ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 8

“อื้อ...”

กลิ่นอายแห่งความโหดเหี้ยมและป่าเถื่อนหลั่งไหลเข้ามาอย่างท่วมท้น

สมองของไป๋ชิงหลิงว่างเปล่าในฉับพลัน

เขากำลังทำสิ่งใด?

เขาทำอันใดต่อนาง?

ขณะที่สมองเริ่มแจ่มชัดขึ้น ความโกรธก็ลุกโชนขึ้นเช่นกัน

ด้วยความขุ่นเคือง นางยกมือขึ้นเตรียมจะฟาดลงไปบนใบหน้าของเขา แต่ทว่าชายหนุ่มนั้นไวกว่า มือของนางเพิ่งจะยกขึ้นบนอากาศเพียงครึ่งเดียวกลับถูกชายหนุ่มคว้าข้อมือแล้วบิดตรึงไว้ที่ด้านหลังของนาง มืออีกข้างของนางถูกยึดไว้ในอ้อมกอดของเขา ไร้ซึ่งหนทางจะขัดขืน...

นับตั้งแต่มาเยือนโลกใบนี้ไป๋ชิงหลิงไม่เคยถูกเอาเปรียบมาก่อน นี่เป็นครั้งแรกที่ถูกกล้ำกราย

เป็นการกล้ำกรายที่รุนแรงเสียด้วย

นางพยายามเบื่อนหน้าหนีเพื่อดิ้นให้หลุดจากริมฝีปากของชายผู้นั้น แต่กลับถูกตอบกลับด้วยจุมพิตที่รุนแรงกว่าเดิม

ไม่!

แทนที่จะบอกว่าจุมพิต

ไม่สู้บอกว่าเขาใช้วิธีการของเขาเพื่อกระทำรุนแรงต่อนาง!

ยามนี้ ไป๋ชิงหลิงกระจ่างชัดถึงเจตนาของชายหนุ่ม

เขากำลังทำให้นางอับอาย

“อื้อ...” เจ็บ

กลิ่นคาวเลือดคละคลุ้งไปกับกลิ่นหอมรัญจวนของนาง ตลบอบอวลท่ามกลางลมหายใจของกันและกัน

แต่อย่างไรก็ดี ชายหนุ่มยังคงไม่ยอมปล่อยนาง

ขณะที่นางขบกรามแน่นอยู่นั้น ชายหนุ่มใช้กำลังเปิดริมฝีปากของนางและรุกล้ำเข้าไป...

ไม่เปิดโอกาสให้นางได้ตอบโต้

ชั่วขณะนี้ ไป๋ชิงหลิงจึงได้ตระหนักว่า โลกใบนี้มิใช่โลกที่นางเคยอยู่

อิสตรีนั้นด้อยกว่าบุรุษเพศ และจำต้องยอมอ่อนข้อให้แก่อำนาจ

หากนางไม่รู้จักยอมจำนน นางจะกลายเป็นเนื้อบนเขียงที่ถูกบรรดาลูกหลานตระกูลขุนนางและอำนาจราชวงศ์กดทับไว้

เมื่อคิดถึงสิ่งนี้ ไป๋ชิงหลิงโกรธจนตัวสั่น

ไม่ นางไม่ยอม!

เข็มเงินห้าเล่มพุ่งออกจากแขนเสื้อของนาง และตรงปักเข้าจุดเลือดลมบนหลังมือของอ๋องหรงอย่างรวดเร็ว

มือของชายหนุ่มค้างแข็งอย่างเห็นได้ชัด

เขาคว้ามือนางขึ้น เข็มพิษสีเงินแวววาวสามเล่มสะท้อนในดวงตาของเขา

การจุมพิตอันโหดร้ายได้สิ้นสุดลงเสียที!

“คิดร้ายต่อข้าหรือ!”

“ข้ายังคิดจะวางยาพิษท่านอ๋องหรงให้สิ้นใจอีกด้วย แต่หากทำเช่นนั้น ฮ่องเต้จะสั่งประหารข้าเก้าชั่วโคตร ข้าจึงมิอาจลงมือได้เพคะ” นางโกรธมากจริง ๆ

แต่ไหนแต่ไรมาไม่เคยมีชายใดมากอดนางและจุมพิตริมฝีปากนางเช่นนี้

ไป๋ชิงหลิงต้องการดึงมือกลับ แต่ถูกอีกฝ่ายรั้งเอาไว้

เสียงของนางดังขึ้นเล็กน้อยขณะที่ร้อนรนอยู่ในใจ “พระองค์บรรลุเป้าหมายแล้ว ยังต้องการสิ่งใดอีก รีบปล่อย...”

ก่อนที่คำว่า "ข้า" จะได้เปล่งออกมา มีเสียงตะโกนดังมาจากทางด้านหลัง "นายท่าน มีการลอบสังหาร"

“วืด!”

“วืด!”