ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 15

เมื่ออิงซาเห็นหรงเยี่ยก็รุดหน้าไปทำความเคารพโดยไว

แต่พอได้เห็นบาดแผลบนตัวของหรงเยี่ย อิงซาก็ขมวดคิ้วถามอย่างเป็นกังวลว่า “นายท่านได้รับบาดเจ็บหรือ”

หรงเยี่ยลดสายตากวาดมองรอยดาบที่ฟันเป็นรอยลึกสามแผลบนแขนตัวเองอย่างเฉยชา ใบหน้าหล่อเหลาฉายความอ่อนล้าปนอึมครึมเล็กน้อย “ไม่เป็นปัญหา”

ในขณะที่เขากำลังจะเงยหน้าขึ้น ก็รู้สึกได้ถึงความผิดแปลกบางอย่างที่หลังของไป๋ชิงหลิง

เขาพลิกฝ่ามือพลันเห็นว่านิ้วมือถูกอาบไปด้วยเลือด

ทันใดนั้นเขาจึงเปิดเสื้อคลุมขึ้นมา ที่หลังของนางเห็นเป็นบาดแผลน่ากลัวรอยหนึ่ง

เลือดอาบย้อมเสื้อสีฟ้าของนางจนเป็นสีแดงเถือก บริเวณโดยรอบบาดแผลมีลิ่มเลือดแห้งกรังเป็นจำนวนมากและมีน้ำหนองไหลออกมาจากภายใน

อิงซาสีหน้าเปลี่ยนไปในทันที

เขาไม่รู้เลยว่าไป๋ชิงหลิงได้รับบาดเจ็บ

หรงเยี่ยกวาดตามองเขาด้วยสายตาที่เย็นชา อิงซาก้มหน้าหลบสายตาโดยพลันพลางพูดว่า “ซื่อจื่อน้อยพ้นขีดอันตรายและมีอาการทรงตัวดีแล้วพ่ะย่ะค่ะ ในช่วงสองสามวันที่ท่านอ๋องไม่อยู่ก็ได้แม่นางไป๋เป็นผู้ดูแลซื่อจื่อน้อยมาโดยตลอด”

ในสายตาของคนภายนอก พวกเขาคือกองทัพทมิฬผู้เย็นชาแต่พวกเขาไม่ใช่คนไร้หัวจิตหัวใจแต่อย่างใด

การอุทิศตนของไป๋ชิงหลิงในหลายวันที่ผ่านมากระจ่างแจ้งในสายตาของอิงซา

หรงเยี่ยโน้มตัวลงแล้วโอบนางให้อยู่ในท่านอน อาจเพราะสะเทือนถูกหลังจนทำให้นางรู้สึกเจ็บ ไป๋ชิงหลิงจึงขมวดคิ้วแน่น

“อวดดี” เขาสบถเบา ๆ อย่างเย็นชา จากนั้นก็ออกคำสั่ง “ให้หมอซูอยู่ก่อน แล้วส่งคนเข้าวังไปเชิญหมอหญิงมา”

“นายท่าน บาดแผลของนายท่านก็จำเป็นต้องรักษานะพ่ะย่ะค่ะ” อิงซาเห็นหรงเยี่ยกำลังจะเดินไปก็เอ่ยอย่างเป็นกังวลขึ้นมา “ข้าน้อยจะไปเชิญหมอหลวงมาทำแผลให้ท่านอ๋องนะพ่ะย่ะค่ะ”

“อืม” หรงเยี่ยไม่ได้ปฏิเสธอิงซาจากนั้นก็หมุนตัวจากไป

หลังจากที่ไป๋ชิงหลิงหมดสติไป นางได้ฝันเห็นเด็กคนหนึ่งมาอยู่ข้างตัวนาง

เด็กคนนั้นอายุไล่เลี่ยกับเสี่ยวเซิงเอ๋อร์ ทั้งสองจับจูงมือกันวิ่งไปบนผืนหญ้าของหุบเขาเซียนไหล

นางเดินเข้าไปเพื่อจะเห็นใบหน้าของเด็กคนนั้นชัด ๆ หากทว่า ใบหน้าของเด็กน้อยนั้นเลือนรางเหลือเกิน

แม้มองเห็นรูปร่างของเขาไม่ชัด แต่เด็กคนนั้นเรียกนางว่า: “ท่านแม่! ”

จากนั้นนางถูกความแสบร้อนกลุ่มหนึ่งดึงให้กลับมาสู่โลกแห่งความเป็นจริง

บาดแผลของไป๋ชิงหลิงที่กำลังสมานจึงปริออก

ไป๋ชิงหลิงโกรธมาก ถึงแม้การรักษาในยุคโบราณจะล้าหลัง แต่วิธีการรักษาผู้ป่วยของหมอหลวงนางนี้ล้วนไม่ถูกต้อง

นางไม่ใช่คนที่ใครก็สามารถรังแกได้หรอกนะ

ไป๋ชิงหลิงพลิกตัวกลับอย่างรวดเร็ว สายตาเหลือบมองยาบนมือของหมอหญิง แล้วเอื้อมมือไปหยิบมา

เธอเอายามาแตะที่ปลายจมูกเพื่อสูดดม เพียงครู่เดียวก็เขวี้ยงลงกับพื้นทันที

“เพล้ง”

“เจ้า! ” เสิ่นโหรวเม่ยลุกขึ้นยืน

หญิงรับใช้ที่อยู่ด้านข้างรีบเดินเข้าไปประคองเสิ่นโหรวเม่ยโดยไว และกล่าวดุนางด้วยเสียงอันแหลมดัง: "นางข้ารับใช้สารเลว คุณหนูของข้าเอายาที่ดีที่สุดมารักษาบาดแผลที่หลังของเจ้า เจ้าถึงกับไม่เห็นคุณค่า ยังกล้ามาทุบตีคุณหนูของข้าอีก ช่างไม่รู้จักกฎระเบียบเอาเสียเลย ใครก็ได้ ใครก็ได้มาทางนี้...”

“คุณหนูของข้าถูกทุบตีเจ้าค่ะ…”