ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 392

บทที่ 392 ท่านอ๋องมาแล้ว

หยุนจิ่นรีบเดินไปขวางเอาไว้ “แม่ทัพ ท่านอย่าทำอะไรบุ่มบ่าม”

“หยุนจิ่น เจ้ารีบหลบไป ไม่อย่างนั้นข้าจะจับเจ้าโยนออกไป” ในสายตาแม่ทัพอัน หยุนจิ่นเหมือนกันกับลูกสาว ยังเป็นเด็กคนหนึ่ง

เขาพูดเช่นนี้ก็เพียงเพื่อขู่หยุนจิ่น

หยุนจิ่นไม่กลัว รู้ว่าแม่ทัพอันใจดีมีเมตตา

“แม่ทัพ ท่านระดมคนออกไปไล่ตามอย่างเอิกเกริก ไม่กลัวว่าคนข้างนอกจะรู้ข่าวแล้วไล่ตามไป ถึงแม้ว่าจะต้องไปหาเจ้านาย ก็ควรต้องทำอย่างลับๆ ไม่เช่นนั้นท่านหาให้เป็นที่สนใจมากเกินไป พวกเขารู้แล้วไปหาเจ้านาย ถึงเวลา ยังจะไม่ส่งคนไปตามฆ่า?”

แม่ทัพอันฟังแล้วรู้สึกว่ามีเหตุผล รีบกล่าวว่า “งั้นข้าจะดำเนินการอย่างลับๆ”

“อย่างนั้นก็ไม่ได้ แม่ทัพ เจ้านายกลัวว่าท่านจะไม่ยอมฟังคำโน้มน้าว ถึงได้ให้ข้ามาขัดขวางเอาไว้ แม่ทัพท่านนั่งลง เรามาคุยกันดีๆ”

“พูดอะไร? ช้าไปเดี๋ยวก็ตามไม่ทันแล้ว ไปตามตอนนี้เลย” แม่ทัพอันจะไป หยุนจิ่นก็ร้องไห้ขึ้นมา

พอเห็นหยุนจิ่นเบือนหน้าออกไปร้องไห้ แม่ทัพอันรู้สึกตกใจ

“ร้องไห้ทำไม ข้าก็ไม่ได้โยนเจ้าออกไป รีบๆกลั้นกลับไปเลยนะ”

หยุนจิ่นเกือบจะหัวเราะออกมา

หันกลับไปหยุนจิ่นพูดทั้งน้ำตา “เจ้านายติดต่อกับท่านอ๋องเอาไว้แล้ว ท่านอ๋องบอกว่าจะมารับระหว่างทาง หากว่าแม่ทัพไปแล้ว แล้วข้าจะอธิบายได้อย่างไร”

“อ๋า? เป็นเช่นนี้หรือ? ทำไมข้าไม่รู้?” แม่ทัพอันสงสัย เขาส่งพิราบสื่อสารไปลูกเขยยังไม่ตอบกลับ หรือว่าลูกสาวจะติดต่อเขาได้?”

“ข้าก็ไม่แน่ใจ แต่เจ้านายพูดเช่นนี้”

“เจ้านายเจ้าหลอกเจ้า ข้ายังไม่เชื่อ เจ้าเด็กน้อยอย่างเจ้านี่จริงๆเลย นึกไม่ถึงว่าจะหลงเชื่อซะได้?”

แม่ทัพอันดูแคลนหยุนจิ่นในใจ เด็กสาวคนนี้ดูแล้วด็ฉลาดดี หาเงินได้มากมาย ทำไมถึงถูกหลอกเอาได้

เดินอ้อมออกแม่ทัพอันก็คิดจะไป หยุนจิ่นรู้ว่าขวางเอาไว้ไม่อยู่และก็หลอกไม่ได้แล้ว จึงกอดแม่ทัพอันไว้จากด้านหลัง

“แม่ทัพ ท่านกับข้าเช่นนี้ ท่านไปเถอะ ดูว่าท่านจะไปอย่างไร?”

