ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 393

บทที่ 393 ลูกเขยที่ดี

อันหลิงหยุนอยากร้องไห้มาก สูดลมหายใจเข้าจมูก โยนโคมไฟที่อยู่ในมือมองเดินไปทางกงชิงวี่อย่างรวดเร็ว

อาหยู่รีบไปเก็บโคมไฟขึ้นมา

อันหลิงหยุนวิ่งขึ้นมาหัวใจของกงชิงวี่เกือบจะร่วงออกมา เขารีบเดินไปสองสามก้าว ใช้วิชาตัวเบา อุ้มอันหลิงหยุนเอาไว้

แม้กระนั้น อันหลิงหยุนก็ยังจะกระโจนเข้าไป

กงชิงวี่คว้าคนที่วิ่งเข้ามาๆกอดเอาไว้ หัวใจปวดร้าวราวกับมีดกรีด

“ห้ามทำวุ่นวาย อยู่เฉยๆหน่อย!” กงชิงวี่เป็นห่วงจนพูดเสียงดังกับนาง อันหลิงหยุนส่ายหน้าอย่างแรง แสดงให้รู้ว่านางไม่เอา

กองทัพแด่ฉีที่มองพวกเขาอยู่ด้านข้างก็หัวเราะเสียงดังออกมา

อาหยู่ก็หัวเราะตาม

ราชาอีกาสงบนิ่งไม่ขยับเขยื้อน อีกาดำน้อยบินวนบนหัว จิ้งจอกหางสั้นดูเหมือนจะเคยชินแล้ว หมอบอยู่ในรถม้าเหลือบมองทั้งคู่อย่างไม่แยแส

กงชิงวี่อุ้มอันหลิงหยุนเข้าไปยังรถม้า จิ้งจอกหางสั้นลุกขึ้นลอดตัวออกไป เพื่อที่จะหาที่ดีๆ มันวิ่งไปหาอาหยู่อย่างรวดเร็ว หมอบอยู่บนไหล่อาหยู่

“รีบเดินทางกลับ” กงชิงวี่สั่งอยู่ในรถม้า อาหยู่ขึ้นไปนั่งบนรถม้า บังคับรถม้าเดินทางกลับไป กองทัพแด่ฉีขึ้นม้าคอยคุ้มกัน

อันหลิงหยุนเข้าไปในรถม้ากงชิงวี่ไม่พูดพร่ำทำเพลงดึงเสื้อผ้าของนางออก ลูบไล้ท้องป่องของอันหลิงหยุนก่อน จากนั้นก้มหน้าจูบลงไป อันหลิงหยุนรีบกัดริมฝีปาก ใช้มือปิดปากเอาไว้ นางกลัวสิ่งนี้ที่สุด กลัวว่าจะมีเสียงเล็ดลอดออกไป ให้คนอี่นได้ยิน กงชิงวี่แรงเยอะ อันหลิงหยุนทนทานไม่ไหว

นางใช้มือผลักออก กงชิงวี่ลุกขึ้นจูบปากนางกะทันหัน ใช้เสื้อผ้าบังไว้ให้อันหลิงหยุน หลังจากแยกจากกันก็กอดคนเอาไว้ในอ้อมแขน

สองผัวเมียไม่มีใครส่งเสียง กอดกันไว้อย่างนั้น

คนที่อยู่นอกรถม้าไม่รู้ว่าเคยเกิดอะไรขึ้นในรถม้า รถม้าวิ่งกลับไปตลอดทาง

มาถึงโรงเตี๊ยมสำหรับข้าหลวงตอนเช้ามืด

อันหลิงหยุนถูกกงชิงวี่อุ้มลงจากรถม้า เข้าไปในโรงเตี๊ยมสำหรับข้าหลวง

ทั้งสองไม่ออกมาทั้งวัน กองทัพแด่ฉีมาถึงโรงเตี๊ยมสำหรับข้าหลวงก็จากไปก่อนแล้ว

เวลากลางคืนอันหลิงหยุนถึงตื่น กงชิงวี่ยังคงอาลัยอาวรณ์ร่างกายของนางกอดเอาไว้แล้วจูบ

อันหลิงหยุนนึกเสียใจที่ออกมาตามหาเขา เหนื่อยจะตายอยู่แล้ว คนคนนี้ช่างไม่มีความละอาย ไม่มีขีดจำกัด ไม่มีความยับยั้งชั่งใจ ไม่รู้จักประเมินสถานการณ์......

สรุปก็คือหน้าไม่อาย

อันหลิงหยุนลืมตาขึ้น กงชิงวี่ก็ปิดปากนางทันที และก็ไม่สนว่านางจะยินยอมหรือไม่ ถอดเสื้อผ้าของเขาออกก่อน เขาลุกขึ้นก็ก้าวข้ามเข้ามาในบ่อน้ำนาง

อันหลิงหยุนหลบเลี่ยงไม่ทัน ผลักไม่ออกทำได้เพียงส่ายหน้า

“อา อา.......” ลูกกระเดือกกงชิงวี่กลิ้งไปมา ยิ้มออกมาพอใจ นิสัยตรงไปตรงมาของอันหลิงหยุนยอมแพ้ที่จะปฏิเสธไป กอดศีรษะกงชิงวี่เอาไว้ ก้มหน้าลงไปมองเขา

ทั้งสองพันผูกกันอยู่อย่างนั้นครึ่งชั่วยาม กงชิงวี่ไม่เต็มใจปล่อยอันหลิงหยุนนอนลงไปอย่างนั้น

นอนหลับไปอย่างนี้ก็ผ่านไปหนึ่งคืนแล้ว อันหลิงหนุนก็เหนื่อยแล้ว

ตื่นเช้ามาทั้งสองถึงออกจากโรงเตี๊ยมข้าหลวง

ผ่านไปหนึ่งวันทั้งสองกลับไปถึงเมืองหลวง

ลงมาจากบนรถม้าอันหลิงหยุนตามกงชิงวี่เข้าประตูไป นึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ขยิบตาให้จิ้งจอกน้อย จิ้งจอกวิ่งไปอย่างรวดเร็ว

กงชิงวี่เลิกคิ้วเหลือบมองอันหลิงหยุน “ใครอยู่ข้างใน?”

อันหลิงหยุนนึกขำ “ไม่มีใคร”

“หากข้าหาเจอดูว่าข้าจะจัดการเจ้าอย่างไร” กงชิงวี่เข้าไปในลาน พ่อบ้านรีบร้อนมาข้างหน้า

“ท่านอ๋องกลับมาแล้ว?”

“ยังไม่กลับมาได้อย่างไรอีก จะพากันขึ้นฟ้าไปหมดแล้ว!” ในตอนท้ายกงชิงวี่ถามไปหนึ่งคำ “ใครมา?”

“เรื่องนี้?” พ่อบ้านเหงื่อท่วมหัว