ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 12

ท่านอ๋องหรงเอ่ยทิ้งทวนไว้เพียงแค่ประโยคเดียว จากนั้นก็เดินออกจากจวนไป

ไป๋ชิงหลิงลองดึงประตูอยู่หลายครั้ง แต่ก็พบว่าประตูนั้นถูกลงกลอนแล้ว

นางโกรธจนหยิบเก้าอี้ขึ้นมาปาไปทางกำแพงห้อง: "ปล่อยข้าออกไปนะ หรงเยี่ยเจ้ามันคนขี้ขลาด ถ้าเกิดว่าเด็กตายไปแล้ว อย่างนั้นก็คงเป็นเพราะเจ้าฆ่าเขา"

"ปึง!"

นางโยนเก้าอี้ทั้งสามตัวในห้อง

สมบัติโบราณอีกห้าชิ้น

นางทำให้ห้องนอนเปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือ แต่กลับไม่มีใครสนใจนาง......

"ท่านอ๋อง!"

หรงเยี่ยที่เพิ่งจะเดินไปถึงหน้าจวน หยุดฝีเท้าลง

ผู้ดูแลจวนรีบก้าวเข้าไปด้วยความรวดเร็ว

สายตาของหรงเยี่ย มองไปที่ตัวของผู้ดูแลจวน ด้านหลังมีแม่นมซั่งที่ติดตามมาด้วย

แขนของแม่นมซั่งอุ้มเด็กที่โตประมาณสี่ถึงห้าขวบเอาไว้

เด็กหญิงคนนี้สวมชุดสีชมพูอ่อน กระดุมเสื้อต้องติดไปทางด้านขวา พร้อมสะพายกระเป๋าใบเล็กที่เป็นรูปทรงสี่เหลี่ยมเอาไว้

ใบหน้าของนางเปรอะโคลน ดูมอมแมมอยู่เล็กน้อย แต่หรงเยี่ยกลับจำนางได้ตั้งแต่แรกเห็น

บุตรสาวของสตรีนางนั้น!

"เกิดอะไรขึ้น?"

แม่นมซั่งย่อตัวแล้วปล่อยเด็กลง

ผู้ดูแลจวนรีบรายงานด้วยความนอบน้อม: "เมื่อครู่กระหม่อมไปให้อาหารหมาป่าหิมะมา แล้วเห็นว่าเด็กหญิงผู้นี้ปีนขึ้นมาจากในโพรงของหมาป่า นางพูดว่านางมาที่จวนเพื่อที่จะมาตามหาแม่ของนางพ่ะย่ะค่ะ ยังบอกด้วยว่ารู้จักกับท่านอ๋อง กระหม่อมก็เลยก็เลยลองพาตัวมาดูพ่ะย่ะค่ะ"

หรงเยี่ยเหลือบตามองนาง

คนทั้งใต้หล้านี้เห็นว่าเขารักและดูแลจิ่งหลิน แต่พวกเขากลับไม่รู้เลยว่าเขานั้นไม่ชอบเด็กเลยแม้แต่น้อย

ตอนที่เขารับรู้ถึงการมีอยู่จิ่งหลิน เขาก็รู้สึกว่าเขาควรจะทำหน้าที่พ่อที่ดี

สำหรับเขานั้น เด็กสาวตรงหน้า ก็แค่หน้าตาคล้าย ๆ กับตุ๊กตากระเบื้องเคลือบ

"พาตัวนางออกไป" หรงเยี่ยสะบัดแขนเสื้อ แล้วหมุนตัวกำลังจะเดินออกไป