ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 119

ท้องฟ้าสว่างสดใส หิมะหนาละลายลงอย่างช้าๆ และหิมะที่จับกิ่งก้านใบไม้ก็หยดย้อยลงมาเป็นน้ำ

จวิ้นอ๋องน้อยได้เดินเข้าไปในหอผิ่นอวี้ที่เรือนทิงเซียงด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม

จากนั้นกล่าวทักทายออกไปจากระยะไกลออกไป "น้องหญิงหลวนอี๋ พี่หญิงเจาเสวี่ย"

หลวนอี๋ชำเลืองมองเขาด้วยสายตารังเกียจ "ช่างโง่เขลานัก เสียดายเหลือเกินที่เกิดมาหน้าตาดี แต่กลับตาบอดไร้สมอง"

ไป๋ชิงหลิงแอบขำและไม่ปฏิเสธคำพูดของหลวนอี๋

นางชอบพวกเขาสองคน หลวนอี๋เป็นคนฉลาดและไร้เดียงสา และส่วนจวิ้นอ๋องน้อย......นับเป็นคนที่ขาดๆ เกินๆ คนหนึ่ง

ทว่าการใช้ชีวิตในครอบครัวเช่นนี้และยังสามารถมีความคิดบริสุทธิ์ไร้เดียงสาเช่นนี้ นับเป็นเรื่องยากและวิเศษอย่างมาก

"องค์หญิง จำคำพูดของข้าเอาไว้" ไป๋ชิงหลิงกล่าวเตือนเบาๆ

หลวนอี๋พยักหน้า "ท่านพี่ไป๋วางใจได้ ข้าไม่โง่ เราไปพูดคุยกับเจ้าโง่นั่นกันเถอะ"

นางคล้องแขนของไป๋ชิงหลิงและเดินไปยังโต๊ะหินกลมด้วยกัน

จวิ้นอ๋องน้อยก็เดินมาถึงแล้ว หลวนอี๋หันไปมองข้างนอกและกล่าวว่า "เอ๊ะ เหตุใดคุณหนูสามตระกูลเสิ่นถึงยังไม่มาอีกนะ"

เมื่อได้ยิน "คุณหนูสามตระกูลเสิ่น" แววตาของจวิ้นอ๋องน้อยก็เปล่งประกายเล็กน้อย จากนั้นจึงได้มองไปยังประตูเรือนและกล่าวว่า "หมิงอวี้ก็มาด้วยเช่นกันอย่างนั้นหรือ?"

"ใช่สิ ข้ายังเชิญหญิงสาวจากตระกูลหลัว ตระกูลจ้าวและรวมไปถึงคุณชายตระกูลมู่หรงอีกด้วย การรวมตัวกันของผู้ใหญ่คือการดื่มชาและพูดคุยกัน แต่ไม่ง่ายเลยที่เราจะรวมตัวกันได้ครบเช่นนี้" เมื่อหลวนอี๋พูดจบแววตาของนางก็แอบชำเลืองมองไปยังไป๋ชิงหลิง

ไป๋ชิงหลิงกุมมือที่ปากและยิ้มอย่างเจือจาง

องค์หญิงหลวนอี๋ที่ปกติดูเหมือนว่าเป็นคนมีความคิดเรียบง่าย แต่เมื่อเจอปัญหากลับเป็นคนที่ฉลาดมากกว่าใครๆ

ในหัวของจวิ้นอ๋องน้อยนั้นมีแต่ไป๋หมิงอวี้และไม่รับฟังผู้หญิงผู้ชายอื่นที่หลวนอี๋พูดออกมา

เขายังคงจับจ้องไปที่ประตูเรือนอย่างไม่ละสายตา

คุณหนูสี่ตระกูลหลัว คุณหนูหกตระกูลจ้าว คุณชายใหญ่ตระกูลมู่หรง คุณชายรองตระกูลหลัว และยังมีคุณหนูและคุณชายจากตระกูลสูงศักดิ์มีชื่อเสียงอีกจำนวนมากที่ต่างกำลังเดินเข้าไปในเรือน

