ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 110

นางอยากอยู่อย่างสงบเงียบกับลูกสองคน…..

หรงเยี่ยเห็นท่าทางของนาง เลยกล่าวอย่างไม่พอใจว่า “ไม่อยากกินข้าวที่นี่หรือ”

“ไม่ใช่เลย” คนป่วยใหญ่สุด ท่านมีความสุขก็ดีแล้ว

นางขี้เกียจจะเป็นปากเป็นเสียงกับเขาแล้ว

กินอาหารกับลูกสองคนเสร็จ หรงเยี่ยก็หลับไปแล้ว

ลูกสองคนอยู่ที่เรือนของหรงเยี่ย ไป๋ชิงหลิงกล่อมพวกเขานอนแล้ว ก็ลุกขึ้นไปดูหรงเยี่ยสักหน่อย

เขากินยาไข้ก็ลด ตลอดคืนจนถึงเช้าไม่ได้มีไข้สูงแล้ว

บาดแผลมองด้วยตาเปล่าก็ใกล้จะหาย ไป๋ชิงหลิงตื่นตะลึงอึ้งอย่างมาก

เขาคุกเข่าอยู่ที่พระตำหนักเฉียนชิง พูดตามหลัก ต้องหนักกว่าเสิ่นโหรวเม่ย แต่นี่กลับไม่เลย

กลับกันเริ่มหายแล้ว

กลับจวนสามวัน เขาเคลื่อนไหวอย่างอิสระ ไม่เหมือนกับคนที่ได้รับบาดเจ็บสาหัสเลย

เขายังถือโอกาสตอนรักษาบาดแผล กดนางลงบนเตียงอยู่หลายครา รังแกนางอย่างเหี้ยมโหด

นางโมโหเดือดดาลตบที่หน้าของเขา กล่าวว่า “ในเมื่อร่างกายของท่านอ๋องหรงดีแล้ว ข้าก็ควรที่จะกลับจวนติ้งเป่ยโหวได้แล้ว”

หรงเยี่ยขมวดคิ้ว กายคร่อมอยู่บนตัวของนาง เขากดนางลงบนเตียง มือทั้งสองข้างกอบกุมข้อมือทั้งสองข้างของนาง กล่าวว่า “กลับไปทำอะไร คนของจวนติ้งเป่ยโหวไม่ได้เห็นเจ้าเป็นคนในครอบครัวตนเอง ติ้งเป่ยโหวคนไร้น้ำยา แม้แต่ลูกสาวของตนเองยังดูแลปกป้องไม่ได้!”

นอกจากนี้แม่ของจิ่งหลินยังถูกคนตีตาย ภาพจำที่เขามีต่อติ้งเป่ยโหวแย่มาก

แต่ไป๋ชิงหลิงไม่ยอมให้เขาว่าติ้งเป่ยโหวอย่างนี้

นางกล่าวขึ้นด้วยโมโหว่า“เขาคือท่านพ่อของข้า ท่านอย่าว่าเขาเช่นนี้ ต่อให้เขาจะไม่ดีอย่างไร ใจก็ยังคิดถึงเป็นห่วงข้า “

“เหอะ……”หรงเยี่ยยิ้มอย่างเยือกเย็น “เจ้าลืมแล้วใช่ไหม ติ้งเป่ยโหวมีลูกสาวในนามสามคน ลูกชายสองคน ยังไม่รวมอดีตพระชายาต้วนที่เสียชีวิตจากการภาวะคลอดลูกยากด้วย !”

“อดีตพระชายาต้วน”คำนี้พ่นออกมา ไป๋ชิงหลิงตัวสั่นระริกอย่างเห็นได้ชัด