว่า เมื่อถึงวันที่เจ้าและข้าแต่งงานกัน ข้าจะพูดเรื่องโลกภายนอกให้เจ้าฟัง”

แม้หยุนโล๋ชวนจะซื่อบื้อแค่ไหน แต่ก็ฟังเรื่องทำนองนี้ออก

หยุนโล่ชวนจ้องอ๋องชินจงอึ้งไปเป็นเวลานาน นางจึงเอ่ยว่า “อย่าพูดเช่นนี้เลย แม้ข้าจะต้องการหย่า แต่ตอนนี้ข้าก็เป็นพระชายาตวนแล้ว คำพูดเช่นนี้หากถูกคนอื่นมาได้ยินเข้า มันจะไม่ดี

อ๋องชินจงรูปโฉมงดงาม ความสามารถโดดเด่น ทำไมจึงชอบคนอย่างข้า ข้า……”

“ชวนเอ๋อ ใจของข้า เจ้ามองไม่ออกหรือ สิ่งเดียวที่ข้านึกเสียใจ คือการเดินทางไปทั่วทุกประเทศ จนเมื่อข้ากลับมา พกพาเอาความหวังอันสวยงามที่จะมาสู่ขอยังจวนกั๋วกงนั้น ทุกอย่างกลับสายไปแล้ว”

หยุนโล๋ชวนหันไปมองอ๋องตวนที่นอนอยู่แวบหนึ่ง ไม่แปลกที่เขาจะโมโหขนาดนั้น ไปคิดบัญชีกับอ๋องชินจง เขาไม่ธรรมดาจริงๆ ดูแล้วช่างซื่อสัตย์ แต่เขากลับอ่านใจของอ๋องชินจงออก

หยุนโล๋ชวนมองกลับไป อ๋องชินจงกล่าวว่า “ชวนเอ๋อ ข้าสมควรตายหรือไม่”

“……”

หยุนโล๋ชวนอ้าปากแต่ไม่ได้ตอบอะไร

อันหลิงหยุนมุมปากขยับเล็กน้อย อ๋องชินจงไม่ใช่เจ้านายของคนเหล่านั้น และก็ไม่ใช่คนธรรมดาเช่นกัน

ประโยคที่ถามว่าสมควรตายหรือไม่ ทำเอาหยุนโล๋ชวนลำบากใจ

“ชวนเอ๋อ ข้ารู้ว่าข้าเอาแต่คิดเรื่องที่เป็นไปไม่ได้ แต่ข้าก็วางไม่ลงจริงๆ”

หยุนโล๋ชวนมองไปที่เตียงอย่างกังวล อย่าลุกขึ้นมาโกรธจนตายไปก็พอแล้ว

อ๋องตวนไม่มีการเคลื่อนไหว หยุนโล๋ชวนหมุนตัวไปมองอ๋องชินจง “พี่ซวนเฉิน”

หยุนโล๋ชวนท่าทีลำบากใจ “ข้านับถือท่านเป็นพี่ชายข้าเสมอมา ไม่ว่าอ๋องตวนจะหย่ากับข้าหรือไม่ ท่านก็เป็นพี่ชายข้า”

“ชวนเอ๋อ ข้าหวังว่าเจ้าจะปกติสุขดีทุกอย่าง ชีวิตนี้ของข้าก็ไม่เสียใจแล้ว ข้ายินดีที่จะรอ แม้ต้องรอทั้งชีวิตก็ตาม”

หยุนโล๋ชวนไร้คำพูด สูดลมหายใจเข้า ผ้าที่พันไว้บนคอเลื่อนลงมา หล่นลงไป หยุนโล๋ชวนจะจับ ถูกอ๋องชินจงดึงเอาไว้

หยุนโล๋ชวนเงยหน้า อ๋องชินจงสีหน้าเจ็บปวด “ทำไมเข้าจึงทำร้ายเจ้าได้”

หยุนโล๋ชวนสีหน้ามึนงง พอนึกได้ก็รีบเอามือปิดที่คอ

“เขาไม่ได้ตั้ง”หยุนโล๋ชวนพยายามปิดบัง

อ๋องชินจงสูดลมหายใจเข้า หันหน้าหนี “ปิดไว้เถอะ ทนเห็นไม่ได้ที่เขารังแกเจ้าเช่นนี้”

หยุนโล๋ชวนรีบเอาผ้าพันที่คอ มัดได้ไม่ดี กลับเผยร่องรอยออกมาให้เห็น