ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 591

บทที่ 591 จุดที่ไม่ชอบมาพากล

ทันทีที่อันหลิงหยุนตื่นขึ้นมา ก็ได้ยินเสียงคนคุยกันอยู่ภายในห้อง หวางฮองไทเฮากำลังทรงตรัสถามไห่กงกงว่า ทำไมผิวจึงได้แห้งขนาดนี้อยู่พอดี อันหลิงหยุนก็ลุกขึ้น แล้วเดินเข้าไปน้อมทักทายพระนาง จากนั้นจึงเริ่มพูดอธิบายถึงเรื่องที่ ทำไมผิวคนเราจึงได้แห้งในฤดูหนาว

หวางฮองไทเฮาทรงบ่นพร่ำรำพันว่า“ ในวังต่อให้จะแย่อีกสักแค่ไหน ข้าเองก็อยู่มานานหลายสิบปีแล้ว เจ้าไม่อยากมาก็หาข้ออ้างไม่มาล่ะสิ!

เมื่อก่อนตอนที่ยังไม่มีอำนาจ เห็นมาประจบสอพลอที่นี่ไม่เว้นแต่ละวัน พอตอนนี้มีอำนาจวาสนาแล้ว ก็หายหน้าหายตาไม่มาเป็นหลายต่อหลายเดือน

จนผมข้านี่เปลี่ยนเป็นสีขาวโพลนไปหมดแล้ว!"

อันหลิงหยุนรีบถาม "เสด็จแม่ผมขาวแล้วหรือเพคะ?"

หวางฮองไทเฮาทรงถอนปัสสาสะ: "คนเราเมื่อแก่ตัวลง ผมก็ย่อมจะต้องเปลี่ยนเป็นสีขาว มีเหตุผลอะไรที่จะไม่ขาวบ้างล่ะ?"

อันหลิงหยุนรู้สึกปวดใจเล็กน้อย นางรู้ว่าหวางฮองไทเฮาย่อมต้องแก่ชรา แต่นางไม่คาดคิดว่าพระนางจะชราลงไปมากเพียงนี้แล้วจริงๆ

"เสด็จแม่ ขอหม่อมฉันดูหน่อยนะเพคะ" อันหลิงหยุนลุกขึ้น หวางฮองไทเฮาทรงโบกพระหัตถ์ให้ไห่กงกงลงไปก่อน เมื่อไห่กงกงลงไป อันหลิงหยุนก็เปิดมวยพระเกศาของพระนางด้วยตัวเอง มองเข้าไปในกลุ่มผมสีดำ ที่เริ่มจะมีผมหงอกขาวบางส่วน งอกแซมออกมาบ้างประปรายแล้ว

อันหลิงหยุนมองสำรวจดูอย่างละเอียดอีกครั้ง จึงเดินไปยังเบื้องพระพักตร์ของหวางฮองไทเฮา พูดว่า: "เสด็จแม่เพคะ เกิด แก่ เจ็บ ตาย เป็นเรื่องธรรมดา ล้วนต้องเกิดขึ้นกับมนุษย์ทุกคน เป็นเรื่องปกติ ที่รูปโฉมโนมพรรณของคนเราย่อมมีวันร่วงโรยลงไป เช่นเดียวกับบุปผาอันงดงาม ไม่ว่าจะเบ่งบานสดสวยอย่างไร เมื่อถึงเวลาก็ย่อมต้องเหี่ยวเฉาลงไปในที่สุด

แต่เสด็จแม่ ไม่ได้ทรงชราภาพลงตามครรลองที่ควรเป็น หม่อมฉันเคยพูดไว้ว่า เสด็จแม่นั้นแตกต่างจากคนทั่วไป ไม่ควรชราภาพลงไปอย่างรวดเร็วถึงเพียงนี้ "

หวางฮองไทเฮากลับไม่ได้ทรงพิโรธโกรธเคืองใดๆ เป็นความจริงที่ดอกไม้ ย่อมต้องเหี่ยวเฉาร่วงโรยเป็นธรรมดา

“เจ้าไม่จำเป็นต้องปลอบใจข้าหรอก ร่างกายของข้าเอง ข้าย่อมต้องรู้ดีกว่าใครๆ” หวางฮองไทเฮายังทรงพอจะเข้าพระทัยได้

อันหลิงหยุนเอ่ยต่อไปว่า : “ สถานการณ์ของเสด็จแม่ เกิดจากการบรรทมที่ไม่ดี การทรงงานที่หนักเกินไป รวมถึงสภาวะตับที่ไม่ดีเพคะ"

"โอ้?" หวางฮองไทเฮาทรงแปลกพระทัยเล็กน้อย : "เช่นนั้น ข้าป่วยแล้วอย่างนั้นหรือ?"

