ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 382

บทที่ 382 จวนอ๋องเจ็ดสูญสิ้น

ทุกคนล้วนปลอดภัย ต่างมารวมตัวกันด้วยความรวดเร็ว อันหลิงหยุนมองอาหยู่และคนอื่นๆ

ทหารรับจ้างของจวนกั๋วกงมีความรวดเร็วเป็นเลิศ หยุนโล่ชวนสวมชุดเกราะแล้วเรียบร้อย เมื่อเห็นว่าอันหลิงหยุนไม่เป็นไร หยุนโล่ชวนจึงโบกมือส่งสัญญาณ คนด้านหลังก็นำชุดเกราะแบบพิเศษสำหรับสตรีมีครรภ์ มามอบให้อันหลิงหยุนสวม คนที่เหลือใช้โล่ล้อมเอาไว้โดยรอบ สร้างพื้นที่คล้ายห้องขนาดใหญ่ ทุกคนถูกคุ้มครองอยู่ด้านใน

หยุนโล่ชวนมองอันหลิงหยุน เอ่ยว่า: "พี่สาวชายาอ๋องเสียน โปรดอย่าไปไหนตามอำเภอใจ ที่นี่ในตอนนี้ถือว่าปลอดภัยอยู่มาก ข้าจะไปตามหาพวกเขา"

อันหลิงหยุนเดิมทีคิดที่จะหยุดยั้งเอาไว้ แต่เมื่อได้เห็นกงชิงหยิน ที่แต่งกายในชุดผู้ช่วยบังคับบัญชากองทหาร ติดตามอยู่ข้างกายหยุนโล่ชวน จึงค่อยๆระบายลมหายใจอย่างช้าๆ

“ระวังตัวด้วย!”

หยุนโล่ชวนหมุนกายจากไป อันหลิงหยุนได้ยินเสียงภายนอกค่อยๆ สงบลง มีคนเดินเข้ามา: "ทำให้พระชายาเสียน ต้องได้รับความตระหนกตกใจแล้ว ข้าจะชดใช้ค่าเสียหายให้ท่านอย่างแน่นอน"

ไม่คาดคิดว่าฮูหยินใหญ่ล่วงเข้าวัยนี้แล้ว เมื่อสวมชุดเกราะจะยังคงมีความงามสง่า น่าเกรงขามถึงเพียงนี้

"ฮูหยินใหญ่กล่าวหนักไปแล้วเจ้าค่ะ เดิมทีข้าก็ไม่ได้เป็นอะไร ฮูหยินเองก็ไม่เป็นไรใช่ไหมเจ้าคะ?"

"ข้าสบายดีมาก เรื่องในวันนี้ เป็นเพราะข้าประเมินพวกนั้นต่ำเกินไปแล้วจริงๆ ถึงกับอาจหาญบุกเข้ามาโจมตีถึงจวนกั๋วกงของเราแล้ว"

“ ฮุหยินใหญ่เจ้าคะ จวิ้นจู่ออกไปเป็นอย่างไรบ้างแล้ว?”

“ นางยังไม่กลับมา แต่ธนูไม่ได้ถูกยิงมาแล้ว ดูเหมือนว่าจะพบตัวแล้ว ยิ่งต้องขอบคุณแม่ทัพอันอย่างมากเช่นกัน มิฉะนั้นก็ไม่รู้จริงๆว่าควรจะทำเช่นไรดี”

"ฮูหยินใหญ่ พวกเราไปพักผ่อนก่อนเถิด รอพวกเขากลับมา"

"ได้" ฮูหยินใหญ่ตำหนักกั๋วกง พาอันหลิงหยุนไปที่ห้องโถงอันกั๋วกงพร้อมทั้งชายฉกรรจ์สองสามคนในบ้านนั่งอยู่ที่นั่นแล้ว

"คารวะพระชายาเสียน ท่านแม่"

นอกจากอันกั๋วกงแล้ว สองสามคนที่เหลือยืนขึ้นทำความเคารพ

อันหลิงหยุนรีบกล่าวว่า "ท่านแม่ทัพเกรงใจเกินไปแล้วเจ้าค่ะ"

