สรุปเนื้อหา บทที่ 104 ท่านอ๋องหรงทำให้ตระกูลเสิ่นขายหน้า – ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น โดย พระจันทร์ขี้เมา
บท บทที่ 104 ท่านอ๋องหรงทำให้ตระกูลเสิ่นขายหน้า ของ ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น ในหมวดนิยายการเกิดใหม่ เป็นตอนที่โดดเด่นด้วยการพัฒนาเนื้อเรื่อง และเปิดเผยแก่นแท้ของตัวละคร เขียนโดย พระจันทร์ขี้เมา อย่างมีศิลป์และชั้นเชิง ใครที่อ่านถึงตรงนี้แล้ว รับรองว่าต้องติดตามตอนต่อไปทันที
เสนาบดีในราชสำนักต่างพากันทยอยเงยหน้าขึ้นมองหรงเยี่ย
เหล่าเสนาบดีขุนนางและอาณาประชาราษฎร์ที่พากันทยอยมา ต่างมีสีหน้าแสดงความอยากรู้อยากเห็นออกมา แม้แต่ฮูหยินเสิ่นใจยังห้อยแขวนอยู่บนคอเพราะคำพูดของหรงเยี่ยเลย
ตระกูลเสิ่นจะได้ไม่ถูกกล่าวร้ายหรือ?
คำพูดนี้ของอ๋องหรงหมายความว่าอย่างไรกัน?
ทุกคนกำลังคิดวิเคราะห์ปัญหาเดียวกัน ล้วนอยากรู้ว่าท่านอ๋องหรงจะจัดการเรื่องอะไร แต่ทว่าไทเฮาฮุ่ยกลับเป็นกังวลว่าสุขภาพของเขาจะทนไหวหรือไม่
ไทเฮาฮุ่ยเลยกล่าวขึ้นด้วยความเป็นห่วงว่า“เยี่ยเอ๋อร์ เจ้าลุกขึ้นพูดเถิด”
เมื่อพูดแล้ว ไทเฮาฮุ่ยเลยรับสั่งกับคนรับใช้ว่า “รีบเอาเก้าอี้มาให้ท่านอ๋องหรง เจาเสวี่ย เจ้าดูบาดแผลเขาที ดูว่าเขาไม่สบายตรงไหน มีเรื่องอะไรก็ค่อยๆพูดมา”
“เสด็จย่า !”หรงเยี่ยหลุบตาขึ้น กล่าวด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง เรียบเฉยว่า “หลานยังทนไหว ทว่าเรื่องของคุณหนูเสิ่นนั้นช้ามิได้เลย!”
เขายังคงคุกเข่า แต่กลับคุกเข่าอย่างองอาจมุ่งมั่นอกผายไหล่ผึ่ง
จักรพรรดิเหยานึกถึงท่าทางที่ไป๋ชิงหลิงคุกเข่าอยู่ตรงหน้าพระองค์ พระองค์ตกใจและพบว่าคำพูดและการกระทำของทั้งสองคนนี้คล้ายกันมาก
เวลานี้ หรงเยี่ยหลุบดวงตาอันเย็นชาเพ่งมองไปทางฮองเฮาอู่ และกล่าวขึ้นว่า “เรียกหลวนอี๋มาพ่ะย่ะค่ะ”
“รีบเรียกหลวนอี๋มา”ไทเฮาฮุ่ยรู้ว่าเรื่องนี้หากไม่จัดการให้ชัดเจนแจ่มแจ้ง หรงเยี่ยไม่มีทางลุกขึ้นหรอก
ด้วยเหตุนี้ เลยกล่าวกับฮ่องเฮาอู่ด้วยสีหน้าจริงจัง
ฮองเฮาอู่ไม่เข้าใจ รู้สึกกระวนกระวายใจเลยกล่าวว่า“เหตุใดถึงต้องเรียกหลวนอี๋ หลวนอี๋ทำสิ่งใดผิด?”
“ท่านเพียงเรียกหลวนอี๋มาก็พอ”หรงเยี่ยกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา
ไทเฮาฮุ่ยรีบทำสีหน้าดุดัน กล่าวตำหนิขึ้นว่า “คำพูดของข้า เจ้าล้วนไม่ฟังแล้ว”
“ไม่ใช่เพคะ เสด็จแม่…..”
“เรียกหลวนอี๋มา”จักรพรรดิเหยาตรัสขึ้น ขัดคำพูดของฮองเฮาอู่ด้วยความหงุดหงิด และพระองค์ได้สั่งอย่างชัดเจนเป็นระเบียบแบบแผน
นางถึงได้หยัดยืนว่าเป็นนางที่ไม่ให้ท่านพี่เจ็ดของนางลุกขึ้น
ในใจของเหล่าเด็กๆ นางเป็นคนที่ไม่ดีสุดจะทนน่ารังเกียจมากใช่ไหม?
