ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 381

บทที่ 381 เรือนหลังไฟไหม้ครั้งใหญ่

อ๋องชินจง นั่งอยู่ที่นั่นด้วยอาการสับสนมึนงงอยู่เนิ่นนาน หันไปเห็นรอยที่ปรากฏบนคอของหยุนโล่ชวน รู้สึกเจ็บปวดใจเหลือจะเอ่ย

"ชวนอ๋อ นี่มันก็สายมากแล้ว กระบี่ที่เจ้าเอาไปจากข้าเมื่อครั้งก่อน เป็นของท่านพ่อ เมื่อวานนี้ท่านมาทวงคืนกับข้าแล้ว ข้าจำเป็นต้องคืนให้ท่านไป"

"ข้าจะไปนำมาเดี๋ยวนี้"

หยุนโล่ชวนลุกขึ้นไปเอากระบี่ เมื่อนางออกไป อันหลิงหยุนเริ่มจะรู้สึกแปลกใจ

อ๋องชินจงลุกขึ้น เดินไปยังเบื้องหน้าอ๋องตวน อันหลิงหยุนรู้สึกวิตกกังวลอย่างหนัก

ในขณะนั้น หยุนโล่ชวนไม่ได้ไปไกล นางยังอยู่แค่ที่ประตู

อ๋องชินจงเฝ้ามองอยู่ครู่หนึ่งด้วยใบหน้าโศกเศร้า: "เหตุใดจึงต้องเป็นเจ้าด้วย? เจ้ากับข้าอยู่ด้วยกันมาหลายปี เหตุใดเจ้าต้องแย่งชวนเอ๋อไป? เจ้าเองก็ใช่ว่าจะชอบนาง แต่กลับไม่ยอมปล่อยมือ ไม่ปล่อยมือก็แล้วไปเถอะ เจ้ากลับยังทำร้ายชวนเอ๋อ ข้าล่ะอยากผ่าเนื้อแหวกอกของเจ้าออกมาดูจริงๆว่า หัวใจของเจ้ามันทำด้วยอะไร ชวนเอ๋อเพียบพร้อมดีงามถึงเพียงนั้น เจ้ายังทำร้ายนางได้ลงคอ ใจของเจ้ามันดำมืดไปแล้วหรืออย่างไร! "

อันหลิงหยุนขมวดคิ้ว อ๋องชินจงพูดจบครู่หนึ่ง จึงหันกายจากไป

ไม่ประวิงเวลารั้งรอใดๆ เพียงออกไปทั้งอย่างนั้น

หยุนโล่ชวนแอบอยู่ตรงประตูทางเข้า มองดูอ๋องชินจงจากไป

นางไม่ได้ไปหาอ๋องชินจง เพียงหันกายเดินเข้าไปในห้อง

อ๋องตวนลืมตาขึ้น จ้องมองไปที่ประตูด้วยสีหน้าคล้ำจนเขียวปั้ด

อันหลิงหยุนเดินออกมามองดูอ๋องตวน นางไม่กล้าทำอะไรสะเพร่า เพียงเริ่มทำการตรวจสอบอาการให้เขา เป็นการยืนยันว่าเขาไม่เป็นอะไร อีกทั้งตรวจสอบบริเวณโดยรอบว่าไม่มีสารพิษใด ๆ อันหลิงหยุนจึงหันไปตรวจสอบบนโต๊ะ รวมถึง สถานที่ทั้งหมดที่อ๋องชินจงได้เดินผ่าน

หลังจากยืนยันว่าไม่มีปัญหา อันหลิงหยุนก็ออกไปข้างนอกเพื่อพบอ๋องชินจง

หยุนโล่ชวนสีหน้ากระอักกระอ่วน: "ท่านอ๋อง ข้าไม่เคยรู้ว่าอ๋องชินจงชอบข้า วันนี้ข้าก็บอกเขาไปอย่างชัดเจนแล้วว่า ความสัมพันธ์ระหว่างข้ากับเขาเป็นแค่เพียงพี่น้องกัน"

"รอให้ข้าหายดีก่อนเถอะ ข้าจะไปฆ่าเขา ปล่อยให้เขารออยู่ในโลงศพไปแล้วกัน!"

"ท่านอ๋อง ท่านไม่ควรทำสิ่งใดตามใจโดยไม่มีเหตุผล แม้ว่าอ๋องชินจงจะบอกว่าชอบข้า แต่เขาก็ไม่ได้ทำสิ่งใดที่ไม่ควรทำนะเพคะ"

"เขาแทบจะแย่งชิงชายาของข้าไปอยู่แล้ว ยังจะบอกอีกหรือว่าไม่ได้ทำสิ่งใดที่ไม่ควรทำ?"