แม่ทัพอันตกใจมาก ตัวสั่นไปทั้งตัว

“เจ้ารีบ รีบปล่อยข้า” แม่ทัพอันรีบร้อนจะดึงหยุนจิ่นออก หยุนจิ่นก็ร้องขึ้นมา

“มีใครอยู่บ้าง มีใครอยู่บ้าง........”

มู่มิงรออยู่หน้าประตู รีบเข้ามาอย่างรวดเร็ว เห็นภาพที่อยู่ตรงหน้า หันหลังกลับไป ใช้มือปิดตาเอาไว้

“บัดสีบัดเถลิง บัดสีบัดเถลิง.......” ทำตามที่วางแผนกันไว้ก่อนหน้านั้น มู่มิงพูดซ้ำๆไปมา

แม่ทัพอันตกใจจนรีบผลักหยุนจิ่นออก ไปแอบอยู่อีกด้าน

“นี่มัน.......นี่มัน.......”

แม่ทัพอันอ้ำอึ้งพูดไม่ออก หยุนจิ่นจึงกล่าวว่า “มู่มิง เจ้าอย่าพูดไปเรื่อยนะ”

มู่มิงสะบัดแขนเสื้อวิ่งหนีไป

แม่ทัพอันรับตะโกนเรียก “กลับมา เจ้ากลับมาก่อน”

หยุนจิ่นทำหน้าร้อนรน ถามราวกับจะร้องไห้ “แม่ทัพ จะทำเช่นไรดี?”

“เหลวไหล ทำเช่นไรอะไรกัน? ข้าไม่รู้อะไรทั้งนั้น”

“แต่ว่ามู่มิงคิดอย่างไร?” หยุนจิ่นทำหน้าลำบากใจ แม่ทัพอันก็ร้อนรนขึ้นมา

“ถ้าเช่นนั้นเจ้าว่าจะทำเช่นไรล่ะ? เป็นเพราะเด็กน้อยอย่างเจ้า อยู่ดีๆมากอดข้าไว้ทำไมกัน” แม่ทัพอันโมโห

“ไม่ใช่เพราะว่าแม่ทัพท่านจะไปหรือ?” หยุนจิ่นทำหน้าลำบากใจ

แม่ทัพอันชี้ไปหน้าประตู “เจ้าไปพานางมา พูดให้ดีๆ อย่าให้นางไปพูดเหลวไหลข้างนอก”

“ถ้าอย่างนั้นแม่ทัพท่านจะไปหรือไม่?”

“ไป ยังจะไปอย่างไร เจ้ารีบไปเถอะ” แม่ทัพอันโกรธแล้ว

หยุนจิ่นหันหลังออกไป

แม่ทัพอันรอจนคนออกไปแล้วสีหน้าจริงจังขึ้นมาไม่น้อย เดินออกจากลานด้วยใบหน้าบูดบึ้ง

เขาไม่สนใจเรื่องพวกนี้ ตรงไปที่หน้าจวนอ๋องเสียน

เขาจะไปหาลูกสาว เรื่องอื่นไม่มีอะไรที่สำคัญ

การเดินทางไปชายแดนระยะทางยาวไกล เขาจำเป็นจะต้องไปปกป้องลูกสาว ไม่ใช่คำสองคำของพวกหยุนจิ่นจะมาหลอกเขาได้

เขายังตัองเข้าวังไปเข้าเฝ้าฝ่าบาท บอกกับพระองค์ว่าเขาจะไปหาลูกสาว

แม่ทัพอันออกจากจวนอย่างกระวนกระวาย เมื่อมาถึงหน้าจวนเท้าก็สะดุดกำลังจะล้มลง

เงาคนคนหนึ่งปรากฏขึ้น โฮ่เซิงกอดแม่ทัพอันเอาไว้

ด้านหน้าแม่ทัพอันพร่ามัว โฮ่เซิงก้มตัวแบกแม่ทัพอันเข้าไปยังลานท้ายเรือน

พ่อบ้านรีบร้อนปิดประตูลง ตกใจจนเหงื่อท่วมตัว