ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 828

บทที่ 828 เรื่องยังไม่จบ

ฮูหยินรองมองไปที่ราชครูจุน น้ำตาก็ไหลออกมา

นางยกมือขึ้นและลูบผมหงอกของนาง ราชครูจุนถึงกับผงะ แต่ก็จับมือของฮูหยินรองเอาไว้

ฮูหยินรองพูด “เจ้าก็แก่แล้ว ข้าเพิ่งจะรู้ว่าพวกเราทุกคนแก่แล้ว”

ราชครูจุนหัวเราะขำขัน และดูโง่กว่าปกติ เขาเป็นคนเฉลียวฉลาด และไม่ค่อยยิ้มเยาะแบบนี้

ฮูหยินรองถอนหายใจ “ข้าไม่รู้ว่ามันผิดหรือเปล่า ข้าควรจะฟังเจ้า หนีตามเจ้าไปที่อื่น เจ้ายังสามารถทำบางสิ่งบางอย่างได้ด้วยตนเอง เป็นข้าที่โง่เขลาเกินไป!”

“สุดท้ายเจ้าก็ยอมรับว่าเจ้าโง่!” ราชครูจุนดึงฮูหยินรองเข้ามากอดนาง พลางกลั้นน้ำตาและถอนหายใจ “เป็นข้าเองที่ทำร้ายเจ้า หากว่าข้าเด็ดขาดสักหน่อย และพาเจ้าไป เจ้าก็คงจะไม่ลำบากมากขนาดนี้!”

ฮูหยินรองหลับตาลง น้ำตาก็ไหลออกมาจากเบ้าตา สูดน้ำมูกแล้วรีบออกห่างไป จากนั้นก้มหน้าลงเช็ดน้ำตาบนใบหน้า

เมื่อนั่งข้างๆ ฮูหยินรองก็ดูเหมือนไม่เป็นอะไรแล้ว

ได้เรื่องได้ราว ข้าขอโทษเจ้าด้วย!”

ราชครูจุนจับมือฮูหยินรอง “เจ้าสองผิดหวัง ทั้งหมดเป็นเพราะฮูหยินแก่ หากนางไม่ได้เจาะจงไปที่เจ้า ปรามเจ้า เจ้าสองก็คงไม่หวาดกลัว ใบบรรดาเด็กเหล่านี้ ข้าชอบเขามากที่สุด แต่น่าเสียดายที่ฮูหยินแก่ช้าไป เลยไม่ได้เรื่องได้ราว ข้าขอโทษเจ้าด้วย!”

ราชครูจุนรู้สึกไม่สบายใจ และก็คงเสียใจกับนางไปตลอดชีวิต

ผู้หญิงคนนี้เป็นคนที่เขาใส่ใจมากที่สุด

ฮูหยินรองส่ายหน้า “เจ้าไม่ได้หาศรีภรรยาให้เขาหรือ ถึงตอนนั้นเจ้าคงไม่ต้องการให้เขาแต่งงานกับนางสนมหรอก และหลายคนในครอบครัวล้วนแต่ไม่กล้าพูดอะไรเลย ตอนนี้ก็ดีมากอยู่แล้วไม่ใช่หรือ”

“ฮึ หากไม่ใช่เป็นเพราะข้าพูด พวกเขากลัวว่าจะแย่งลูกสะใภ้คนนี้ไปนานแล้ว เจ้านี่ ก็ซื่อเกินไปแล้ว หากเป็นข้า ก็คงทำให้พวกเขายอมแล้ว”

ราชครูจุนพิงไปข้างๆ ที่ฮูหยินรอง ฮูหยินรองมองด้วยสีหน้าไม่พอใจ “เจ้าอย่ามาใกล้ข้า ข้าอึดอัด เจ้าก็อายุเยอะแล้ว ทำไมถึงทำตัวอ้อนแอ้นตลอดเวลา เจ้าไม่กลัวคนตลกหรือไง”

