ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 13

หลังจากนั้นไม่นาน หรงเยี่ยก็กลับมาที่ลานบ้าน

เขายืนอยู่หน้าประตูและสั่ง： “เปิดประตู”

องครักษ์เหยี่ยวรีบหยิบกุญแจออกมาเตรียมเปิดประตู

หรงเยี่ยรู้สึกว่ามันช้าเกินไป ในขณะที่องครักษ์เหยี่ยวดำถือกุญแจ เขายกเท้าขึ้นและถีบมันอย่างแรง

“ปัง！”

ในจังหวะที่เปิดประตู ขาของเก้าอี้ที่หักก็ลอยออกมาจากข้างใน

หรงเยี่ยรีบกำหมัดแล้วต่อยออกไป

เก้าอี้แตกออกเป็นเสี่ยงๆ

ไป๋ชิงหลิงที่ยืนอยู่หน้าประตูตกตะลึง

นางคาดไม่ถึงว่า ทันใดนั้นประตูจะเปิดออก

อย่างไรก็ตาม เมื่อนางเห็นชายหนุ่มที่ยืนอยู่หลังประตูที่เปิดอยู่ นางก็รีบวิ่งไปโดยไม่รู้ตัว........

ในเมื่อยังไงก็ต้องตายอยู่แล้ว งั้นก็ไม่มีอะไรต้องกลัวแล้ว

สิ่งที่นางพูดล้วนเป็นเรื่องที่อยากเจอเด็กคนนั้น

และแน่นอน

นางคิดว่านางเร็วพอ แต่อีกฝ่ายหนึ่งกลับเร็วกว่านาง เมื่อนางวิ่งไปสองสามก้าว เขาก็ก้าวไปข้างหน้า ก้มตัวลงและอุ้มร่างของนางไว้บนบ่าของตัวเอง

การเคลื่อนไหวของเขานั้นรวดเร็วและคล่องตัว ไป๋ชิงหลิงยังไม่ทันได้คิดอะไรมาก ท้องฟ้าราวกับพายุหมุน นางถูกโยนไปที่เตียงนอนที่อยู่ภายในห้อง

ประตูที่เปิดกว้างในขณะนี้ก็ถูกทหารองครักษ์เหยี่ยวดำปิดไว้

ไป๋ชิงหลิงตกตะลึง

เขาจะทำอะไร ?

“ถอดเสื้อผ้าออกแล้ว ”

อะไรกัน ?

ไป๋ชิงหลิงก้มศีรษะลงมองเสื้อผ้าของตัวเอง บนเสื้อคลุมสีฟ้าธารน้ำแข็ง มีนกที่ปักละเอียดอยู่คู่หนึ่ง

ทำไมเขาต้องถอดเสื้อผ้า

หรือว่าเขาคิดจะ.........

ไป๋ชิงหลิงสับสน นางเบิกตากว้างและตะโกนด้วยความโกรธเคือง：“ เด็กตกอยู่ในอันตราย ท่านยังมีกะจิตกะใจคิดเรื่องชายหญิงอีก ท่าน.....ท่านอย่ามาแตะข้านะ...... ”

“อ๊ะ ！”

“ไอ้สารเลว อย่าแตะข้านะ” นางใช้มือและเท้าผลักออก

หรงเยี่ยขึ้นคร่อมตัวนาง ขาของเขาประกบเข้ากับขาที่สั่นเทาของนาง และยกมือทั้งสองข้างขึ้นเหนือศีรษะของนาง

ท่าทางแบบนี้ทำให้ไป๋ชิงหลิงได้รับความอับอายอย่างไม่ที่เคยปรากฏมาก่อน

นางไม่สามารถสู้ได้อีก

ชายหนุ่มปลดเสื้อคลุมของนางออกอย่างนุ่มนวลและถอดเสื้อผ้าของนางออก