ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 843

บทที่ 843 จุนเซียวเซียวถูกจับกุม

แม่ทัพอันรีบเดินเข้าไปหาฮ่องเต้ชิงหยู่ แล้วจับพระหัตถ์ของฮ่องเต้ชิงหยู่เอาไว้ : “ฝ่าบาท”

“จือซาน......ข้าไม่ไหวแล้ว เจ้าอย่าลืมไปเยี่ยมข้าที่สุสาน ข้ารู้สึกอิจฉาเจ้ามาตลอดชีวิต ตอนนี้รู้สึกโกรธเจ้ายิ่งนัก”

“ฝ่าบาท ใครเป็นคนทำพ่ะย่ะค่ะ ?” แม่ทัพอันกัดฟันแน่น แล้วหันมองคนที่ยืนอยู่รอบๆด้วยท่าทางที่ดุร้าย ที่แม้แต่อันหลิงหยุนยังรู้สึกกลัว

“ข้าตายเพราะโมโหเจ้า ตลอดชีวิตของเจ้า มีเพียงแค่ฐานะเท่านั้นที่เกิดมาต่ำต้อยกว่าข้า ส่วนที่เหลือล้วนดีกว่าข้าทั้งสิ้น เจ้ามีชื่อเสียงตั้งแต่ยังหนุ่ม ไทซางฮวางทรงโปรดปรานเจ้า ฮ่องเต้องค์ก่อนก็ทรงโปรดปรานเจ้า ทุกครั้งที่ข้าเห็นสายพระเนตรของฮ่องเต้องค์ก่อนทรงทอดพระเนตรเจ้าด้วยความชื่นชม ข้ารู้สึกอิจฉาเป็นอย่างมาก

เจ้ามีลูกสาว ส่วนข้าไม่มีอะไรเลย

ลูกสาวของเจ้าเติบโตมาเป็นหญิงสาวที่งดงาม ส่วนข้าต้องสูญเสียไปครั้งแล้วครั้งเล่า

ข้าพบกับเจ้าช่างโชคร้ายนัก เป็นเจ้าที่ทำลายข้า

ไม่ง่ายเลยที่ข้ามีภรรยาแต่เจ้าไม่มี แต่มาวันนี้แม้แต่ภรรยาเจ้าก็มีแล้ว พอข้าคิดๆดูก็โมโหยิ่งนัก ข้าตายเพราะโมโหเจ้าจริงๆ !”

แม่ทัพอันไม่ได้ตอบอะไร เขากุมมือของฮ่องเต้ชิงหยู่เอาไว้แล้วหันมองอันหลิงหยุน : “หยุนหยุน ไม่มีหนทางใดแล้วหรือ ?”

“สายเกินไปแล้วค่ะ”

“......”

แม่ทัพอันไม่อยากพูดอะไรอีก เขาเห็นทั้งการเกิดการตายมานับครั้งไม่ถ้วน แต่เขาไม่เคยคิดถึงเรื่องที่ฮ่องเต้ชิงหยู่จะต้องทรงสวรรคตมาก่อน

“ฝ่าบาท”

จุนเซียวเซียวรีบอุ้มพระธิดาเข้ามา เด็กน้อยร้องไห้มาตลอดทาง

เมื่อมาถึงประตูแล้วกลับไม่ให้นางเข้าไป แล้วจะไม่ให้จุนเซียวเซียวร้องได้อย่างไร

ฮ่องเต้ชิงหยู่ทรงได้ยินเสียงแววมาจึงทรงตรัสว่า : “ข้าไม่อยากเห็นนาง”

แม่ทัพอันหันมองจุนเซียวเซียวที่ยืนอยู่ที่ประตู แล้วไม่ได้พูดอะไร

“ข้าเหนื่อยแล้ว สุดท้ายก็ไม่ต้องสู้กับพวกเจ้าอีกแล้ว อ๋องเสียน ข้ามีคำพูดสองสามประโยคที่อยากจะพูดกับเจ้า เสด็จแม่ทรงออกไปก่อนเถอะพ่ะย่ะค่ะ”

หวางฮองไทเฮาทรงกรรแสงแล้วพาทุกคนออกไป ในวิหารหลักเหลือเพียงแค่กงชิงวี่และฮ่องเต้ชิงหยู่เพียงสองคน สองพี่น้องคนหนึ่งกำลังนอนอยู่ อีกคนกำลังนั่งอยู่

ฮ่องเต้ชิงหยู่ตรัสว่า : “ข้าใกล้จะตายแล้ว เจ้าไม่มีอะไรจะพูดหน่อยหรือ ?”

“ฝ่าบาทจะต้องทรงหายดีพ่ะย่ะค่ะ หยุนหยุนกำลังคิดหาหนทางอยู่”

“หึ เจ้าก็เป็นเสียอย่างนี้ ข้ารู้สึไม่ชอบเลย”

“หม่อมฉันเองก็ไม่ได้ต้องการให้ฝ่าบาททรงโปรดหม่อมฉัน ฝ่าบาทไม่จำเป็นที่จะต้องโปรดหม่อมฉัน !”

