ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 106

“เด็กๆ ส่งฮูหยินเสิ่นกลับจวน จัดส่งโสมไปให้คุณหนูใหญ่เสิ่นบำรุงสุขภาพด้วย” ไทเฮาฮุ่ยไม่สนใจจะมองฮูหยินเสิ่นอีก

มู่ซินและจิ้งซินเดินเข้าไปประคองฮูหยินเสิ่นให้ลุกขึ้น

จักรพรรดิเหยาที่ตลอดมาไม่เคยคิดอยากเข้าแทรกแซงความขัดแย้งระหว่างสตรี มาบัดนี้มีไทเฮาออกหน้าให้ พระองค์รู้สึกซาบซึ้งใจเป็นอย่างยิ่ง

พระองค์ทรงเป็นพระจักรพรรดิ หากต้องมาจัดการกับเรื่องของเสิ่นโหรวเม่ย นั่นเท่ากับเป็นการตบหน้าผู้เฒ่าเสิ่นอย่างรุนแรง

แต่ไทเฮานั้นต่างออกไป

พระนางเป็นสตรีในวังหลัง จึงสามารถใช้สถานะอาวุโสควบคุมฮองเฮา หรือแม้กระทั่งเสิ่นโหรวเม่ยได้

พระองค์หันกลับมาและชี้ไปทางหรงเยี่ยพลางตรัสว่า “รีบพยุงอ๋องหรงให้ลุกขึ้น พาเข้าไปในตำหนัก ให้เยี่ยเอ๋อร์พักรักษาตัวอยู่ที่ตำหนักของข้า”

“ให้เขาไปอยู่กับข้า” ไทเฮาฮุ่ยขึ้นเสียงกับจักรพรรดิเหยาเป็นครั้งแรก

จักรพรรดิเหยาเหลือบมองไทเฮาฮุ่ย และพยักหน้าโดยไม่ได้โต้เถียง “ให้กองเกียรติยศของข้าส่งอ๋องหรงกลับตำหนักฮุ่ยหนิง”

“ไม่จำเป็น!” หรงเยี่ยหันศีรษะไปมองอิงอู๋

อิงอู๋รีบคลุมเสื้อคลุมที่เตรียมเอาไว้ให้หรงเยี่ยทันที และยื่นมือออกมาเพื่อช่วยพยุงหรงเยี่ยให้ลุกขึ้น แต่หรงเยี่ยกลับลุกขึ้นยืนด้วยตัวเอง

ไป๋ชิงหลิงรีบลุกขึ้นตามทันที สองมือของนางรีบเข้าไปประคองจับข้างกายของเขาไว้ ด้วยเกรงว่าเขาจะเป็นลมล้มลงไปเมื่อลุกขึ้นยืน

อย่างไรก็ดี หลังจากที่เขาลุกขึ้น ร่างกายของเขาไม่มีวี่แววจะสั่นไหวเลยแม้แต่น้อย

นี่มันไม่ถูกต้องตามหลักวิทยาศาสตร์...

ทั้งๆ ที่เขาบาดเจ็บสาหัสและคุกเข่าถึงหกเจ็ดวัน มาบัดนี้ยังมีไข้สูงอีกด้วย เพราะเหตุใดจึงไม่เป็นลมล้มพับไป

ไทเฮาฮุ่ยเดินเข้ามาใกล้ ทั้งรู้สึกสงสารและโกรธกริ้ว “เยี่ยเอ๋อร์ อย่าได้ก่อกวนอีกเลย ตามข้ากลับไปพักรักษาตัวที่ตำหนักฮุ่ยหนิง ที่นั่น...ไม่มีใครกล้ารบกวนเจ้าอีก”

“เสด็จย่า หลานต้องการจะกลับจวน ให้หมอหญิงไป๋อยู่ที่นี่คอยปรนนิบัติท่าน” ในใจของเขายังคงนึกเป็นห่วงไทเฮาฮุ่ย

ในสายตาของเขาแล้ว บาดแผลนี้เล็กน้อยนัก