ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 383

บทที่ 383ตรวจสอบจนไม่อาจตรวจสอบได้

อันหลิงหยุนประหลาดใจ นางคิดไม่ถึง ว่าจะยังมีโลกใบใหม่ที่นางไม่รู้จักอีก รีบถามว่า “ พ่อ ท่านเล่าให้ข้าฟังหน่อยได้หรือไม่ ว่าแม่เป็นคนเช่นไร?”

"มีอะไรให้พูดกัน ไม่พูดแล้ว เรื่องผ่านไปนมนานแล้ว เจ้าต้องดูแลตัวเองให้ดีต่างหาก จึงจะสำคัญกว่า" แม่ทัพอันปิดปากแน่นไม่พูดอะไรอีก อันหลิงหยุนรู้ว่าถ้าพ่อของนางไม่พูด ไม่ว่าจะถามอย่างไรเขาก็ไม่พูด ที่ผ่านมานางจึงไม่เซ้าซี้ถามให้มากความ

"พ่อ เช่นนั้นคนของจวนอ๋องเจ็ดล้วนตายหมด ทั้งยังตายในต้าจงเจิ้งย่วน พวกเขาตายได้อย่างไร" อันหลิงหยุนถามเกี่ยวกับเรื่องจวนอ๋องเจ็ด สีหน้ามืดครื้มดำทะมึนปรากฏขึ้นบนใบหน้าของนาง

"การตายก็แปลกประหลาดเช่นกัน พวกเขาล้วนตายจากการแขวนคอ ขุนนางผู้ชันสูตรศพล้วนไปตรวจสอบแล้ว แต่ตรวจสอบไม่พบว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่"

“แขวนคอตัวเอง?”

อันหลิงหยุนยิ่งตกตะลึงมากยิ่งขึ้น

"คนหลายร้อยคนในจวนอ๋องเจ็ด ล้วนแขวนคอตัวเองกันทั้งหมดเลย?"

แม่ทัพอันเลิกคิ้วมอง: "เรื่องนี้หากจะพูดไปแล้ว คนหลายร้อยคนใช่ว่าจะใช้แซ่กงชิงทั้งหมดเสียเมื่อไหร่ คนที่แซ่กงชิงมีไม่มาก ราวๆหกสิบถึงเจ็ดสิบคนได้ ที่เหลือเป็นคนรับใช้ระดับล่าง คนเหล่านั้นถูกทำให้กระจัดกระจายไปหมดแล้ว ย่อมไม่อาจเข้าไปในต้าจงเจิ้งย่วนได้ มีเพียงคนจากจวนอ๋องเจ็ดเองเท่านั้น ที่จะสามารถเข้าไปได้

คนเหล่านี้ ยังมีบางคนที่มีลูกอายุระหว่าง สี่ถึงห้าขวบ ไปจนถึงสิบเอ็ดถึงสิบสองอยู่ด้วย ล้วนแขวนคอตายทั้งหมดไม่มีเหลือแม้แต่คนเดียว

เรื่องเรื่องนี้ เห็นได้ชัดว่าเป็นการโยนความผิดให้คนอื่น หากว่าเป็นฝ่าบาทจริง เหตุใดพระองค์จะต้องทรงทำสิ่งที่เสียเวลาเช่นนั้น "

อันหลิงหยุนนิ่งงัน ลงมือโหดเหี้ยมถึงเพียงนี้ สุดท้ายแล้วต้องการจะทำอะไรกันแน่?

เป็นไปได้ไหมว่า ฆาตกรอาจไม่สามารถออกไปฆ่าด้านนอก มาลงมือตอนนี้ จุดประสงค์ของพวกเขาคืออะไรกันแน่?

อันหลิงหยุนมาถึงต้าจงเจิ้งย่วน ผู้ที่มารับนางคือเว่ยหลิงชวน

"คารวะพระชายาเสียน " เว่ยหลิงชวนก้าวไปข้างหน้าโค้งคำนับ

"โจ่จงเจิ้นไม่ต้องมากพิธี"

"พระชายาเสียนขอเชิญด้านใน จงลิ่งกำลังรอพระชายาเสียนอยู่พ่ะย่ะค่ะ"

อันหลิงหยุนเดินเข้าประตู ไปพบองค์หญิงใหญ่โดยตรง องค์หญิงใหญ่ในเวลานั้น กำลังประทับนั่งด้วยพระอาการเหม่อลอยอยู่ด้านใน

อันหลิงหยุนเข้ามาค้อมกายคำนับ: "หม่อมฉันถวายบังคมท่านป้าเพคะ"

