แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 20

บทที่20 ดีที่เธอยังจำลูกชายตัวเองได้อยู่

นรมนมึนๆงงๆเหมือนว่าตัวเองกลับไปอยู่ในกองเพลิงอีกครั้ง ร้องขอความช่วยเหลืออยู่ในเปลวไฟอย่างสิ้นหวัง

“ไม่! ช่วยด้วย! ช่วยฉันด้วย!”

เหงื่อเธอออกทั่วร่าง โบกมือไปมาเหมือนเด็กน้อยที่ช่วยเหลือตัวเองไม่ได้

คมทิพย์รีบคว้าจับมือเธอเอาไว้ และพูดอย่างเอ็นดู “มน ไม่เป็นไรนะ ไม่มีอะไรแล้ว ฉันอยู่ที่นี่ ฉันอยู่นี่ เธอไม่ต้องกลัว”

ถึงแม้ว่าเธอไม่รู้ว่าห้าปีที่ผ่านมานรมนต้องเผชิญกับอะไรมาบ้าง แต่เรื่องเพลิงไหม้เมื่อห้าปีก่อนนั้นคนรู้กันทั้งเมืองชลธี ไม่มีใครสามารถลืมฝันร้ายครั้งนั้นได้

ได้ยินว่าเพลิงไหม้ครานี้ได้เผาทุกอย่างจนวอดวาย เปลวไฟลุกไหม้อยู่นานเป็นเวลาหลายชั่วโมง

“เจ็บ! ฉันเจ็บเหลือเกิน! ช่วยด้วย! ช่วยฉันด้วย! ฉันเจ็บจะตายอยู่แล้ว!”

นรมนกำมือคมทิพย์เอาไว้ราวกับว่ามือหล่อนเป็นฟางเส้นสุดท้าย เธอออกแรงทั้งหมดบีบไปที่มือทั้งสอง เล็บแทรกซึมเข้าไปในผิวหนังของคมทิพย์ เจ็บปวดแสบปวดร้อน แต่ก็ยังไม่เจ็บปวดเท่ากับหัวใจ

“เธอไปเจอเรื่องอะไรมา แล้วทำไมต้องไปสักด้วย มน เธอแบกความลับมากมายเอาไว้อยู่ตัวคนเดียว ให้ฉันช่วยอะไรเธอได้ไหม”

ดวงตาของคมทิพย์เปียกชื้น

เธอต้องการเรียกร้องความยุติธรรมให้กับนรมน แต่ว่าต้องเรียกร้องมันจากใครล่ะ

จากบุริศร์!

คนใหญ่คนโตของเมืองชลธี ผู้มีอิทธิพลในเมืองชลธี

เขาขยับมือนิดเดียวก็ทำให้ทั้งเมืองชลธีสั่นสะเทือน คนตัวเล็กตัวน้อยเช่นเธอจะไปทำอะไรได้

สิ่งเดียวที่เธอทำให้นรมนได้ก็คือช่วยให้ที่พักอาศัย และช่วยจัดการเรื่องจุกจิกให้กับเธอ

เธอรู้สึกได้ว่า นรมนกลับมาคราวนี้หล่อนมีแผน อาจจะมีเรื่องใหญ่บางเรื่องที่เธอต้องการทำ แต่ว่านรมนไม่ได้บอกเธอ เธอก็ไม่สะดวกที่จะถาม แต่เมื่อเธอเห็นนรมนเจ็บเหมือนเช่นวันนี้ คมทิพย์รู้สึกอึดอัดใจอย่างบอกไม่ถูก

นานกว่าที่นรมนจะสงบลงได้ แต่น้ำตาที่ขอบดวงตายังคงไม่หยุดไหล ปากเธอยังคงพึมพำไม่หยุด ถามว่าทำไมอย่างต่อเนื่อง ร้องเรียกชื่อกานต์และกมลไม่หยุด

ผ่านไปคืนหนึ่งอย่างไม่รู้เนื้อรู้ตัว

เมื่อแสงอาทิตย์ยามเช้าลอดผ่านเข้ามาทางหน้าต่าง นรมนก็ฟื้นตื่นขึ้นมา

เธอมองไปที่เพดานสีขาว เตียงสีขาว เธอใช้เวลาสักครู่ถึงจะรู้ว่าตนเองอยู่ที่ไหน

เธอขยับแขนจึงทำให้คมทิพย์รู้สึกตัวตื่นขึ้น

“เธอฟื้นแล้วหรอ ไม่สบายตรงไหนรึเปล่า ฉันจะไปตามหมอให้นะ”