“ตลกอะไร ล้วนเป็นสิ่งต้องห้าม หากพวกเขามันขัดข้า ข้าก็จะไล่พวกเขาทั้งหมดออกไป” พวกเขาก็คงจะขัดหูขัดตา

ฮูหยินรองไม่สนใจเขาแล้ว

อยากทำอะไรก็ไปทำ

เมื่อรถม้ามาถึงจวนราชครู ฮูหยินน้อยรองจึงได้พานออกมาต้อนรับ และได้รับข่าวแล้ว

ราชครูจุนลงจากรถม้า และรออยู่ด้านล่างของรถม้า ฮูหยินน้อยรองจึงรีบมารับฮูหยินรอง ราชครูจุนพูดว่า “เอาเถอะ พวกเจ้าไม่ต้อง”

ฮูหยินน้อยรองยิ้มเป็นนัยๆ แล้วถอยกลับไปด้านหนึ่ง เมื่อฮูหยินรองลงมา ราชครูจุนก็เข้าไปประคองด้วยตนเอง เหมือนกับเวลารับใช้บรรพบุรุษ

ฮูหยินรองรู้สึกเก้อเขินเล็กน้อย และอยากจะดึงมือกลับ แต่ราชครูจุนกลับดึงนางไว้ แล้วพาหันเดินไปยังด้านในของจวนราชครู

ฮูหยินน้อยสามและฮูหยินน้อยสี่ตรงไม่ได้อยู่ตรงนั้น แต่คนของฮูหยินน้อยสามและสี่ได้มายืนตัวตรงอย่างเป็นระเบียบ ทั้งเล็กทั้งใหญ่ เพื่อออกมาต้อนรับพวกเขาแล้ว

ฮูหยินน้อยรองจึงรีบตามเข้าไป จวนตระกูลจุนในตอนนี้ อยู่ในความดูแลของคนของฮูหยินน้อยรอง

แม้ว่าคนของฮูหยินใหญ่จะมีแม่ทัพอยู่ แต่ที่ตระกูลจุนอยู่ เพียงแค่ราชครูพูดก็พอแล้ว อีกทั้งที่กลับมาวันนี้ก็ด้วยราชครูจุนมีเรื่องหนึ่งที่ยังต้องถาม

ฮูหยินรองได้กลับมาถึงลานที่เพิ่งซ่อมแซมใหม่ของลานด้านหลัง ฮูหยินน้อยรองจึงรีบเรียกคนมารับใช้ ฮูหยินรองพูด “ในลานไม่จำเป็นต้องมีคนเยอะเกินไป มีเพียงคนดูแลความปลอดภัยสักคนสองคนและสาวใช้อีกสักคนสองคนก็เพียงพอแล้ว"

“ท่านแม่กล่าวถูกต้อง สักประเดี๋ยวจะจัดการให้เรียบร้อย”

ขณะที่ฮูหยินรองกำลังพูดคุยกันที่นี่ ราชครูจุนได้ออกจากลานด้านหลังไปห้องหนังสือแล้ว

วันนี้ลูกชายสองสามคนต่างก็อยู่ที่นี่ หากจะบอกว่าเด็กที่ไม่มีอนาคตมากที่สุดก็คือเจ้าสอง เมื่อราชครูมองแล้วก็รู้สึกขัดตา “อย่าทำเหมือนไม่เงยหน้ามองคนอื่นทั้งวัน เทียบไม่ได้อย่างสะใภ้ของเจ้า!”

เมื่อจุนเจิ้นหนานได้ยินก็รีบพูดว่า “พ่อพูดถูกต้อง ”

“เหลวไหล ไม่มีอนาคต ไปยืนตรงนั้น” ราชครูจุนชำเลืองมองไปที่จุนเจิ้นหนานอย่างไม่สบอารมณ์ จากนั้นมองไปยังจุนเจิ้นตง