ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 108

จากนั้นยกมืออีกข้างหนึ่งเพื่อยกผ้าคลุมใบหน้าของนางออกและจ้องมอง

ไป๋ชิงหลิงสะดุ้งเล็กน้อยและขมวดคิ้ว "ท่านจะทำอะไรอย่างนั้นหรือ?"

"ดูใบหน้าของเจ้าน่ะสิ" เขาจับจ้องไปที่แก้มด้านซ้ายของนาง "หายบวมแล้วหรือไม่"

ไป๋ชิงหลิงตกใจอย่างมากและเงยหน้าขึ้นเพื่อสบตาเขา......

"ท่านอย่าบอกข้านะว่าที่ท่านทำร้ายเสิ่นโหรวเม่ยเพราะบาดแผลบนใบหน้าของข้า"

"ใช่"

เขาตอบชัดถ้อยชัดคำ โดยไม่เหลือที่ยืนให้นางเลย ทำให้ไป๋ชิงหลิงรู้สึกหนักใจอย่างมากและรู้สึกโกรธด้วยเล็กน้อย

นางดึงมือของตัวเองกลับอย่างแรง จากนั้นใช้อุปกรณ์วัดอุณหภูมิสอดไปที่ใต้รักแร้ของเขาอีกครั้งและกล่าวอย่างหงุดหงิด "ต่อไปท่านไม่ต้องทำเช่นนั้น ข้าไม่ต้องการให้คนอื่นมาทำอะไรเพื่อข้า อีกอย่าง เสิ่นโหรวเม่ยไม่ได้เป็นคนทำร้ายข้าเสียหน่อย หากนางตบข้า เช่นนั้นข้าก็จะทำนางกลับ คนคนนั้นคือเสด็จแม่ของท่าน ท่านทำร้ายเสิ่นโหรวเม่ยไปเช่นนั้น โดยไม่เหลือที่ยืนให้นางแม้แต่นิดเดียว ต่อไปนางจะมองหน้าฮูหยินเสิ่นอย่างไร"

แม้จะพูดไปเช่นนั้น แต่ไป๋ชิงหลิงก็รู้สึกดีใจอยู่ไม่น้อย

สมควรแล้วที่เสิ่นโหรวเม่ยจะโดนเช่นนั้น......

หรงเยี่ยหัวเราะอย่างเย้ยหยัน "เสด็จแม่ของข้า......ตายไปนานแล้ว!"

ไป๋ชิงหลิงรู้สึกตกตะลึงขึ้นอีกครั้ง

"นางทำเช่นนี้ต่อว่าที่พระชายาของข้า แต่กลับไม่คิดว่าจะมองหน้าข้าอย่างไรในอนาคต"

ไป๋ชิงหลิงสะดุ้งและรู้สึกตัวขึ้นมา "ใครคือว่าที่พระชายาของท่าน ท่านอย่าได้คิดไปเอง เราสองคนไม่มีทางเป็นอะไรกันได้"

หรงเยี่ยปลดเสื้อคลุมออกจากตัว และเผยให้เห็นบาดแผลเต็มตัว

ไป๋ชิงหลิงตกใจกับการกระทำของเขาเล็กน้อย จากนั้นได้ขยับถอยหลังไปและชี้ไปที่เสื้อคลุมของเขาและกล่าวว่า "ท่านถอดเสื้อเพื่ออะไร?"

นางรู้สึกตกใจทุกครั้งในการกระทำของหรงเยี่ยจนลืมไปเลยถึงปัญหาที่ว่า หากไม่ถอดเสื้อ เช่นนั้นจะทำการรักษาบาดแผลได้อย่างไร นางรู้เพียง......เมื่อหรงเยี่ยเคลื่อนไหว เขาจะต้องทำมิดีมิร้ายกับนางอย่างแน่นอน

หรงเยี่ยก้มลงจ้องมองบาดแผลของเขาและเงยหน้าขึ้นมองนาง "เจ้าคิดว่า......ที่ข้าทำไปเช่นนี้ เพียงเพราะต้องการให้เสิ่นโหรวเม่ยอับอายอย่างนั้นหรือ?"

ไป๋ชิงหลิงกล่าว "เช่นนั้นต่อไปไม่ต้องทำอะไรเพื่อข้าอีกต่อไปแล้ว แผนการของท่านใช้ไม่ได้ผล"

เขายื่นมือขึ้นโอบเอวของนางและดึงนางเข้ามา

ไป๋ชิงหลิงอุทานออกมา จากนั้นจึงได้วางมือไว้ที่ไหลของเขาตามสัญชาตญาณ และบริเวณที่ฝ่ามือไปโดนนั้น กลับรู้สึกถึงอุณหภูมิที่สูงผิดปกติ......

นางคิดจะผลักเขา แต่เพราะร่างกายของเขาเต็มไปด้วยบาดแผลสาหัส จึงทำให้นางไม่กล้าผลักเขา จากนั้นนางจึงได้กล่าวออกไปด้วยน้ำเสียงโกรธเคือง "หรงเยี่ย ท่านคิดจะมีไข้สูงตายไปเช่นนี้อย่างนั้นหรือ หากท่านอยากป่วยตาย เช่นนั้นก็เอาแต่ใจตัวเองเช่นนี้ต่อไป ไม่ต้องรักษาและออกไปคุกเข่าที่หน้าเรือน.......อุ้บ......"

เขาก้มศีรษะลงและประกบริมฝีปากของนาง

การเคลื่อนไหวของเขารุนแรงเล็กน้อย ราวกับว่าเขาต้องการทวงคืนความทุกข์ทั้งหมดที่เขาได้รับ

ไป๋ชิงหลิงดิ้นรนและมือของนางก็ทุบไปยังแผ่นหลังของเขาไม่หยุด บาดแผลที่แข็งตัวแล้วก็ได้เปิดออกอีกครั้ง ทำให้ชุดสีฟ้าธารน้ำแข็งของนางต้องเปื้อนไปด้วยคราบเลือดสีแดง

ทว่าไม่ว่าเขาจะได้รับบาดเจ็บสาหัสมากเพียงใด หรือบาดแผลเปิดออกอย่างไร นางก็ไม่สามารถทำอะไรเขาได้

อิงซาเดินเข้ามาเห็นเหตุการณ์ในตอนนี้เข้า ทำให้เขาเกือบจะทำน้ำร้อนร่วงหล่นจากในมือ

เขาเห็นเพียงแวบเดียว จากนั้นจึงได้รีบวิ่งออกไป

และบังเอิญชนเข้ากับอิงอู๋ที่เดินเข้ามา ทำให้น้ำร้อนหม้อนั้นสาดกระเซ็นไปโดนตัวของอิงอู๋

อิงอู๋โกรธ "อิงซา เจ้าเห็นผีหรืออย่างไร ตกใจอะไรหรือ"

"เจ้าเข้าไปดูเองสิ"

อิงอู๋ไม่คิดเช่นนั้น จากนั้นจึงได้เดินเข้าไปและไม่นานเขาก็วิ่งออกมาเช่นเดียวกับอิงซา......

"เห็นผีจริงๆ ด้วย ต้นไม้เหล็กกำลังจะออกดอกแล้ว" อิงอู๋รู้สึกตื่นเต้นดีใจและรู้สึกประหม่าเล็กน้อย

อิงซาหน้าแดงก่ำ "ข้าจะไปตักน้ำร้อนมาอีกหนึ่งหม้อ"

"เอ่อ ข้าไปกับเจ้าด้วย......"