ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 105

หรงเยี่ยยึดตัวขึ้น กล่าวอย่างเยือกเย็นขึ้นว่า “พูดต่อ “

หลวนอี๋ตกใจอย่างมาก ร้องไห้จนไม่สามารถพูดออกมาได้ นางสะอึกสะอื้นกล่าวว่า“ท่านพี่เจ็ด ท่านพี่หญิงไป๋ก็อยู่ที่นี่ ท่านลุกขึ้นดูบาดแผลก่อนดีไหม”

“องค์หญิง!”ไป๋ชิงหลิงเหลือบมองหรงเยี่ย กล่าวขึ้นด้วยความลำบากใจว่า“หากองค์หญิงพูดจบโดยเร็ว ท่านอ๋องหรงก็จะได้ลุกเร็วขึ้นเพคะ”

หลวนอี๋ร้องไห้กระซิกๆ นางรู้สึกไม่ดีกำกระโปรงไว้แน่น น้ำตานองหน้ากล่าวว่า“จิ่งหลินอยู่ต่อหน้าเสด็จแม่ เรียกตะโกนท่านพี่หญิงไป๋ว่าท่านแม่ เสด็จแม่เดือดดาลมาก บอกกับจิ่งหลินว่าแม่ของเขาตายนานแล้ว ท่านพี่หญิงไป๋เป็นเพียงหมอหญิง ไม่ใช่แม่ของเขา เลยได้เรียกแม่นมจ้านมาเอาจิ่งหลิน จิ่งหลินไม่ยอม……”

นางเล่าความขัดแย้งในวันเดียวกันออกมาอย่างชัดเจนโดยไม่มีการเบี่ยงเบน

ตอนที่นางพูดถึงไป๋ชิงหลิง หลวนอี๋ค่อยๆสงบจิตสงบใจกล่าวว่า“ท่านพี่หญิงไป๋อยู่ตรงหน้าเสด็จแม่ เปิดหมดเปลือกว่าท่านพี่เสิ่นยุแยงตะแคงรั่ว”

“ในกรณีที่หนึ่ง นางรู้อย่างชัดเจนว่าซื่อจื่อจิ่งไม่มีทางไปกับคนอื่นอย่างง่ายดาย ก็ยังต้องการมาเอาซื่อจื่อจิ่ง ซื่อจื่อจิ่งยิ่งต่อต้านอย่างรุนแรง พอเป็นอย่างนี้ ยิ่งจะยุแยงตะแคงรั่วความสัมพันธ์ปู่ย่าและหลานของท่านกับซื่อจื่อจิ่ง”

“ในกรณีที่สอง นางรู้อย่างชัดเจนว่าเรื่องนี้ไม่สามารถทำได้ เลยวิ่งมาถามข้า ข้ายินยอมที่จะให้นางพาซื่อจื่อจิ่งไปหรือไม่ ยุแยงตะแคงรั่วความสามัคคีของหม่อมฉันกับฮองเฮา หม่อมฉันคิดว่าตนเองไม่ได้ทำเรื่องผิดอะไรต่อฮองเฮา ฮองเฮาไม่จำเป็นต้องเจตนาร้ายกับข้าเยี่ยงนี้”

“กรณีที่สาม นางเอาไทเฮามาพูด พอเป็นอย่างนี้ เหนียงเหนียงจะคิดว่าหม่อมฉันเอาฮองเฮามากดทับ เป็นอย่างนี้แล้ว ก็ยิ่งยุแยงความสัมพันธ์ระหว่างแม่สามีกับลูกสะใภ้ของไทเฮาและเหนียงเหนียงเพคะ”

“คำพูดไม่กี่คำของท่านพี่หญิงเสิ่น ก็ทำให้ฮองเฮาเหนียงเหนียงกลืนไม่เข้าคายไม่ออก ทำให้ฮองเฮาปฏิบัติต่อหม่อมฉัน ต่อซื่อจื่อ ต่อไทเฮาแบบรู้สึกไม่ดีไม่สบายใจ อย่างนี้….ฮองเฮาเหนียงเหนียงจะยิ่งรักทะนุถนอมท่านพี่หญิงเสิ่น”

หลวนอี๋ใช้น้ำเสียงไป๋ชิงหลิง เอาคำพูดแต่ละคำในวันเดียวกันของไป๋ชิงหลิงบอกกล่าวออกมาให้ทุกคนรู้อย่างไม่ขาดตกบกพร่อง

ภายในใจไป๋ชิงหลิงล้วนรู้สึกสั่นสะเทือนอยู่ลึกๆ

นึกไม่ถึงว่าองค์หญิงหลวนอี๋จะมีความเฉลียวฉลาดเช่นนี้

คนที่อยู่ข้างๆความจำดี…..