“ข้าไม่ชอบ คนที่ข้าชอบคือพระชายาเสียน สิ่งที่ข้าต้องการก็คือพระชายาเสียนเต็มใจที่จะให้ข้าสู่ขอนาง”

“เหอะ ถ้าเช่นนั้นพระองค์ก็ทรงลุกขึ้นมาสิพ่ะย่ะค่ะ หากทรงลุกขึ้นมาได้ก็จะทรงสมพระประสงค์แล้ว”

ฮ่องเต้ชิงหยู่ทรงปิดพระเนตรลง : “ข้าเป็นฮ่องเต้ ฮ่องเต้จะทำเช่นนั้นได้อย่างไร ?”

กงชิงวี่หันมองฮ่องเต้ชิงหยู่ ฮ่องเต้ชิงหยู่กุมมือของกงชิงวี่เอาไว้ : “จงดูแลนางให้ดี ข้าเพียงแค่อิจฉาเท่านั้น

ฮ่องเต้องค์ก่อนทรงโปรดปรานเจ้า ถึงแม้จะทรงยกประเทศให้แก่ข้า แต่สิ่งที่เขาต้องการคือให้เจ้าเป็นอิสระ

ตัวอยู่ในวังก็เหมือนถูกขังอยู่ในกรง จะให้อิสระเหมือนได้ใช้ชีวิตอยู่ข้างนอกได้อย่างไร

มอบนางให้แก่เจ้า ในใจของข้าก็หวังว่าชีวิตคู่ของเจ้าจะไม่สงบ แต่สวรรค์ไม่ทรงตอบรับความปรารถนาของข้า แต่กลับช่วยเหลือพวกเจ้าให้สมความปรารถนา

เจ้าช่างเกิดมาโชคดี ทำให้ข้ารู้สึกโมโหยิ่งนัก !”

“ฝ่าบาท”

“ข้าเหนื่อยแล้ว ฝากคำข้าไปบอกพระชายาเสียนด้วยว่า คืนนั้นข้ามีความสุขมาก !”

กงชิงวี่สีหน้าเย็นชา : “จะตายอยู่แล้วยังไม่ยอมให้คนอื่นอยู่อย่างสงบอีก !”

“......” ฮ่องเต้ชิงหยู่ทรงปล่อยพระหัตถ์ ที่มุมของพระโอษฐ์ขยับเล็กน้อย หลังจากนั้นก็ไม่มีความเคลื่อนไหวใดๆอีก

กงชิงวี่นั่งนิ่งอยู่บนเตียง อันหลิงหยุนรออยู่นานจึงได้เข้าไป ในวิหารหลักว่างเปล่า อันหลิงหยุนหันมองฮ่องเต้ชิงหยู่ที่บรรทมอยู่บนพระแท่นบรรทม เมื่อเดินเข้าไปดูก็พบว่าทรงหยุดหายใจเสียแล้ว

กงชิงวี่ลุกขึ้นแล้วเดินโซเซออกไป เปิดประตูออก แล้วยืนอยู่ที่หน้าประตูวิหารหลัก ตามองออกไปด้านนอก จากนั้นจึงพูดว่า : “ฝ่าบาททรงเสด็จสวรรคตแล้ว !”

คนที่อยู่ด้านนอกต่างคุกเข่าลง ส่วนหวางฮองไทเฮาทรงเสด็จเข้ามาด้านใน แล้วเสด็จตรงเข้าไปหาฮ่องเต้ชิงหยู่ ขณะที่กำลังเสด็จอยู่ก็ทรงหมดสติไป

อันหลิงหยุนรีบวิ่งเข้าไป แล้วนำยาเม็ดให้หวางฮองไทเฮาเสวยหนึ่งเม็ดก่อน

หวางฮองไทเฮาทรงฟื้นขึ้นมาแล้วจึงเสด็จไปบรรทม ในวังก็เริ่มจัดงานพระราชพิธีพระบรมศพอย่างยิ่งใหญ่

“ทรงมีรับสั่งให้เซียวกุ้ยเฟยเป็นผู้เฝ้าพระบรมศพ”

จุนเซียวเซียวไม่คิดไม่ฝันมาก่อนเลยว่า เมื่อฮ่องเต้ชิงหยู่ทรงสวรรคตแล้ว นางจะกลายเป็นคนที่ไม่เหลืออะไรเลย ไม่เพียงแต่ลูกที่ไม่ได้รับการสถาปนา ตัวนางเองก็ไม่อาจพูดอะไรได้ กลับเป็นอ๋องตวนที่ได้ขึ้นครองราชย์เป็นฮ่องเต้

อีกทั้งจุนเซียวเซียวยังได้รับคำสั่งให้เฝ้าพระบรมศพอีก จึงทำให้รู้สึกลังเลอยู่นานแล้ว