หลวนอี๋ใช้โอกาสนี้แนะนำไป๋ชิงหลิงให้กับหญิงสาวผู้มีเกียรติทุกคน

หญิงสาวผู้มีเกียรติและสูงศักดิ์เหล่านั้นต่างไม่กล้าละเลยต่อเพื่อนขององค์หญิงหลวนอี๋ จากนั้นจึงได้พูดคุยกันอย่างถูกคอ

และขณะนี้เองคุณหนูสามตระกูลเสิ่นก็ได้เดินเข้ามาจากภายนอก

ทุกคนต่างพากันมองไปที่ประตู

แวบแรกที่คุณหนูสามตระกูลเสิ่นเดินเข้ามาในเรือนก็ได้เห็นผู้หญิงคนนั้นที่สวมชุดสีแดงเข้ม---ไป๋ชิงหลิง

สีหน้าของนางเปลี่ยนไปอย่างเห็นได้ชัด และเตาอุ่นมือที่ถืออยู่ในมือก็ตกลงพื้น ทำให้ขี้เถ้าหกกระจัดกระจายเต็มพื้น

จากนั้นคุณหนูสามตระกูลเสิ่นจึงได้ถอยออกไปสองสามก้าวตามสัญชาตญาณ

คนใช้ที่เดินตามหลังนางต่างพากันรีบเดินไปข้างหน้าเพื่อประคองคุณหนูสามตระกูลเสิ่น

ขณะนี้เองคุณหนูสามตระกูลเสิ่นได้หันหน้าไปและกระซิบถามคนใช้ที่อยู่ข้างกาย "เหตุผลผู้หญิงคนนั้นถึงอยู่ที่นี่ได้?"

"บ่าว......บ่าวก็ไม่รู้เช่นกันเจ้าค่ะ บ่าวได้พานางไปที่เรือนไหลเซียงแล้ว คุณชายเปี่ยวก็อยู่ที่นั่นด้วยเช่นกัน"

คนใช้ที่กำลังพูดอยู่ก็คือคนใช้คนที่เดินชนกับไป๋ชิงหลิง

นางแอบกระซิบข้างหูของคุณหนูสามตระกูลเสิ่นว่านางประหม่าอย่างมาก

ผู้หญิงคนนั้นไม่เพียงแค่ได้ออกมาแล้ว อีกทั้งยังสวมเสื้อคลุมตัวอื่นอีกด้วย

นี่คืออะไรกัน นางเห็นกับตาว่าคุณชายเปี่ยวได้เข้าไปแล้วและห้องก็ถูกปิดเอาไว้ และเมื่อเข้าไปในห้องได้ไม่นานก็จะเกิดภาพลวงตาขึ้น

หากยาออกฤทธิ์และไม่ปลดปล่อยออกมา รับรองได้ว่าไม่มีทางมีชีวิตรอดออกมา......

แต่ผู้หญิงคนนั้นกลับดูเหมือนไม่เป็นอะไรเลย

"เหตุใดนางถึงอยู่ที่นี่?" เมื่อจวิ้นอ๋องน้อยเห็นคุณหนูสามตระกูลเสิ่นปรากฏตัวขึ้นก็ได้ลุกขึ้นยืนกะทันหันและกล่าวขึ้นด้วยสีหน้าไม่พอใจ

จากนั้นคุณหนูสามตระกูลเสิ่นจึงได้สติและจับแขนของคนใช้ไว้แน่น เล็บที่ยาวก็เจาะเข้าไปที่เนื้อบริเวณแขนของคนใช้

ขณะที่นางกำลังจะพูด จู่ๆ ก็มีเสียงกรีดร้องดังมาจากเรือนข้างเคียง

"อ๊า"

เสียงกรีดร้องนั้นดังก้องทำให้คนที่ได้ยินต่างรู้ว่าคนที่กรีดร้องออกมานั้นต้องพบเจอกับความตื่นตระหนกหวาดกลัวมากเพียงใด

ทุกคนต่างพากันหันหน้าไปข้างนอกด้วยความแปลกใจและต่างพากันวิพากษ์วิจารณ์ต่างๆ นานา