หยุนโล่ชวนพูดไม่ออก เมื่อมองดูกงชิงหยินนางก็บังเกิดความรู้สึก ค่อนข้างน้อยเนื้อต่ำใจ

เรื่องนี้เกี่ยวอะไรกับนางด้วยล่ะ?

อันหลิงหยุนกลับมาจากด้านนอก เดินตรงไปดูอาการอ๋องตวน นั่งลงข้างๆ เขา: "พวกเจ้าดูอ๋องชินจงแล้วใช่หรือไม่ใช่?"

“ ข้าดูเขาแล้วก็ถือว่าไม่ใช่ เขาก็เป็นผู้สมรู้ร่วมคิดเช่นกัน”

อันหลิงหยุนมองหยุนโล่ชวน: "แล้วเจ้าล่ะ?"

หยุนโล่ชวนส่ายหน้า: "ประการแรก หากเป็นเขา เขาย่อมจะไม่ลงมือ เพราะจะถูกสงสัยได้ นี่ดูแล้วโง่เขลาเกินไป แน่นอนว่าหากเป็นเขาจริงๆ เขาก็ยิ่งจะไม่ลงมือ นี่เป็นสิ่งที่น่าสงสัยที่สุด ประการที่สอง ไม่ใช่เขา เขามาในเวลานี้เป็นอะไรที่แปลกมาก บางทีอาจเพียงมาดูว่าอ๋องตวนตายแล้วหรือไม่?”

อันหลิงหยุนพยักหน้า: "ในที่สุดข้าก็เข้าใจแล้วว่า เพราะเหตุใด ไท่เฟยจึงได้ชอบเจ้ามากถึงเพียงนี้ หากเปรียบเจ้ากับจุนฉูฉูถือว่ามองนางสูงเกินไปเลยด้วยซ้ำ"

จุนฉูฉูจะเอาแต่หมกมุ่น คิดเล็กคิดน้อยกับเรื่องไม่เป็นเรื่องแต่หยุนโล่ชวนกลับเป็นคนที่ให้ความสำคัญกับภาพรวมเป็นอันดับแรก จะเอามาเปรียบเทียบกันได้อย่างไร?

ในเวลานี้อ๋องตวนจึงค่อยสงบลง มองหยุนโล่ชวนด้วยสายตาร้อนแรง: "ข้ากลับรู้สึกว่า ข้าเพิ่งจะได้รู้จักหยุนเอ๋อเป็นวันแรกอย่างไรอย่างนั้น"

หยุนโล่ชวนไม่ได้พูดอะไร เรื่องนี้ในสายตาของนางแล้วไม่ได้สำคัญใดๆ

“ หากจะพูดว่าใช่อ๋องชินจงจริงๆ พี่สาวชายาเสียน ท่านคิดว่าเขาจะพลาดเรื่องนี้ไปง่ายๆเช่นนี้หรือเจ้าคะ?”

"เป็นไปไม่ได้ แต่ถึงแม้ว่าจะไม่ใช่เขา คนที่อยู่เบื้องหลังคนนั้น ก็ย่อมไม่ยอมพลาด ดังนั้นในช่วงหลายวันนี้ อย่าได้ชะล่าใจโดยเด็ดขาด"

"วางใจเถอะ ข้าจะปกป้องอ๋องตวนทั้งกลางวันและกลางคืน อีกทั้งจะส่งกำลังคนไปเพิ่มเติม เชื่อว่าจะไม่มีอะไรเกิดขึ้น"

"นี่มันก็ไม่แน่ ขอแค่อย่าประมาทก็พอ ข้าเองในตอนนี้ก็ไม่อาจช่วยอะไรได้ พวกเจ้าต้องระวังให้มาก"

"ข้าทราบแล้ว"

อันหลิงหยุนเหลือบมองอ๋องตวนเพียงครู่ จึงหันกายเดินออกไป หลังจากออกไปแล้ว จึงไปยืนอยู่ในเรือน แหงนหน้าขึ้นไปจ้องมองดวงดาวบนท้องฟ้า

บางทีอาจเป็นเพราะไม่ได้แยกกันนานขนาดนี้ ดังนั้น นางจึงรู้จักคิดถึงเย่ฉือหยุน