น้ำเสียงที่ดังเจื้อยแจ้ว ทำให้ทุกคนต่างพากันตกตะลึง
พวกเขาไม่เคยพบเห็นมาก่อนว่าจะมีใครกล้าพูดกับท่านอ๋องหรงเช่นนี้ เมื่อเด็กๆ ได้ยินชื่อท่านอ๋องหรงเข้าก็ต่างพากันฝันร้ายและหวาดกลัว
และเมื่อหากต้องพบเจอท่านอ๋องหรงเข้า บรรดาเด็กๆ ก็ต่างพากันหลบซ่อนตัว
แต่เด็กน้อยที่อยู่ตรงหน้ากลับทำให้พวกเขารู้สึกตกตะลึงอย่างมาก
ไม่เพียงเพราะความกล้าหาญของนาง แต่เป็นเพราะ......
คำพูดของนางแต่ละคำนั้นล้วนตรงประเด็นทั้งสิ้น
หรงเยี่ยทำหน้าบูดบึ้ง จากนั้นเอามือไปวางบนศีรษะของไป๋ชงเซิงและกล่าวอย่างอ่อนโยน "ได้ ทำตามที่เจ้าพูด"
ไทเฮาฮุ่ยและจักรพรรดิเหยาต่างพากันถอนหายใจด้วยความโล่งอก
จักรพรรดิเหยาสั่งให้คนเตรียมขบวนกองเกียรติยศ แต่หรงเยี่ยได้ปฏิเสธออกไป
เขาเดินออกจากตำหนักเฉียนชิงออกไปด้วยตัวเองท่ามกลางบรรดาเหล่าขุนนางและเสนาบดี ทุกฝีก้าวของเขานั้นมุ่งมั่นและแน่วแน่
บรรดาขุนนางและเสนาบดีที่มากล่าวโทษท่านอ๋องหรง ต่างพากันเก็บคำกล่าวหาไว้เงียบๆ
พวกเขาจะกลับไปเขียนคำกล่าวโทษอีกหนึ่งฉบับ
ตระกูลเสิ่นอบรมสั่งสอนลูกสาวไม่ดี ทำให้เกิดเรื่องปั่นป่วนความสงบในวังหลัง อีกทั้งยังทำให้ไทเฮาพลอยเสื่อมเสียไปด้วย และยังไร้ศีลธรรม ผู้หญิงคนนี้ไม่สามารถเข้ามาเป็นสมาชิกราชวงศ์ได้
และยังมีขุนนางที่ยังคงคุกเข่าอยู่หน้าจักรพรรดิได้กล่าวขึ้น "ฝ่าบาทพ่ะย่ะค่ะ ท่านอ๋องหรงเป็นคนดีมีความสามารถ เช่นนั้นศาลต้าหลี่ยังคงมีท่านอ๋องหรงเป็นผู้ดูแลจะเหมาะสมที่สุดพ่ะย่ะค่ะ"
"หลังจากที่ท่านอ๋องหรงเข้ามาบริหารจัดการศาลต้าหลี่แล้วนั้นก็ได้สืบสวนคดีที่ไม่ยุติธรรมมากมาย ถือเป็นท่านอ๋องคนหนึ่งที่มีพระปรีชาสามารถอย่างยิ่งพ่ะย่ะค่ะ"
จักรพรรดิเหยาทอดพระเนตรไปยังเหล่าบรรดาขุนนางเสนาบดีทั้งหลายและตรัสว่า "ท่านอ๋องหรงใช้ความรุนแรง และยังคงถูกพักชั่วคราว" จากนั้นจึงได้เสด็จไปส่งไทเฮากลับตำหนักฮุ่ยหนิง
ภายในรถม้า
หรงจิ่งหลินร้องไห้สะอึกสะอื้นตลอดทาง
หรงเยี่ยขมวดคิ้วและพูดด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม "ห้ามร้องไห้"
เสียงร้องไห้หยุดลง แต่เสียงสะอึกสะอื้นนั้นยังคงมีเสียงออกมาเป็นครั้งคราว
จิ่งหลินรู้สึกสงสารเขา จากนั้นจึงได้พูดออกมาอย่างสะอึกสะอื้น "เสด็จพ่อ......ท่าน......ท่านเจ็บหรือไม่ขอรับ......"
เมื่อเขาถามหรงเยี่ยไปเช่นนั้นเขาก็รู้สึกใจอ่อนขึ้นมา
เขาลูบไปที่หลังของเขาและกล่าวด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน "เหมือนกับที่เจ้าถูกลูกธนูปักร่างกายในครั้งนั้น ข้าเคยถูกลูกธนูปักพร้อมกันสามครั้งและถูกฝังอยู่ในหิมะถึงแปดวัน เจ้าคิดว่าถูกลูกธนูปักเจ็บหรือไม่?"
"เจ็บขอรับ" หรงจิ่งหลินตอบ
"อืม บาดแผลเหล่านี้บนร่างกายของข้า เมื่อเทียบกับการถูกลูกธนูปักแล้วนั้นก็เป็นเพียงแค่บาดแผลภายนอกเท่านั้น ไม่เจ็บมากมายเท่าไรนัก" หรงเยี่ยอธิบายอย่างละเอียด
ไป๋ชิงหลิงจ้องมองเขาด้วยความประหลาดใจ
หรงเยี่ยในฐานะพ่อ ช่างเป็นพ่อที่มีจิตใจดีคนหนึ่ง ไม่ว่าจะกับลูกชายของเขาหรือลูกสาวของนางก็ต่างพูดคุยด้วยความอดทนและตั้งใจ
และขณะนี้ นางได้หยิบยาออกมาหนึ่งเม็ดและยื่นให้กับเขา "กินเข้าไปสิ"
"นี่คืออะไรหรือ?"
