ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 10

จวนอ๋องหรง

ในวังได้ส่งหมอหลวงผู้มากประสบการณ์มารักษาซื่อจื่อจิ่ง

เพียงแต่ว่า อาการบาดเจ็บของหรงจิ่งหลิงก็ยังแย่มาก เขาแทบจะไม่หายใจแล้ว เขาถูกบังคับให้ดื่มซุปโสมโดยหมอซูง้างปากแล้วกรอกซุปผ่านฟันเขาลงไป

วิกฤตขนาดนี้ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงลูกศรที่หักอยู่บนร่างกายของเขา

พวกหมอหลวงช่วยอะไรไม่ได้ พวกเขาคุกเข่าอยู่ที่ห้องโถงรอให้ท่านอ๋องหรงพูด

ดวงตาของหรงเยี่ยเฉียบคม เขามองไปยังเหล่าหมอหลวงที่คุกเข่าอยู่ข้างหน้า

ในเวลานี้ แม่นมวิ่งออกมาจากห้อง：“ท่านอ๋องเพคะ ท่านอ๋องเพคะ ซื่อจื่อจิ่งแย่แล้วเพคะ”

หรงเยี่ยลุกขึ้นจากเก้าอี้อย่างรวดเร็ว และก้าวเท้าเข้าไปในห้องอย่างรวดเร็ว

สาวใช้ที่ยืนอยู่ข้างเตียง จับศีรษะเด็กไว้ครึ่งหนึ่งแล้วเช็ดเลือดที่ออกจากปากของเขา

หรงเยี่ยเดินเข้าไป เขาเอื้อมมือไปจับสาวใช้แล้วผลักลงกับพื้น ดวงตาของเขาเย็นชา： “ลากออกไป ฆ่าทิ้งซะ

“ท่านอ๋องโปรดไว้ชีวิตด้วยเพเคะ ท่านอ๋องโปรดไว้ชีวิตด้วย……” สาวใช้ร้องไห้ออกมาทั้งน้ำตา

ทหารองครักษ์เหยี่ยวดำสองคนเดินเข้ามา พวกเขาเอามือปิดปากสาวใช้แล้วลากนางออกไป

สาวใช้ที่อยู่ข้างๆ เมื่อเห็นฉากนี้ขาของพวกเขาอ่อนแรงด้วยความตกใจ และทุกคนก็ค่อยๆคุกเข่าลงกับพื้น

ท่านอ๋องหรงจะฆ่าคนอีกแล้ว

ในครั้งนี้ ไม่รู้ว่าจะมีสักกี่คนที่ต้องตายเพราะซื่อจื่อจิ่ง

พวกหมอหลวงที่คุกเข่าอยู่ห้องโถง เดินเข้ามา

ในเวลาเดียวกัน ทหารองครักษ์เหยี่ยวดำกลุ่มหนึ่งก็เข้าไปในห้องนอน จากนั้นก็ล้อมรอบหมอหลวงไว้

พวกหมอหลวงต่างตื่นตระหนก และถามอย่างไม่เข้าใจว่า：“ ท่านอ๋องหรง นี่คือ.......”

“ช่วยลูกข้าด้วย” หรงเยี่ยนั่งอยู่หัวเตียงถือผ้าเช็ดเลือดบนใบหน้าขององค์ชาย：“ ถ้ารักษาไม่ได้ พวกเจ้าก็ไม่ต้องกลับ”

สีหน้าของเหล่าหมอหลวงพลันเปลี่ยนสี หลังจากนั้นก็คุกเข่าลงอีกครั้ง

หมอหลวงจางกล่าวว่า：“ท่านอ๋อง หมอซูคือผู้ที่ไม่อนุญาตให้ดึงลูกศรออก ถึงแม้ว่ากระหม่อมจะใช้ยาดีขนาดไหน แต่ถ้าลูกศรที่หักยังอยู่ที่ซื่อจื่อจิ่ง ยังไงก็รักษาไม่หายพ่ะย่ะค่ะ”

ฟันแยกโต๊ะตรงข้ามเป็นแนวนอน นักดาบฟันขาโต๊ะออกไป ทำให้ของหล่นกระจัดกระจายบนพื้น

ทุกคนเงยหน้าขึ้นไปและพบว่าบนศีรษะของพวกเขาถูกตัดออกครึ่งหนึ่ง และปอยผมสีขาวก็กระจัดกระจายไปทั่วพื้น

กระบี่กลับเข้าฝักแล้ว เสียงที่เย็นชาและมืดมนดังขึ้นมาว่า：“ จิ่งหลินเจ็บปวดมาก พวกเจ้ายังอยากตายอย่างเร็วงั้นหรือ”

หมอหลวงของท่านอ๋องจ้องไปที่ปอยผมบนพื้นดิน ฟันของพวกเขาสั่นเทา จนพูดอะไรไม่ออก

หมอซูผู้โดดเดี่ยว ยืนอย่างสงบนิ่ง

บรรยากาศในห้องเงียบสนิท เงียบสงัดอย่างน่ากลัว

และในตอนนี้ ทหารองครักษ์เหยี่ยวดำเดินเข้าประตูมาอย่างรวดเร็ว มาอยู่ตรงหน้าหรงเยี่ย ยกมือขึ้นแล้วรายงานว่า：“ นายท่าน หญิงสาวที่อุ้มซื่อจื่อน้อยจากรถม้าลงมานางนั้น ยืนอยู่ที่หน้าประตูจวนท่านอ๋อง บอกว่าต้องการพบท่านอ๋อง”

“ไม่พบ !” น้ำเสียงที่เยือกเย็น ลดลงไปอย่างเรียบร้อย

ในขณะเดียวกัน นิ้วของเขาก็ถูกหรงจิ่งหลินที่ยังไม่ค่อยได้สติจับไว้

องค์ชายกระซิบเบาๆว่า： “ท่านแม่.....”