ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 113

"เซิงเอ๋อร์ เจ้าพูดจาเหลวไหลอะไรของเจ้า?" หัวใจของไป๋ชิงหลิงเต้นแรง

แม่นางหลิ่วก็คือฮูหยินของติ้งเป่ยโหว!

จากสถานะและตัวจนของนาง ถือว่านางเป็นผู้ให้กำเนิดร่างนี้และควรจะเรียกนางว่า "ท่านแม่"

คือ "ท่านแม่แท้ๆ"

ก่อนหน้านี้ที่เรือนฉืออวี้ไป๋ชิงหลิงเรียกนางว่า "ฮูหยินติ้งเป่ยโหว" เหตุผลก็เป็นเพราะ ฮูหยินโหวคนนี้เป็นคนที่บ้านเก่าของฮูหยินอายุโส แม้ว่านางจะแต่งงานกับติ้งเป่ยโหว แต่นางมักจะเชื่อฟังและเข้าข้างฮูหยินอายุโส

และมักทำตัวไม่ดีกับท่านพ่อของนาง

และตอนนี้คำพูดของไป๋ชงเซิงก็ทำให้ไป๋ชิงหลิงรู้สึกตกใจ

"ข้าไม่ได้พูดเหลวไหลนะเจ้าคะ" ไป๋ชงเซิงยกนิ้วขึ้นและนับ "ตอนที่อยู่หน้าประตูเรือนฉืออวี้ นายท่านใหญ่ได้แอบชำเลืองมองแม่นางหลิ่วถึงสี่ครั้ง และตอนรับประทานอาหารก็ได้แอบชำเลืองมองถึงแปดครั้ง อันที่จริง เขาจะมองก็ไม่แปลก แต่หลังจากมองแล้ว......สายตาของเขาแปลกอย่างมาก"

ไป๋ชิงหลิงนั่งลงและตั้งใจฟัง

ไป๋ชงเซิงเลียนแบบท่าทีของนายท่านใหญ่ "เช่นนี้ไงเจ้าคะ......"

นางทำได้เหมือนมาก

ไป๋ชิงหลิงเห็นเข้าก็รู้เลยว่านางกำลังเลียนแบบท่าทางทั้งหมด

เป็นความเบื่อหน่าย ขมขื่น และเสียใจ!

หากไป๋ชงเซิงไม่ได้แสดงออกมาผิด การที่ติ้งเป่ยโหวชำเลืองมองแม่นางหลิ่วบ่อยและแสดงสีหน้าท่าทางเช่นนั้น ถือเป็นเรื่องน่าเหลือเชื่อมาก

ความทรงจำที่เจ้าของร่างเดิมหลงเหลือให้นาง นายท่านติ้งเป่ยโหวคนนี้คนนี้ก็ถือเป็นคนดีคนหนึ่ง เพียงแต่เพราะขาของเขาได้รับบาดเจ็บและอาศัยอยู่ในเรือนของตัวเองเป็นเวลานาน และมักไม่ค่อยมีปฏิสัมพันธ์กับคนภายนอก

และมีฮูหยินอาวุโสเป็นผู้จัดการเรื่องอาหารการกินของเขา

"ชงเซิง ห้ามพูดออกไปให้คนอื่นฟังกับเรื่องที่เห็นในวันนี้" ทุกเรือนมักมีความลับที่ไม่สามารถบอกใครได้ หากคนเหล่านั้นรู้ว่าถูกคนอื่นรู้เข้า เช่นนั้นจะต้องถูกกำจัดทิ้งอย่างแน่นอน

นางรู้สึกว่าเซิงเอ๋อร์อยู่ในจวนติ้งเป่ยโหวไม่ปลอดภัย และสิ่งที่สำคัญคือต้องให้จื่ออี ลี่ว์อีและชิงอีพานางไปอยู่คฤหาสน์ที่ฝ่าบาทพระราชทานให้

ควรจะต้องจัดการคฤหาสน์ที่นั่นเสียแล้ว

"ข้าพูดกับท่านแม่เพียงคนเดียว ท่านแม่ จู่ๆ ข้าก็รู้สึกไม่ชอบจวนแห่งนี้ เราพาท่านปู่ไปอยู่บ้านอีกหลังของเราได้หรือไม่เจ้าคะ ที่นั่นเงียบสงบและไม่มีใครคอยรบกวน"

แม้ว่านางจะเป็นเพียงเด็กน้อย แต่กลับดูออกว่าคนของฮูหยินอาวุโสเหล่านั้นไม่ได้แยแสต่อติ้งเป่ยโหวเลยแม้แต่นิดเดียว

ไม่เช่นนั้น พวกเขาจะกล้าพูดถึงรางวัลพระราชทานที่ฝ่าบาทมอบให้นางขณะนั่งรับประทานอาหารอยู่ที่โต๊ะอาหาร ฮูหยินอาวุโสช่างไม่มียางอายเอาเสียเลย

ไป๋ชิงหลิงลูบไล้เส้นผมของนาง "เซิงเอ๋อร์ยังเด็ก ต่อไปเจ้าจะรู้เองว่าเหตุใดแม่จำเป็นต้องอยู่ที่จวนโหวนี้ ข้าจะจัดการให้เจ้าไปอยู่อื่น"

"ท่านแม่จะส่งข้าออกไปจากจวนโหวอย่างนั้นหรือ?"

"รอให้แม่อยู่ที่นี่จนลงตัวแล้ว จากนั้นแม่จะรับเจ้ากลับมา คฤหาสน์ที่ฝ่าบาทพระราชทานให้กับเราอยู่ไม่ไกลมากที่นี่ ข้าจะไปหาเจ้าทุกวัน" ไป๋ชิงหลิงพูดปลอบนาง

ไปชงเซิงยังรู้สึกเสียใจ แต่นางไม่อาจรบกวนไป๋ชิงหลิง นางจึงได้แต่พยักหน้าตอบรับ "เจ้าค่ะ ข้าจะทำตามที่ท่านแม่พูด"

อย่างไรเสียตอนที่ท่านแม่ไม่อยู่ นางก็ไปจวนท่านอ๋องหรงเพื่อไปเล่นกับเสวี่ยหลางและซื่อจื่อจิ่ง

ไม่นานไป๋ชิงหลิงก็เรียกจื่ออี ชิงอีและลี่ว์อีมา จากนั้นเดินทางไปยังจวนขององค์หญิงเฟิ่งอวี้เพื่อจัดการทำความสะอาด

ในขณะที่ไป๋ชิงหลิงกำลังจัดการเรื่องความปลอดภัยให้กับไป๋ชงเซิงนั้น ฮูหยินรองและไป๋หมิงอวี้กลับกำลังคิดหาแผนการอื่น

หลังจากที่ไป๋หมิงอวี้เดินกลับไปถึงเรือนก็รู้สึกหงุดหงิดใจมากขึ้น "ท่านแม่ เราจะปล่อยให้เป็นเช่นนี้อย่างนั้นหรือ? แต่กลับไม่พูดถึงพระชายาของท่านอ๋องอันชินเสียที คงเป็นเพราะตำแหน่งของท่านพ่อไม่สูงนัก และข้าว่าข้าจะอยู่ในจวนโหวแห่งนี้ แต่ก็เป็นเพียงลูกสาวคนโตของท่านลุงใหญ่ ไม่เหมือนกับไป๋ชิงหลิงและไป๋จิ่นที่สามารถแต่งงานกับท่านอ๋องได้อย่างง่ายดาย"

สีหน้าของฮูหยินรองเคร่งขรึม และเห็นได้ชัดว่านางโกรธไป๋ชิงหลิงอย่างมาก