"ท่านกินเข้าไปก็จะไม่รู้สึกเจ็บที่บาดแผลอีก มันสามารถระงับความเจ็บปวดได้ เช่นนี้จะทำให้ท่านรู้สึกดีขึ้นมาบ้างเล็กน้อย" ไป๋ชิงหลิงแทบคิดไม่ถึงเลยว่าเขาอดทนมาได้อย่างไรกับการที่มีรอยบาดแผลเต็มตัวเช่นนี้
เขายื่นมือออกไปรับและใส่ปากเข้าไป
ระหว่างทางกลับจวนท่านอ๋อง หรงเยี่ยก็ไม่รู้สึกเจ็บปวดบริเวณบาดแผลอีกเลย เขารู้สึกเพียงแค่ร่างกายกำลังเผาไหม้อย่างรุนแรงและใบหน้าของเขาก็แดงก่ำ
เมื่อเดินทางมาถึงจวนท่านอ๋องหรง
ร่างกายของหรงเยี่ยก็ร้อนเหมือนเปลวไฟ
อิงอู๋และอิงซาเข้ามาประคองเขาลงจากรถม้า ฝีเท้าของเขายังคงมั่นคงและเดินกลับเรือนไปด้วยตัวเอง
และเรือนนี้ก็คือเรือนที่ไป๋ชิงหลิงเคยอยู่มาก่อน และตอนนี้เองไป๋ชิงหลิงเพิ่งจะนึกได้ว่า ห้องเมื่อก่อนที่นางเคยอยู่คือห้องนอนของท่านอ๋องหรง!
"แม่นางไป๋ เราต้องเตรียมอะไรให้ท่านอ๋องบ้างขอรับ" อิงซาถาม
ตอนนี้เขาเชื่อมั่นในตัวของไป๋ชิงหลิงอย่างมาก
ไม่มีใครรู้ดีไปกว่าเขาแล้วถึงเหตุการณ์ตอนที่ไป๋ชิงหลิงทำการผ่าตัดให้กับไทเฮา
เขาเป็นคนหนึ่งที่ทำงานในสนามรบ แต่เกือบจะอาเจียนออกมาตอนที่ทำการผ่าตัดให้กับไทเฮา แต่นางกลับมีสมาธิแน่วแน่ และสามารถควบคุมเหตุการณ์ตอนนั้นได้เป็นอย่างดี......
"เตรียมน้ำร้อน ข้าวต้ม และเสื้อผ้าสะอาด" ไป๋ชิงหลิงกล่าว
อิงซารีบเดินออกจากเรือนไปอย่างรวดเร็ว......
หรงเยี่ยได้นั่งลงที่เก้าอี้และไป๋ชิงหลิงก็เดินเข้าไป จากนั้นยื่นมือออกไปแตะหน้าผากของเขา และ......
เขายกมือขึ้นมาและคว้าข้อมือของนางไว้......
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น
ตอน 460 โอ้โหวว หนักหน่วงมาก ตั้งแต่แมวตาย หลังจากนั้นคนที่นางเอกรักตายเป็นใบไม้ร่วงเลย แต่คนล่าสุดเนี่ย ได้ไงวะ รับไม่ได้อย่างแรง😭 ชีวิตนางเอกบัดซบมาก คนธรรมดาที่ไหนจะทนได้วะเนี่ย เป็นคนปกติป่านนี้เป็นบ้าตายไปแล้ว ว่าแต่อีจักรพรรดิจะเลิกประสาทแดกได้ตอนไหน🤬🤬...
อยากผ่าสมองอ๋องเฉินออกมาดูว่าข้างในมันมีมันสมองอยู่จริงๆรึเปล่า...อะไรจะมึนและง่าวได้ขนาดนี้...
อ่านถึงตรงนี้แล้วยอมรับเลยว่าเหนื่อยแทนไป่ชิงหลิงจริงๆ...มีเรื่องตลอด...ช่วงดีๆแทบจะไม่มีเลย..แอดขาาาาตามอ่านจนจะทันแล้วนะคะลงต่อเถอะค่ะเข้ามาส่องทุกวันว่าขยับจาก 460ไปบ้างรึยังพรีสสสสส😽😽😽...
เจอแล้ว..เจอแล้ว..เป็นเรื่องที่อยากอ่านมากๆอีกเรื่องนึง..กรี๊ดลั่นรถจนลูกผัวตกอกตกใจ55555....แอดขาาา..อัพต่อไปเรื่อยๆนะคะจะตามอ่านให้ทันแน่นอนค่ะ😄🤗😊...
ตอนนี้ชื่อหรงฉี่กับอ๋องต้วนสลับกันอยู่นะอย่าทำให้สับสนสิคะ...
บท 433 แล้วมีต่อใช่มั้ยคะ...
อ่านแล้ว ยังไม่จบ แต่สถานะทำไมเสร็จสิ้นแล้ว น่าจะยังอีกหลายตอน ทำไมไม่มีการลงต่อคะ...
รอตอนต่อไปอยู่นะคะ...