ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 9

รูม่านตาของไป๋ชิงหลิงกระตุกหดตัวลง

หรงจิ่งหลินนั้นผอมบางกว่าเสี่ยวเซิงเอ๋อร์ ลูกธนูหักดอกนั้นสามารถเจาะทะลุร่างน้อย ๆ ของเขาได้โดยง่าย

ใบหน้าเล็กซีดขาวของเขาจ้องมองนาง ริมฝีปากเดี๋ยวหุบเดี๋ยวเผยอออก

ระยะห่างระหว่างนางกับเด็กน้อยอยู่ไกลกันพอสมควร แต่ดูเหมือนนางจะเข้าใจในสิ่งที่เขาพูด

ท่านแม่!

"ตึง!"

หรงจิ่งหลินล้มลง

เงาดำที่ด้านหลังกระโดดลอยตัวผ่านหัวของนางไปอย่างรวดเร็ว

เพียงพริบตาเดียวก็ไปปรากฏที่ข้างตัวหรงจิ่งหลิน กระบี่ในมือของเขาฟันมือของหญิงรับใช้ผู้นั้น

มือที่เปรอะเลือดขาดกระเด็นลอยออกไป ผู้คนในเหตุการณ์ต่างกรีดร้องซ้ำไปซ้ำมา

อ๋องหรงไม่ได้สังหารหญิงรับใช้นางนั้นในทันที แต่ทว่าความโกรธแค้นในดวงตาของเขานั้นชัดเจน

ทหารองครักษ์หยี่ยวดำคุมตัวหญิงรับใช้ทั้งหมดที่ติดตามหรงจิ่งหลินเอาไว้ได้

อ๋องหรงโยนกระบี่อาบเลือดทิ้ง อุ้มเด็กน้อยและกระโดดขึ้นหลังม้า ตะบึงออกไปอย่างรวดเร็ว...

ดูไปแล้วการลอบสังหารในครานี้คงจะไม่ธรรมดา

“แม่นาง ที่นี่ไม่ปลอดภัย พวกเรารีบกลับจวนท่านโหวเถิด” ไป๋กัวจ้าวรีบร้อนเดินเข้ามาประคองแขนของไป๋ชิงหลิง

ไป๋ชิงหลิงได้สติแล้วจึงพูดขึ้นว่า “พาข้าไปที่จวนอ๋องหรง”

“อะไรนะ” สีหน้าของไป๋กัวจ้าวเปลี่ยนไปในทันใด “ซื่อจื่อจิ่งถูกลอบทำร้าย อ๋องหรงจะต้องพาลโกรธผู้อื่นอย่างแน่นอน ยามนี้อยู่ห่างจวนอ๋องหรงจะเป็นการดีที่สุด แม่นางควรรีบขึ้นรถม้ากลับจวนจึงจะเป็นสิ่งที่ถูก”

“ท่านพูดถูกแล้ว การที่ซื่อจื่อจิ่งถูกลอบทำร้าย อ๋องหรงจะต้องพาลโกรธและเอาผิดผู้อื่นอย่างแน่นอน ไม่ว่าคนผู้นั้นจะเป็นผู้บริสุทธิ์หรือผู้ที่สมควรตาย ท่านคิดว่า...เหตุการณ์เมื่อสักครู่นี้ ข้าควรคำนึงถึงแต่ตนเองแล้วหนีเอาตัวรอดไปอย่างนั้นหรือ? ” หากนางไม่ลงจากรถม้ามาวุ่นวายกับเรื่องของชาวบ้าน เวลานี้ซื่อจื่อจิ่งจะต้องอยู่บนหลังม้าของอ๋องหรงแล้ว

ตอนที่นักโทษประหารเหล่านั้นบุกเข้ามา เขาไม่ละทิ้งประชาชนเลยแม้แต่น้อย ทั้งยังปกป้องเซิงเอ๋อร์ของนาง รวมทั้งช่วยชีวิตนางอีกด้วย หากในตอนนั้นเขาใช้พละกำลังเหล่านี้ไปคุ้มกันซื่อจื่อจิ่ง เด็กน้อยคงไม่ต้องประสบเคราะห์กรรมเช่นนี้

ไม่ว่าจะพูดอย่างไร นางก็ไม่เปลี่ยนใจ

ไป๋กัวจ้าวนิ่งอึ้งไป

“หากซื่อจื่อจิ่งเป็นอะไรไป เขาต้องมาลงที่ข้า หาว่าข้าเป็นพวกเดียวกับผู้กระทำความผิด เช่นนั้นจวนติ้งเป่ยโหวจะไม่ถูกลากเข้าไปเกี่ยวข้องด้วยหรือไร” แม้จวนติ้งเป๋ยโหวจะไม่มีคนดีมากนัก แต่บิดาห่วย ๆ ของนางผู้นี้ก็เป็นคนดี

“ท่านแม่ ท่านจะไปช่วยเจ้าหนอนน้อยที่น่าสงสารนั่นหรือเจ้าคะ แต่...บิดาของเขาดุมากนะเจ้าคะ” ไป๋ชงเซิงกำกระโปรงของไป๋ชิงหลิงแน่น ไม่ยอมปล่อยมือ

แม้ว่านางจะยังเด็ก แต่นางก็เข้าใจทุกคำพูดของไป๋ชิงหลิง

เจ้าหนอนน้อยที่น่าสงสารถูกลอบทำร้าย และอ๋องหรงก็อาจจะพาลโกรธท่านแม่

"ข้าอยากจะไปกับท่านแม่เจ้าค่ะ"

“เจ้าไม่เชื่อฟังแม่แล้วหรือ? ” ไป๋ชิงหลิงก้มศีรษะลง ใบหน้าซีดขาวของนางปรากฏรอยยิ้มอ่อนโยน “แม่มั่นใจว่าจะช่วยเหลือซื่อจื่อจิ่งได้ หากเจ้าตามแม่ไป แม่จะต้องเป็นกังวลและรักษาซื่อจื่อจิ่งได้ไม่ดี ถึงเวลานั้นพวกเราอาจจะไม่รอดจริง ๆ ก็ได้ เจ้าต้องเชื่อฟังแม่ อยู่บ้านรอแม่กลับมา แล้วเราจะกลับจวนติ้งเป่ยโหวไปหาท่านปู่ด้วยกัน ให้ท่านปู่ของเจ้าพาเจ้าไปเดินเล่นซื้อขนมที่เจ้าชอบนะ”

มือของไป๋ชงเซิงค่อย ๆ คลายจากกระโปรงของนาง แม้ในใจจะเป็นห่วงท่านแม่ของนางเพียงใด แต่ก็ไม่ต้องการให้ท่านแม่ต้องมาเป็นกังวลในเรื่องนาง

“ก็ได้ ข้าจะรอท่านแม่กลับมา”

ไป๋ชิงหลิงให้ชิงอีหยิบผ้าคลุมบนรถม้าให้ นางคลุมเสร็จเรียบร้อยแล้วก็ตามไป๋กัวจ้าวเข้าเมืองไป

ไป๋ชงเซิงมองตามหลังของไป๋ชิงหลิงที่เดินห่างออกไป นัยน์ตาเจ้าเล่ห์ปรากฏแวบขึ้นในดวงตาของนาง

ท่านแม่ไม่ยอมให้นางไป นางแอบติดตามไปเองก็ได้...