"เพคะ"

อันหลิงหยุนถวายการตรวจอาการให้หวางฮองไทเฮา เมื่อสแกนตรวจสอบเสร็จ ผลสุดท้ายจึงพบว่ามีบางอย่างผิดปกติจริงอย่างที่คิด

“ เป็นอย่างไรบ้าง สุขภาพของข้า ?” หวางฮองไทเฮาทรงใส่พระทัยเรื่องนี้ไม่น้อย

"ไม่ได้มีอาการผิดปกติอะไรใหญ่โตมากมายเพคะ ช่วงนี้เสด็จแม่บรรทมไม่ค่อยหลับ ทั้งยังทรงพระสุบินบ่อย ๆ ใช่หรือไม่เพคะ?"

"ก็มีอยู่บ้าง"

"เสด็จแม่ ท่านมีอาการเลือดลมเดินบกพร่อง เป็นโรคที่จะปรากฏในผู้หญิงได้ง่าย แต่โดยทั่วไปแล้ว จะเป็นผู้หญิงที่อยู่ในช่วงอายุสี่สิบกว่า ๆ เป็นส่วนใหญ่ แต่ผู้หญิงที่ได้รับสมดุลทางโภชนาการไม่ดี ซึ่งอยู่ในช่วงวัยสามสิบเศษๆ ก็สามารถปรากฏอาการนี้ได้เช่นกันผู้ที่มักนอนดึกจะส่งผลให้ร่างกายอ่อนแอ แต่เสด็จแม่มีอาการช่วงระยะเริ่มต้น หากแก้ไขปรับเปลี่ยนทันทีย่อมไร้ปัญหาเพคะ "

"เช่นนั้นเองหรือ?"

อันหลิงหยุนรีบเขียนใบสั่งยาทันที: " ขอเสด็จแม่ โปรดทรงปฏิบัติตามที่หม่อมฉันพูดนะเพคะ ไม่ถึงเจ็ดวัน จะเห็นผลในการฟื้นฟูอย่างมีประสิทธิภาพชัดเจนแน่นอน"

"เช่นนั้นหรือ?" หวางฮองไทเฮาทอดพระเนตรอย่างพินิจ ของอย่างแรกเป็นเหอโส่วอู

อันหลิงหยุนกล่าวว่า: "เสด็จแม่ ถ้าอย่างไรคืนนี้ หม่อมฉันทำซุปบำรุงผิว ถวายเสด็จแม่ดีไหมเพคะ?"

"ก็ดีนะ ถึงอย่างไรวันนี้ก็อยู่ว่างๆไม่มีอะไรทำ เจ้าเองก็จะได้พักผ่อนด้วยเลย"

"เพคะ"

อันหลิงหยุนไปพักผ่อน หวางฮองไทเฮาทอดพระเนตรดูใบสั่งยาครู่หนึ่ง จึงมีรับสั่งให้คนไปตระเตรียมของให้พร้อม เฝ้ารอให้คืนนี้มาถึง

แต่ก่อนที่เวลาค่ำจะมาถึง ฮ่องเต้ชิงหยู่ ก็เสด็จมาที่วังเฉาเฟิ่งเสียก่อน

หวางฮองไทเฮาทอดพระเนตรเห็นพระโอรส กลับทรงไม่มีท่าทีปิติยินดีมากนัก เพียงตรัสถามอย่างเฉยชาว่า: "พระตำหนักจรุงจิตของฝ่าบาทถูกไฟไหม้แล้วหรือ?"

"พ่ะย่ะค่ะ" ฮ่องเต้ชิงหยู่ประทับนั่งลง เดินหมากกับหวางฮองไทเฮา พระนางทรงพูดคุยเรื่องสัพเพเหระ ทรงแสดงท่าทีว่า ไม่สนพระทัยในเรื่องของฮ่องเต้ชิงหยู่แม้แต่น้อย

ฮ่องเต้ประทับอยู่ครู่ใหญ่ ๆ ก็ไม่พบอันหลิงหยุน จึงลุกขึ้นเสด็จจากไป