ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 14

สีหน้าของเขาดำทะมึน เขารีบปล่อยนางลงบนพื้นด้วยความรังเกียจ และหันไปบอกอิงซาว่า “พานางเข้าไปดึงลูกธนูให้จิ่งหลิน”

เมื่อพูดจบ เขาก็รีบเดินจากไป

ไป๋ชิงหลิงลุกขึ้นยืนอย่างทุลักทุเล พลางเอามือถูนวดบั้นเอวที่ปวดร้าว

เวลานี้มีเสียงตื่นตระหนกของหมอหลวงลอยมาจากทางด้านใน “หมอหลวงจ้าว ท่านจะทำอะไร”

“หากตอนนี้ไม่ดึงลูกธนูออก เห็นทีจะไม่ได้การเสียแล้ว”

“ดึงไม่ได้ จำเป็นต้องห้ามเลือดเสียก่อน”

ไป๋ชิงหลิงได้สติหันไปมองทหารองครักษ์เหยี่ยวดำที่อยู่ตรงหน้า

เขาสวมชุดเกราะอาวุธครบมือ แม้แต่ศีรษะและใบหน้าก็มีผ้าคลุมเอาไว้จนบดบังรูปโฉมของเขา

หรงเยี่ยก็ไม่อยู่แล้ว คนเดียวที่นางสามารถพึ่งพาได้ในยามนี้ก็คือเขา

“ข้าจะเอาลูกธนูออกให้ซื่อจื่อ แต่ข้าหวังว่าจะไม่มีใครมาเกะกะเวลาที่ข้าดึงลูกธนูออกมา ข้าจำเป็นต้องจัดการด้วยความรวดเร็ว และต้องกันหมอหลวงพวกนั้นไม่ให้บุกเข้ามารบกวนสมาธิของข้าด้วย” ไป๋ชิงหลิงกล่าว

อิงซาตอบกลับอย่างเย็นชา “ข้าจำเป็นต้องอยู่ข้าง ๆ เจ้า คอยจับตาดูเจ้าไว้”

ไป๋ชิงหลิงขมวดคิ้วและเอ่ยขึ้นด้วยวาจาที่แข็งกร้าว “ท่านอ๋องต้องการให้เจ้าพาข้าเข้าไปดึงลูกธนูให้ซื่อจื่อ นั่นหมายความว่าเขาไว้ใจข้า หากเกิดอะไรขึ้นกับซื่อจื่อ เจ้าจะรับผิดชอบไหวหรือ”

อิงซานิ่งเงียบไป

อันที่จริงไป๋ชิงหลิงไม่ได้ต้องการจะสร้างความลำบากใจให้กับทหารองครักษ์เหยี่ยวดำ แต่หากให้เขาเห็นนางเสกเครื่องมือทางการแพทย์เหล่านั้นออกมาจากอากาศ เขาคงจะหาว่านางเป็นปิศาจแน่ ๆ

“ข้าต้องการเพียงฉากกั้น ไม่จำเป็นต้องเตรียมห้องเพิ่ม เจ้าสามารถจับตาดูได้จากหลังฉากนั่น” ไป๋ชิงหลิงกล่าวขึ้นอีกครั้ง

คราวนี้อิงซาไม่รอช้า เดินผ่านตัวนางและผลักประตูเข้าไป

ไม่นานนัก บรรดาหมอหลวงก็ถูกทหารองครักษ์เหยี่ยวดำไล่ออกจากห้องไปจนหมด แม้กระทั่งหมอเทวดาซูก็ไม่ยกเว้น

ไป๋ชิงหลิงเดินตามอิงซาเข้าไปในห้อง

บรรดาหมอหลวงต่างซักถามเหล่าทหารองครักษ์เหยี่ยวดำด้วยความไม่พอใจ

“ซื่อจื่อจิ่งกำลังอยู่ในอันตราย พวกเจ้าไล่พวกข้าออกมา หมายความว่าอย่างไร”

“ท่านอ๋องหรงเล่า ข้าต้องการพบท่านอ๋องหรง”

“พวกเจ้าพาสตรีคนหนึ่งเข้ามา จะให้นางรักษาอาการบาดเจ็บของซื่อจื่อจิ่งใช่หรือไม่”

"บังอาจก่อกวน"

ไป๋ชิงหลิงเพิกเฉยต่อคำถามเหล่านั้น นางรีบเดินเข้าไปยังห้องชั้นใน ไปที่ข้างกายของเด็กน้อย