"พระชายาเสียนเชิญนั่ง" ฮูหยินใหญ่ตำหนักกั๋วกง เชื้อเชิญให้อันหลิงหยุนนั่ง อันหลิงหยุนจึงเดินไปอีกด้าน นั่งลงยังตำแหน่งที่เตรียมไว้

“ฮูหยินใหญ่ก็เชิญนั่งด้วยเถิดเจ้าค่ะ”

ฮูหยินใหญ่ตำหนักกั๋วกงมองไปที่อันหลิงหยุนเพียงครู่สั้นๆ แล้วจึงเดินไปนั่งลง

อันหลิงหยุนมองออกไปนอกประตู ชิงพูดขึ้นก่อนว่า: "ท่านกั๋วกง ฮูหยินใหญ่ เกรงว่าเรื่องนี้อาจไม่ง่ายดายเช่นนั้น ดูเหมือนว่า พวกเขาได้เร่งเตรียมก่อการนี้ขึ้นมาอีกขั้นแล้ว"

"ข้าได้สั่งปิดกั้นเมืองหลวงแล้ว พวกเขาต้องลงมือจากพื้นที่สักแห่ง ที่อยู่ในตำแหน่งสูงเป็นแน่ หากว่ามีใครเอายาไปด้วย ย่อมสามารถติดตามร่องรอยได้อย่างแน่นอน"

"ยังเป็นท่านกั๋วกงที่คิดการได้รอบคอบยิ่งนัก" อันหลิงหยุนเห็นพ้องอย่างมาก

ใบหน้าของอันกั๋วกงบูดบึ้ง: "ช่างรังแกพวกเราจนเกินไปแล้ว คิดว่าคนของจวนกั๋วกงแห่งนี้ตายกันไปหมดแล้วอย่างนั้นหรือ วันนี้ต้องหาตัวคนให้พบ แล้วมาดูกันว่า ข้าจะจัดการกับพวกนั้นอย่างไร!”

อันหลิงหยุนในยามนี้ก็รออยู่เช่นกัน

หนึ่งชั่วยามต่อมา หยุนโล่ชวนหิ้วศีรษะมนุษย์เดินเข้าประตูมา แม้ศีรษะนั้นจะมีผ้าพันเอาไว้ แต่ด้านในยังคงมีเลือดไหลอยู่

“ ของใคร?” อันกั๋วกงไม่ได้รู้สึกตื่นตระหนกแม้แต่น้อย

ถ้าอันหลิงหยุนไม่เคยผ่านสงครามมานับร้อย เคยเห็นภาพฉากโลหิตไหลหลั่ง อย่างมากมายมหาศาลล่ะก็ ในเวลานี้ นางคงจะอาเจียนออกมาแล้ว

หยุนโล่ชวนเอ่ยตอบว่า: "กงชิงซวนเย่"

อันหลิงหยุนตะลึงค้างไปชั่วขณะ ท่านรองจากจวนอ๋องเจ็ด ผู้ที่เพิ่งได้รับการแต่งตั้งยศเมื่อไม่นานมานี้ อ๋องชินเอิน?

เมื่อนึกไปถึงอ๋องชินหรง อันหลิงหยุนก็คิดถึงเรื่องราวมากมายที่เกิดขึ้น

อันกั๋วกงลุกขึ้นยืน: "ตามข้าเข้าไปในวัง"

อันหลิงหยุนไม่รู้สึกอยากเข้าวัง แต่เมื่อเห็นท่าทางของอันกั๋วกงแล้ว หากว่านางไม่ไป ก็ดูเหมือนจะพูดยากเป็นแน่

แต่การเข้าวังไปพร้อมกับศีรษะมนุษย์เช่นนี้ อันหลิงหยุนไม่อาจทำได้จริงๆ

"ท่านกั๋วกง ให้พ่อของข้าตามเข้าไปในวังเถิดเจ้าค่ะ อ๋องตวนในยามนี้ยังต้องมีคนอยู่ข้างๆ ข้าจะอยู่ดูแลท่านอ๋องตวนเอง"

“เช่นนั้นก็ดี”

อันกั๋วกงไม่ได้ฝืนใจต่อ พาหยุนโล่ชวนและศีรษะนั้นตรงเข้าวังไปทันที