นางฟังแล้วไม่ลืม เวลาที่พูดอะไรก็สามารถจำคำพูดได้อย่างแม่นยำความจำดีเสียจริง

แต่ฮูหยินเสิ่นรู้เพียงว่าฮองเฮาอู่กับไป๋ชิงหลิงเกิดเรื่องไม่ดีไม่สบายใจขึ้น แต่ทว่าไม่รู้เลย…..ว่ามีอย่างนี้ด้วย

สีหน้าของนางดูไม่ได้ คนทั้งคนราวกับถูกสาดน้ำเย็นใส่อยู่หลายถัง ตัวสั่นระริก

เหล่าเสนาบดีที่ดูสถานการณ์ ในที่สุดก็ได้รับรู้ ที่ท่านอ๋องหรงเฆี่ยนฟาดเสิ่นโหรวเม่ยด้วยแส้นั้น ไม่ใช่ไม่มีเหตุผล

เสิ่นโหรวเม่ยใช้ปากสร้างเรื่องยุแยงตะแคงรั่ว ทำให้ฮองเฮาจิตใจไม่สงบ ได้รับแส้ฟาดนี้ ไม่ถูกว่าร้ายไม่เสียเปรียบหรอก!

ฮองเฮาอู่เป็นลมตรงนั้นเลย เหล่านางกำนัลต่างชุลมุนวุ่นวายรีบประคองฮองเฮาอู่ขึ้น

ไทเฮาฮุ่ยเหลือบมองด้วยสายตาเย็นชา “เอาฮองเฮากลับไปที่พระตำหนักเฟิ่งหลิว ส่วนช่วงนี้คุณหนูเสิ่นพักฟื้นที่จวนตระกูลเสิ่น อย่าให้ฮองเฮาไปรบกวนคุณหนูเสิ่นที่จวนเสิ่นอีก !”

ในที่สุดฮูหยินเสิ่นก็ได้สติกลับมา กล่าวด้วยความตื่นตระหนกว่า“ไทเฮาเหนียงเหนียงเพคะ บางทีอาจจะมีอะไรเข้าใจผิด เม่ยเอ๋อร์อายุยังน้อย อ้าปากพูดโดยไม่คิดอะไรมาก เกรงว่าจะมีคนตั้งใจจัดเรียงคำพูดนั่นเพคะ”

ไทเฮาฮุ่ยได้ยินคำนี้ ก็รู้สึกไม่พอใจอย่างมาก

นางมองหลวนอี๋ และกล่าวว่า“ตอนที่ฮองเฮาปฏิบัติดูแลองค์หญิงกับท่านอ๋องหรง ไม่ได้โอบอ้อมอารีแบบดูแลคุณหนูเสิ่น หลวนอี๋เป็นเด็กโง่ ได้รับอะไรที่กล้ำกลืนฝืนทน นางจะแอบร้องไห้ ถูกคนกลั่นแกล้งข้าได้รับรู้จากคนรับใช้ หากคุณหนูเสิ่นสามารถเข้าวังได้น้อยลง พระตำหนักเฟิ่งหลิวก็จะสงบได้ไม่น้อยเลยทีเดียว”

ทุกคนได้ยินที่ไทเฮากล่าวออกมา นึกถึงอดีตที่ฮองเฮาปฏิบัติต่อเสิ่นโหรวเม่ย เป็นอย่างที่ไทเฮาพูดจริงๆ

“อีกอย่าง ในวันเดียวกันเจาเสวี่ยพูดอย่างชัดเจนแล้ว เป็นข้าที่ให้จิ่งหลินพานางมาชมทิวทัศน์ที่อุทยานหลวงอวี้ฮวา คุณหนูเสิ่นพยายามออกหน้าวิ่งมาพัวพันจิ่งหลิน……นี่คือต้องการจะทำอะไร? ในสายตาของนางนอกจากฮองเฮาแล้ว คือไม่คิดที่จะเห็นข้าอยู่ในสายตาหรือ?”

เมื่อกล่าวจบ!

ฮูหยินเสิ่นคล้ายดั่งว่าอ่อนแรง นั่งลงบนพื้นอย่างแรง…….