ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 394

บทที่ 394 องค์หญิงใหญ่เป็นโรคซึมเศร้า

อันหลิวหยุนยืนห่างออกไปไม่ไกลรู้สึกประทับใจมาก พ่อของนางน่าทึ่งมาก!

“ทุกอย่างทำตามที่ท่านพ่อตาบอก” กงชิงวี่กล่าวนอบน้อม แม่ทัพอันก็พอใจมาก

“ถ้าเช่นนั้นก็อยู่ต่อละกัน ข้าไปข้างหน้าแล้ว เวลาก็ไม่เช้าแล้ว อีกสักพักก็กินข้าวเถอะ” แม่ทัพอันทิ้งคำพูดไว้ หันหลังออกไปก่อนแล้ว

“ครับ”

แม่ทัพอันไปแล้วอันหลิงหยุนถึงจะออกมา เข้าไปในลานก็เหลือบมองอย่างไม่สบอารมณ์ เดินไปจัดความเรียบร้อยเสื้อผ้าบนตัวของกงชิงวี่

“ปากท่านอ๋องช่างหวานเสียจริง!”

“แน่นอนอยู่แล้ว ไม่ได้เป็นเพราะว่าพระชายาอบรมสั่งสอนมาดีหรือ? ว่าแต่ว่า ไม่มีลูกเล่นใหม่ๆเล่นหรือ?” แค่เห็นอันหลิงหยุนจิตใจกงชิงวี่ก็เตลิดเปิดเปิง คิดไปถึงความสุขบนเตียง

อันหลิงหยุนหน้าแดง กลอกตามองกงชิงวี่อย่างไม่สบอารมณ์ครู่หนึ่ง “ท่านอ๋อง ดีร้ายท่านก็เป็นถึงอ๋องซื่อเจิ้น(ผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์) ท่านเดินทางกลับมาตั้งไกล ไม่เข้าวังไปเข้าเฝ้าฝ่าบาท ทำไมท่านถึงไม่รู้สึกเขินอายพูดถึงเรื่องพวกนี้อยู่อีก”

“มีอะไรน่าเขินอาย ข้าอยู่ในจวนของข้า อีกทั้งข้าก็พูดเรื่องการส่งเสบียงน้ำอสุจิกับพระชายาของข้า”

“ท่านอ๋องไม่เอาไหนเลย สนใจแต่เรื่องพวกนี้”

อันหลิงหยุนโมโห

“ก็เพราะว่าข้าโดดเด่นมากเกินไป เทียบกับพวกที่ไม่เคยเอ่ยถึงเรื่องพวกนี้เลยถึงจะมีปัญหามากกว่า”

“ท่านอ๋องไม่ต้องพูดแล้ว เดี๋ยวมีคนมาได้ยิน อาหยู่ยังอยู่ข้างนอก” อันหลิงหยุนยื่นมือไปหยิกเอวกงชิงวี่หนึ่งที กงชิงวี่ก้มหน้า เลิกคิ้วขึ้นสูง คว้ามือเล็กอันหลิงหยุนเอาไว้

“ฝ่ามือไม่ใหญ่ แรงกลับมีมาก ทำให้ข้าเจ็บได้” กงชิงวี่ก้มหน้าก็ไปหอมเลย เขาทนตำหนิไม่ได้หรอก

อันหลิงหยุนหน้าแดง รีบมองไปบริเวณโดยรอบ แน่ใจว่าไม่มีคนแล้วถึงจะโล่งใจ

ดึงมือกงชิงวี่ เกรงว่าเขาจะทำเรื่องเหลวไหลกลางวันแสกๆ อันหลิงหยุนพาเขาไปกินข้าวด้านหน้า

วันรุ่งขึ้น

กงชิงวี่เข้าวังไปเข้าเฝ้าฝ่าบาท อันหลิงหยุนไปต้าจงเจิ้งย่วน(ศาลในวัง)รอบหนึ่ง วันนี้ก็เป็นเวลาที่ทุกคนในตระกูลอ๋องเจ็ดจะถูกฝัง

สองวันที่อันหลิงหยุนไม่อยู่ ที่สมควรถูกจับก็ถูกจับแล้ว ที่สมควรถูกประหารก็ประหารไปแล้ว ต้าจงเจิ้งย่วนก็พ้นข้อกล่าวหาแล้ว

หน้าประตูของต้าจงเจิ้งย่วนมีโลงศพวางอยู่เจ็ดสิบสองโลง มีคนนำศพพวกเขาใส่โลงโดยเฉพาะ ได้ยินมาว่าต้องจัดการอย่างเหมาะสม

ตอนที่อันหลิงหยุนไปถึง เห็นโลงศพคนตระกูลอ๋องเจ็ดถูกยกออกไปพอดี

เป็นเพราะมีคนตายไปเยอะขนาดนี้ ตามตรอกซอกซอยในเมืองหลวงมีคนออกมาดูความครึกครื้นอยู่ไม่น้อย มีคนบอกว่าตระกูลอ๋องเจ็ดสมควรได้รับโทษแล้ว แต่ก็มีคนสงสารอ๋องเจ็ดที่เป็นคนน่าสงสาร

อันหลิงหยุนมองดูขบวนส่งศพที่จากไปอย่างอลังการ ถึงได้เข้าไปต้าจงเจิ้งย่วน

เว่ยหลิงชวนยืนอยู่ในลานของต้าจงเจิ้งย่วน พอเห็นอันหลิงหยุนก็เดินหน้าเข้ามาคำนับ แล้วก็พาอันหลิงหยุนไปพบองค์หญิงใหญ่

อันหลิงหยุนไม่ไปพบยังดี พบแล้วถึงได้รู้ว่า องค์หญิงใหญ่ไม่สบาย!

เพราะเรื่องของตระกูลอ๋องเจ็ด ท่านป้าล้มป่วยทางใจ แต่เดิมเป็นคนที่แข็งแรงดี อันหลิงหยุนไม่ได้พบแค่ไม่กี่วันก็ซูบผอมไปมาก ใบหน้าก็แห้งเหี่ยวไปมาก

อันหลิงหยุนจับชีพจรให้องค์หญิงใหญ่ คาดไม่ถึงจะพบว่าองค์หญิงใหญ่เป็นโรคซึมเศร้า

เมื่อเห็นองค์หญิงใหญ่จากคนดีๆคนหนึ่ง หม่นหมองเศร้าใจไม่ค่อยมีสติ อันหลิงหยุนทุกข์ใจยิ่งนัก

องค์หญิงใหญ่ไม่อยากลุกขึ้นมา อยากนอนอยู่ตลอด และมักจะพูดเรื่องที่อันหลิงหยุนไม่รู้ แต่หากมองพฤติกรรมที่แสดงออกมาแล้ว คือคิดถึงสามีและลูกของนางแล้ว แต่ในความเป็นจริงคือนางเป็นโรคซึมเศร้าระยะแรก

เว่ยหลิงชวนยืนกังวลอยู่ด้านข้าง กล่าวอย่างกังวลว่า “ตั้งแต่เมื่อวาน ก็เบื่ออาหารตลอด ไม่ว่าจะเป็นอะไรก็ไม่อยากกิน ส่งอาหารมาก็วางเอาไว้อย่างนั้น ทั้งยังนอนไม่หลับ นอนพลิกไปพลิกมา”