“ไม่ใช่ อย่าร้องไห้เลย”หรงเยี่ยกล่าวว่า“อยู่ในอุทยานหลวงอวี้ฮวา สิ่งที่เห็นที่ได้ยินนั้นยังจำได้หรือไม่”
หลวนอี๋ร้องไห้ พร้อมกับกล่าวว่า “จำได้ ความจำข้าดี สิ่งที่ท่านอาจารย์ใหญ่สั่งสอน ข้าจดจำได้หมดไม่มีตกหล่น แน่นอนว่าจำได้วันนั้นท่านพี่หญิงเสิ่นกับเสด็จแม่อยู่ที่อุทยานหลวงอวี้ฮวา พูดคุยกับท่านพี่หญิงไป๋”
นางมองบาดแผลของหรงเยี่ย และร้องไห้อย่างหนัก
แต่ทว่าคำพูดชัดเจน กล่าวอย่างช้าๆว่า “วันนั้นท่านพี่เจ็ดไล่ข้าออกไปจากพระตำหนักฮุ่ยหนิง ข้าเลยแอบตามหลังท่านพี่หญิงไป๋กับจิ่งหลินไปที่อุทยานหลวงอวี้ฮวา เดิมอยากจะเล่นกับท่านพี่หญิงไป๋ พอดีกับเสด็จแม่และท่านพี่หญิงเสิ่นไปทางด้านนั้น”
“ข้ากลัวเสด็จแม่จะตำหนิข้า ไม่ยินยอมให้ข้าใกล้ชิดกับท่านพี่หญิงไป๋ เลยแอบหลบ ท่านพี่หญิงไป๋ไปแสดงความเคารพแก่เสด็จแม่ เมื่อเสด็จแม่เห็นท่านพี่หญิงไป๋ แน่นอนว่าไม่มีความสุข…..
“หลวนอี๋ ! เจ้าหุบปาก !” ใจฮองเฮาอู่หนักอึ้ง สุดท้ายรู้เข้าใจเจตนารมณ์ของหรงเยี่ยแล้ว……
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น
จากขทที่ 907ข้ามมาบทที่ 987 เลยเหรอคะหายไป 80บท...แอดขาตามกลับมาให้หน่อยค่าาาาา😅😢😘...
จักรพรรดิตายแล้วค่อยมีกำลังใจอ่านหน่อยอย่างน้อยๆก็ไม่ต้องหัวเสียกับตาแก่งี่เง่าคนนี้อีก......
เรื่องนี้ทำพี่น้ำตาท่วมบ้าน...สามีบอกว่าถ้ามันโศกมันเศร้านักก็เลิกอ่านเหอะ...ไม่ได้สิตามมาขนาดนี้แล้วเอาให้สุดแล้วหยุดที่กระดาษทิชชู่...
อยากรู้ว่าพระเอกและนางเอกจะรู้ความจริงตอนไหนว่าเป็นครบครัวเดียวกันและจิ่นหลินคือลูกอีกคน ช่วยสปอยหน่อยค่ะ...
นางเอกเรื่องนี้เก่ง..แต่อ่อนแอและงี่เง่า..หลายครั้งที่อ่านไปถอนหายใจไป...
อัพต่อนะคะ..กำลังสนุกเลยค่ะ...
บทที่614-623เนื้อหาไม่ครบมีแค่5-6บรรทัดอ่านไม่รู้เรื่องเดาทางไมาถูกเลย...
บทที่594-602สั้นมากค่ะ...
ตอน 460 โอ้โหวว หนักหน่วงมาก ตั้งแต่แมวตาย หลังจากนั้นคนที่นางเอกรักตายเป็นใบไม้ร่วงเลย แต่คนล่าสุดเนี่ย ได้ไงวะ รับไม่ได้อย่างแรง😭 ชีวิตนางเอกบัดซบมาก คนธรรมดาที่ไหนจะทนได้วะเนี่ย เป็นคนปกติป่านนี้เป็นบ้าตายไปแล้ว ว่าแต่อีจักรพรรดิจะเลิกประสาทแดกได้ตอนไหน🤬🤬...
อยากผ่าสมองอ๋องเฉินออกมาดูว่าข้างในมันมีมันสมองอยู่จริงๆรึเปล่า...อะไรจะมึนและง่าวได้ขนาดนี้...