องค์หญิงใหญ่หันพระวรกายมา ทอดพระเนตรอันหลิงหยุน สีพระพักตร์ซีดเซียวปรากฏอารมณ์เจ็บปวดโศกเศร้า ถอนพระปัสสาสะพลางประทับยืน

"ลุกขึ้นเถอะ"

องค์หญิงใหญ่ประทับยืนขึ้น อันหลิงหยุนจึงเดินเข้าไปประคอง องค์หญิงใหญ่ทรงรู้สึกขบขัน: "ร่างกายเจ้าเป็นเช่นนี้ยังมาประคองข้า ช่างเป็นโชควาสนาของข้ายิ่งนัก"

“ แน่นอนว่าท่านป้า ย่อมเป็นผู้ที่มีโชควาสนาอันยิ่งใหญ่เพคะ”

“เฮ้อ!”

“ ท่านป้า มีใครที่ท่านกำลังคิดถึงเช่นนั้นหรือเพคะ?”

"แม้ว่าอายุของอ๋องเจ็ดจะไม่ได้น้อยที่สุด แต่เขาก็นับได้ว่า เป็นคนที่ไม่เลวคนหนึ่งทีเดียว เขาไม่ใช่คนชั่วร้าย" องค์หญิงใหญ่ตรัสไปพลางเสด็จออกประตูไปพลาง อันหลิงหยุนฟังด้วยความตั้งอกตั้งใจ

"พวกเขา ล้วนเป็นคนที่เล่นด้วยกันมาตั้งแต่ยังเล็ก ฮ่องเต้องค์ก่อน ว่ากันตามข้อเท็จจริงก็ค่อนข้างดีกับพวกเขาอยู่ไม่น้อย เพียงแต่พวกเขาปกป้องคนอื่น คิดเอาเองว่าฮ่องเต้องค์ก่อนไม่ใช่ฮ่องเต้ที่ดี เป็นเหตุให้พวกเขาต้องการยึดอำนาจและเข้าแทนที่ บวกกับพวกเขาไม่ได้เกิดจากมารดาคนเดียวกัน จึงมีข้ออ้างให้ทำเช่นนั้น

เสด็จพ่อก็ทรงมีพระทัยลำเอียงรักพวกเรากว่าด้วย พวกเขาอิจฉาขึ้นมา จึงไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น

แต่ไม่ใช่ทุกคนที่เป็นเช่นนี้ อ๋องเจ็ดไม่มีความทะเยอทะยาน เขานั้นเป็นเพราะคนทั้งตระกูล ไม่ว่าเด็กจนถึงชราล้วนติดร่างแห จึงต้องมีแต่ถูกมัด ถูกจองจำไปพร้อมกับพวกเขาด้วย

ช่างน่าเสียดายยิ่งนัก ข้าไม่มีหนทางปกป้องพวกเขาได้เลย "

องค์หญิงใหญ่พระอัสสุชลหลั่งไหลไม่หยุด อันหลิงหยุนรีบหยิบเอาผ้าเช็ดหน้าออกมาเช็ดน้ำตาให้กับองค์ใหญ่จนมือไม้ยุ่งเป็นพัลวัน

องค์หญิงใหญ่ทอดพระเนตรอันหลิงหยุนอย่างเมินเฉย ตรัสถามนางว่า “เจ้าเห็นว่าข้าเป็นผู้สูงศักดิ์ จึงคิดจะประจบประแจงข้าใช่หรือไม่?”

"ใช่แล้วเพคะ!" อันหลิงหยุนรู้สึกขบขัน

องค์หญิงใหญ่ตรัสถามอีกว่า: "ได้ยินมาว่า จิ้งจอกหางสั้นของเจ้านั้นไม่เลวเลย มีพลังวิญญาณสูงยิ่งนัก ข้าอยากได้นางมาคอยปกป้องดูแลรอบๆ เรือนพักจะได้หรือไม่?"

"เกรงว่าจะไม่ได้เพคะ แต่หากท่านป้าชอบจริง ๆ หม่อมฉันก็สามารถไปหามาให้ได้ ส่วนจิ้งจอกหางสั้นจะยอมอยู่กับท่านป้าหรือไม่นั้น ไม่ใช่เรื่องที่หม่อมฉันพูดแล้ว จะสามารถจบเรื่องได้นะเพคะ"

“ เจ้านี่นะ พูดจาเก่งกาจเป็นที่สุด”

องค์หญิงใหญ่รู้สึกอารมณ์ดีขึ้นมาบ้างแล้ว: "เช่นนั้นอีกสักสองสามวัน เจ้าก็หามาให้ข้าสักตัวแล้วกัน"

"เพคะ."

อันหลิงหยุนรับปาก แล้วจึงเดินตามเสด็จองค์หญิงใหญ่ไปที่ห้องขัง